Τα δέκα πιο αδιανόητα Deal στη Premier League

του Δημήτρη Βαρσάνη

Μερικές μεταγραφές απλά δεν έχουν νόημα και σε αφήνουν να αναρωτιέσαι:”γιατί υπέγραψε σε αυτούς;” Μετά την ολοκλήρωση της μεταγραφής του Xherdan Shaqiri στη Stoke σας παρουσιάζουμε τα δέκα πιο αδιανόητα Deal.

Attilio Lombardo - Crystal Palace

Πίσω στο 1997, οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές είχαν ακόμα κάποια αίγλη στην Αγγλία. Όχι πολύ καιρό νωρίτερα, είχε κάνει το ταξίδι του ο πρώτος Ιταλός σε αυτές τις ακτές αν και λίγο σύντομο στη καλύτερη ο Andrea Silenzi στη Nottigham Forest.

Ήταν λοιπόν με κάποια αμηχανία ο Lombardo, ο λαμπρός και εμφανώς φαλακρός εξτρέμ που έγινε διάσημος από τις εμπειρίες του στη Juventus και τη Sampdoria και έφυγε για το Νοτιοανατολικό Λονδίνο για να υπογράψει στη Crystal Palace. Ο ίδιος είπε μετά την ανακοίνωση της μεταγραφής του:« Ξέρω ότι μερικοί δεν μπορούν να πιστέψουν ότι έχω υπογράψει στη Palace όμως ήθελα να παίζω τακτικά. Ξέρω ότι δεν έχω πάει στη μεγαλύτερη ή στην καλύτερη ομάδα της Αγγλίας όμως θα είναι διασκεδαστικό».

Και ήταν μέχρι που εντελώς ξαφνικά έγινε παίκτης - προπονητής του συλλόγου αργότερα εκείνη τη χρονιά και η Palace υποβιβάστηκε. Έμεινε στη Championship  αρχικά ωστόσο επέστρεψε στην Ιταλία και τη Lazio τον επόμενο Ιανουάριο.

George Weah - Manchester City

Η Manchester City κάποτε ήταν γνωστή για το “δημιουργικό” τρόπο λειτουργίας ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου, πραγματοποιώντας ενεργά αμφισβητήσιμες επιλογές, η μια εκ των οποίων ήταν να δώσει στον 34αχρονο Weah ένα διετές συμβόλαιο αξίας λίγο πάνω από 25.000 λίρες ανά εβδομάδα το 2000. Ο Γενικός Διευθυντής της City εκείνη τη χρονιά δήλωσε:«Δεν ήμασταν φυσικά προετοιμασμένοι να συζητήσουμε το πακέτο του, αλλά αυτό είναι η απόδειξη του παλιού ρητού ότι αν δεν είσαι μέσα δεν μπορείς να κερδίσεις».

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς σύμφωνα με το σχέδιο. Μετά από δέκα εβδομάδες, ένα γκολ μόνο στο πρωτάθλημα και με τη “χρυσή” χειραψία των 500.000 λιρών ο Weah έμεινε ελεύθερος.

Youri Djorkaeff - Bolton

Ο Sam Allardyce γνώριζε πώς να κινεί τα νήματα στο Bolton. Στην εποχή του, προσέλκυσε στο Lancashire ονόματα εντελώς αβάσιμα όπως ο Jay-Jay Okocha, ο Fredi Bobic, ο Ivan Campo και ο Fernando Hierro, παίκτες με ιστορικό βιογραφικό και ράφια γεμάτα τρόπαια.

Ο πρώτος ήταν ο Djorkaeff, ο οποίος ήρθε μετά από μια διαφωνία με τον Andrea Brehme που οδήγησε λύση του συμβολαίου του με τη Kaiserslautern στις αρχές του 2002. Ο ίδιος είπε για αυτό το περιστατικό:« Ο Brehme, ο πρόεδρος Friedrich Jurgen και εγώ συμφωνήσαμε πριν από οκτώ ημέρες ότι αν έβρισκα μια ομάδα θα με επέτρεπαν να φύγω τζάμπα. Αν ο σύλλογος δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις του θα τους αναγκάσω να φύγω το οποίο θα μπορούσε να φέρει πολλά άσχημα πράγματα στην ομάδα».

Ίσως να ήταν και οι δυσοίωνες καταστάσεις που βάζουν οι άλλοι μνηστήρες να φύγουν, όμως ακόμα και τότε οι ελπίδες του Djorkaeff να κληθεί στην Εθνική Γαλλίας για το Παγκόσμιο κύπελλο ήταν ακόμα ζωντανές, δύο χρόνια μόλις μετά τη συνεισφορά του να κατακτήσει η χώρα του το Euro του 2000. Έτσι, το λιγότερο η Bolton φαινόταν ένας αδύνατος προορισμός. Όμως πήγε εκεί τελικά, έμεινε και για δύο χρόνια πριν αναχωρήσει για το MLS.

Esteban Cambiasso - Leicester

Ακόμα και τώρα, όταν η Premier League είναι πλημμυρισμένη με χρήματα ορισμένες κινήσεις εμπνέουν μια διπλή σκέψη. Στα 32 του και με τη καριέρα του να φθίνει, η ιδέα του πρώην πρωταθλητή Ευρώπης με την Inter Esteban Cambiasso να φαινόταν τόσο σουρεαλιστική για τη Leicester, όπου θα έπρεπε να του διαθέσει ένα τριπλό “τσεκ” για να γίνει πραγματική. Πραγματοποίησε μόνο μια χρονιά στο σύλλογο όμως σε αυτήν ανακηρύχθηκε ο κορυφαίος παίκτης της χρονιάς για τις “αλεπούδες”.

Roberto Mancini - Leicester

Όταν ο 36αχρονος Mancini έφτασε στο Filbert Street τον Ιανουάριο του 2001, στην ιστοσελίδα του BBC ο τότε προπονητής της Leicester Peter Taylor σημείωσε:« Γνωρίζουμε ότι χρειαζόμαστε ένα καινούργιο επιθετικό με εμπειρία για να συμπληρώσει τους Ade Akinbiyi, Trevor Benjamin και Richard Cresswell». Ένα ακόμα όνομα σε ένα επιθετικό κουαρτέτο είναι δύσκολο να το φανταστείς. 

Ο Mancini έμεινε εκεί για ένα μήνα μόνο προτού φύγει για να πάρει τη δουλειά του προπονητή στη Sampdoria.

Carlos Tevez και Javier Mascherano - West Ham

Δεδομένου ότι η μεταγραφική περίοδος του καλοκαιριού το 2006 έφτανσε στο τέλος της, η West Ham με τη βοήθεια του διάσημου ατζέντη Kia Joorabchian έκανε το κόσμο του ποδοσφαίρου να αναφωνεί “ε;” με τις μεταγραφές των Αργεντίνικων θαυμάτων Carlos Tevez και Javier Mascherano. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε πώς τελείωσε αυτό: ο Mascherano πάλεψε για να πάρει ρόλο βασικού στην ενδεκάδα προτού πάει στη Liverpool, ενώ ο Tevez αρχικά αντιμετώπιζε παρόμοια προβλήματα όμως επέστρεψε για να πετύχει τα γκολ που θα σφράγιζαν την επιβίωση των “σφυριών”.

Η West Ham παρέμεινε στη Premier League όμως τιμωρήθηκε με πρόστιμο 5,5 εκατομμύρια λίρες και διατάχθηκε να πληρώσει 20 εκατομμύρια λίρες ως αποζημίωση στη Sheffield United, η ομάδα που τελικά υποβιβάστηκε.

Fabrizio Ravanelli - Middlesbrough

Η Middlesbrough είχε ήδη καταστήσει σαφές ότι άνηκε επίσης στο τραπέζι των “μεγάλων αγοριών” με την υπογραφή του Juninho το Νοέμβριο του 1995 και το επόμενο καλοκαίρι, ο Steve Gibson έβγαλε και πάλι το τεράστιο μπλοκ των επιταγών του από το συρτάρι του για να δελεάσει τον Ravanelli στο Riverside.

Αφού η καριέρα του Ravanelli περιορίστηκε τα τελευταία χρόνια, είναι εύκολο να ξεχάσουμε το πόσο κολοσσιαίο Deal ήταν αυτό. Είχε μόλις κατακτήσει το Champions League με τη Juventus, ενώ ταυτόχρονα η Boro είχε τερματίσει στη 12η θέση της Premier League. Στο ντεμπούτο του έκανε χατ-τρικ απέναντι στην Liverpool, αλλά τα υπόλοιπα 13 γκολ του στο πρωτάθλημα δεν απέτρεψαν τον υποβιβασμό και έφυγε για τη Marseille στο τέλος της σεζόν.

Ossie Ardiles - Tottenham

Το 1978, η μεταγραφή του Ardiles στην Tottenham ήταν κάτι σαν ένα μικρό θαύμα, μια ταχυδακτυλουργική πράξη που φαινόταν εντελώς απίθανη.

Η Tottenham δεν ήταν απλά μια μέτρια ομάδα της πρώτης κατηγορίας εκείνο το καλοκαίρι, αλλά μόλις είχε κερδίσει την άνοδο από τη δεύτερη κατηγορία στη διαφορά των τερμάτων. Οι “Spurs” πλήρωσαν 750.000 λίρες για τον Ardiles και ο Ricardo Vila σε μια κίνηση που οι Times το περιέγραψαν ως “κούνημα” στον κόσμο του ποδοσφαίρου.

Ο Ardiles αντιπροσώπευσε τους “πετεινούς” για μια δεκαετία, ενώ ο Vila σημείωσε το νικητήριο τέρμα στο τελικό του FA Cup το 1981 εναντίον της Manchester City.

Pele - New York Cosmos

Ο Pele νόμιζε ότι τελείωσε με το ποδόσφαιρο το 1975 αφού αποσύρθηκε από την αγαπημένη του Santos τη προηγούμενη χρονιά.

Ωστόσο, τα οικονομικά προβλήματα απαίτησαν μια επιστροφή στο ποδόσφαιρο και μια συνομιλία μερικά χρόνια νωρίτερα με τον Γενικό διευθυντή της New York Cosmos Clive Toye ξεπήδησε στο μυαλό του:« Τα χρήματα δεν ήταν ο στόχος. Θα έπαιρνε ότι ήθελε». Ο Pele είχε προτάσεις από τη Juventus και τη Real Madrid όμως δεν ήθελε τη πίεση του να παίζει στην Ευρώπη και έτσι, αντιθέτως επέλεξε τη Cosmos και το καθήκον της προώθησης της NASL.

Ο Toye είπε στον Pele:«Αν πας στην Ευρώπη, το μόνο που έχεις να κερδίσεις είναι ένα πρωτάθλημα. Έλα σε μας και θα μπορείς να κερδίσεις μια χώρα».

Kevin Keegan - Southampton

Όταν η Southampton κάλεσε μια συνέντευξη Τύπου το Φεβρουάριο του 1980 κανένας δεν ήταν σίγουρος τι θα ανακοίνωνε ο σύλλογος. 

Ορισμένοι πίστευαν ότι θα αφορούσε τον Charlie George, ο δανεικός επιθετικός από τη Nottigham Forest και άλλοι εικάζανε ότι μπορεί η Southampton να έφευγε από το “the Dell”. Αυτό που δεν περίμενε κανείς ήταν τα αποκαλυπτήρια ενός κατόχου της χρυσής μπάλας. «Ακόμα και όταν έφτασα στο αεροδρόμιο του Southampton κανένας δεν αναρωτήθηκε» έγραψε ο Keegan στην αυτοβιογραφία του και συνέχισε:« Υπέθεσαν απλά ότι ήρθα για να κάνω μια διαφήμιση για τη Faberge ή σε μια από τις άλλες εταιρείες που συνεργαζόμουν. Η δραματική μου εμφάνιση στη συνέντευξη Τύπου έγινε δεκτή με απόλυτη έκπληξη».

Ο Keegan είχε συνδεθεί με πιο αστραφτερούς συλλόγους όπως η Juventus που λεγόταν ότι είναι το φαβορί για την απόκτηση του, πριν επιλέξει τη Southampton για μια μεταγραφή των 500.000 λιρών.