Μουντιάλ

Δεν είναι γοητευτική στο μάτι αλλά σίγουρα είναι αποτελεσματική

του Δημήτρη Βαρσάνη

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων τα περισσότερα κίνητρα από τις δηλώσεις του Alejandro Sabella αφορούσαν στην σταθερότητα της ομάδας. Η δύναμη της ομάδας,η απαίτηση να δουλεύουν όλοι ο ένας για τον άλλον,κάτι που κανείς δεν πρέπει να τα αμφισβητήσει έστω και αν δεν εντυπωσιάζουν οι εμφανίσεις της.

Από την Αργεντινή έλειπε η σπίθα και οι ευκαιρίες της ήταν σε πρώιμο στάδιο,έτσι ο Sabella ζήτησε από τους παίκτες του να είναι ενωμένοι δουλεύοντας σκληρά για να ανακτούν τη μπάλα,να καλύπτουν όλα τα κενά και να βοηθούν αυτούς που κάνουν λάθη. Δεν είναι όμορφα όλα αυτά στο μάτι,αλλά η κριτική που προέρχεται από τη χώρα της είναι λάθος. Η Αργεντινή δεν παίζει άσχημα. Οι συζητήσεις ότι δεν είναι του στυλ της κάνουν μεγάλο κακό στην ίδια την ομάδα.

Οι δημοσιογράφοι και οι οπαδοί της Αργεντινής είναι σε αναζήτηση μιας ουτοπίας. Δεν είναι ένα μέρος το οποίο δεν έχουν και θα φιλοδοξούσαν να πάνε,αλλά ένας χώρος που νομίζουν ότι έχουν τα πάντα και ότι ανήκουν εκεί. Αναφέρουν το Παγκόσμιο κύπελλο του ‘86 ως σημείο αναφοράς όπως ένας ποδοσφαιρικός παράδεισος. Όμως και σε άλλες συζητήσεις έλεγαν ότι ο Maradona το κέρδισε μόνος του με την υπόλοιπη ομάδα να κινείται σε ρηχά νερά. Τι υπερισχύει τότε; ο Sabella έχει δίκαιο όταν λέει ότι η Αργεντινή είναι μια χώρα που νομίζει ότι είναι μεγαλύτερη από ότι είναι.

Τους αγνοεί και προχωράει

Ο Messi δεν δίνει σημασία σε αυτές τις συζητήσεις. Προπονείται σκληρά και όταν διάβασε μια δήλωση της FIFA κατά του ρατσισμού και η Μπραζίλια τον αποδοκίμαζε δεν τους άκουγε,συμπεριφερόταν σαν ένας κουφός. Μια τέλεια κατάσταση του μυαλού για να ξεπεραστεί ένα εμπόδιο που αναπτύχθηκε στη ψυχή της Αργεντινής εδώ και 24 χρόνια,όταν για τελευταία φορά το 1990 έφτασε σε ημιτελικό Παγκόσμιου κυπέλλου στην Ιταλία.

Θα πάει και τώρα μετά τη νίκη της με 1-0 επί του Βελγίου. Θα πάει και χωρίς καμία καλή γενιά στα σέντερ μπακ. Σαφώς εκτίθενται στο σύστημα που χρησιμοποιείται από τον Sabella,χωρίς αντικαταστάτη για τον Mascherano και με τρεις επιθετικούς σε λεπτή φυσική μορφή,αν και τώρα όλα μοιάζουν για ψύλλους στα άχυρα.

Το Βέλγιο από την άλλη αναφερόταν ως αουτσάιντερ,ή για να το πούμε καλύτερα ως φαβορί από τα αουτσάιντερ. Πολλά έχουν γραφτεί σχετικά με τις μεθόδους του αλλά εφαρμόστηκαν μόνο στις ακαδημίες του πολύ πρόσφατα για να έχει το αντίκτυπο της δημιουργίας μιας τέτοιας καλής γενιάς παικτών. Περισσότερο είναι κάτω από ένα φαύλο κύκλο όπου οι καλοί παίκτες βγαίνουν κάθε 40 χρόνια,ή ακόμα και μια αυθόρμητη γενιά,η δεύτερη σε 40 χρόνια,εσείς επιλέγετε.

Η θερμοκρασία ήταν καλύτερη απ’ ότι κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αγώνων,ιδιαίτερα στη σκιά,όμως πολύ ζεστή και πολύ ξηρή με τον ήλιο στο μισό του Βελγίου.

Το γκολ της μιας χρονιάς

Η έκπληξη στο 4-2-3-1 της Αργεντινής ήταν η επιλογή του Biglia,ο οποίος είναι πιο δυναμικός και αμυντικά κάνει καλύτερη δουλειά από τον Gago. Οι “Albicelestes” φαινόταν πιο άνετοι με τα φώτα της πίεσης να πέφτουν στο Βέλγιο,είχαν περισσότερο χρόνο με τη μπάλα,ήταν αυταρχικοί από την αρχή,ήθελαν τη μπάλα και περνούσαν τον αργό ρυθμό τους. Στο 8’ ο Biglia βρήκε τον Messi,ο οποίος προσέλκυσε τη προσοχή των μέσων του Βέλγιου,όμως κατάφερε να περάσει τη μπάλα στον Di Maria.

Η πάσα του εξτρέμ της Real Madrid δεν ήταν καλή,όμως με τη βοήθεια της κόντρας κατέληξε στον πρώην συμπαίκτη του στη “Βασίλισσα” Higuain. Για έναν παίκτη που δεν είχε σκοράρει με την Εθνική του για σχεδόν ένα χρόνο το τελείωμα του ήταν αλάνθαστο. Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε η είδηση ότι ο θρυλικός Alfredo di Stefano είχε υποστεί καρδιακή προσβολή και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Όλα τα μάτια του ποδοσφαίρου ήταν στην Αργεντινή για καλό και κακό λόγο.

Ο αφανής ηγέτης και ο... αναντικατάστατος “ποντικομούρης”

Το παιχνίδι πήγαινε ακριβώς έτσι όπως το ήθελε η “Albiceleste”. Ο Mascherano,ένας ηγέτης εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου,ο παίκτης που μετά τα παιχνίδια μιλάει περισσότερο από τον καθένα μέσα στην ομάδα στη μικτή ζώνη. Ένας κορυφαίος αμυντικός μέσος όπως έδειξε χθες και ένας μετρίου επιπέδου κεντρικός αμυντικός που όμως με το τρόπο του καθαρίζει τα πάντα,προσφέροντας την αμυντική σταθερότητα που χρειάζεται.

Με τη συμπλήρωση μισής ώρας αγώνα ακολούθησε μια άσχημη στιγμή για την Αργεντινή. Τόσο άσχημη όσο η φάτσα του Di Maria που η ποιότητα του ως ποδοσφαιριστής τη κάνει όμορφη. Ο 26άχρονος μεσοεπιθετικός τραυματίστηκε και ο Enzo Perez τον αντικατέστησε. Με άλλα λόγια η σταθερότητα αντικατέστησε την ικανότητα για δημιουργία ευκαιριών. Η Αργεντινή ήταν λιγότερο απειλητική χωρίς τον Di Maria και με τον Messi να εξακολουθεί να παίζει στο βάθος. Ωστόσο και πάλι έλεγχε τον ρυθμό. Αυτό είχε να κάνει κυρίως με την έλλειψη τελειωμάτων του Βελγίου και της ποιότητας της Αργεντινής.

Η συμπαγής άμυνα κλείδωσε το παιχνίδι

Το Βέλγιο απέτυχε να βρει τους συνδυασμούς για να σπάσει τις συμπαγείς γραμμές του αντιπάλου της με έξι να είναι πίσω από τη μπάλα. Ο Fellaini και ο Witsel δεν είχαν την ορατότητα να αποφασίσουν πώς πρέπει να παίξει η ομάδα. Ούτε μπορούσαν να κλέψουν μπάλες επειδή κυνηγούσαν τη σκιά του Messi. Άλλη μια απογοήτευση για το Βέλγιο ήταν ο Hazard,ο οποίος σε όλο το τουρνουά ήταν κάκιστος. Καλό για τη Chelsea που δεν ξόδεψε πολλές δυνάμεις,κακό για το Βέλγιο.

Ο Wilmots έβαλε και τον Lukaku μέσα στη θέση του Origi και έδωσε εντολή στο τελευταίο δεκάλεπτο στους ψηλούς Van Buyten και Fellaini να ανέβουν μπροστά,μήπως από καμία σέντρα της απελπισίας έρθει η πολυπόθητη ισοφάριση,ούτε όμως και τότε οι “Κόκκινοι Διάβολοι” κατάφεραν να διασπάσουν το “τοίχος” της Αργεντινής. Η “Albiceleste” αθόρυβα είναι πλέον ένα παιχνίδι μακριά από τον τελικό. Στην άλλη άκρη της κληρωτίδας βρίσκεται η Βραζιλία και ο κόσμος το γνωρίζει καλά αυτό.
Κάθε Αργεντίνικο άσμα ακολούθησε μια υπενθύμιση ότι είναι ακόμα στη Βραζιλία. Αυτή η αντιπαλότητα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη Celtic και τη Rangers. Ένας τελικός με αυτές τις δύο θα ήταν ονειρικός και επικίνδυνος.