Ο Υπουργός Άμυνας κ. Χριστόφορος Φωκαΐδης παρέστη, εκ μέρους της Κυβέρνησης, στην κηδεία του αγνοούμενου Έφεδρου Ανθυπολοχαγού 31ης Μοίρας Καταδρομών Μιχαλάκη Παναγή,νπου έπεσε ηρωικά μαχόμενος στο Κυπαρισσόβουνο Λαπήθου-Καραβά, στις 2 Αυγούστου 1974 τα οστά του οποίου ταυτοποιήθηκαν πρόσφατα.
Στην κηδεία, που τελέστηκε την Κυριακή, 13 Δεκεμβρίου από τον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονα στη Μακεδονίτισσα, ο Υπουργός Άμυνας εκφώνησε τον επικήδειο λόγο και κατάθεσε στεφάνι, ενώ στον ήρωα αποδόθηκαν τιμές από διμοιρία καταδρομών, και του απονεμήθηκε μετάλλιο το οποίο παρέλαβε ο αδερφός του.
Στον επιμνημόσυνο λόγο του ο Υπουργός Άμυνας Χριστόφορος Φωκαϊδης εξήρε την θυσία του Μιχαλάκη Παναγή και τόνισε πως αποτελεί ιστορικό μας καθήκον και ιερή υποχρέωση η δικαίωση του αγώνα και της θυσίας των ηρώων μας.
Η ταφή έγινε στο στρατιωτικό κοιμητήριο Τύμβος Μακεδονίτισσας.
Ο συμπολεμιστής του Χρίστος Μαλούχος είπε: "Είχα την τιμή να τον έχω ομαδάρχη και ήμουν μαζί του από τη διαδρομή μας μέχρι το σημείο της μάχης και πολεμήσαμε δίπλα-δίπλα".
Εκπρόσωποι κομμάτων, σωματείων και οργανωμένων συνόλων κατέθεσαν στεφάνια στην μνήμη του ήρωα καταδρομέα Μιχαλάκη Παναγή, ενώ οι παρευρισκόμενοι έψαλαν το Εθνικό Ύμνο.
Τραγικές φιγούρες τα αδέλφια του, Πανίκος, Κωστάκης και Γκόλφω, ο γέροντας πατέρας στο σπίτι κλινήρης και η μάνα που δεν άντεξε τον πόνο έφυγε πριν από 18 χρόνια.
Επικήδειους εκφώνησαν επίσης, εκ μέρους της οικογένειας του Ήρωα, η Δημοσιογράφος Αθηνά Βιολάρη, ο συμπολεμιστής του το 1974 στο Κυπαρισσόβουνο Λαπήθου- Καραβά, Χρίστος Μαρούχος, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Προδρομιτών, Άκης Βιολάρης και ο συνφοιτητής του στη Νομική Αθηνών και συμπολεμιστής του, Μάριος Ιωαννίδης.
Σας παραθέτω, πιο κάτω, τον επικήδειο λόγο της οικογένειας του Ήρωα Ανθυπολοχαγού που διάβασε η εκλεκτή δημοσιογράφος και φίλη Αθηνά Βιολάρη.
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ
«17 του Νιόβρη, ύστερα από 41 χρόνια, χτύπησε το τηλέφωνο. «Ταυτοποιήθηκαν τα οστά του αδελφού σας». Και μέσα σε μια φράση έκλεισε ένα κεφάλαιο αβάσταχτου πόνου, έκλεισαν οι ανύπαρκτες ελπίδες πως ίσως είχε γίνει κάποιο λάθος. Ίσως γύριζες μια μέρα ζωντανός. Σήμερα, εδώ σ’ αυτό το ναό γράφουμε το δικό μας επίλογο, του Γολγοθά της οικογένειάς σου. Το δικό σου επίλογο τον έγραψες εκείνη τη μέρα του Αυγούστου με τα πιο λαμπρά γράμματα στις πονεμένες πλαγιές του Πενταδαχτύλου.
Ανθυπολοχαγός Μιχαήλ Παναγή, παρών στο κάλεσμα της πατρίδας. Εικοσιενός χρονών παλληκάρι, είχες επιστρέψει στην Κύπρο ύστερα από ένα χρόνο απουσίας στην Αθήνα για σπουδές. Πάντα ήθελες να σπουδάσεις νομικά. Γεννήθηκες στον Πρόδρομο , σε μικρή όμως ηλικία ήρθες στη Λευκωσία με τη μητέρα και τα αδέλφια σου, φοίτησες στο Δημοτικό του Αγίου Δομετίου και επέστρεψες στη γιαγιά και στον παππού στον Πρόδρομο για να φοιτήσεις στη Σχολή Μιτσή στη Λεμύθου. Άριστος μαθητής κι οι δάσκαλοί σου σε προέτρεπαν να κυνηγήσεις το όνειρό σου και να πας στην Αθήνα για σπουδές στη Νομική. Μα σε κρατούσαν τα δύσκολα οικονομικά της οικογένειας. Τέσσερα παιδιά δεν ήταν εύκολο να μεγαλώσουν.
Κατατάγηκες στο στρατό, κι όταν απολύθηκες ως Ανθυπολοχαγός στην 31η Μοίρα Καταδρομών το καλοκαίρι του 73, ο μεγάλος σου αδελφός, ο Πανίκος ήταν αυτός που σε πρόσταξε: Θα πας να σπουδάσεις , θα εργάζομαι εγώ και θα σπουδάζεις εσύ. Έτσι κι έγινε. Μπήκες στη Νομική Σχολή Αθηνών. Άριστος και στη φοιτητική ζωή, μα το μυαλό πάντα στην πατρίδα και την οικογένειά σου. Τους έγραφες καθημερινά πόσο σου έλειπαν και πόσο τους αγαπούσες.
Καλοκαίρι του 1974. Δεν ήταν το ξέγνοιαστο καλοκαίρι των διακοπών που περίμενες. Η πρώτη εισβολή σε βρήκε να υπηρετείς στο Νοσοκομείο Λευκωσίας κι από κει στον Πενταδάκτυλο για την επιχείρηση κατάληψης του Κοτζιάκαγια στον Άγιο Ιλαρίωνα. Στις 2 Αυγούστου ο λόχος σου οδηγήθηκε και πάλι στον Πενταδάκτυλο. Σε μια άνιση μάχη πολέμησες παλληκαρίσια κι έπεσες ηρωικά μαχόμενος στο Κυπαρυσσόβουνο Λαπήθου-Καραβά. Εκεί βρέθηκαν τα οστά σου σαραντα – ένα χρόνια μετά.
Η καρδιά της μάνας δεν άντεξε. Η προσμονή τη ράγισε. Σε περίμενε νύχτα μέρα. Κι ας της το είπαν με χίλιους τρόπους πως τη ζωή σου τη χάρισες στο βωμό της αξιοπρέπειας, πως το κορμί σου το έκανες χαλί στη σκλαβωμένη πλαγιά του Πενταδακτύλου. Η μάνα σου, η καλοσυνάτη Μαρία, ποτέ δεν το πίστεψε, δεν θέλησε να το πιστέψει. Σε περίμενε ως την ημέρα που ο πόνος δεν την άφησε άλλο να ζήσει. Και τι τραγικό, πριν από δεκαοχτώ χρόνια σε είδε μπροστά της, εκεί στην άκρη του Παραδείσου, να της απλώνεις το χέρι να την υποδέχεσαι στην ουράνια κατοικία. Εκεί που μαζί πια ξανασμίξατε. Από εκεί που σήμερα μας βλέπετε και ησυχάζουν οι ψυχές ύστερα από σαράντα-ένα χρόνια.
Είμαστε σήμερα όλοι εδώ, αργοπορημένα να σε αποχαιρετήσουμε. Οι συγγενείς, οι συμπολεμιστές, οι φίλοι σου. Ο αγαπημένος σου φίλος, συμφοιτητής και συμπολεμιστής, ο Σίμος Νησιώτης, στάθηκε δίπλα στην οικογένειά σου ως φίλος και ως γιατρός όλα τούτα τα χρόνια. Κι είναι τώρα και κείνος δίπλα σου, πρόωρα ταξίδεψε κι αυτός για τους ουρανούς.
Η πολιτεία κηδεύει σήμερα άλλον ένα ήρωα της τουρκικής εισβολής, ο Πανίκος, όμως, ο Κωστάκης και η Γκόλφω κηδεύουν τον αδελφό που τους στέρησε ο πόλεμος και η προδοσία. Και η πληγή αυτή δεν θα κλείσει ποτέ.
Αιωνία σου η μνήμη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου