Ένα παιδικό όνειρο πραγματοποιήθηκε

Δημήτρης Βαρσάνης

Δυόμιση εβδομάδες έλειπε το αθλητικό στοιχείο από το μπλογκ μας και υπάρχει μια πολύ όμορφη εξήγηση για αυτό. Ένα προσωπικό μου όνειρο το οποίο ο καθένας έχει στο νου του να το πράξει έστω μια φορά πραγματοποιήθηκε τη προηγούμενη εβδομάδα και είμαι έτοιμος να σας το παρουσιάσω.

Τις οπαδικές μου πεποιθήσεις μέσα από το μπλογκ δεν τις έχω δημοσιεύσει ποτέ, αλλά λίγο πολύ τις γνωρίζετε είτε διαδικτυακά είτε ακόμα και από κοντά. Για εκείνους που ακόμα δεν τις ξέρουν θα τις μάθουν σίγουρα από την εμπειρία μου που πρόκειται να σας εξιστορήσω. Το βράδυ της πρώτης Απριλίου (όχι δεν πρόκειται για ψέμα) ξεκινούσα από τη Θεσσαλονίκη με σκοπό να δω το πρώτο παιχνίδι της ομάδας μου, όχι στη τηλεόραση αλλά μέσα στο γήπεδο μαζί με άλλους πωρωμένους συνοπαδούς μου.

Σάββατο δύο Απριλίου ώρα 14:15: μετά από πολλή ταλαιπωρία και εξάντληση, ύστερα από ταξίδι με λεωφορείο για Αθήνα, αεροπλάνο για Μπέργκαμο, λεωφορείο ξανά για Μιλάνο, εγώ και οι δύο Έλληνες συνοπαδοί μου επιβιβαστήκαμε στο τρένο με προορισμό τη Parma. Θα με πείτε μα πώς; η Parma πλέον παίζει στους ερασιτέχνες και ο μόνος που απέμεινε από τα συντρίμμια της παλιάς Parma FC είναι ο αρχηγός της Alessandro Lucarelli. Όχι, μείναμε και εμείς οι κολλημένοι οι Έλληνες με την ομάδα μας που δεν την αφήνουμε ποτέ, το είπαμε και στη Serie D εκεί; και στη Serie D εκεί!
Αρχικά να αναφέρω ότι δεν είναι μόνο αθλητικό το άρθρο αλλά και κοινωνικό. Επιστρέφοντας στο ταξίδι μας φτάνουμε λοιπόν στο ξενοδοχείο της Parma και αφού ξεκουραζόμαστε για λίγα λεπτά και κάνουμε μπάνιο πηγαίνουμε να φάμε κάτι. Στην Ελλάδα το μόνο που μας έχει μείνει να υπερηφανευόμαστε είναι τα φαγητά και η διασκέδαση. Για το πρώτο έχω να πω ότι οι Ιταλοί μας πλησιάζουν, μην πω κιόλας ότι μας ξεπερνούν. Δεν είναι μόνο το πόσο απολαυστικά ήταν, αλλά κυρίως το ιδιαίτερο στοιχείο τους. Ας πούμε το προσούτο τους το έτρωγες και ένιωθες ένα γαργαλητό στο φάρυγγα σου, σε σημείο που να θες να παρασύρεις μονομιάς όλο το κομμάτι του στο στομάχι σου.

Το "Panino" τους επίσης κάτι μοναδικό, οι κρέπες τους στα ίδια κυβικά με τις δικές μας και όσο για τις πίτσες τους η αλήθεια είναι ότι από εκείνο το μαγαζί που πήρα απογοητεύτηκα με τη ζύμη τους, ωστόσο δύο μέρες μετά ανταμείφθηκα και με το παραπάνω όταν παρήγγειλα μια παρμεζάνα από ένα Ελληνοιταλικό ρεστοράν. Όσο για τη νυχτερινή διασκέδαση πολύ λίγα πράγματα όπως και σε σχεδόν όλες τις πόλεις της Ευρώπης.
Η καθημερινότητα τους; βόλτες με ποδήλατα και με σκύλους παντού, η κυκλοφορία είναι σεβαστή προς όλους, πεζούς, ποδηλάτες και οδηγούς αυτοκινήτων και οι άνθρωποι ιδιαίτερα εγκάρδιοι και με το "Grazie" πάντα να βγαίνει από το στόμα τους. Τώρα θα με ρωτήσει κάποιος μα όλα ωραία και ρόδινα τα είδες εκεί; όχι, τα δυόμιση πράγματα που δεν με άρεσαν είναι πρώτον το ότι οι άνθρωποι στο κέντρο της πόλης δεν νοιάζονται τόσο τι κάνει η ποδοσφαιρική ομάδα, με τις ερωτήσεις τους "πόσο έληξε το ματς;", "με ποια έπαιζε η Parma;", "Σήμερα (Δευτέρα) ή τη Κυριακή έπαιζε;" να με αφήνουν έκπληκτο.
Το δεύτερο είναι οι τσιμπημένες τιμές τους (ένα ευρώ το μικρό μπουκαλάκι νερό) και όταν σε σέρβιραν το καφέ σου, το χυμό σου ή τη μπύρα σου δεν σε έφερναν μια κανάτα ή έστω ένα ποτήρι νερό. Αντιθέτως έπρεπε εσύ να τους το ζητήσεις, αλλά σε έδιναν ένα μπουκαλάκι νερό με ένα ποτήρι χωρίς να λογαριάζουν ότι κάθονται τρία άτομα στο τραπέζι. Το τελευταίο που με ενόχλησε είναι ότι ενώ είναι ιδιαίτερα ευγενικοί ως άνθρωποι, δεν τους λείπει το στοιχείο του αφ' υψηλού ακόμα και από το περπάτημα τους (ειδικά στις γυναίκες), ότι είμαι εγώ και κανείς άλλος. Αυτά περί κοινωνίας στην πόλη η οποία μην ξεχάσω να αναφέρω ότι είναι αρκετά πλούσια έως περιοχή λόγω και των πολλών βιομηχανιών της.

Ξημέρωσε Κυριακή και για εμάς είναι μια γεμάτη ποδοσφαιρική ήμερα. Φοράμε το κασκόλ μας, παίρνουμε το πανό μας και κατευθυνόμαστε στο Ennio Tardini όπου συναντάμε τον φίλο μας Lorenzo. Βγάζουμε τα εισιτήρια μας , τις φωτογραφίες μας και κάναμε τις αγορές μας έξω από το γήπεδο. Επόμενη στάση στο "σπίτι" του Matteo για να τιμήσουμε την μνήμη του Matteo Bagnaresi και να συμμετάσχουμε στην πορεία των BOYS.
Φτάνουμε και γινόμαστε δεκτοί από τους BOYS και μπαίνουμε στον χώρο τους. Μερικοί φίλοι έρχονται να μας πιάσουν κουβέντα καθώς τους κάνει εντύπωση η παρουσία μας.. Μετά από λίγη ώρα η πορεία προς το γήπεδο ξεκινάει με συνθήματα, καπνογόνα και πολύ ενθουσιασμό. Φτάνουμε και πάλι στο γήπεδο και ζητάμε άδεια να κρεμάσουμε το πανό μας αλλά λόγο της ιδιαιτερότητας της ημέρας μας πρόσφεραν κοντάρια ώστε το πανό μας να το κάνουμε πλακάτ . Το φτιάχνουμε γρήγορα με ότι μέσα είχαμε και φτάνει η ώρα του αγώνα.

Οι ομάδες βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και το κορεό στην μνήμη του Matteo Bagnaresi έχει αρχίσει να ξετυλίγεται. Απλά ανατριχίλα. Ο αγώνας ξεκινάει και σε όλη την κερκίδα υπάρχει φοβερός παλμός και ένταση. Πλέον αισθάνεσαι τον διάχυτο ενθουσιασμό όλων. Η διαφορά με την περσινή χρονιά τεράστια. Η λήξη του αγώνα βρίσκει την ομάδα μας ισόπαλη με 1-1. Βγαίνοντας από το γήπεδο πέσαμε πάνω στον capitano Alessandro Lucarelli. Δεν θα μπορούσαμε να μην βγάλουμε φωτογραφίες μαζί του. Ιδιαίτερα ευγενικός και φιλικός μαζί μας δεν έκρυψε την χαρά του που μας έβλεπε. Η εκπληκτική αυτή ημέρα έκλεισε με νυχτερινή έξοδο που θα συζητιέται για καιρό στην πόλη και δεν χρειάζεται να αναλυθεί με λεπτομέρειες..........
Η Δευτέρα ήταν μια ελεύθερη ημέρα για να επισκεφθούμε αξιοθέατα, να κάνουμε τα ψώνια μας και να χαλαρώσουμε, πριν το μακρύ δρόμο του γυρισμού στο οποίο δώσαμε την υπόσχεση και οι τρεις ότι θα τα ξαναπούμε την επόμενη χρονιά στη Lega Pro.