Δημήτρης Βαρσάνης
Στη προτελευταία αγωνιστική της Turkish 1. Lig ο πίνακας του σκορ στη δυτική πόλη της Μανίσα έγραφε 0-3. Είναι ένα γνωστό θέαμα για τους οπαδούς της Manisaspor, άλλοτε ένας σύλλογος της Süper Lig όμως τώρα αντιμετωπίζει ένα αβέβαιο μέλλον λόγω των αυξανόμενων χρεών.
Έχοντας ήδη υποβιβαστεί είναι ποιητικό να σκεφτόμαστε πώς καθώς ένας κύκλος απελπισίας ανοίγει, άλλος ένας στο ίδιο στάδιο την ίδια στιγμή φέρνει ένα καλωσόρισμα. Οι φιλοξενούμενοι της MKE Ankaragücü γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τα θέματα ιδιοκτησίας, αλλά επιβεβαιώθηκε η λύτρωση της: είναι πίσω στη Süper Lig.
Έχοντας ιδρυθεί το 1910 από μια συγχώνευση δύο αθλητικών ομάδων της Κωνσταντινούπολης, η Makine Kimya Endüstrisi Ankaragücü απολάμβανε μια μέτρια ύπαρξη. Μετακινήθηκαν το 1917 περίπου 500 χιλιόμετρα ανατολικά στην πόλη της Άγκυρας υιοθετώντας το σημερινό τους όνομα το 1948. Με βάση υποστήριξης την εργατική τάξη, η Ankaragücü θεωρείται ο κύριος σύλλογος της πρωτεύουσας, αγωνιζόμενος για την τιμή της με την Gençlerbirliği που μοιράζονται το 19 Mayis Stadium.
Κατά τη γέννηση του Εθνικού πρωταθλήματος το 1959 και οι δύο επελέγησαν ως ιδρυτικά μέλη της Milli Lig αν και συχνά συνάντησαν δυσκολίες εναντίον των μεγαλύτερων ανταγωνιστών τους στην Κωνσταντινούπολη με την Ankaragücü να υποβιβάζεται για πρώτη φορά το 1968.
Κέρδισε την άνοδο με την πρώτη προσπάθεια κατακτώντας το κύπελλο το 1972 εναντίον της Altay Izmir και τερματίζοντας στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος πίσω από τη Galatasaray κατά την επόμενη σεζόν. Αυτό έφερε τη πρόκριση της στο Κύπελλο Κυπελλούχων αν και οι Βρετανική αντίπαλοι της Leeds United και Rangers ήταν υπερβολικά ισχυροί και η Ankaragücü στη συνέχεια υποβιβάστηκε πάλι το 1976. Για άλλη μια φορά ανέβηκε με τη πρώτη προσπάθεια όμως έπεσε για άλλη μια φορά.
Το 1981 επανήλθε στην 1. Lig αν και διατηρώντας την ταραχώδη ύπαρξή της, η φύση της ήταν κάπως διαφορετική. Μετά το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου του 1980, ο νέος πρόεδρος Kenan Evren και ο δήμαρχος της Άγκυρας Mustafa Gönül αποφάσισαν ότι η χώρα χρειάζεται ένα σύλλογο της πρωτεύουσας στη κορυφαία κατηγορία.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μόνο οι πρωταθλητές και των δύο ομίλων της 2. Lig έπαιρναν την άνοδο και με την Ankaragücü να τερματίζει δεύτερη πίσω από τη Sakaryaspor, η TFF πήρε την καθυστερημένη απόφαση να επεκτείνει το πρωτάθλημα και να ανεβάσει και τη κυπελλούχο Τουρκίας. Η νίκη με 2-1 επί της Boluspor προβίβασε την Ankaragücü και εν τέλει την εγκατέστησε και στην κορυφαία κατηγορία.
Η χρυσή τους εποχή ήρθε γύρω στην αλλαγή της χιλιετίας, με πολλαπλούς Ευρωπαϊκούς αγώνες και υψηλές θέσεις στη βαθμολογία. Μια ασυνήθιστη κατάσταση το 1999 να είναι και οι δύο φιναλίστ του κυπέλλου να βγαίνουν στο Champions League, αποτέλεσε μια μοναδική ευκαιρία για έξοδο στην Ευρώπη. Ένα ματς για τη τρίτη θέση πραγματοποιήθηκε μεταξύ των δύο ημι-φιναλίστ, με την Ankaragücü να έχει στην ενδεκάδα της τον ρέκορντμαν συμμετοχών Hakan Kutlu, τον Hakan Keleş και τον Tarık Daşgün και να διαλύει με 5-0 τη Sakaryaspor.
Εκείνη την χρονιά ο θεσμός του κυπέλλου UEFA ήταν μια διαδικασία νοκ-άουτ σε όλη τη διαδρομή του, περνώντας την ομάδα των Νησιών Φερόε B36 Tórshavn στον προκριματικό γύρο. Έπειτα δόθηκε στην Ankaragücü το φαινομενικά αδύνατο έργο της Ισπανικής Atletico Madrid. Παρά την ήττα με 3-0 στο πρώτο αγώνα, η νίκη με 1-0 στην Άγκυρα με το τέρμα του Birol Aksancak στο 84’ εξασφάλισε το μεγαλύτερο αποτέλεσμα στην ιστορία της.
Το καλοκαίρι του 2000 εν τω μεταξύ είδε το διορισμό του Ersun Yanal, ο οποίος έφτασε το κλαμπ σε έναν άλλο ημιτελικό κυπέλλου και να ανέβει σε αξεπέραστα ύψη στο πρωτάθλημα με την έκτη και τη τέταρτη θέση. Φαινόταν τελικά ότι μια ομάδα από την Άγκυρα βρισκόταν στα πρόθυρα για κάτι το ξεχωριστό.
Ο Ersun έφυγε στο τέλος της σεζόν 2001/02 λόγω διαφωνίας με το συμβούλιο του συλλόγου. Δεν μπόρεσε να φέρει τους παίκτες που ήθελε από την πρώην του ομάδα Denizlispor, πλήρωσε το συμβόλαιο του να απεμπλακεί πριν αναλάβει Genclerbirliği παίρνοντας μαζί του το αστέρι της Cafer Aydın για να τρίψει και άλλο αλάτι στη πληγή. Τα πράγματα άρχισαν να εξασθενούν ως αποτέλεσμα, με μια σειρά από υποτονικές χρονιές να κορυφώνονται σε μια εν τέλει θανατηφόρα σειρά γεγονότων το 2009.
Το κλαμπ ερέθισε το ενδιαφέρον του δημάρχου της Άγκυρας και του υποστηρικτή της Ankaragücü Melih Gökçek, ενός από τους πιο ισχυρούς και διεφθαρμένους άνδρες της πόλης. Κατά τις προσεχείς εκλογές ο καθιερωμένος πρόεδρος Cemal Aydın, συμφώνησε να αποχωρήσει και να αφήσει τον Melih να αναλάβει τη λειτουργία του συλλόγου. Φυσικά κέρδισε τις εκλογές ωστόσο προέκυψε πρόβλημα: ο Melih ήταν ήδη πρόεδρος άλλης μιας ομάδας της Süper Lig: της Ankaraspor.
Ένας σύλλογος υποστηριζόμενος από το δημαρχείο και με λίγες εκατοντάδες οπαδούς, προκειμένου να παρακάμψει το ζήτημα της κατοχής συμφερόντων σε δύο συλλόγους έβαλε τον γιο του Ahmet να είναι υπεύθυνος για την Ankaragücü. Σε μια από τις πιο απίθανες μεταγραφές ο πρώην διεθνής Άγγλος επιθετικός Darius Vassell εντάχθηκε στον σύλλογο και μετά την απομάκρυνση του Hikmet Karaman μετά από μια κακή εκκίνηση, ο Γάλλος προπονητής και νικητής του Euro 2000 Roger Lemerre ήρθε στη θέση του. Οι επαφές του βοήθησαν να οριστικοποιηθούν οι κινήσεις δανεισμού για τους πρώην φιναλίστ του Champions League Geremi και Jérôme Rothen.
Παρά την αποφυγή του υποβιβασμού ο σύλλογος επέλεξε να αντικαταστήσει τον Lemerre με τον Mesut Bakkal, φέρνοντας ακόμα περισσότερα μεγάλα ονόματα όπως οι Σλοβάκοι Διεθνείς Robert Vittek και Stanislav Sestac. Αυτός ο συνδυασμός εμπειρίας και ταλέντου ενθουσίασε τους οπαδούς, παράλληλα με το άνοιγμα ενός νέου εκπαιδευτικού συγκροτήματος και η συζήτηση για μια πρόκληση για έξοδο στην Ευρώπη.
Τα πράγματα ωστόσο πήραν μια στροφή προς το χειρότερο με τους δικαστές να ανακαλύπτουν ότι ο Gökçek είχε νοθεύσει τις προεδρικές εκλογές και επομένως πήρε παράνομα τον έλεγχο της Ankaragücü. Ο Cemal Aydın κατέθεσε εναντίον του σε μια ξαφνική αλλαγή της καρδιάς, ενώ η Ankaraspor αναστάληκε από όλους τους αγώνες λόγω της εμπλοκής του Gökçek.
Ως αντίποινο ο Gökçek αποφάσισε να απαγορεύσει την Ankaragücü να χρησιμοποιήσει το εκπαιδευτικό κέντρο και αρνήθηκε να πληρώσει τους μισθούς, αναγκάζοντας τον σύλλογο να πουλήσει τους παίκτες του με χαμηλές τιμές. Για να περιπλέξει περαιτέρω τα πράγματα, ο Gökçek κρατούσε αποτελεσματικά το σύλλογο στα σχοινιά αρνούμενος να αφήσει οποιονδήποτε αγοραστή να αγοράσει ή και να επενδύσει, δηλώνοντας προκλητικά πως η Ankaragücü θα πεθάνει χωρίς αυτόν.
Αυτό θα έφερνε μόνο ένα αποτέλεσμα με την ομάδα να υποκύπτει τελικά στον υποβιβασμό το 2012. Αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει νεαρούς παίκτες σε όλη την σεζόν και η ομάδα κατέγραψε ένα από τα χειρότερα ρεκόρ στην ιστορία της Süper Lig: μόλις 11 βαθμούς και δύο νίκες. Εκείνο το καλοκαίρι ο σύλλογος χτυπήθηκε με απαγόρευση μεταγραφών και στη συνέχεια υποβιβάστηκε και πάλι την επόμενη σεζόν.
Κατά τη διάρκεια εκείνης της σεζόν οι ultras τους Gecekondu εξαέρωσαν τις απογοητεύσεις τους. Ένα αξιοσημείωτο περιστατικό τον Δεκέμβριο του 2012 αφορούσε μια μεγάλη εξέγερση ενάντια στη Konyaspor όπου οι ultras κατέστρεψαν τους φράχτες και εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο. Σε απάντηση η TFF ανάγκασε την Ankaragücü να παίξει 11 αγώνες κεκλεισμένων των θυρών. Στο βάθος του βράχου ο σύλλογος έμεινε στη συνέχεια τρεις χρονιές στην έρημο της τρίτης κατηγορίας της Τουρκίας, προσελκύοντας προσελεύσεις που θα ανταγωνίζονταν και μερικούς κορυφαίους συλλόγους.
Η επιστροφή τους στην κορυφαία κατηγορία ξεκίνησε το 2013 με την εκλογή του Mehmet Yiğiner ως πρόεδρος. Όντας στενός φίλος του Melih Gökçek η ανάληψη του αμφισβητήθηκε από πολλούς οπαδούς της Ankaragücü, αλλά προσπάθησε να αποδείξει τους αμφισβητίες του ότι είναι λάθος και να χρησιμοποιήσει τους δεσμούς του για να επαναφέρει το κλαμπ στο δρόμο της ανάκαμψης. Ανέβαλε με επιτυχία την απαγόρευση μεταγραφών και επένδυσε για να σώσει τον σύλλογο από την διάλυση, προτού κερδίσει την άνοδο ως πρωταθλήτρια του ομίλου της 2017 2. Lig Red.
Πίσω στην 1. Lig η Ankaragücü προσπάθησε να ξεπεράσει όλες τις προσδοκίες, παίρνοντας άλλη μια άνοδο μπροστά σε κόσμο έως και 25.000 άτομα. Η μια νίκη σε τέσσερις αγώνες ξεκίνησε να ασκεί πίεση στον επικεφαλής προπονητή İsmail Kartal, ωστόσο το 4-1 επί της πρωτοπόρου Rizespor διαιώνισε την πεποίθηση ότι θα έκανε ένα αήττητο 12 αγώνων που άφησε το κλαμπ στη κορυφή στη χειμερινή διακοπή. Η άσχημη αρχή στο δεύτερο μισό της σεζόν έφερε ένα τέλος στις αρχές Μαρτίου, όταν μια νίκη με 2-1 στην İstanbulspor έθεσε ξανά στο προσκήνιο την Ankaragücü. Η ομάδα θα χάσει μόλις μια φορά πριν τη νίκη επί της Manisaspor που εξασφάλισε την άνοδο πίσω στη μεγάλη σκηνή.
Κατά την επιστροφή τους στο αεροδρόμιο της Εσένμπογκα, μια λαοθάλασσα από καπνογόνα και τραγούδια υποδέχτηκε τους νέους ήρωες της. Ενώ οι Genclerbirliği και Osmanlıspor μάχονται αμφότερες για να εξασφαλίσουν τη παραμονή τους, το κύρος της πόλης μπορεί να βολευτεί από το γεγονός ότι θα υπάρξει τουλάχιστον μία ομάδα της Άγκυρας στην Süper Lig την επόμενη σεζόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου