Serie A: Ο "άλλος" Baggio

Δημήτρης Βαρσάνης


Η 23η Ιουνίου στο Παγκόσμιο κύπελλο του 1994 είναι πολύ μακριά μας. Αν ο οποιοσδήποτε έτυχε να χάσει τον αγώνα ανάμεσα στην Ιταλία και τη Νορβηγία, θα έβλεπε σαν τίτλο στις ειδήσεις ότι:«Ο Baggio την οδήγησε στη νίκη».

Εύλογα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο Roberto Baggio έσωσε την Ιταλία από έναν πρόωρο αποκλεισμό από το Παγκόσμιο κύπελλο. Το "φυλαχτό" της Ιταλίας και όντας ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του πλανήτη κατακτώντας τη χρυσή μπάλα τον προηγούμενο Δεκέμβριο και βάζοντας 17 γκολ στο πρωτάθλημα για τη Juventus πριν από το τουρνουά.

Το νικητήριο τέρμα του Ray Houghton για την Ιρλανδία στον εναρκτήριο αγώνα για τον 5ο όμιλο σήμαινε ότι το σύνολο του Arrigo Sacchi δεν είχε καμία άλλη επιλογή από το να κερδίσει το δεύτερο παιχνίδι του ενάντια στη θαμπή αλλά αποφασιστική Νορβηγία. Στο 68' η Ιταλία που έμεινε με 10 παίκτες νωρίτερα, κέρδισε ένα φάουλ στην αριστερή πλευρά του γηπέδου. Ο Beppe Signori με το πάντα λαμπρό αριστερό του πόδι το εκτέλεσε και έστειλε μια συστημένη μπαλιά στην αντίπαλη περιοχή και στο κεφάλι του ερχόμενου Baggio ο οποίος έδωσε στην Ιταλία το προβάδισμα και εν τέλει τη νίκη.

Όμως δεν ήταν η "θεία αλογοουρά" που κόσμησε τα πρωτοσέλιδα αυτή τη φορά. Ήταν ο άλλος Baggio, ένας υποτιμημένος όμως επίσης προικισμένος κεντρικός μέσος: ο Dino. Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1971 στο Camposampiero, μια μικρή πόλη στην επαρχία της Πάντοβα. Ο Dino είχε την ατυχία να γεννηθεί στην ίδια γενιά με τον Roberto. Μόλις τέσσερα χρόνια χώριζε το "ζεύγος".

Αγωνίστηκαν σε διαφορετικές θέσεις και τα σωματικά αναστήματα τους δεν θα μπορούσε να ήταν πιο αντίθετα (ο Dino ήταν ένας ψηλός, δυνατός μέσος με κοντά και κομμένα μαλλιά ενώ ο Roberto ένας μικρός "διαβολάκος" με μια σαγηνευτική ιδιοφυΐα και τη χαρακτηριστική αλογοουρά του), αλλά ο Dino θα περνούσε μια καριέρα παίζοντας στη σκιά του trequartista, καθαρά επειδή μοιράζονταν το ίδιο επώνυμο.

Μια αναζήτηση για τον Dino Baggio στο Google και ένα από τα αποτελέσματα που ανακύπτει είναι "Dino Baggio, ο αδελφός του Roberto Baggio". Αναφέρεται το επώνυμο Baggio στους περισσότερους οπαδούς του ποδοσφαίρου και ο Dino δεν θα είναι ο παίκτης που θα τους έρθει στο νου.

 Ο Dino και ο Gianluigi Lentini ήταν προϊόντα του συστήματος της Primavera της Torino την δεκαετία του '80, με τον Baggio να πραγματοποιεί το ντεμπούτο του για τη νεοφώτιστη ομάδα εναντίον της Lazio τον Σεπτέμβριο του 1990 στην τρυφερή ηλικία των 19. Υπό την καθοδήγηση του Emiliano Mondonico - ο οποίος είχε μόλις φτάσει στο κλαμπ μετά από μια επιτυχημένη περίοδο με την Atalanta - ο σύλλογος και ο Baggio θα απολαύσουν μια γόνιμη εποχή. Η Torino τερμάτισε στην 5η θέση στη Serie A και βγήκε στο Κύπελλο UEFA, με τον Baggio να κάνει 25 εμφανίσεις και να πετυχαίνει δύο γκολ. Σε ένα πρωτάθλημα που δεν δίνεται πάντα η ευκαιρία σε νέους παίκτες, η πρώτη σεζόν του Dino στη Serie A ήταν μια μεγάλη επιτυχία.

Πέρασε μόνο μια σεζόν με τη Toro ώστε η μισητή της γειτόνισσα Juventus αναγνωρίσει το ταλέντο του και τον αγόρασε το καλοκαίρι του 1991, μόνο για να τα βρει σκούρα και να σταλθεί δανεικός στην Inter για την σεζόν 1991-92. Παρήγαγε άλλη μια στερεά χρονιά, παίζοντας 27 φορές και αποκομίζοντας πολύτιμη εμπειρία αγωνιζόμενος μαζί με τους Lotthar Matthaus και Nicola Berti.Το 1992 ο Baggio επέστρεψε στους Bianconeri όπου επρόκειτο να ανταγωνιστεί για μια θέση βασικού μαζί με τις νέες μεταγραφές του David Platt και του Andreas Möller. Η Juventus είχε την ευχέρεια να διαθέτει δύο Baggio στην αρχική της ενδεκάδα. Ο Dino ιδιαίτερα ήταν μια αποκάλυψη στην μεσαία γραμμή. Αν και αρχικά δεν ήταν αποδεκτός από τους οπαδούς λόγω του παρελθόντος του στη Torino, κέρδισε τους σκεπτικιστές με κάποιες ευχάριστες επιδόσεις, ειδικά στο Κύπελλο UEFA.

Σε έξι Ευρωπαϊκές εμφανίσεις σκόραρε πέντε φορές, συμπεριλαμβανομένων τα τρία γκολ κατά τη διάρκεια των δύο αγώνων στο τελικό εναντίον της Borussia Dortmund. Με τον Roberto να σκοράρει δύο φορές, οι δύο Baggio εκμηδένισαν τους Γερμανούς με 6-1, το μεγαλύτερο συνολικό σκορ σε τελικό. Ο Dino πήρε το πρώτο μετάλλιο νικητή στη καριέρα του.

Ο λιγότερο διάσημος Baggio ήταν ακόμη σε μεγάλο βαθμό άγνωστος εκτός της Ιταλίας. Το Παγκόσμιο κύπελλο στις Η.Π.Α. το 1994 θα τα άλλαζε όλα αυτά. Έχοντας κάνει το ντεμπούτο του για την εθνική ομάδα το 1991 με τον Arrigo Sacchi, ο Baggio έγινε ένα σταθερό κομμάτι στην ενδεκάδα των Azzurri, ωστόσο καθώς εμφανίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 πολλοί θεώρησαν ότι δεν άξιζε μια θέση στην ομάδα. Τραυματίστηκε για ένα διάστημα τη σεζόν 1993-1994 και δεν θα μπορούσε να αναπαράγει τη φόρμα της προηγούμενης χρονιάς.

Ο Sacchi πάντα λάτρευε τους παίκτες με τις ικανότητες του Dino - ένας δυνατός αθλητής σε συνδυασμό με μια έντονη αίσθηση της συλλογικής αλληλεγγύης - και δεν είχε καμία αμφιβολία ότι άξιζε να είναι στην αρχική ενδεκάδα. Ο Baggio είχε σκοράρει τρεις φορές στα προκριματικά της διοργάνωσης, μεταξύ των οποίων και το κρίσιμο γκολ εναντίον της Πορτογαλίας που εξασφάλισε την ασφαλή διέλευση της Ιταλία στο τουρνουά πρώτη του ομίλου της. "Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στον Dino Baggio", δήλωσε ο Sacchi και συνέχισε:"Έχει σιγήσει πολλούς από αυτούς. Τώρα έχει γίνει ένα σημαντικό όπλο για εμάς. "Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας θα μπορούσε σχεδόν να χωριστεί σε δύο κομμάτια, το καθένα για έναν Baggio, με κάθε παίκτη να υποστηρίζει μια ενότητα.

Το πέρασμα του χρόνου έχει υπαγορεύσει ότι ο Roberto κουβάλησε την Ιταλία στον τελικό από την αρχή όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Η φάση των ομίλων σταθερά ανήκε στον Dino καθώς ο Roberto πάλευε να ξεπεράσει έναν τραυματισμό στο πόδι του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την περιβόητη σκηνή κατά της Νορβηγίας, όταν ο Sacchi αποφάσισε να αντικαταστήσει το "δεκάρι" του όταν ο Gianluca Pagliuca αποβλήθηκε στο 19'; "Έχει τρελαθεί!", φώναζε ο Roberto καθώς έβγαινε από τον αγωνιστικό χώρο. Ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς δεν απέδιδε όμως ο Dino και η Ιταλία έφτασαν στους "16".

Τα στάδια των νοκ-άουτ ανήκαν στον Roberto καθώς σχεδόν μόνος του οδήγησε την Ιταλία στο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με μια σειρά από εκπληκτικές εμφανίσεις. Ο Dino επίσης ήταν ζωτικής σημασίας οι συνεισφορές του, διώχνοντας την μπάλα πάνω στη γραμμή κατά της Νιγηρίας με τους Αφρικανούς να είναι μπροστά με 1-0 και σκόραρε με ένα εντυπωσιακό σουτ από τα 25 μέτρα κατά της Ισπανίας στα προημιτελικά. Οι δύο Baggio κατεύθυναν την Ιταλία σε άλλον έναν τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Παρά τις  λαμπερές εμφανίσεις του σε όλο το τουρνουά, ο Dino ακόμη αναφέρονταν ως "άλλος Baggio" ή "Baggio ΙΙ" από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σε συνέντευξή του την παραμονή του τελικού έδειξε τη δυσαρέσκεια του για την κοινή χρήση του επιθέτου του με έναν από τους πιο διάσημους ποδοσφαιριστές του κόσμου: "Για χρόνια κανείς δεν ξέρει ποιος είμαι και στη συνέχεια, μετά από μερικά παιχνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο καθένας λέει ότι είμαι ο άλλος Baggio. Μέχρι το τέλος ίσως να δείξω σε όλους ότι έχω ένα όνομα και ένα επώνυμο. "Όταν η Ιταλία επέστρεψε στο σπίτι μετά την σπαρακτική ήττα κόντρα στη Βραζιλία, ο λιγότερο γνωστος Baggio αποκόμισε τα οφέλη του. Ο Roberto ήταν το "πρόβατο στη σφαγή" για τα Ιταλικά ΜΜΕ, ενώ ο Dino επέστρεψε στη πατρίδα του ως ένας από τους καλύτερους παίκτες της χώρας του.

 Κατά τα πρώτα στάδια στο Μουντιάλ του 1994, η Parma άρχισε συνομιλίες με τη Juventus για τη μεταγραφή του Baggio. Ο Dino αρχικά αρνήθηκε στην ιδέα της μετακίνησης του. Ως αποτέλεσμα σε μια κίνηση που θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά την ιστορία των δύο συλλόγων, η Parma έστρεψε την προσοχή της σε ένα πολλά υποσχόμενο νεαρό εν ονόματι Alessandro Del Piero, ο οποίος εκείνη τη στιγμή ήταν 19 χρονών με πολλά μαλλιά.

Με το σύλλογο και το παίκτη να έρχονται σε συμφωνία για την μετακίνηση του και το Deal του να οδεύει στη γραφειοκρατία για να το δημοσιεύσει η Λίγκα, ο Baggio εντελώς ξαφνικά άλλαξε γνώμη. Πραγματοποίησε συνομιλίες με το νέο καθεστώς της Juventus και σύντομα αντιλήφθηκε ότι η μεταγραφή του στην Parma θα ήταν επωφελής για την καριέρα του: "Πηγαίνοντας στη Parma είναι καλό για μένα γιατί θέλω να παίξω περισσότερο" τόνισε. Ο Del Piero έμεινε στο Τορίνο και θα παρέμεινε στη Juventus για τα επόμενα 18 χρόνια.

Κατά τα επόμενα έξι χρόνια η Parma είδε το καλύτερο του Baggio καθώς συνεργάστηκε αρμονικά σε μια ομάδα που περιείχε ήδη έμπειρους Διεθνείς όπως ο Néstor Sensini, π Tomas Brolin, ο Gianfranco Zola και ο  Faustino Asprilla. Τοποθετημένος στην καρδιά του 5-3-2 του Nevio Scala, ο Baggio διέσχιζε όλο το γήπεδο και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καλύτερη εποχή του συλλόγου.

 Η Parma και η Juventus - τώρα με ένα Baggio και στις δύο πλευρές - ξεκίνησαν μια μονομαχία για την εγχώρια και την ευρωπαϊκή υπεροχή. Η "γηραιά κυρία" έκανε το εγχώριο νταμπλ παίρνοντας το πρωτάθλημα με μια διαφορά 10 βαθμών από την Parma και στη συνέχεια πλήγωσαν την ομάδα του Dino στον τελικό του Coppa Italia. Όμως οι δύο ομάδες έδωσαν μάχη για μια ακόμη φορά στον τελικό του Κυπέλλου UEFA, παίζοντας μεταξύ τους - απίστευτα - πέντε φορές το Μάιο και τον Ιούνιο του 1995.

Ακριβώς όπως είχε κάνει δύο χρόνια νωρίτερα, ο Dino έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή διοργάνωση. Πέτυχε τρία γκολ καθ 'οδόν προς τον τελικό και στη συνέχεια έβαλε άλλα δύο στους δύο αγώνες του τελικού, σκοράροντας το μοναδικό γκολ στο πρώτο παιχνίδι και στη συνέχεια έβαλε το τέρμα της ισοφάρισης στη ρεβάνς και με το συνολικό 2-1 σκορ έδωσε το Δεύτερο Ευρωπαϊκό τρόπαιο της Parma σε τρία χρόνια. Κανείς δεν έχει βάλει περισσότερα γκολ στην ιστορία ενός τελικού του Κυπέλλου UEFA.

 Ο Dino πλέον θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους κεντρικούς μέσους στην Ιταλία, υπέροχος σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού του. Θα συνεχίσει την εξαιρετική φόρμα του τις επόμενες χρονιές στην "χρυσή εποχή" της Parma. Βοήθησε την ομάδα να προκριθεί στο Champions League ύστερα από ένα αγωνιώδες πρωτάθλημα που έχασε το 1997 για δύο βαθμούς.

Κατά τη διάρκεια άλλου ενός θριάμβου της Parma στο Κύπελλο UEFA το 1999, μπήκε στα Διεθνή πρωτοσέλιδα αφού χτύπησε στο κεφάλι από ένα μαχαίρι που του έριξε ένας οπαδός από τις κερκίδες κατά τη διάρκεια ενός αγώνα με τη Wisla Krakow στην Πολωνία. Ο Baggio συνέχισε στα υπόλοιπα 10 λεπτά του αγώνα όμως χρειάζονταν πέντε ράμματα μετά. Υποστήριξε ότι ήταν πολύ τυχερός για να ξεφύγει από ένα σοβαρό τραυματισμό: "Γύρισα το κεφάλι μου ένα δευτερόλεπτο πριν χτυπήσω. Αν δεν το έκανα θα μπορούσα να χτυπήσω στο πρόσωπο ή στο μάτι μου. " Η Parma συνέτριψε με 3-0 στον τελικό στη Μόσχα, με τον Baggio να παίρνει το τρίτο του μετάλλιο στη διοργάνωση.

Η συνέχεια της αριστείας του σε επίπεδο συλλόγων μεταφέρθηκε και στην Εθνική ομάδα, όπου ήταν ένα μόνιμο στοιχείο στη μεσαία γραμμή για το υπόλοιπο της δεκαετίας. Συμπτωματικά, η σταδιοδρομία και των δύο Baggio τελείωσε το 1999 (αν και ο Roberto αγωνίστηκε σε ένα φιλικό τιμής ένεκεν κόντρα στην Ισπανία το 2004 στο κύκνειο άσμα του). Η αποστολή της Ιταλίας στο Euro 2000 δεν περιείχε ούτε έναν για πρώτη φορά μετά το Euro 88. Ο Dino πήγε στην προεπιλογή όμως εν τέλει "κόπηκε" από τον Dino Zoff.Οι τραυματισμοί άρχισαν να παρεμποδίζουν το δυναμισμό του μέσου και ο έρωτάς του με την Parma τελείωσε το 2000 όταν πωλήθηκε στην Lazio.

Χρησιμοποιήθηκε με φειδώ στη Ρώμη και ήταν δύσκολο να κρατήσει μια θέση στην ενδεκάδα σε ένα ρόστερ που περιείχε τους Juan Sebastian Veron, Diego Simeone και Dejan Stankovic.

Καθώς ο ίδιος έμπαινε στα 30 του, η καριέρα του εξασθένησε με δανεισμούς στη Blackburn, στην Ancona και στη Triestina. Αποσύρθηκε το 2005 στην ηλικία των 34. Ο Roberto εν τω μεταξύ, αποσύρθηκε πριν από ένα χρόνο στο San Siro με 80.000 ανθρώπους να ζητωκραυγάζουν το όνομά του.

Η φιλία τους δεν επηρεάστηκε. Πήγαιναν για κυνήγι, έκαναν σκι και κοιμόντουσαν μαζί ενώ ήταν συμπαίκτες στη Juventus. Είναι μια περίπτωση κακού συγχρονισμού για τον Dino αν σκεφτεί κανείς ότι δεν υπήρξε ποτέ κανένας παίκτης να λέγεται Baggio στην μακρά ιστορία της Serie A έως ότου οι δύο φτάσουν στη σκηνή. Μόνο οι 1.500 από τα 59 εκατομμύρια του πληθυσμού της Ιταλίας έχουν αυτό το επώνυμο. Τα δύο αστέρια ανήλθαν μέσα στην ίδια περίοδο και αναπόφευκτα σήμαινε ότι κάποιος θα ζει πάντα στη σκιά του άλλου.

Όταν συζητάμε για μεγάλους Ιταλούς μέσους, ακόμα και μέσα στα όρια της δεκαετίας του '90, ο Dino Baggio συχνά παραβλέπεται όμως αξιολογώντας τη καριέρα του και τα επιτεύγματά του,  σαφώς πρέπει να τον βάζουμε μέσα σε αυτούς.

Αν είχε γεννηθεί μια δεκαετία αργότερα ίσως το ταλέντο του να αποκτούσε μεγαλύτερη βαρύτητα και ακόμα κι αν πραγματοποίησε περισσότερες συμμετοχές για τη χώρα του από το συνονόματό του, θα ζει για πάντα στην σκιά της "θείας αλογοουράς" του  Roberto και θα είναι πάντοτε γνωστός ως ο "άλλος Baggio".