Δημήτρης Βαρσάνης
Ο Cristian Longobardi ήταν ένας 33χρονος “στρατιώτης” των μικρών κατηγοριών. Ένας άνδρας που έκανε καριέρα στη Lega Pro και στη Serie D όμως ποτέ του δεν πέτυχε κάτι παραπάνω.
Ένα χρόνο πριν το ντεμπούτο του Longobardi για τη Montecchio στη Serie D, στην Serie A η Parma τερμάτιζε τέταρτη, έπαιρνε τη πρόκριση στο Champions League και έφτανε στο τελικό του Coppa Italia. Όπως και χιλιάδες άλλοι νέοι Ιταλοί, ο Longobardi πιθανώς να ονειρεύτηκε να παίζει για ένα σύλλογο όπως οι Gialloblu. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, η ευκαιρία για τον Cristian να καταφέρει κάτι τέτοιο είχε περάσει προ πολλού. Η καριέρα του βρισκόταν σε μια καμπύλη προς τα κάτω καθώς άλλαζε από κλαμπ σε κλαμπ.
Όμως η Parma υπέστη έναν οικονομικό Αρμαγεδδών και αναγκάστηκε να ξαναγεννηθεί στη Serie D. Ο καινούργιος σύλλογος είδε χονδρικές αλλαγές με μόνο τον θρύλο του κλαμπ Alessandro Lucarelli να παραμένει. Προφανώς σε αυτή την περίπτωση χρειαζόταν ένα καινούργιο ρόστερ παικτών, διεξήχθησαν δοκιμές και έγιναν μεταγραφές. Ένας από αυτούς ανάμεσα τους παρουσιάστηκε και ο βετεράνος Cristian Longobardi.
Αναμενόταν να παίξει μικρό ρόλο και οι τραυματισμοί σήμαινε ότι ο Longo θα χρειαζόταν πολύ περισσότερο χρόνο να επανέλθει έως ότου υπέστη ένα σοβαρό τραυματισμό. Δέκα μήνες αργότερα ο Longobardi θα έφευγε από τη Parma ως ένας λατρεμένος ήρωας και έγινε τόσο δημοφιλής ώστε η Curva Nord θα του έβγαζε και δικό του τραγούδι. Αυτός ο άνθρωπος - του οποίου η πορεία της καριέρας του πιθανότατα δεν θα τον έβλεπε ποτέ στη Parma - κατέχει πλέον μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά κάθε οπαδού των Crociati.
Η πτώση της Parma ήταν επώδυνη όμως λόγω αυτής, οι υποστηρικτές των Ducali κατέληξαν να βλέπουν τους παίκτες να μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο φορώντας τη Crociata με το σταυρό στο κέντρο να είναι μια πραγματική τιμή. Με τον Longobardi να βρίσκεται στο προσκήνιο αυτών των ανδρών.
Η πτώση της Parma καλύφθηκε από τους δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο με χιλιάδες λέξεις να δακτυλογραφούν με έντονο τρόπο στους φορητούς υπολογιστές. Ήταν πάνω από όλα μια συναρπαστική ιστορία, ένας σύλλογος με ένα πλούσιο ποδοσφαιρικό βιογραφικό στην Ιταλία και στην Ευρώπη πρόκειται να πήγαινε στα χώματα των χωριών της χερσονήσου. Όμως όταν η ιστορία εν τέλει κατέληξε στο κλείσιμο της, τα μάτια του κόσμου έφυγαν γρήγορα αφήνοντας τους σε τοπικό επίπεδο σε ένα μάλλον πιο σκοτεινό σημείο. Μόνο όταν η Parma κέρδισε τελικά την άνοδο από τη Serie D στη Lega Pro, τα μάτια επέστρεψαν στη συγκεκριμένη ιστορία. Ωστόσο πολλά συνέβησαν σε εκείνους που πάλεψαν περίπου δέκα μήνες και οι ποδοσφαιριστές που συνέβαλαν στην επίτευξη αυτού του στόχου παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό άγνωστοι εκτός Πάρμα.
Είναι ένα ζεστό απόγευμα στις αρχές Σεπτεμβρίου και οι άνθρωποι της μικρής πόλης του Βένετο στο Αρτζινιάνο ετοιμάζονται για την πρεμιέρα της Serie D. Το μικροσκοπικό στάδιο Tommaso Dal Molin είναι προετοιμασμένο και έτοιμο. Ως ένας μικρός σύλλογος του Βορρά, το Stadio Dal Molin αποτελείται από μια μόνο κερκίδα και ο αγωνιστικός του χώρος να μοιάζει περισσότερο σε χωράφι. Παρά το μικρό του μέγεθος είναι κάτι περισσότερο από κατάλληλο για ένα κλαμπ όπως η Arzignano. Εκείνο το απόγευμα όμως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.
Πάνω από 1400 εισιτήρια έχουν πωληθεί για τον πρώτο αγώνα της νέας χρονιάς καθώς τα 1000 από αυτά ανήκουν στην εκτός έδρας ομάδα: την Parma. Οι Ultras του συλλόγου "Boys" φτάνουν σε μια πόλη που ποτέ δεν περίμεναν να επισκεφθούν και σε ένα γήπεδο που ποτέ δεν περίμεναν να γνωρίσουν. Άρχισαν να τοποθετούν τις σημαίες τους και τα πανό τους και σύντομα δημιούργησαν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Καθώς οι παίκτες και των δύο ομάδων βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, συναντώνται με μια οχλαγωγία από τους οπαδούς της Parma που τραγουδούν "Forza Gialloblu". Ο ίδιος ο αγώνας δεν θα παρουσίαζε κάτι το ιδιαίτερα, παρόλα αυτά τελείωσε με το σωστό τρόπο για την Parma δεδομένου ότι το πέναλτι του 76’ από τον Riccardo Musetti ήταν αρκετό για να πάρει τους τρεις πρώτους βαθμούς της σεζόν στη Serie D.
Από εκεί και πέρα η Parma είναι ασταμάτητη υποστηριζόμενη από τον απροσπέλαστο Kristaps Zommers κάτω από τα δοκάρια και από την παρουσία των Alessandro Lucarelli και Luca Cacioli στην οπισθοφυλακή. Η άμυνα των Ducali αντιμετωπίζει εύκολα κάθε απειλή που τίθεται παραχωρώντας μόνο 17 τέρματα σε 38 αγώνες. Περαιτέρω στον αγωνιστικό χώρο ο Francesco Corapi (Ένας κοντός πλέιμεικερ ο οποίος είχε γίνει ένας αγαπημένος των οπαδών) και ο Davide Giorgino τρέχουν ακατάπαυστα στη μεσαία γραμμή εβδομάδα με την εβδομάδα, ενώ ο Yves Baraye μπροστά βρίσκει δίχτυα με τεράστια συχνότητα.
Όλο και περισσότερο ο δεσμός μεταξύ αυτών των παικτών χαμηλών κατηγοριών και των οπαδών αυξανόταν συνεχώς, με την αίσθηση της μοναδικότητας να αγκαλιάζεται γύρω από το Tardini πάντα κάθε εβδομάδα. Αυτό αποδεικνύεται μόνο μετά από μια κρίσιμη νίκη επί της Delta Rovigo. Καθοδηγούμενοι από το Lucarelli οι παίκτες πήγαν προς τους οπαδούς. Με τους οπαδούς και τους ποδοσφαιριστές να χορεύουν και να τραγουδούν με χαρά, ο Lucarelli υψώνει και τα δύο του χέρια στον αέρα και στη συνέχεια από την κορυφή των πνευμόνων του αρχηγός της Parma φωνάζει ένα τραγούδι που είχε γίνει δημοφιλές σε όλη τη διάρκεια της σεζόν: "ale ale oh tanto gia lo so che l'anno prossimo ale ale oh."
Οι οπαδοί των Crociati το ανταπέδωσαν σε είδος σε κάθε ταξίδι τους. Ήταν μια επίδειξη ενότητας μεταξύ ποδοσφαιριστών και οπαδών που σπάνια θα εμφανίζονταν σε μια ομάδα της Serie A. Η άνοδος στη Lega Pro αποδείχθηκε τελικά μια τυπικότητα όμως έπρεπε να φτιαχτεί μια ομάδα που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί αμέσως στην επόμενη κατηγορία. Καθώς τα καινούργια πρόσωπα άρχισαν να φτάνουν σταδιακά, μερικοί από εκείνους που είχαν τόσο μεγάλη επιρροή τη προηγούμενη χρονιά ήξεραν ότι ο χρόνος τους έληξε και ότι θα αναχωρούσαν. Ένας από αυτούς πρόκειται να ήταν και ο Cristian Longobardi.
Ο Longo θα έπαιζε μόνο 22 φορές στο πρωτάθλημα για τους Crociati σκοράροντας έξι φορές, αλλά κέρδισε την ευγνωμοσύνη και το σεβασμό των οπαδών της Parma για πάντα. Μια ομάδα που έχει δει τους Gigi Buffon, Fabio Cannavaro, Gianfranco Zola, Juan Veron, Lilian Thuram, Tino Asprilla και τόσα άλλα μεγάλα ονόματα να περνάνε το κατώφλί τους, τώρα διατηρούν σε ίδια υψηλή υπόληψη παίκτες όπως ο Cristian Longobardi, ο Luca Cacioli και ο Fabio Lauria. Όχι φυσικά επειδή είναι ισάξιοι ποδοσφαιριστές με αυτά τα μεγάλα ονόματα, αλλά γιατί όταν το μέλλον της Parma έφτασε στο πιο σκοτεινό σημείο του βγήκαν μπροστά για να ξεκινήσουν το ταξίδι της πίσω στο φως.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία τώρα που η Parma γύρισε ξανά εκεί όπου ανήκει, οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό και σε άνδρες όπως ο Longobardi και στους υπόλοιπους που κόσμησαν τα χρώματα της στα βοσκοτόπια της Serie D.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου