Pasquale Bruno: Το "ζώο"

Δημήτρης Βαρσάνης

Η χρήση του ψευδώνυμου «ζώο» δεν είναι ασυνήθιστη στο ποδόσφαιρο. Είναι ένα παρατσούκλι που δίνεται συχνά σε παίκτες σκληρού και μαχητικού στυλ ή με ιδιαίτερα αμφίβολη πειθαρχία. Όμως αν ένας ποδοσφαιριστής αξίζει αληθινά έναν τέτοιο τίτλο είναι αμφισβητήσιμο. Συχνά ο όρος προσφέρεται για υπερβολή. Ωστόσο στην περίπτωση του Pasquale Bruno, ήταν ένα ψευδώνυμο.

Τα αναπτυξιακά χρόνια του Bruno στο σπορ πέρασαν στη Lecce. Έχοντας αποτελέσει προϊόν του συστήματος ακαδημιών της Lecce, ο αμυντικός πραγματοποίησε το ντεμπούτο του το 1979 και έκανε πάνω από 100 εμφανίσεις για την ομάδα της Serie B πριν μετακομίσει στη Como το 1983.

Στη Como ο νέος Pasquale θα έπαιζε για πρώτη φορά στη Serie A, κάνοντας το ντεμπούτο του εναντίον της Juventus που ήταν πρωταθλήτρια της Serie A. Ο ίδιος ο αγώνας μπορεί να μην ήταν αξέχαστος, αλλά το ντεμπούτο του γράφτηκε στα πρωτοσέλιδα μετά την αποβολή του.

Φαίνεται κάπως ότι ο Bruno πήρε την πρώτη κόκκινη κάρτα στην πρώτη του εμφάνιση στη Serie A. Ωστόσο κάπως απροσδόκητα για έναν παίκτη με το ψευδώνυμο «ζώο», αυτή η αποβολή ήταν μία από τις εννέα κατά τη διάρκεια μιας καριέρας στη Serie A που εκτείνεται σε 20 χρόνια και περιλαμβάνει πάνω από 200 συμμετοχές. Ειδικά όταν κάποιος λαμβάνει υπόψη ότι κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονικής περιόδου έφτασε πάνω από 100 κίτρινες κάρτες.

Ο Bruno δουλεύει τώρα ως τηλεοπτικός σχολιαστής και τα λόγια του είναι τόσο σκληρά όσο τα μαρκαρίσματα του κάποτε. Μετά από έναν αγώνα Juve - Torino λίγες χρονιές πίσω, τα έβαλε με το κεντρικό αμυντικό της Juve Leonardo Bonucci για τα καμώματα του:”Θα ήθελα να την ευκαιρία να παίξω σήμερα, σε ένα Juventus - Torino ενάντια στο Bonucci. Βλέποντάς τον τόσο ενθουσιώδη και έτοιμο να διαμαρτύρεται όλη την ώρα, με έκανε να φανταστώ τον Pasquale Bruno στη σήραγγα να δίνει στο Bonucci μια μπουνιά στο πρόσωπο, αφηνοντας το χείλος του με πέντε ράμματα και με αυτόν τον τρόπο να μην μπορεί να μιλήσει για πέντε μήνες”

Τα λόγια του Bruno έχουν βάρος στο Τορίνο. Ο γεννημένος αμυντικός στη Λέτσε έπαιξε τόσο για τη Juve όσο και για τη Torino μετά την αποχώρησή του από το Como. Ήταν η Juventus που έφερε τον αμυντικό στο Βορρά το 1987. Το σύνολο του Rino Marchesi βρισκόταν σε κάποια μεταβατική περίοδο αφού καθαιρέθηκε από τη Napoli του Maradona τη προηγούμενη χρονιά και η ομάδα δυσκολεύτηκε στη πρώτη χρονιά του Bruno.

Αναμφισβήτητα τα δύο μεγαλύτερα παιχνίδια εκείνης της χρονιάς ήρθαν ενάντια στη τοπική αντίπαλο της Juve. Η Torino τελείωσε στα ημιτελικά το ταξίδι της Vecchia Signora, πριν η Juventus πάρει την εκδίκησή της κερδίζοντας την «Granata» σε έναν αγώνα play-off για μια θέση στο Κύπελλο UEFA.

Υπήρξαν ενδείξεις βελτίωσης την επόμενη σεζόν, καθώς ο Dino Zoff ανέλαβε και οδήγησε τη Juve στη τέταρτη θέση. Όμως έπρεπε να έρθει η τρίτη και τελευταία χρονιά του Bruno με τα περίφημα ασπρόμαυρα χρώματα που χάρισε το πρώτο μεγάλο ασημένιο σκεύος στη καριέρα του.

Τα τέρματα των Pierluigi Casiraghi και Salvatore Schillaci βοήθησαν τη Juve να πάρει τόσο το Coppa Italia όσο και το Κύπελλο UEFA. Ήταν ένα ιδανικό τέλος στην καριέρα του Pasquale με τους Bianconeri, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε εδραιώσει μια φοβερή φήμη στη Serie A. Η ασυμβίβαστη προσέγγισή του και η επιθετικότητα του στον αγωνιστικό χώρο δεν κέρδισαν πολλούς οπαδούς μεταξύ των αντιπάλων. Ο θρυλικός Roberto Baggio είναι μόνο ένας παίκτης που είναι γνωστός για την εξαίρεση του υπερβολικά δυνατού στυλ παιχνιδιού του Bruno και κοιτάζοντας πίσω δεν αποτελεί έκπληξη.

Οποιαδήποτε αμηχανία αποφεύχθηκε την επόμενη χρονιά καθώς ο Pasquale έφυγε για τη μισητή αντίπαλο Torino, ενώ η Juve έφερε το Baggio. Ορισμένοι υποστηρικτές της «Granata» δεν ήταν υπερβολικά χαρούμενοι για την προοπτική μιας από τις πιο μισητές φιγούρες από την αντίπαλο να έρχονται στο σύλλογο τους.

Όμως ο Bruno γρήγορα διέλυσε τις ανησυχίες. Αν υπήρχε ένας αγώνας που χαρακτήριζε τον Bruno ως παίκτη, ήταν η συνάντηση μεταξύ της Torino και της Juventus το 1991. Το «ζώο» παρατάχτηκε ενάντια σε μερικούς από τους πρώην συμπαίκτες του και αυτό που έγινε ήταν ένα από τα πιο βίαια παιχνίδια για να παρακολουθήσεις. Ο Bruno φυσικά ήταν ακριβώς στην καρδιά όλων.

Ο αγώνας απείχε λίγα λεπτά από την ολοκλήρωση του, όταν ο Bruno χτύπησε τη πλάτη του επιθετικού της Juve Pierluigi Casiraghi. Ο Ιταλός διεθνής πρωταθλητής δεν φοβήθηκε και του έκανε τάκλιν σε μια μονομαχία με το Bruno λίγες στιγμές αργότερα. Το «ζώο» απάντησε για άλλη μια φορά σε είδος, αυτή τη φορά με μια επικίνδυνη κλωτσιά στο Casiraghi για την οποία έλαβε μόνο τη κίτρινη κάρτα. Στο σημερινό ποδόσφαιρο θα έβλεπε αναμφίβολα τη κόκκινη όμως ο Bruno πήρε μια αναβολή. Αυτή δεν κράτησε πολύ.

Καθώς το μακρινό φάουλ κατευθύνθηκε προς τη μικρή περιοχή της Torino, ο Casiraghi έκανε κίνηση προς την μπάλα. Ο Bruno τον είδε να έρχεται και τον μπλόκαρε χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό χεριού και ποδιού. Ο διαιτητής έδειξε στον αμυντικό της Torino τη δεύτερη κίτρινη που αρχικά δεν φαινόταν να δίνεται στον Bruno. Όταν το έκανε όμως, «το ζώο» έχασε την ψυχραιμία του και έπρεπε να συγκρατηθεί ενώ προσπαθούσε να επιτεθεί στο διαιτητή. Ο Gianluigi Lentini όρμηξε σαν μπουλντόγκ, καθώς προσπάθησε να εμποδίσει τον συμπαίκτη του να κάνει την κατάσταση χειρότερη. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα συνέβαινε αν ο αμυντικός έφτανε στο διαιτητή.

Το περιστατικό ήταν λίγο πολύ συμπτωματικό της καριέρας του Bruno σε αυτό το φτωχό πειθαρχικό ρεκόρ, η υπερβολική δύναμη και η αντιπαράθεση επισκίασαν όσα πραγματικά είχαν σημασία στον αγωνιστικό χώρο. Ένα δεύτερο Coppa Italia έφτασε στη τροπαιοθήκη του Bruno πριν τελειώσει ο χρόνος του στη Torino. Οι περίοδοι του με τη Fiorentina και τη Lecce ακολούθησαν μια κίνηση τόσο απρόβλεπτη όσο και το ταμπεραμέντο του. Το Εδιμβούργο θα είναι το νέο σπίτι του «ζώου» καθώς πέρασε τις δύο χρονιές με τη Hearts.

Το φλογερό ταμπεραμέντο του έμοιαζε να χαλαρώνει ελαφρά από τη στιγμή που ο Bruno έφτασε στη Σκωτία, καθώς έπαιζε σε μια Hearts που πήγε σε δύο τελικούς κυπέλλου. Πήρε ακόμα μια κόκκινη κάρτα σε έναν αγώνα ενάντια στη Rangers, στον οποίο η Hearts τελείωσε με επτά άνδρες στο γήπεδο. Ίσως αυτό να ήταν και αποτέλεσμα της επιρροής του Ιταλού στους Σκωτσέζους συμπαίκτες του.

Όμως ενώ το ζωηρό του ταμπεραμέντο μπορεί να ηρέμησε λόγω ηλικίας, ο Bruno εξακολουθούσε να αφήνει θόρυβο. Πράγματι, το πρόσωπό του ήταν πάντα μια εικόνα έντασης, αν και η έκφρασή του ποτέ δεν προδόθηκε στις βίαιες σκέψεις που έτρεχαν μέσα από το μυαλό του. Λένε ότι τα νερά τρέχουν βαθιά. Σε αυτή τη περίπτωση υπήρχε πάντα ένα τσουνάμι ζυθοποιίας μέσα στο Pasquale όταν πατούσε το χορτάρι.

Ο Bruno αποσύρθηκε μετά από ένα πέρασμα στη Wigan και στη Cowdenbeath και είναι ένας από τους λίγους παίκτες που μπορούν να πάρουν την περίεργη τιμή να αντιπροσωπεύουν τόσο τη Juventus όσο και τη «Μπλε Βραζιλία» της Cowdenbeath κατά τη διάρκεια της καριέρας του.

Όταν το «Calcio κυριαρχούσε στο Κόσμο» πολλοί σκληροί έμπαιναν στα Ιταλικά στάδια. Ο Pasquale Bruno ήταν σίγουρα ο σκληρότερος του αγωνιστικού χώρου. Όσο σκληρό ήταν το τάκλιν του τόσο σκληρή ήταν και η παρουσία του και η λέξη “ασυμβίβαστος μοιάζει πολύ απαλή. Ίσως η καλύτερη περιγραφή του να είναι απλά το ψευδώνυμό του: “Ζώο”.