Chelsea

Για το δικό του καλό επιβάλλεται να φέρει τίτλους τη δεύτερη σεζόν

του Δημήτρη Βαρσάνη

Η επιστροφή του Jose Mourinho στην Chelsea το περασμένο καλοκαίρι προανήγγειλε μια αλλαγή προσέγγισης στους “Μπλε”. Μια ρητορική φαντασίωση ήταν ότι ο Πορτογάλος θα είχε τον χρόνο να δημιουργήσει μια νέα δυναστεία,η ομάδα θα έβρισκε τον κατάλληλο προπονητή να καθίσει όσο καιρό ήθελε και οι οπαδοί ήταν ακριβώς αυτό που ήθελαν να ακούσουν.

Μια δεκαετία αχαλίνωτης επιτυχίας είχε μετριαστεί από τις σχεδόν ετήσιες αλλαγές στον πάγκο της. Η αλλαγή του Roberto Di Matteo με τον Rafa Benitez ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα της απογοήτευσης που αισθάνθηκαν οι οπαδοί της. Η επιστροφή του Mourinho έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό λόγω και του ρεύματος που τραβάει στο “Stamford Bridge” ο Πορτογάλος τεχνικός. Αφού έφερε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 50 χρόνια στην Chelsea ο “Happy One” όπως μετονομάστηκε στη δεύτερη θητεία είχε λάβει τη στήριξη από όλους στο Δυτικό Λονδίνο. Ωστόσο μερικά σημαντικά γεγονότα έβαλαν αμφιβολίες στα μυαλά ακόμα και των πιο ένθερμων υποστηρικτών του.

Το πρώτο χτύπημα

Η πώληση του Juan Mata τον Ιανουάριο ήταν μια ποδοσφαιρική και οικονομική λογική για τον Πορτογάλο. Ο Mata μπορεί να ψηφίστηκε δύο συνεχόμενες χρονιές από τους οπαδούς ως παίκτης της χρονιάς,αλλά ήταν σαφές ότι το όμορφο παιχνίδι του δεν χωρούσε στα σχέδια του Mourinho. Η ανικανότητα του Ισπανού μέσου να κυνηγά τις χαμένες μπάλες και να κάνει σκληρά τάκλιν που απαιτούνταν από όλους τους παίκτες,είχε ως συνέπεια να τρώει αρκετές φορές πάγκο σε σημείο εώς και προσβλητικό.

Αυτό δεν εμπόδισε μερικούς οπαδούς να αναρωτηθούν με τις αποφάσεις του “Special One”. Ο Mata λατρεύτηκε από τους οπαδούς καθώς σε όλα τα κρίσιμα παιχνίδια ήταν εκεί και οι κινήσεις του και το σουλούπι του θύμιζαν πολύ στη παλιά δόξα της ομάδας Gianfranco Zola. Οι 37 εκατομμύρια λίρες από τη πώληση του δεν είναι πιο χρήσιμες από τα ακόμα περισσότερα που επιθυμούσαν να προσφέρει στην ομάδα τους. Ακόμα όμως και έτσι κράτησαν την εμπιστοσύνη τους στον Mourinho,μια απίθανη πολυτέλεια αν παρεχόταν σε οποιονδήποτε άλλο προπονητή.

Μια του πωλητή,δύο του πωλητή,τρεις και…

Τώρα με την πώληση του David Luiz στην PSG για ένα αναμφισβήτητα τρελό πακτωλό χρημάτων(50 εκατομμύρια λίρες)η στάση άλλαξε και πάλι. Ο Luiz καθιερώθηκε γρήγορα ως ήρωας του “Stamford Bridge”. Η απόδοση του στον τελικό του Champions League και η απαγγελία του “Blue is the colour” έπειτα στην παρέλαση του τροπαίου δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Βέβαια μερικές φορές ήταν επιρρεπής σε αρκετά και κραυγαλέα λάθη από έλλειψη συγκέντρωσης,όμως είχε θετική επίδραση στα μεγαλύτερα παιχνίδια της ομάδας του τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια.

Ο Βραζιλιάνους διατηρούσε τα πράγματα ενδιαφέροντα μέσα στον σύλλογο και η προσωπικότητα του είχε μια τεράστια επίδραση σε όλους τους εμπλεκόμενους ημέρα με την ημέρα. Το περασμένο καλοκαίρι ο John Terry τον έχρισε ως μελλοντικό αρχηγό της ομάδας και πολλοί μπορεί να ισχυριστούν ότι του ταίριαζε απόλυτα αυτός ο ρόλος.

In Mou We Trust;

Οι 87 εκατομμύρια λίρες από αυτούς τους δύο παίκτες δίνει στην Chelsea μια σημαντική ώθηση με τους περιορισμούς του FFP να αρχίζουν να εφαρμόζονται. Το θέμα είναι ότι οι οπαδοί δεν βλέπουν την ομάδα τους ως επιχείρηση. Για αυτούς τα κέρδη και οι ζημίες αξιολογούνται στον αγωνιστικό χώρο. Καταλαβαίνουν τη σημασία της δημιουργίας εσόδων αλλά υπάρχει μια συμφωνία απόψεων ότι έπρεπε να φύγουν κάποιοι άλλοι παίκτες πριν από τους Mata και Luiz.

Ο Mourinho θα πρέπει να ανταποκριθεί στο “ξεχωριστό” παρατσούκλι του αν θέλει να σταματήσει το κύμα των συναισθημάτων να στρέφεται εναντίον του. Τα χρήματα από τη πώληση του Luiz θα πρέπει να επανεπενδυθούν σε ποδοσφαιριστές,οι οποίοι θα δώσουν άμεσα αποτελέσματα,φέρνοντας στο Δυτικό Λονδίνο τουλάχιστον μια από τις τρεις μεγάλες κούπες(Premier League, Champions League, Fa Cup).

Αν η σεζόν 2014/15 λήξει με περισσότερη απογοήτευση για τους “Μπλε” να είστε σίγουροι ότι δεν θα είναι μόνο ο Abramovich που θα ψάχνει απαντήσεις από τον προπονητή του.