Ήταν Δεκέμβριος του 1914. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος έκλεινε τέσσερις μήνες περίπου δράσης και αυτό που απο τα επιτελεία των εμπλεκόμενων δυνάμεων φάνταζε σαν μια σύντομη πολεμική ένταση έδειχνε να οδηγείτε σε ένα αιματηρό αδιέξοδο με αβέβαιη τελική έκβαση. Η ζωή των στρατιωτών στα χαρακώματα ήταν αρκετά ζοφερότερη σε σχέση με αυτή όπως παρουσιαζόταν στα φυλλάδια στρατολόγησης «μέσα σ' αυτούς τους τάφους που τους ονόμαζαν χαρακώματα, με τα συστήματα των υπογείων διαβάσεων και των διόδων, μας έλειπαν σχεδόν τα πάντα. Έμαθα γρήγορα... να κρεμάω το ψωμί σ' ένα σύρμα τοποθετημένο στη μέση του ορύγματος για να μην το φτάνουν τα ποντίκια, να κοιμάμαι με βρεγμένες αρβύλες, γιατί το να προσπαθήσεις να τις ξαναβάλεις, αφού τις είχες βγάλει, θα ήταν μάταιο, να κοιμάμαι τυλιγμένος σε μια μουσκεμένη χλαίνη, να κοιμάμαι τέσσερις ώρες ανάμεσα σε θορύβους, σε φωνές ανθρώπων, σε βρωμερές αναθυμιάσεις. Φλοράν Φλες, Ιδού».
Ανάμεσα σε αυτή την απάνθρωπη κατάσταση, στην αρχή του Χειμώνα, άνθισε η ανθρωπιά. Η συνέχεια ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου