Σάββατο 6 Μαΐου 2017

Mallorca: Πώς η άλλοτε κυπελλούχος Ισπανίας έφτασε στο σημείο να φοβάται τη πτώση της στη Segunda B


Δημήτρης Βαρσάνης


Τα μεσαία επιπέδου κλαμπ παρέχουν που ένα αποδεδειγμένο έδαφος για ένα ποδοσφαιρικό ταλέντο είναι ένα από τα πιο κοινά χαρακτηριστικά του σύγχρονου ποδοσφαίρου και ιδιαίτερα της μεταγραφικής αγοράς.

Οι σύλλογοι με πολλά υποσχόμενους νέους παίκτες θα παρακολουθούνται από τους “καρχαρίες” του εγχώριου πρωταθλήματος τους, οι οποίοι θα παρατηρούν το στόχο τους έως ότου ο χρόνος είναι σωστός.

Ένα από τα πιο πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία ενός αναπτυσσόμενου συλλόγου είναι ότι επιτρέπει στο ταλέντο να αναπτυχθεί μέσα σε πραγματικό περιβάλλον, μακριά από την ακαταστασία των κατώτερων πρωταθλημάτων και την μη ανταγωνιστική φύση των πρωταθλημάτων των νεαρών ηλικιών. Οι παίκτες μαθαίνουν γρήγορα την σκληρή πραγματικότητα της κορυφαίας κατηγορίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και οι μεγαλύτεροι σύλλογοι θα το αξιολογήσουν από μακριά, μελετώντας τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν σε αυτές τις προκλήσεις σε μια νοοτροπία “κολυμπώ ή βυθίζομαι” προς την καταλληλότητα τους να πετύχουν.


Ωστόσο ένας σύλλογος αυτού του είδους μπορεί συχνά να ξεφύγει από την αντιληπτή αποστολή του, θέλοντας να είναι κάτι παραπάνω από ένα “Selling Club” που είναι γνωστό για την ανάπτυξη των ποδοσφαιριστών της και όχι για τίποτα περισσότερο. Σε αυτό το σενάριο οι σύλλογοι αντιμετωπίζουν δύο επιλογές: να παραμείνουν όπως είναι πουλώντας τους παίκτες τους και να επιβιώνουν ως οντότητα ανάμεσα στη κορυφαία κατηγορία ή να πάρουν το ρίσκο να τα καταφέρνουν μόνοι τους, να χτίσουν τη δική τους επιτυχία και να πυροδοτήσουν τη δική τους διαδρομή.

Τα αποτελέσματα αυτών των ρίσκων είναι ανάμεικτα σε όλο το ποδόσφαιρο. Οι ανταμοιβές μπορεί να είναι μεγάλες όμως η πτώση μπορεί να είναι απότομη όπως την έμαθε από πρώτο χέρι η RCD Mallorca.


Η Mallorca αγωνίζεται σήμερα για την ζωή της στη Segunda División, βυθισμένη στο πρόβλημα του υποβιβασμού με ένα ακόμα μήνα να απομένει από το τέλος της φετινής σεζόν. Ο υποβιβασμός στη Segunda B θα ήταν καταστροφή για ένα σύλλογο που κέρδισε την Arsenal στο Champions League το 2001 και μια καταστροφή που ίσως να μην μπορέσει να ανακάμψει ποτέ.

Σχηματιζόμενη το 1916 η RCD Mallorca (αρχικά ονομάστηκε Real Sociedad Alfonso XII FC) διατηρεί τον ευοίωνο τίτλο του να είναι ο παλαιότερος ποδοσφαιρικός σύλλογος στις Βαλεαρίδες Νήσους. Παρά το σχηματισμό της ως κλαμπ κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πολέμου δεν έφτασε στη πρώτη κατηγορία μέχρι το 1960, πριν από το να γίνει ένα “ασανσέρ” μεταξύ της Primera και της Segunda συμπεριλαμβανομένης μιας έκτασης 13 χρόνων ανάμεσα στο 1970 και στο 1983 εκτός της κορυφαίας κατηγορίας.

Το κλαμπ ταλαιπωρήθηκε για διάφορους λόγους και κυρίως για τη τοποθεσία τους πραγματοποιώντας ταξίδια σε εκτός έδρας αγώνες με σημαντικό κόστος για μια ομάδα που κατά καιρούς αγωνιζόταν ενάντια σε αντιπάλους μερικής απασχόλησης. Ο σύλλογος υποβιβάστηκε τη σεζόν 1983 - 1984 και δεν επέστρεψε ξανά μέχρι το 1986.


Η σεζόν 1986-87 ήταν η πιο πετυχημένη της Mallorca στη Primera División, τερματίζοντας στην έκτη θέση και μπαίνοντας στο δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος. Ωστόσο οι εμφανίσεις της θα άλλη μια ψευδής αυγή μιας και υποβιβάστηκε και πάλι το 1988 και εκτός από μια τριετής περίοδο μεταξύ του 1989 και του 1992, δεν εμφανίστηκε στη κορυφαία κατηγορία έως το 1997.

Η άνοδος τη σεζόν 1996-97 αποδείχθηκε μια καμπή για το σύλλογο παρά τις συνεχιζόμενες αναταραχές στο τεχνικό κομμάτι. Η Mallorca είχε αποκτήσει φήμη για τη γρήγορη και αμείλικτη αλλαγή προπονητών και η χρονιά της ανόδου της δεν ήταν διαφορετική.


Ο πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού Víctor Muñoz κατεύθυνε την ομάδα στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, μόνο για να αντικατασταθεί από τον μακροχρόνιο υπάλληλο του συλλόγου Tomeu Llompart. Ο Llompart ήταν υπεύθυνος για την επικράτηση στα πλέι-οφ έναντι της Rayo Vallecano, αλλά απλώς δούλεψε σε ρόλο προσωρινού προπονητή και αντικαταστάθηκε το καλοκαίρι από τον Héctor Cúper.


Ο Cúper πέρασε γρήγορα τη σφραγίδα του στην ομάδα επιβάλλοντας μια ισχυρή αμυντική μονάδα, την οποία διεύθυνε ο Iván Campo που τον έφερε από τη Valenia. Η Mallorca εμφανίστηκε αξιοθαύμαστη εκείνη την χρονιά τερματίζοντας στην πέμπτη θέση και παίρνοντας τη πρόκριση στο Κύπελλο Κυπελλούχων.


Η πρόκριση της στην Ευρώπη θα αποτελέσει ένα εφαλτήριο για την καλύτερη σεζόν της Mallorca φτάνοντας μέχρι τον τελικό παίζοντας με τη Hearts, τη Genk και τη Chelsea στη διαδρομή. Η ήττα από τη Lazio στον τελικό του Villa Park ήταν ένα πικρό χτύπημα για το σύνολο του Cúper όμως αποζημιώθηκε με τη τρίτη θέση στη La Liga, τη πρόκριση της στο Champions League και κατακτώντας το σούπερ καπ Ισπανίας.

Για ακόμα μια φορά η άνοδό τους στη βαθμολογία βασίστηκε στην αμυντική τους γραμμή δεχόμενοι τα λιγότερα γκολ στο πρωτάθλημα. Οι επιδόσεις της Mallorca δεν πέρασαν απαρατήρητες από την Ισπανική ελίτ και ο Campo έφυγε για τη Real Madrid πριν από την έναρξη της σεζόν 1998-99.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο παρτενέρ του Campo στην άμυνα, Marcelino επρόκειτο να επιταχυνθεί μετά την αποχώρησή του διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στο πρώτο τους ταξίδι στην Ευρώπη. Όπως ο Campo πριν από μια χρονιά, μια εντυπωσιακή σεζόν για τη Mallorca οδήγησε σε μια άλλη αποχώρηση από τις Βαλεαρίδες Νήσους. Ο Marcelino έφυγε στο τέλος της σεζόν παρά τη τρίτη θέση με κατεύθυνση προς τη Newcastle σε ένα πολύ ακριβό Deal που θα αποδειχθεί καταστροφικό για τον αμυντικό.


Παρά την απογοήτευση των οπαδών για την πώληση ενός άλλου αστέρα, η πιο αξιοσημείωτη αποχώρηση του καλοκαιριού του 1999 ήταν ο Cúper ο οποίος αντικαταστάθηκε αρχικά από τον βοηθό του Mario Gómez και αργότερα από τον Fernando Vázquez.

Με την αύξηση των εσόδων από την πρόκριση στο Champions League και την πώληση του Marcelino, ο Vázquez επένδυσε έντονα στην μεταγραφική αγορά. Ο Miguel Nadal επέστρεψε από τη Barcelona για να αντικαταστήσει τον Marcelino, ο Samuel Eto'o ήρθε δανεικός από τη Real Madrid και οι υποσχόμενοι επιθετικοί Diego Tristán και Dani Güiza ανέβηκαν από την Β’ ομάδα.


Οι ιδιοκτήτες του συλλόγου παρουσίασαν επίσης μια πραγματική δήλωση προθέσεων με τη μετάβαση στο νέο Estadi di Son Moix με χωρητικότητα 23.000 άτομα, καθώς ο σύλλογος προετοιμαζόταν για μια παρατεταμένη παραμονή στην κορυφή. Ωστόσο η ομάδα δεν μπόρεσε να διατηρηθεί στα ύψη των δύο προηγούμενων σεζόν πέφτοντας στην 10η θέση στη La Liga με καλοκαιρινές αποχωρήσεις να τους απασχολούν ξανά.

Ο πρώτος της σκόρερ Tristán πήγε στη Deportivo και ο βασικός αμυντικός Lauren μετακόμισε στην Arsenal. Ένα μοτίβο είχε δημιουργηθεί - φαινομενικά μη αναστρέψιμο - και κάθε χρονιά η Mallorca χωριζόταν. Ακόμα και το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο στο Νησί δεν μπορούσε να κρατήσει τα αστέρια τους.


Με στόχο την αναγέννηση της επιτυχίας κάτω από το Cúper ο σύλλογος αντικατέστησε τον Vázquez με τον Luis Aragonés, ο οποίος έφερε τον Finidi George από την Real Betis για να γεμίσει το κενό του Tristan με τα 22 τέρματα. Το συγκεκριμένο τέχνασμα δούλεψε εξαιρετικά για το μύθο της Atletico Madrid: κατεύθυνε την ομάδα στην τρίτη θέση - ακριβώς όπως και ο Cúper - και μετέτρεψε το Son Moix σε “φρούριο” χάνοντας μόνο μία φορά στο γήπεδο της στο πρωτάθλημα όλη τη χρονιά.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές το κλαμπ κατόρθωσε να διατηρήσει τους βασικούς παίκτες του. Ο Nadal συνέχισε ως αμυντικός στυλοβάτης και ο Eto'o αποκτήθηκε με μόνιμη μεταγραφή. Υπήρχε ωστόσο μια τεράστια αναχώρηση μιας και ο Aragonés δέχτηκε να γίνει προπονητής της Atleti για τέταρτη φορά και η Mallorca έμεινε χωρίς οδηγό.


Ο αντικαταστάτης του Bernd Krauss πραγματοποίησε ένα κακό ξεκίνημα τη σεζόν 2001-02 και αντικαταστάθηκε άμεσα από τον Sergije Krešić, ο οποίος έκανε μια ακόμα χειρότερη προσπάθεια για να διαχειριστεί τον ταλαίπωρο σύλλογο πριν ο Llompart επιστρέψει για να σώσει τον σύλλογο από τον υποβιβασμό στο τέλος της χρονιάς. Ο Llompart κατέστησε σαφές ότι δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για να πάρει τη δουλειά σε μόνιμη βάση και αντικαταστάθηκε από τον Gregorio Manzano.


Ο Manzano είχε χτίσει μια ισχυρή φήμη στη Rayo Vallecano όμως δεν ήταν μια εμπνευσμένη επιλογή για τους οπαδούς της Mallorca που ήλπιζαν στην επιστροφή του Cúper ή του Aragonés. Παρόλο που ο Manzano απείχε πολύ ως πρώτη επιλογή για τους οπαδούς, σταθεροποίησε το σύλλογο και τους οδήγησε στο πρώτο τους μεγάλο τρόπαιο.

Καθοδήγησε τους Νησιώτες στην έβδομη θέση στο πρωτάθλημα συμπεριλαμβάνοντας τις τεράστιες νίκες τόσο στο Camp Nou όσο και στο Bernabéu και αποδείχθηκαν ότι ήταν ένας ιδιαίτερος “μπαμπούλας” για την Real Madrid εκείνη τη χρονιά. Οι δύο τους συναντήθηκαν στον τελικό του Copa del Rey και μετά από μια ισοπαλία (1-1) στη Μαδρίτη, το σύνολο του Manzano φιλοξένησε τους Merengues του Vicente del Bosque στην Βαλεαρίδα. Ο δεύτερος αγώνας ήταν σχετικός με έναν άνδρα: το Samuel Eto'o.


Ο Καμερουνέζος είχε θεωρηθεί ένα πλεόνασμα στις απαιτήσεις της Real όντας νεαρός και στάλθηκε δανεικός στη Mallorca πριν υπογράψει αργότερα με μόνιμη μεταγραφή για ένα μικρό ποσό από τους Ισπανούς γίγαντες. Ο Eto'o έστειλε ένα σαφές μήνυμα εκείνο το βράδυ σκοράροντας δύο φορές στην εμφατική νίκη με 4-0 για να στείλει την Mallorca στον ημιτελικό και να “σπάσει” τις καρδιές της Μαδρίτης.

Οι νίκες επί της Deportivo στα ημιτελικά και της Huelva στο τελικό είδαν τη Mallorca να παίρνει το Copa Del Ray για πρώτη φορά στην ιστορία της και το μοναδικό σύλλογο εκτός των συνόρων της Ισπανίας που το πετυχαίνει. Το συγκεκριμένο τρόπαιο εξασφάλισε την πρόκριση στο κύπελλο UEFA τη σεζόν 2003-04 και έφτασε έως τους “16” του θεσμού πριν αποκλειστεί από τη Newcastle του Sir Bobby Robson.


Ακολούθησε περισσότερη αναταραχή στο προπονητικό πόστο καθώς ο Manzano έφυγε λίγο πριν από την έναρξη της σεζόν, σηματοδοτώντας άλλη μια προσωρινή περίοδο του Llompart πριν την επιστροφή του Aragonés. Αφού ήταν ο προπονητής που ήθελαν οι οπαδοί πριν διοριστεί ο Manzano ήταν πολύ αργά. Το κλαμπ είχε χτυπήσει στα “βράχια” τερματίζοντας στην 16η θέση και απλά τους σταμάτησε από τον υποβιβασμό στην Segunda.


Η αναπόφευκτη πώληση του Eto'o ήρθε το καλοκαίρι του 2004 με τη Barcelona να καταβάλλει 24 εκατομμύρια ευρώ γι 'αυτόν. Το κλαμπ έπεσε σε χάος προσπαθώντας συνεχώς να ξαναπετύχει με τις παλιές του “φόρμουλες”, με τον Cúper και τον Manzano να επαναπροσλαμβάνονται μιας και ο σύλλογος προσπάθησε απεγνωσμένα να σωθεί.

Η τάση των πωλήσεων των παικτών συνεχίστηκε με τους Miguel Moyà, Jonás Gutiérrez, Pierre Webo και Aritz Aduriz να είναι μερικά από τα ονόματα που ήρθαν και απήλθαν από το σύλλογο μεταξύ του 2004 και του 2010. Οικονομικές δυσκολίες έπληξαν το κλαμπ και οι πωλήσεις έγιναν απαραίτητες με τους περισσότερους να είναι κάτω από την χρηματιστηριακή τους αξία. Παρά τη πέμπτη θέση τη σεζόν 2009-10 στο πλαίσιο του Manzano ο σύλλογος δεν βγήκε στην Ευρώπη λόγω οφειλών εκκρεμών πιστωτών.


Ανησυχώντας για την κατάσταση ο Manzano παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον μύθο της Barcelona Michael Laudrup όμως ο σύλλογος ήταν καταδικασμένος. Κατάφερε να παραμείνει στην πρώτη κατηγορία μέχρι το 2013 όταν ο υποβιβασμός τους επιβεβαιώθηκε μετά από μια καταστροφική χρονιά. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Manzano την είχε στα χέρια του όταν βυθιζόταν αφού είχε ξαναγυρίσει για μια τρίτη θητεία για να τους βοηθήσει να σωθούν από τον υποβιβασμό.


Η πτώση τη στην Segunda για πρώτη φορά από το 1997 ώθησε το κλαμπ στο χείλος της λήθης, γλιτώνοντας από τον υποβιβασμό στην τρίτη κατηγορία για μόλις δύο βαθμούς σε δύο περιπτώσεις. Ο Sergi Barjuán προσλήφθηκε ως προπονητής των Νησιωτών τον Απρίλιο καθώς ο σύλλογος παίρνει ίσως το μεγαλύτερο της στοίχημα, φέρνοντας ένα νέο αφεντικό στο παρά πέντε για να τους σώσει από το σχεδόν βέβαιο υποβιβασμό.


Το ρεκόρ του Sergi δεν κάθεται καλά έχοντας υποστεί τον υποβιβασμό από τη La Liga στις δύο προηγούμενες ομάδες του (Αλμερία και Huelva), αλλά είναι η τελευταία ρίψη των ζαριών για ένα σύλλογο που έχει περάσει εδώ και αρκετό καιρό στην τελευταία του ζωή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: