Δημήτρης Βαρσάνης
“Δεν είμαι ακόμα έτοιμος να χαλαρώνω στις παραλίες", δήλωσε ο Ashley Cole υπογράφοντας στην AS Roma το καλοκαίρι του 2014.
Οι απόψεις του Cole σχετικά με τη πιθανότητα μετάβασης στη Major League Soccer (MLS) και στο φως της μετακόμισής του στο LA Galaxy πρόδωσε την σκέψη σε πολλούς στην Ευρώπη (παίκτες, προπονητές και οπαδούς) που μοιράζονται: ότι οι ΗΠΑ είναι κάτι περισσότερο από μια δοξασμένη κοινότητα συνταξιοδότησης για παίκτες που δεν θέλουν να δουν το υπόλοιπο της μέρας τους στην Κίνα, στη Μέση Ανατολή και στην Αυστραλία.
Το πρόβλημα αντίληψης δεν είναι μόνο στο εξωτερικό. Αυτή η άποψη έχει ενσωματωθεί σε μερικές περιπτώσεις προκαλώντας τους υποστηρικτές των ομάδων να συμμετέχουν στο παραδοσιακό “Big 4” αθλημάτων της Αμερικής - το Αμερικανικό ποδόσφαιρο, το μπέιζμπολ, το μπάσκετ και το χόκεϊ - για να πάρουν μια απολαυστική και απίστευτη θέα του MLS. Γιατί να ασχοληθούν με τη στήριξη ενός πρωταθλήματος αποτελούμενου από αποπλέοντες αθλητές όταν τα άλλα τους αθλήματα διαθέτουν τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο; μια κουλτούρα που ενθαρρύνει την άμεση ικανοποίηση σημαίνει ότι για πολλούς είτε το MLS μπορεί να προχωρήσει σκληρά και να γίνει το ισχυρότερο πρωτάθλημα είτε να πάει στο σπίτι του.
Το θέμα είναι ότι ήδη το δοκίμασαν. Για μια σύντομη περίοδο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘70 και του '80, ο προάγγελος του MLS, η Βορειοαμερικανική Ένωση Ποδοσφαίρου (NASL) πυροδότησε την Αμερικανική ίντριγκα σε ένα άθλημα που είχε προηγουμένως υποβιβαστεί με ένα εξειδικευμένο ενδιαφέρον. Οι διοργανωτές και οι ιδιοκτήτες των ομάδων της NASL το έκαναν κυρίως χάρη στα μεγάλα χαρτονομίσματα υπογράφοντας μεγαλύτερα αστέρια του κόσμου όπως ο Pelé, ο Johan Cruyff και ο Franz Beckenbauer στο λυκόφως των αντίστοιχων λαμπρών καριέρων τους.
Τελικά η NASL έπρεπε να χρησιμεύσει ως μια σύντομη προειδοποίηση για τους κινδύνους του μοντέλου των σούπερ σταρ. Καθώς το κόστος άρχισε να αυξάνεται και η αρχική εισροή των μεγάλων ονομάτων δεν ακολουθήθηκε από σημαντικό δεύτερο κύμα, τα πλήθη έπεσαν και οι ομάδες άρχισαν να αναδιπλώνονται. Το ίδιο το πρωτάθλημα κατέρρευσε το 1985, λιγότερο από δύο χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση του Beckenbauer για τη New York Cosmos.
Από τις στάχτες του συγκεκριμένου πρωταθλήματος εμφανίστηκε η Major League Soccer το 1996. Από τότε το πρωτάθλημα αυξάνεται σταθερά όπως και ο κόσμος. Σύλλογοι όπως οι Seattle Sounders και οι Portland Timbers έχουν υιοθετήσει πτυχές της Ευρωπαϊκής κουλτούρας οπαδών σε μια προσπάθεια να εξαλείψουν τις αποστειρωμένες, παγιδευμένες ατμόσφαιρες που για τόσο πολύ καιρό περιόρισαν το ποδόσφαιρο στις ΗΠΑ που ήταν κάτι καινοτόμο και όχι αμιγώς αθλητικό. Οι υποδομές επίσης βελτιώνονται με τις 14 από τις 20 ομάδες να αγωνίζονται στα δικά τους ειδικά σχεδιασμένα γήπεδα αντί για τα σπηλαιώδη στάδια του NFL ή του MLB που δυσκολεύονταν να γεμίσουν.
Το MLS επιδίωξε επίσης να καταπολεμήσει το ίδιο πράγμα με τυχόν υπερπληρωμένους σούπερ σταρ χρησιμοποιώντας ένα καθορισμένο σύστημα παικτών, το οποίο εισήχθη το 2007 που περιορίζει τις ομάδες να έχουν πάνω από τρεις ποδοσφαιριστές τους να πληρώνονται με ένα ανώτατο όριο μισθών. Ωστόσο η αποτελεσματικότητά του στη δημιουργία σταθερών ομάδων είναι αμφισβητήσιμη. Οι LA Galaxy (παραδοσιακά οι χειρότεροι παραβάτες όσον αφορά την αγορά μεγάλων ονομάτων από την Ευρώπη) ασχολήθηκε αποτελεσματικά με την υπονόμευση της προπέρσινης σεζόν διαλύοντας μια νικηφόρα ομάδα για να “αγκαλιάσει” τη μεγάλη μεταγραφή του Steven Gerrard. Η New York City FC τερμάτισε στην όγδοη θέση της Ανατολικής Περιφέρειας παρά το γεγονός ότι έχτισε την ομάδα γύρω από τους μύθους David Villa, Frank Lampard και Andrea Pirlo.
Η Toronto FC βρίσκεται στο αντίθετο άκρο του φάσματος από το μοντέλο “Galácticos” που χρησιμοποιείται στο Λ.Α. και στη Νέα Υόρκη. Ιδρύθηκε το 2006 και χρησιμοποίησε τα λεφτά της για πιο άγνωστα ονόματα ποδοσφαιριστών κάνοντας ταυτόχρονα έξυπνες μεταγραφές. Δύο από τους τωρινούς ποδοσφαιριστές της είναι οι Αμερικανοί Διεθνείς Michael Bradley και του Jozy Altidore, και οι δύο τους έχουν βιώσει τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα πριν από τη διανομή τους στον Καναδά. Άλλος ένας παίκτης που έχει πάνω του το πρωταθλητισμό είναι ο Benoit Cheyrou με εμπειρία από τη Marseille.
Ο Sebastian Giovinco με πολλούς τρόπους ταιριάζει με το τιμολόγιο της ως μια άλλη Ευρωπαϊκή πλύση. Μια προοπτική αστέρα σε ένα από τα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης (στη συγκεκριμένη περίπτωση της Juventus) και ευλογημένος με τη ταχύτητα και τη δημιουργικότητα, παραδοσιακά δύο από τις ικανότητες που πιθανότατα θα χάνονται από έναν παίκτη καθώς μεγαλώνει (ο Kaká είναι ένα τέλειο παράδειγμα). Όμως εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες. Ο Giovinco ίσως να μην ήταν βασικός σε μια εξαιρετικά ταλαντούχα ομάδα της Juventus, όμως είχε αρκετό χρόνο στον αγωνιστικό χώρο για να ικανοποιήσει τους περισσότερους και δεν είχε καμία έλλειψη μνηστήρων σε όλη την Ιταλία χάρη σε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη περίοδο στην Parma.
Πριν από δύο χρόνια όμως αντάλλαξε ένα λαμπρό μέλλον στη Serie A για έναν προορισμό που οι περισσότεροι παίκτες της ηλικίας του - 27 ετών - αμφισβήτησαν και υπονόμευσαν τη συμμετοχή του στην Εθνική Ιταλίας του Antonio Conte στο Euro 2016. Αφού δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει τη φανέλα με το νούμερο 10 στη Juve που πολυπόθητα την ήθελε από τότε που εντάχθηκε στο κλαμπ σε ηλικία εννέα ετών, οι περισσότεροι σχολιαστές δήλωσαν την απόφαση να μετακινηθεί στον Ατλαντικό ως λευκή σημαία, ένα μήνυμα ότι δεν θα ήταν ποτέ αρκετά καλός να πετύχει το στόχο του. Αυτό που πολλοί είδαν ως ένδειξη απροθυμίας να ωθήσει τον εαυτό του και να αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυνατότητές του αποδείχθηκε μια από τις πιο κατανοητές κινήσεις από έναν παίκτη στην πρόσφατη μνήμη μας.
Παρά το γεγονός ότι η Toronto δεν έχει καταφέρει να κατακτήσει κανένα τρόπαιο, ο Giovinco αναδείχθηκε ως ο πιο συναρπαστικός παίκτης του πρωταθλήματος. Σε 33 εμφανίσεις έβαλε 22 τέρματα και ξεπέρασε κατά πολύ τις επιδόσεις του στην Ιταλία και ανακηρύχθηκε MVP του MLS για εκείνη την χρονιά. Εκείνοι που έχουν την τάση να δυσφημίζουν αυτά τα επιτεύγματα ως απόδειξη ενός παίκτη με υψηλά προσόντα που φουσκώνει τους αριθμούς του - και το εγώ του - πρέπει μόνο να κοιτάξουν τους επαίνους που λαμβάνει μετά την παρθενική του χρονιά (που συμπεριλήφθηκε ως ένας από τους 100 καλύτερους παίκτες στον κόσμο από τον Guardian και L'Équipe, μεταξύ άλλων) και την προσοχή που δέχεται από συλλόγους όπως η Barcelona.
Η Αμερική ήταν πάντα ενθουσιασμένη με την ιδέα του πρωτοπόρου. Από εκείνες τις πρώτες ατρόμητες ψυχές που ταξίδευαν στο Mayflower, στον Daniel Boone που καταγράφει το μονοπάτι μέσα από τα Απαλάχια Όρη, στον John Henry που έκανε το δρόμο του μέσα από τα βουνά με το αξιόπιστο σφυρί του. Αυτή η λατρεία μετατοπίζεται συχνά και στον αθλητισμό. Ο Jackie Robinson για παράδειγμα λατρεύεται ως ένας εξαιρετικός παίκτης του μπέιζμπολ, αλλά ως ο πρώτος άνθρωπος που έσπασε το χρωματικό φράγμα στο μπέιζμπολ, είναι ο μόνος παίκτης που είχε τον διάσημο αριθμό 42 όταν αποσύρθηκε.
Η σύγκριση του Giovinco με τον Robinson είναι σαφώς υπερβολική όμως είναι μια ιστορία που βυθίζεται στην ίδια φλέβα σπασίματος αντιλήψεων. Είναι από πολλές απόψεις ο πρώτος παίκτης που θα μπορούσε να συνεχίσει να χαράζει μια πολύ επιτυχημένη σταδιοδρομία σε ένα κορυφαίο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά αντιθέτως είδε το MLS ως βιώσιμη επιλογή. Η άφιξη του Giovinco έχει σχεδιαστεί με ακρίβεια από τη στιγμή που το MLS μεγαλώνει και παλεύει να αποσύρει τη μολυσμένη εικόνα του. Ο χρόνος θα δείξει πόση επίπτωση θα έχει ο Formica Atomica στη Major League Soccer, τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον.
Όσο θα προσπαθεί να διατηρήσει τις παραγωγικές του επιδόσεις και να επανακτήσει τη θέση του στους Azzurri, το υπόλοιπο MLS θα αφεθεί να τινάξει το όνομά του την επόμενη σεζόν και ενδεχομένως να τον βραβεύσουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τη τελευταία δεκαετία ώστε να πάρουν το πρωτάθλημα τους και άλλοι στα σοβαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου