Μετά την μικρή νίκη του Εδουάρδου και της δικής του στρατιάς των Υορκιστών, στην διασταύρωση του Μόρτιμερ, κατά των δυνάμεων του Λάγκαστερ που ερχόντουσαν απο την Ουαλία, έδωσε μια, καίριας σημασίας, ανάσα ζωής στους Υορκιστές, καθώς απέτρεψε την ένωση των δύο στρατιών των Λάγκαστερ. Όμως, η κύρια δύναμη των Λάγκαστερ συνεχίζει να κινείται προς το Λονδίνο. Μια δύναμη περίπου 15.000 στρατιωτών, υπο την ηγεσία της Μαργαρίτας του Αντζού και με τους γιούς όσων Λόρδων - οπαδών των Λάγκαστερ σκοτώθηκαν στην πρώτη μάχη του Αγίου Αλμπάνου, στις 22 Μαίου 1455.
Απέναντι σε αυτή την στρατιά, στο Λονδίνο, βρισκόντουσαν μια στρατιά των Υορκιστών, περίπου 10.000 ανδρών υπο τον Λόρδο του Warwick. Επιπλέον, είχε υπο την επίβλεψή του τον λαγκαστεριανό βασιλιά, Ερρίκο τον 6ο, ο οποίος είχε πιαστεί αιχμάλωτος μετα την μάχη του Northampton το 1460.
Με αυτούς τους 10.000 περίπου άνδρες και με τον αιχμάλωτο βασιλιά, ο Λόρδος Warwick κατευθύνθηκε βόρεια του Λονδίνου, για να εμποδίσει τους Λαγκαστερ να φτάσουν στην αγγλική πρωτεύουσα και να την πολιορκήσουν. Έτσι, σε μια ειρωνεία της ιστορίας, oι απόγονοι των νεκρών λόρδων των υορκιστών θα δώσουν μια μάχη εκεί που πέθαναν οι πατέρες τους.
Ο Warwick ξεκίνησε απο το Λονδίνο στις 12 Φεβρουαρίου και έφτασε την επομένη στην πόλη του St. Albans. Ο Υορκιστής Λόρδος έστησε, χωρίς καποιον ιδιαίτερο λόγο, το μέτωπο του στατού του με κατεύθυνση βόρεια. Συγκεκριμένα, χώρισε το στράτευμά του σε τρεία τμήματα, το κεντρικό το διοικούσε ο ίδιος, το αριστερό ο αδελφός του, ο John Neville, το δεξιό ο Λόρδος του Norfolk. Μέσα στην πόλη τοποθετήθηκαν τοξότες ενώ μία φρουρά στάλθηκε και στην γειτονική πόλη του Dunstable.
Οι Λάγκαστερ, πληροφούμενοι για τις θέσεις και την διάταξη των Υορκιστών απο τον οικονόμο του Warwick, προσέγγισαν την πόλη απο δυτικά, στις 16 του ίδιου μήνα. Αμέσως, επιτέθηκαν εναντίων τις φρουράς των Υορκιστών στην πόλη του Dunstable και γρήγορα την κατέλαβαν. Παρότι η είδηση της έλευσης των Λάγκαστερ έφτασε στα αυτιά του Warwick, αυτός αρνήθηκε να πιστέψει οτι ήταν η κύρια δύναμή τους και δεν προετοίμασε τους άνδρες του για μάχη.
Στις 17 Φεβρουαρίου, το πρωί, κινήθηκαν προς τις θέσεις των τοξοτών που ήταν μέσα στην πόλη του St. Albans. Οι Λάγκαστερ, υπο την ηγεσία του Andrew Trollope, έφτασαν στο κένρο της πόλης όπου παραφύλαγαν οι τοξότες των Υορκιστών. Αυτή η πρώτη επαφή είχε σαν αποτέλεσμα την νίκη των υορκιστών τοξοτών και την υποχώρηση των Λάγκαστερ.
Οι τελευταίοι, ακολουθώντας την εξωτερική περίμετρο της πόλης προσπάθησαν να μπούν στην πόλη, για δεύτερη φορά, απο την πιο βορεια εισοδο της πόλης. Απο εκεί μέσα στην πόλη έγιναν μάχες μέχρις εσχάτων. Οι Υορκιστές τοξότες, πολεμώντα ηρωικά απο σπιτι σε σπίτι, εμποδιζαν τους Λαγκαστεριανούς να τους περικυκλώσουν. Όμως δεν τους εμπόδισαν απο το να καταλάβουν ένα σημαντικό κομμάτι της πόλης και να προωθηθουν βορειότερα προς τις κύριες θέσεις των Υορκιστών.
Έτσι, οι Λάγκαστερ κρατώντας τους τοξοτες απασχολουμένους κινήθηκαν και περικύκλωσαν μία - μία τις στρατιές των Υορκιστών καθώς οι οχυρώσεις, πίσω απο τις οποίες έταξε τις μονάδες του, κοιτούσαν βορεια, αφήνοντας εκτεθημένους τους ανδρες του. Έτσι, το αριστερό των υορκιστών διαλύθηκε και ο διοικητής της, John Neville, συνελήφθει πριν καταφέρει ούτε να σωσει τους τοξοτες, ουτε να ειδοποιήσει τον αδελφό του. Μετά τα νέα της διάλυσης της αριστερής τους πτέρυγας, έχοντας υποστεί τακτικό αιφνιδιασμό και έχοντας χάσει πλήρως την πρωτοβουλία των κινήσεων, οι Υορκιστές είχαν δύο επιλογές. Ή θα επέτρεπαν τους Λάγκαστερ να τους αφανιζουν την μια στρατιά τους μετά την άλλη ή να υποχωρήσουν άτακτά.
Με πεσμένο το ηθικό τους οι Υορκιστές έτρεχαν για να σωθούν ενώ ο Warwick με μερικούς πιστους του στρατιώτες κατάφερε και κατευθύνθηκε δυτικά, όπου και ενώθηκε με τις δυνάμεις τού Εδουάρδου.
Οι Λάγκαστερ, εκτός απο την νίκη τους κατάφεραν να απελευθερώσουν και τον Ερρίκο τον 6ο. Η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη. Οι Λάγκαστερ κινήθηκαν κατευθείαν προς το Λονδίνο. Οι Λονδρέζοι όμως, φοβούμενοι ότι οι νικητές θα λεηλατήσουν την πόλη αρνήθηκαν να ανοίξουν τις πύλες τους για να εισέλθουν. Οι λόγοι αυτού του φόβου απο μεριάς των Λονδρέζων εδράζονταν στο οτι η πλειοψηφία του στρατού των Λάγκαστερ αποτελούταν απο Σκωτσέζους, για τους οποίους οι περισσότεροι Άγγλοι δεν είχαν την καλύτερη των εντυπώσεων. Επίσης, υπήρχαν έντονες φήμες οτι οι Λάγκαστερ είχαν καταστρέψει και λεηλατήσει πολλές πόλεις στην κάθοδό τους μέχρι το Λονδίνο.
Πέραν απο την αποδοχή απο μεριά της να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις με τους κατοίκους του Λονδίνου, η βασσίλισσα Μαργαρίτα μετακίνησε στις 19 Φεβρουαρίου το σύνολο σχεδόν του στρατεύματός της πίσω στην πόλη τού Dunstable. Εντωμεταξύ, στις 22 του ίδιου μήνα, ο Warwick συνενώνεται με τις δυνάμεις του Εδουάρδου και κατευθύνονται και εκείνοι προς το Λονδίνο. Στις 26 Φεβρουαρίου φτάνουν στο Λονδίνο και γίνονται δεκτοί απο τους Λονδρέζους, οι οποίοι τους επιτρέπουν τη είσοδο. Μετά απο αυτό, ο Μαργαρίτα διακόπτει τις διαπραγματεύσεις και πηγαίνει και εκείνη στην Dunstable, όπου και σχεδιάζει την επόμενη κίνησή της.
Όπως είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο μας, πλέον η διαμάχη των δύο δυναστειών έχει πάρει έναν πιο ωμό χαρακτήρα ο οποιος είναι η κατοχή του θρόνου και της εξουσίας. Αυτό θα φανεί με το πιο εμφανή τρόπο, όταν μετά την εόσοδο των Υορκιστών στο Λονδίνο, στις αρχές Μαρτίου, ο Εδουάρδος θα κάνει επίσημη ανακοίνωση διεκδίκησεις του αγγλικού θρόνου, σε αυτό του το αίτημα θα τον υποστηρίξουν πλέον, όλοι οι εναπομείναντες Υορκιστές λόρδοι. Έτσι στις 4 Μαρτίου θα δώσει τον πρώτο βασιλικό του όρκο και θα οριστεί ως Εδουάρδος ο 4ος απο τον Επίσκοπο του Exeter. Η επίσημη όμως αγόρευσή του θα γίνει μόνο μετά την οριστική ήττα των Λάγκαστρερ. Έτσι, ετοιμάζεται για τηντελική μάχη που θα κρίνει την πρώτη φάση του πολέμου των ρόδων, την μάχη του Towton.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου