George Weah: Πώς κατάφερε να ενώσει μια διασπασμένη Λιβερία

Δημήτρης Βαρσάνης


Ο George Weah είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της Αφρικής.

Σε μια λαμπερή 13χρονη περίοδο στην Ευρώπη έπαιξε για τη Paris Saint-Germain, την Milan και τη Chelsea, παίρνοντας τη Ligue 1, δύο Scudetti και το FA Cup. Ήταν επίσης ο αποδέκτης της “χρυσής μπάλας” του 1995, ο πρώτος και μέχρι στιγμής ο μοναδικός Αφρικανός που του έχει απονεμηθεί ένα τέτοιο βραβείο.

Ακόμα και μετά την ορκωμοσία του ως 25ος Προέδρος της Λιβερίας, το μεγαλύτερο του επίτευγμα θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι είναι κάτι που δεν έχει τεθεί σε μεγάλο βαθμό. Το 2002 με το Έθνος του κάτω από την κυριαρχία ενός δικτάτορα και εν μέσω εμφυλίου πολέμου, ο Weah κατεύθυνε τη Λιβερία ένα βαθμό πριν από τη πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Αντίθετα με κάποιους παίκτες που προέρχονταν από μικρές χώρες ο Weah δήλωνε αυστηρά πιστός στη Λιβερία, επιστρέφοντας επανειλημμένα στη φτωχή χώρα της Δυτικής Αφρικής όπου γεννήθηκε το 1966. Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην εκπαίδευση, στη σεξουαλική υγεία και στη προστασία των προσφύγων όντας πρεσβευτής καλής θέλησης της UNICEF το 1997. Τοπικά είναι γνωστός ως «βασιλιάς George» μιας και είναι ένα είδωλο σε ολόκληρο το έθνος του για τον εμπνευσμένο αγώνα του έως τη κορυφή του κόσμου. Αν ένα παιχνίδι εξελισσόταν διαφορετικά θα κουβαλούσε μαζί του και το υπόλοιπο Έθνος.

Το ταξίδι ξεκίνησε στις 9 Απριλίου του 2000 στη Ντζαμένα, πρωτεύουσα του Τσαντ. Η Λιβερία επικράτησε στο πρώτο αγώνα με το γκολ από τον Kelvin Sebwe, ενώ ο δεύτερος αγώνας στην Μονρόβια ολοκληρώθηκε με μια λευκή ισοπαλία. Σε εκείνη την αναμέτρηση οι θεατές περίμεναν για ώρες πριν από την έναρξη της για να μπουν σε ένα ζεστό Εθνικό Αθλητικό Συγκρότημα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σχεδόν διπλάσια προέλευση της κανονικής χωρητικότητας και μια συντριβή όπου τρεις άνθρωποι έπαθαν ασφυξία.

Τέτοια ήταν η σπουδαιότητα του αγώνα που ο Πρόεδρος Charles Taylor απείλησε να απολύσει οποιονδήποτε από τους αξιωματούχους του που δεν παρέστησαν, δηλώνοντας πριν από την έναρξη του: "Οποιοσδήποτε κυβερνητικός υπουργός που δεν έρθει στο γήπεδο εκείνη την ημέρα θα έχει πρόβλημα." Μια προειδοποίηση που δεν μπορούσε να ληφθεί ελαφρώς με τον πρόεδρο να είναι ένας από τους πιο βίαιους και εκφοβιστικούς πολέμαρχους της Αφρικής.

Ο Taylor είχε καταλάβει τον έλεγχο της Λιβερίας μετά το τέλος του πρώτου εμφύλιου πολέμου το 1997. Αφού διέφυγε το 1983 εν μέσω διαφωνίας με τον ηγέτη της χούντας Samuel Doe, γύρισε πίσω στη χώρα του το 1989 με τους αντάρτες του Εθνικού Πατριωτικού Μετώπου για τη Λιβερία(NPFL). Μια αποσπασματική παράταξη, η ανεξάρτητη NPFL με επικεφαλής τον πρίγκιπα Johnson κατέλαβε και εκτέλεσε το Doe το 1990, με τα φρικτά βασανιστήρια να καταγράφονται σε βίντεο. Τα Ηνωμένα Έθνη σύντομα συμμετείχαν, βοηθώντας την Οικονομική Κοινότητα των Δυτικοαφρικανικών Κρατών (ECOWAS) ώστε να εφαρμόσουν μια συμφωνία ειρήνης.

Μετά από μια σύντομη κατάπαυση του πυρός το 1995, ξέσπασαν έντονες συγκρούσεις μεταξύ της NPFL και της Ολυμπιακής Απελευθερωτικής Κίνησης της Λιβερίας για τη Δημοκρατία (ULIMO) στη Μονρόβια, με αποτέλεσμα την καταστροφή μεγάλου μέρους της πρωτεύουσας. Οι δυνάμεις του Taylor επικράτησαν τελικά και τον Ιούλιο του 1997, κέρδισε τις εκλογές ως πρόεδρος, πολλοί από τους οποίους να τον ψηφίζουν απλώς από φόβο. Υπήρχε επίσης μια ψεύτικη ελπίδα ότι θα μπορούσε να κατευνάσει τη βία, κατά την οποία περίπου 500.000 άνθρωποι εκτιμάται ότι έχασαν τη ζωή τους.

Δυστυχώς ο Taylor προχώρησε στην εξουσία με παρόμοια βία με την Doe, στηρίζοντας τους αντάρτες σε γειτονικές χώρες όπως η Σιέρρα Λεόνε και χρησιμοποιώντας τα ματωμένα χρήματα για να χρηματοδοτήσει τον πολυτελές τρόπο ζωής του. Οι εντάσεις απέτυχαν να διασκορπιστούν με τους κατακτημένους υποστηρικτές του Doe να επανασυγκεντρώνονται.

Ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος άρχισε 18 μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1999 με τον Taylor να απειλείται από τους βόρειους αντάρτες που υποστηρίχθηκαν από τη Γουινέα, οι οποίοι ανακηρύχθηκαν οι ίδιοι ως Λιβεριανοί για τη Δημοκρατία (LURD). Αντιμετώπισε επίσης αυξανόμενη Διεθνή πίεση εξαιτίας των απάνθρωπων μεθόδων του, οι οποίες περιελάμβαναν το διαμελισμό των εχθρών και τη χρήση του στρατού στα μικρά παιδιά.

Η φήμη που απολάμβανε ο Weah τον έκανε πρωταρχικό στόχο, με τον Taylor να είναι κοινό γνωστό ότι ζήλευε το μυθικό του καθεστώς μεταξύ των Λιβεριανών. Παρά την έλλειψη επίσημης ευθύνης, είναι ευρέως αποδεκτό ότι ο Taylor ήταν πίσω από μια επίθεση στην οικογενειακή κατοικία του Weah. Μια ομάδα ανδρών που διέταξε ο πιστός υπολοχαγός του George Dwannah, κοινώς γνωστός ως «Jack the Rebel» έφθασε το βράδυ της 23ης Μαΐου του 1996 για να διαπράξει τις ντροπιαστικές πράξεις. Πρώτα οι άντρες τραβήχτηκαν έξω και χτυπήθηκαν βίαια, ενώ τα στρατεύματα μπήκαν στη συνέχεια για να βιάσουν τις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων δύο μικρών ξαδελφών του Weah. Δεν τελείωσαν όμως εκεί, έπειτα προχώρησαν στη λεηλασία του σπιτιού πριν το βυθίσουν στη βενζίνη και το βάλουν φωτιά, παίρνοντας στη κατοχή τους ακόμα και μια Rover και μια Mercedes.

Αυτές οι οδυνηρές πράξεις πραγματοποιούνταν εν όψει των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2000, όπου στα προηγούμενα συγκέντρωσε μόνο τέσσερις βαθμούς. Μετά τη πρόκριση επί του Τσαντ, η Λιβερία τοποθετήθηκε σε ένα σκληρό όμιλο με τις υπερδυνάμεις της Ηπείρου της Γκάνα και Νιγηρία, καθώς και με άλλα δύο Έθνη που είχαν πληγεί από το εμφύλιο πόλεμο: τη Σιέρρα Λεόνε και το Σουδάν. Φυσικά ελάχιστα αναμένονταν από μια χώρα που καταλάμβανε την 111η θέση στη παγκόσμια κατάταξη.

Οι προκριματικοί αγώνες άνοιξαν τον Ιούνιο με μια ήττα με 2-0 στο Σουδάν, ένα αποτέλεσμα που κόστισε τη δουλειά του Philippe Redon. Έπειτα ο Weah ανέλαβε τον πρόσθετο ρόλο του προπονητή και στο πρώτο του παιχνίδι προκάλεσε ένα αποτέλεσμα σοκ. Η φιναλίστ του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής και η λαμπερή ομάδα της Νιγηρίας πήγαινε στη Μονρόβια αναμένοντας μια εύκολη νίκη κόντρα στους γηπεδούχους. Όμως προς έκπληξη όλων η Λιβερία επικράτησε με 2-1. Ο άλλοτε παίκτης της Arsenal Christopher Wreh άνοιξε το σκορ μετά από μόλις τέσσερα λεπτά, με τον Nwankwo Kanu να ισοφαρίζει λίγο πριν το ημίχρονο και το Wreh να τη βάζει πάλι μπροστά λίγα δευτερόλεπτα μετά την επανέναρξη.

Μαζί με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση η πορεία της Λιβερίας δυσκολεύτηκε περαιτέρω από το γεγονός ότι έπρεπε να αγωνιστούν ταυτόχρονα στα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής. Μετά τη νίκη της επί του Πράσινου Ακρωτηρίου με 3-0 στη Μονρόβια συμπεριλήφθηκαν στον όμιλο με το Κονγκό, τον Μαυρίκιο και τη Νότιο Αφρική. Άνοιξε το χορό το Σεπτέμβριο με μια άνετη νίκη με 4-0 επί του Μαυρικίου πριν ηττηθεί με 2-1 στο Γιοχάνεσμπουργκ το Δεκέμβριο. Μια άλλη μεγάλη νίκη ακολούθησε τον Οκτώβριο (5-1 το Κονγκό) και έβαλε τη χώρα σε μια καλή θέση για να φτάσει στα τελικά του Μάλι.

Ένα δεκαπενθήμερο αργότερα επέστρεψαν στο κύριο καθήκον της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας, με ένα σκληρό ταξίδι στη Γκάνα στο πρόγραμμα τους. Παρά τη διαμάχη για τους μισθούς, όπου οι παίκτες απειλούσαν να μην κατέβουν αν δεν πληρωνόντουσαν εκ των προτέρων, η Λιβερία πήγε στην Άκκρα και κατέπληξε τους γηπεδούχους. Ο ρυθμός της επίθεσης της Λιβερίας προκάλεσε προβλήματα, με τη προσπάθεια του Weah να απομακρύνεται πάνω στη γραμμή πριν ο Frank Seator με κεφαλιά δώσει στη Λιβερία το προβάδισμα.

Η είσοδος του Emmanuel Osei Kuffour στη συμπλήρωση μιας ώρας έδωσε στην εντός έδρας ομάδα μια προστιθέμενη ώθηση, και αφού η μπαλιά του βρήκε τον Charles Akonnor, ο Emmanuel Duah ισοφάρισε σε 1-1. Με την Γκάνα τώρα να έχει πάρει ψυχολογία έπρεπε να εμφανιστεί η λαμπρότητα του Weah να στείλει ξανά το παιχνίδι στη πλευρά της Λιβερίας. Με πέντε λεπτά να απομένουν η μπάλα ήταν στην αντίπαλη άμυνα, με το μαρκάρισμα του Jacob Nettey να οδηγεί σε ένα αμφισβητούμενο πέναλτι. Ο Oliver Makor ευστόχησε και στις καθυστερήσεις η είσοδος του Musa Shannon εξασφάλισε ότι οι τρεις πόντοι θα πήγαιναν στη Λιβερία.

Αυτή ήταν μια ευχάριστη στιγμή φωτισμού για τη χώρα, με τον εμφύλιο πόλεμο να συνεχίζει να βασανίζει την καθημερινή ζωή. Παρά τους φόβους της συζύγου του Weah ότι θα δολοφονηθεί, στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν ποτέ πιθανό. Ο Taylor εκμεταλλεύτηκε την επιτυχία του, χρησιμοποιώντας την ευτυχία για να εκτρέψει την προσοχή από τις όλο και πιο βάρβαρες πράξεις του. Όπως είπε κάποτε ένας Υπουργός του Taylor, ο Francois Massaquoi: “Ο George Weah και το ποδόσφαιρο είναι τα μόνα που πρέπει να κρατήσουμε. Το ποδόσφαιρο είναι η κόλλα που συγκρατεί αυτή τη χώρα. "

Τον Σεπτέμβριο του 2000 ο Taylor και οι σύμμαχοί του στη Σιέρα Λεόνε, η επαναστατική ενωμένη δύναμη (RUF), ξεκίνησαν μια σειρά ανταρτικών επιθέσεων στα γειτονικά κράτη της Γουινέας και της Σιέρρα Λεόνε από όπου προμηθεύονταν αντάρτες. Ωστόσο τον Ιανουάριο του 2001, τον ίδιο μήνα με τον αγώνα εναντίον της Γκάνας, άρχισαν να χάνουν δυναμική αφού οι κυβερνήσεις των δύο εθνών επέστρεψαν στην υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ. Η νομιμότητα του Taylor εξασθενούσε επίσης με τέσσερις δημοσιογράφους να βγάζουν μια ιστορία ότι ξόδεψε 73.000 δολάρια για Χριστουγεννιάτικες κάρτες και επισκευές ελικοπτέρων τη στιγμή που το κύριο νοσοκομείο της Μονρόβια έκλεισε λόγω έλλειψης κεφαλαίων.

Ως αποτέλεσμα το παιχνίδι στις 25 Φεβρουαρίου του 2001 με τη Σιέρρα Λεόνε ανέλαβε όλο και πιο περίπλοκο στοιχείο. Η ομάδα των φιλοξενούμενων έστειλε μια αναφορά στη FIFA ζητώντας τους είτε να μετακινήσουν είτε να αναβάλουν την αναμέτρηση για λόγους ασφάλειας. Το παγκόσμιο διοικητικό όργανο απέρριψε την πρόταση τους με τον Weah να υπόσχεται ότι θα προστατεύσει τους παίκτες της Σιέρα Λεόνε. Αυτός είχε μια σειρά από τυπωμένα μπλουζάκια για τις δύο ομάδες να φορούν στην προθέρμανση λέγοντας "Football Unites" (το ποδόσφαιρο ενώνει), μαζί με ένα πανό που έφερε την υπογραφή των ποδοσφαιριστών και των δύο χωρών "Liberia - Sierra Leone Peace". Η κεφαλιά στο δεύτερο ημίχρονο από τον Zizi Roberts, το “μοναχικό αστέρι της Λιβερίας” εξασφάλισε μια ακόμη νίκη.

Αυτό το ψευδώνυμο μπορεί να υποστηριχθεί ότι έχει το νόημα της μάχης. Επισήμως αναφέρεται στο μοναδικό αστέρι στη σημαία της Λιβερίας, το οποίο συμβολίζει την πρώτη ανεξάρτητη δημοκρατία του Δυτικού τύπου στην Αφρική, αλλά επίσης απροσδόκητα απευθύνεται στην ανώτερη ικανότητα του Weah. Παρά το γεγονός ότι τα καλύτερα του χρόνια θεωρούνταν παρελθόν παίζοντας στη μεσαία γραμμή και όντας ένα μικρό κομμάτι της Manchester City και της Marseille πριν από μια καλοκαιρινή κίνηση το 2001 στην Al-Jazira, ήταν ο κύριος παράγοντας της Εθνικής ομάδας.

Η επιρροή του στο υπόλοιπο της ομάδας δεν μπορεί να αγνοηθεί. Μαζί με την προπόνηση στο ύψος του πρώτου εμφυλίου πολέμου, χρηματοδότησε μεμονωμένα την ομάδα παρέχοντας εξοπλισμό και πληρώνοντας τις ταξιδιωτικές απαιτήσεις για να λάβουν μέρος στους αγώνες. Από τους 25 παίκτες του ρόστερ, στους δέκα από αυτούς δόθηκαν συμβόλαια στην Ευρώπη χάρη στις συστάσεις του Weah, ενώ ο ίδιος πλήρωνε τις πτήσεις προς την Ευρώπη για τις δοκιμές τους. Ο πυρήνας αυτού του συνόλου ήταν μαζί από το 1996 όταν με επικεφαλής το “φυλαχτό” τους, η Λιβερία προκρίθηκε για πρώτη φορά στα τελικά ενός τουρνουά, το Κύπελλο Εθνών Αφρικής στη Νότιο Αφρική. Παρά το γεγονός ότι τερμάτισε στη τελευταία θέση του ομίλους ήταν ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός για το ποδόσφαιρο σε ένα ταραγμένο Έθνος.

Η πλειοψηφία του ρόστερ παρέμεινε αμετάβλητη το 2002 με παίκτες να παίζουν μαζί με το Weah, συμπεριλαμβανομένου του πρώην επιθετικού της Lyon και της Nice James Debbah, του Wreh της Arsenal, του ειδικού στα πέναλτι Sebwe και του Joe Nagbe, ο οποίος πέρασε και από τη χώρα μας με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Οι παίκτες έδρευαν σε τέσσερις διαφορετικές ηπείρους, αγωνιζόμενοι ποικίλες τοποθεσίες όπως η Μαλαισία, το Ομάν και οι ΗΠΑ μαζί με αρκετούς άλλους με έδρα τη Λιβερία. Κάποιοι όπως ο αναπληρωματικός αμυντικός Richard Kamara, δεν άνηκαν ούτε καν σε σύλλογο κατά τη διάρκεια της χρονιάς.

Ο Weah σημείωσε το πρώτο του γκολ στα προκριματικά τον Απρίλιο του 2001 πετυχαίνοντας το δεύτερο τέρμα της ομάδας του κόντρα στο Σουδάν. Την προηγούμενη μέρα η Σιέρα Λεόνε έκανε την έκπληξη και κέρδισε τη Νιγηρία με 1-0 και με μόλις τρεις αγωνιστικές να απομένουν η Λιβερία βρισκόταν στην κορυφή του ομίλου, τρεις βαθμούς μπροστά από το Σουδάν και πέντε από τη Νιγηρία. Μετά τη νίκη ο Weah εξέφρασε τον ενθουσιασμό του Έθνους: "Είμαστε σε ένα εξελισσόμενο παραμύθι και νομίζω ότι το όνειρό μου να παίξω στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα στο τέλος"

Μαθηματικά η Λιβερία χρειαζόταν δύο ακόμη νίκες για να προκριθεί παρόλο που είχε ακόμα να αντιμετωπίσει ένα δύσκολο ταξίδι στη Νιγηρία. Μια καθυστερημένη πτήση στο Port Harcourt έπληξε τα πλάνα τους, με την άφιξη στη Νιγηρία να έρχεται μόλις 24 ώρες πριν τα γκολ του Kanu και του Victor Agali εξασφαλίσουν τη νίκη με 2-0 για τους γηπεδούχους. Παρά την απογοήτευση η πρόκριση ήταν ακόμα στα χέρια της Λιβερίας, με τους αγώνες ενάντια στην αποκλεισμένη Γκάνα και την αδύναμη Σιέρα Λεόνε.

Δυστυχώς στον αγώνα με τη Γκάνα στάθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Ο Charles Amoah έβαλε τα “μαύρα αστέρια” μπροστά στο μετά από μισή ώρα αγώνα και παρά την ισοφάριση του Sebwe που έμοιαζε να αποκαθιστά την ελπίδα, ο Isaac Boakye σόκαρε στο δεύτερο ημίχρονο τους γηπεδούχους σφραγίζοντας τη νίκη για τη χώρα του. Έπειτα οι οπαδοί αντέδρασαν έντονα λιθοβολώντας το λεωφορείο των παικτών καθώς αναχωρούσε από το στάδιο και συγκεντρώθηκε έξω από το ξενοδοχείο της ομάδας σε ένα επιθετικό όχλο που χρειάστηκε να επέμβουν οι δυνάμεις ασφαλείας. Αυτή η συμπεριφορά προκάλεσε τη ντροπή στο Weah ο οποίος παραιτήθηκε ως παίκτης - προπονητής.

Την ίδια ημέρα ο Jay-Jay Okocha ενέπνευσε τη Νιγηρία σε μια νίκη με το βαρύ 4-0 στο Σουδάν και στη συνέχεια έφερε τη πρόκριση στα μέτρα της. Ένα τέρμα προς το τέλος του αγώνα απέναντι στη Σιέρα Λεόνε από τον Weah - ο οποίος πήρε πίσω την απόφαση της παραίτησης του και πέρασε ως αλλαγή -έβαλε προσωρινά τη Λιβερία στην κορυφή του δεύτερου ομίλου. Η μοναδική ελπίδα που απέμεινε είναι ότι η Γκάνα θα κατάφερνε να πάρει κάτι στη Νιγηρία. Δυστυχώς δεν αντέδρασαν ποτέ από το γκολ του Agali στο πρώτο λεπτό και δύο ακόμη τέρματα από τον Tijani Babaginda σφράγισαν τη μοίρα της Λιβερίας. Στη συνέχεια ο Weah εμφανίστηκε ταπεινός: "Αν πρέπει να είμαι ειλικρινής, δεν αξίζαμε τη πρόκριση. Όμως το μοναχικό αστέρι έχει σημειώσει πρόοδο. "

Η μικρή παρηγοριά ήταν μια άνοδος στη 66η θέση στην παγκόσμια κατάταξη της FIFA μαζί με τη πρόκριση στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής του 2002 στο Μάλι. Πριν από την έναρξη του ο Weah αρνήθηκε να προπονήσει την ομάδα του στη Λιβερία προς ένδειξη διαμαρτυρίας στο Taylor, αντίθετα τους κατεύθυνε στο στρατόπεδο προετοιμασίας στην Ακτή του Ελεφαντοστού. Το τουρνουά ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2002 και συνεπαγόταν με μια άλλη συνάντηση με τους Νιγηριανούς μετά από τους αγώνες με την Αλγερία και τους οικοδεσπότες. Τα δύο πρώτα παιχνίδια τελείωσαν ισόπαλα με τη Λιβερία να μην παίρνει δύο φορές τη νίκη επειδή δέχτηκε την ισοφάριση στο 87’ και στο 91’ από το Μάλι και την Αλγερία αντίστοιχα. Στη συνέχεια στη τελευταία αναμέτρηση και στη τελευταία από τις 60 συνολικά εμφανίσεις του Weah, ήρθε άλλη μια ήττα από τη Νιγηρία και ο αποκλεισμός.

Η εθνική απογοήτευση ήταν αισθητή. Παρά την γρήγορη απώλεια της δύναμης του, ο Taylor έκρινε σκόπιμο να διαλύσει την Εθνική ομάδα σε μια πράξη χλευασμού. Στο τέλος του μήνα ο πρόεδρος κήρυξε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω της προόδου που επιτεύχθηκε από την LURD και μετά την εμφάνιση μιας δεύτερης ανταρτικής ομάδας στο Νότο, ο Taylor παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 2003 εν μέσω συνεχιζόμενων ειρηνευτικών συνομιλιών. Φεύγοντας από την εξόριστη Νιγηρία η Ιντερπόλ εξέδωσε ένταλμα σύλληψης και αφού εκδόθηκε το 2006 από τη νέα πρόεδρο Ellen Johnson Sirleaf, ο Taylor καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 50 ετών το 2012.

Η Sirleaf εν τω μεταξύ διατήρησε τη θέση της μέχρι το ξεκίνημα του τρέχοντος έτος όταν αντικαταστάθηκε από το Weah. Η εκλογή του εορτάστηκε ευρέως μιας και πρόκειται να είναι η πρώτη δημοκρατική μετάβαση της εξουσίας στη χώρα από το 1944. Η παράδοση έλαβε χώρα στις 22 Ιανουαρίου όταν στο George Weah απονεμήθηκε ο τίτλος του Προέδρου της Λιβερίας. Στην πραγματικότητα όμως ήταν πρόεδρος τους τα τελευταία 30 χρόνια.