Δημήτρης Βαρσάνης
Στις 15 Απριλίου ένα γεμάτο Stadio Pierluigi Penzo γιόρτασε μια στιγμή που θα χαραχθεί για πάντα στην αφρώδη ιστορία της Βενετίας.
Σπάνια είναι γεμάτο το γήπεδο των 7.500 θέσεων τα τελευταία χρόνια όμως εκείνη την ημέρα οι ερχόμενοι οπαδοί περίμεναν κάτι ξεχωριστό. Μετά το τελικό σφύριγμα του αγώνα Venezia - Fano, ακούστηκε μια “έκρηξη” γύρω από την Ιταλία, μια έκρηξη χαράς αφού η Venezia εξασφάλισε την άνοδο της από την Ιταλική Lega Pro στη Serie B.
Οι πιο ιστορικές πόλεις της Ιταλίας - το Μιλάνο, η Νάπολη, το Τορίνο και η Ρώμη - διαθέτουν διάσημους ποδοσφαιρικούς συλλόγους για να γιορτάζουν, αλλά η Βενετία έχει παραμείνει εδώ και αρκετό καιρό στο κατώτατο επίπεδο του Ιταλικού πρωταθλήματος. Τα νησιά της είναι γνωστά κυρίως για την ιστορία και την αίγλη τους, αλλά σπάνια έδωσαν μεγάλη προσοχή στο ποδόσφαιρο έχοντας κατακτήσεις για τελευταία φορά ένα μεγάλο τρόπαιο το 1941: το Coppa Italia. Από τότε πέρασαν δεκαετίες στην αβεβαιότητα και δεν πήραν ποτέ κανένα μεγάλο τρόπαιο και μάλιστα δεν τερμάτισαν καν στο πάνω μισό του βαθμολογικού πίνακα της Serie A.
Το κλαμπ κέρδισε την άνοδο της στη κορυφαία κατηγορία το 1998 μετά από μια συγχώνευση με έναν άλλο τοπικό σύλλογο (AC Mestre) προς μεγάλη χαρά των Βενετών, αλλά υποβιβάστηκαν το 2002 μετά από ασυνεπείς χρονιές κατά τα οποία ανεβοκατέβαινε μεταξύ των δύο κατηγοριών για άλλη μια φορά. Ο υποβιβασμός το 2002 άλλαξε τον σύλλογο για πάντα και αυτό μας φέρνει στο εντυπωσιακό κατόρθωμα της σημερινής εποχής.
Ο τότε πρόεδρος της Venezia Maurizio Zamparini αγόρασε τη Palermo το 2002 και πήρε μαζί του τους καλύτερους παίκτες του συλλόγου. Μια εξαντλημένη ομάδα με ένα αβέβαιο μέλλον, τα πήγαν καλά για να επιβιώσουν στη Serie Β για δύο χρόνια πριν πέσουν αργότερα και κηρύξουν πτώχευση το 2005. Επανιδρύθηκαν εκείνο το έτος και θα ξεκινούσαν και πάλι στη πέμπτη κατηγορία με ακόμα άφθονες ανησυχίες. Αυτό ίσχυε μέχρι το 2011 όταν η Venezia έμοιαζε να έχει μια σαφή πορεία για το μέλλον όταν ο Ρώσος επιχειρηματίας Jurij Korablin ανέλαβε το σύλλογο, με τη φιλοδοξία να επαναφέρει το πεσμένο κλαμπ στην κορυφή του “δέντρου” του Ιταλικού ποδοσφαίρου.
Τρία χρόνια μετά την αγορά, του δόθηκε μεγάλη στήριξη από τους ντόπιους ύστερα από τις προωθητικές ενέργειες και την ανακοίνωση των σχεδίων του για μια κατασκευή ενός νέου σταδίου. Ένας από τους πιο δύσκολους στόχους στην Ιταλία, κυρίως για την απόλαυση του κοινού της Venezia. Το Stadio Pierluigi Penzo γνωστό ως Penzo, χτίστηκε το 1913 και είναι το δεύτερο παλαιότερο στάδιο στην Ιταλία. Κατεστραμμένο αρκετές φορές από τις αμφιλεγόμενες καιρικές συνθήκες των νησιών - ειδικά από τον ανεμοστρόβιλο που έπληξε το 1971 - και από τις αμέριμνες επισκευές, ο σύλλογος χρειαζόταν έναν νέο αγωνιστικό χώρο. Ένα μέρος που κάποτε φιλοξενούσε σχεδόν 30.000 άτομα, πλέον μπορεί να φιλοξενήσει μόνο περίπου 7.500 άτομο.
Το γήπεδο είναι μοναδικό και ο καλύτερος τρόπος να φτάσεις εκεί είναι με βάρκα, όπως το κάνει η πρώτη ομάδα σε πολλές περιπτώσεις. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τρόπος επέκτασης παρά μια ασαφής μέθοδος αύξησης του αριθμού των κερκίδων του σε κάθε βάση. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να είναι ένας θαυμάσιος χώρος για να φιλοξενήσει έναν αγώνα ποδοσφαίρου και παρόλο που δεν έρχεται σε αντίθεση με άλλα αξιοθέατα της Βενετίας που αποτελούν επιβλητική μεγαλοπρέπεια, κατέχει μια θέση στις καρδιές των οπαδών.
Τα πλάνα του Korablin τέθηκαν σε αναμονή μετά τη σύλληψη του Giorgio Orsoni (Δήμαρχος της Βενετίας) ο οποίος είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο διαφθοράς που τον ανάγκασε να παραιτηθεί. Από το 2014 ο σύλλογος ήταν αναστατωμένος και ο Korablin έθεσε την Venezia σε πώληση. Δεν κατάφερε να βρει έναν αγοραστή ο οποίος θα μπορούσε να ξεδιαλύνει τους μεγάλους λογαριασμούς της Venezia και το κλαμπ κήρυξε πτώχευση για άλλη μια φορά: τη τρίτη σε 10 χρόνια.
Ένας άνδρας που προηγουμένως νομίμως εκπροσώπησε τους Maroon 5 και το Jay-Z, ο διάσημος δικηγόρος Joe Tacopina πήρε την πιο σκληρή απόφαση να επαναφέρει τη διαλυμένη Venezia στην κορυφή. Ο Tacopina - που έχει έδρα τη Νέα Υόρκη - κληρονόμησε την αγάπη του για το άθλημα από τους γονείς του οι οποίοι ήταν Ιταλοί μετανάστες.
Ο στόχος του να οδηγήσει μια ομάδα στην κορυφαία κατηγορία είχε ήδη ολοκληρωθεί μία φορά και η εμπειρία του στο Ιταλικό ποδόσφαιρο ήταν πολύ γνωστή, η οποία αποδείχθηκε μια καλή ανάγνωση για τους υποστηρικτές της Venezia. Αγόρασε το σύλλογο μόνο 20 ημέρες μετά την αποχώρηση του από τη Bologna αφού κατεύθυνε τους Rossoblu στη Serie A. Ιδανικά θα βρισκόταν ακόμα εκεί αν δεν υπήρχε η ρήξη με τον Καναδό επενδυτή Joey Saputo 11 μήνες μετά την ανάληψη του συγκεκριμένου πρότζεκτ, αφήνοντας τη φήμη του ανέπαφη έχοντας τετραπλασιάσει την αποτίμηση του κλαμπ εκείνη τη περίοδο. Πριν από αυτή τη περίπτωση, ήταν στο διοικητικό συμβούλιο της Roma το οποίο έγινε το πρώτο ξένο σωματείο στη Serie A το 2011.
Ο Tacopina οραματίστηκε στη Venezia να γίνει μια παγκόσμια μάρκα. Μια άλλη μεγάλη διεθνή εκπροσώπηση του Calcio στην ξένη σκηνή. Αυτό ήταν μακράν το πιο περιεκτικό πλάνο και μέχρι στιγμής στα δύο χρόνια που βρίσκεται στο κλαμπ έκανε μια αξιέπαινη δουλειά.
Μια από τις σημαντικότερες κλοπές του ήταν του Αθλητικού Διευθυντή Giorgio Perinetti. Ένας πολυταξιδεμένος άνδρας με προηγούμενη εμπειρία στην Roma, στη Juventus και τη στη Napoli του Diego Maradona. Το έργο του είναι διάσημο σε όλη τη χώρα και σήμερα ξεπληρώνει το μέρισμα του στην Εθνική ομάδα και στη Torino, καθώς ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε και υπέγραψε έφερε τον Andrea Belotti στη Palermo.
Ο Perinetti δεν είχε πολύ καλή εμπειρία στα κατώτερα πρωταθλήματα, αφού οι ομάδες που δούλευε άνηκαν στη κορυφαία κατηγορία, οπότε ο ρόλος του ως αθλητικός διευθυντής θα ήταν πολύ πιο δύσκολος από ότι πίστευε. Ήταν δύσκολο να βρει παίκτες σε αυτό το επίπεδο ώστε να ξεκινήσουν τις καριέρες τους στην τέταρτη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, αλλά στο προσκήνιο εμφανιζόταν η εμπειρία και η γνώση που απέκτησε κατά τη διάρκεια μιας σταδιοδρομίας που διήρκεσε 43 χρόνια. Η πρώτη του μεγάλη μεταγραφή ήρθε με το διορισμό του προπονητή Paolo Favaretto ο οποίος - σε αντίθεση με τον Perinetti - είχε εμπειρία στη διαχείριση σε αυτό το επίπεδο.
Το κλαμπ μετά την πτώχευση δεν είχε ταλέντο όμως μέσα σε λίγες εβδομάδες από την εξαγορά του Tacopina και το διορισμό του Perinetti, διέθεταν 21 παίκτες στο ρόστερ της ομάδας τους. Αν και πολλοί από τους παίκτες που υπέγραψαν δεν ήταν δημοφιλή ονόματα στις κατώτερες κατηγορίες - πολλοί μάλιστα άγνωστοι στο Perinetti - ένα χρόνο αργότερα πανηγύριζαν το προβιβασμό τους στη Lega Pro.
Στο επίκεντρο της επιτυχίας τους ήταν ο αρχηγός Evans Soligo. Ένας άνδρας που γεννήθηκε στα νησιά της Βενετίας και ο μόνος παίκτης του ρόστερ που άνηκε στο σύλλογο όταν αγωνιζόταν στη Serie A. Δεν εμφανίστηκε ποτέ στη κορυφαία κατηγορία τους λόγω μιας σειράς από δανεισμούς και έφυγε από τους Βενετούς μαζί με τον Maurizio Zamparini για τη Palermo. Όμως σε ηλικία 36 ετών και ύστερα από 12 χρόνια μακριά τους, γύρισε για να τους κατευθύνει σε μια νέα εποχή. Ένας σκληροτράχηλος μέσος που πέρασε όλη τη σταδιοδρομία του στη δεύτερη και τρίτη κατηγορία. Δεν υπήρχε καλύτερος άνθρωπος να επαναφέρει το κλαμπ στην κορυφή.
Το καλοκαίρι του 2016 - καθώς η ομάδα προετοιμαζόταν για την χρονιά της στη Lega Pro - έκαναν τη μεγαλύτερή “μεταγραφή” τους υπό το καθεστώς του Tacopina. Ο Αμερικανός ήθελε να κάνει τη Βενετία γνωστή για την ποδοσφαιρική της ομάδα μαζί με τον πολιτισμό της και ο σωστός άνθρωπος για να τους βοηθήσει έγινε ξαφνικά διαθέσιμος: Ο πρώην θρύλος της Milan και της Juventus Filippo Inzaghi.
Ο διορισμός του Inzaghi ήταν ένα σοκ για τους περισσότερους. Ένας πρώην Ιταλός διεθνής με 70 γκολ στην Ευρώπη, δύο Champions League, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και πολλούς άλλους τίτλους. Η φιλοδοξία του Tacopina να κάνει τη Venezia μια παγκόσμια μάρκα βρήκε τον σωστό προπονητή - και σύμφωνα με τον ίδιο - ο Inzaghi υπονόμευσε τη φιλοδοξία του να είναι μέρος της επανάστασης της Venezia και όχι το αντίστροφο.
Ωστόσο ήταν μια επικίνδυνη κίνηση. Η μοναδική προηγούμενη εμπειρία του Inzaghi ως προπονητής ήταν μια υποτονική περίοδος στη Milan όπου τερμάτισε δέκατη στη Serie A. Η πρόσληψη του Inzaghi συναντήθηκε επίσης με αρκετές νέες μεταγραφές που αποσκοπούσαν να βοηθήσουν τη Venezia να κερδίσει την άνοδο για δεύτερη συνεχομένη χρονιά. Ο Tacopina άνοιξε το “τσέκ” επιταγών του για να φέρει έμπειρα ονόματα όπως ο Ιταλός επιθετικός Nicola Ferrari. Ένας 33χρονος επιθετικός με αποδεδειγμένο ιστορικό στα γκολ στις χαμηλότερες κατηγορίες. Εκείνος θα συνεργαζόταν με τον Alexandre Geijo, ένας 34χρονος Ισπανός που έχει αγωνιστεί στο υψηλότερο επίπεδο με τις Udinese, Watford και Granada.
Άλλες μεταγραφές συμπεριελάμβαναν τους Simone Bentivoglio - πρώην Διεθνής με τους μικρούς της Ιταλίας που ξεκίνησε την καριέρα του στη Juventus και έπαιξε 13 φορές για την Under 20 της Squadra Azzurra - και Vittorio Fabris (ένας άλλος μέσος με επιτυχία στα κατώτερα πρωταθλήματα). Με το ρόστερ να περικλείεται τώρα με μερικούς από τους καλύτερους παίκτες που μπορείς να βρεις σε αυτό το επίπεδο, ο σύλλογος ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη πρόκλησή του τη τελευταία δεκαετία.
Η εποχή του Inzaghi ξεκίνησε καλά -όπως χρειαζόταν- για την πολυπλοκότητα της Lega Pro. Εάν δεν είστε εξοικειωμένοι με το πώς λειτουργεί το πρωτάθλημα, να σας πούμε ότι υπάρχουν 60 ομάδες σε αυτή τη κατηγορία που χωρίζονται σε τρεις ομίλους των 20 ομάδων, η καθεμία που βγαίνει πρώτη σε κάθε όμιλο κερδίζει μια από τις τρεις απευθείας θέσεις της Serie B. Αν μια ομάδα τερματίσει κάτω από την πρώτη θέση, θα αναγκαστούν να παίξουν σε μια μακρά και περίπλοκη διαδικασία των πλέι - οφ από την οποία μόνο μία ομάδα παίρνει το τέταρτο και τελευταίο εισιτήριο.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο ετών πέρα από τις πρωτοποριακές αγορές του, ο Tacopina έχει κάνει μια έντονη δουλειά για να διατηρήσει τη μάρκα της Venezia στην προσήλωση της τοπικής κοινότητας και να ενσταλάξει ξανά την αγάπη για το Calcio μεταξύ των ντόπιων. Πήρε ξενοδοχεία γύρω από τη Βενετία για να πουλήσει εισιτήρια στους κατοίκους και στους τουρίστες σε μειωμένες τιμές και λαμβάνοντας υπόψη ότι η Βενετία έχει κατά μέσο όρο 20 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως ήταν μια έξυπνη κίνηση.
Μέσα σε έξι εβδομάδες από την αγορά του, η Venezia είχε πουλήσει περισσότερα από χίλια μπλουζάκια (μια τεράστια αύξηση πωλήσεων σε σύγκριση με ένα χρόνο νωρίτερα). Η μέριμνα του για το σύλλογο έχει προσελκύσει μεγαλύτερες προσελεύσεις στους αγώνες με το μέσο όρο να είναι το υψηλότερο από την τελευταία φορά που αγωνίστηκε στη Serie A.
Όλα αυτά συνεχίζουν να αυξάνονται, όπως και το δικό του όνειρο και των οπαδών που επισκέπτονται ένα στάδιο που κατέχουν οι ίδιοι. Μόνο η Juventus, η Udinese και η Sassuolo έχουν δικά τους γήπεδα, αλλά μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια ο Tacopina ελπίζει να φιλοξενήσει αναμετρήσεις Serie A σε ένα χώρο που μπορεί να χωρέσει έως και 25.000 άτομα καθώς αναζητούν να ξαναζήσουν τις ημέρες δόξας πριν από τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στον αγωνιστικό χώρο η επιθετικότητα και το πάθος του Inzaghi στο πάγκο ενέπνευσαν την ομάδα του καθώς φαινόταν δύσκολο να νικηθεί. Το πιο εντυπωσιακό ρεκόρ ήταν ένα διάστημα 10 αγώνων χωρίς ήττα που εξαπλώθηκε σε τρεις μήνες, όπου πήρε συνολικά εννέα νίκες και μια ισοπαλία, γεγονός που τους έδωσε μια μεγάλη διαφορά από τους αντιπάλους συμπεριλαμβανομένου ενός άλλου πεσμένου γίγαντα: τη Parma που ανέβηκε εν τέλει μέσω των πλέι - οφ.
Η Venezia τελείωσε τη σεζόν με 80 πόντους έχοντας σε 38 αγώνες 23 νίκες, 11 ισοπαλίες και μόνο τέσσερις ήττες, καθώς απείχε 10 βαθμούς από τη Parma στην κορυφή του πρωταθλήματος παίρνοντας την άνοδο ως πρωταθλήτρια του ομίλου της. Η άνοδος που σφραγίστηκε εναντίον της Fano αποδείχθηκε επίσης το τέλειο δώρο για τα γενέθλια του Joe Tacopina, του οποίου ο χρόνος και η δουλειά του στην ομάδα αξίζει μια τέτοια ανταμοιβή.
Ακόμα κατέκτησε ένα άλλο τρόπαιο αυτή τη σεζόν προβάλλοντας τη βελτίωση και το διαμέτρημα του Inzaghi στη διαχείριση: το Copa Italia της Lega Pro, μια διοργάνωση νοκ-άουτ για τις 60 ομάδες της Lega Pro. Με απίστευτο τρόπο πέρασε τις Reggiana και Padova στη διαδρομή για να βρει τη Matera στο τελικό σε διπλούς αγώνες, επικρατώντας στο πρώτο αγώνα 3-1 και χάνοντας στο δεύτερο αγώνα εκτός έδρας τρεις ημέρες αργότερα με 1-0 για να σφραγίσει ένα αξέχαστο πρωτάθλημα και ένα νταμπλ στα κύπελλα.
Υπάρχει μόνο μία κατεύθυνση που η Venezia μπαίνει αυτή τη στιγμή: προς τα πάνω. Ο καθένας στη Βενετία αναγνωρίζει τώρα τον ιδιοκτήτη, με το όνομά του να ψάλλεται συνεχώς όταν εντοπίζεται στο νησί. Η απαράμιλλη επιθυμία του μαζί με τα πολυμήχανα σχέδια του Inzaghi και του Perinetti, καθιστούν δυνατό για το σύλλογο να προσβλέπει στο μέλλον όσο προσπαθεί να καλύψει το παρόν.
Η πρώτη ομάδα του συλλόγου θα επισκεφθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες για να δώσει φιλικά παιχνίδια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ενώ ταυτόχρονα κοιτάζει στην Αμερικανική αγορά για να πάρει μερικούς λαμπρούς νέους παίκτες ενώ προωθούνται έντονα οι δοκιμές στην πατρίδα του Tacopina τη Νέα Υόρκη.
Η άλλη σημαντική εξωγηπεδική επιτυχία του Tacopina είναι ότι έχει σημειώσει άνοδο στην δημοτικότητα των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης της Venezia. Λίγα Ιταλικά κλαμπ σε αυτό το επίπεδο συντηρούν σταθερά τους λογαριασμούς τους όμως η Venezia το κάνει καλά στο Facebook, στο Instagram και στο Twitter, το τελευταίο των οποίων διατηρείται στα Ιταλικά όπως και στα αγγλικά. Τίποτα δεν μοιάζει αδύνατο για αυτό το κλαμπ. Σε μόλις δύο χρόνια έχουν αναστηθεί από τους “νεκρούς” και είναι απλώς μια κατηγορία κάτω από την “ελίτ”.
Ένα πρότζεκτ που φαινόταν αδύνατο πριν από πέντε χρόνια είναι πολύ κοντά στο να γίνει πραγματικότητα. Είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ένας ιδιοκτήτης οπουδήποτε στο κόσμο τόσο παθιασμένος και αφοσιωμένος όσο ο Joe Tacopina.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου