Δημήτρης Βαρσάνης
Τα επιθετικά δίδυμα είναι ένα όμορφο πράγμα όταν έρχονται μαζί. Οι ημέρες των "θανατηφόρων" ντουέτων" είναι μια νοσταλγία στο σύγχρονο ποδόσφαιρο με τις απειλητικές τρίαινες και συχνά ακόμη και τα κουαρτέτα να είναι όλο και περισσότερο της μόδας τον τελευταίο καιρό.
Η Barcelona διαθέτει σήμερα μια από τις πιο κυνικές επιθετικές τρίαινες με τους Lionel Messi, Luis Suarez, και Neymar, αλλιώς γνωστοί ως "MSN". Η Real Madrid έχει το "BBC" είναι το άλλο πιο τρομακτικό "τρίο" του κόσμου, με τον Gareth Bale και τον Cristiano να παίζουν σε κάθε πλευρά και να υποστηρίζουν τον Karim Benzema.Κατά την απαρίθμηση αποτελεσματικών ντουέτων, στην Αγγλία τουλάχιστον θα πρέπει να γυρίσουμε στη δεκαετία του '90 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 για φέρουμε μερικά στο μυαλό μας (ο Andy Cole και ο Dwight Yorke στη Manchester United, ο Kevin Phillips και ο Niall Quinn στη Sunderland, ο Alan Shearer και ο Chris Sutton στη Manchester United) όμως ο κατάλογος δεν είναι τόσο μεγάλος.
Μια ιδιαίτερα επιτυχημένη επιθετική γραμμή που "έσχιζε" στα δύο τις άμυνες της Premier League ήταν όταν η "φωτιά" συνάντησε τον "πάγο" και η Chelsea έφερε μαζί τους Jimmy Floyd Hasselbaink και Eidur Gudjohnsen.
Πρόκειται για ένα παλιό, γραφικό και ίσως ακόμα και για το μεγαλύτερο μέρος αναληθές κλισέ ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Στην περίπτωση όμως των Hasselbaink και Gudjohnsen τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να περιγράψει τη σχέση τους καλύτερα.
Ο Ολλανδός έχτισε την καριέρα του στην ωμή βία και θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στους πιο δυνατούς παίκτες του πλανήτη. Σε ηλικία έξι ετών ο Hasselbaink έσπασε το δεξί του πόδι όταν έπεσε με το ποδήλατο. Παρατηρώντας αργότερα τα γκολ, ο καθένας θα μπορούσε να διερωτηθεί εάν ή όχι κάποιος κινητήρας του ποδήλατου παρέμεινε στο πόδι του καθώς επουλωνόταν. Καθώς ο Jimmy κατευθυνόταν προς το αντίπαλο τέρμα, ήταν λογικό για έναν τερματοφύλακα να είναι φοβισμένος όταν θα πραγματοποιούσε το σουτ.
Ο Gudjohnsen από την άλλη πλευρά ήταν μια πιο χαριτωμένη παρουσία στο γήπεδο. Λιγότερο σωματικά επιβλητικός όμως εξίσου απειλητικός σε μια αντίπαλη άμυνα. Ήταν ένας τεχνίτης παίκτης, περισσότερο ένα "δεκάρι" παρά ένας ολοκληρωμένος επιθετικός όμως έμοιαζε σαν να έχει ένα ενσωματωμένο εντοπιστή GPS όχι μόνο για την αντίπαλη εστία αλλά και για τους συμπαίκτες του.
Το 2000 όταν η Chelsea ολοκλήρωσε τις αντίστοιχες μεταγραφές και για τους δύο ελάχιστοι περίμεναν να δουλέψουν μαζί αρκετά. Η κίνηση του Hasselbaink στο Stamford Bridge σηματοδότησε την επιστροφή του στο Αγγλικό ποδόσφαιρο μετά από μια σύντομη και εν τέλει ανεπιτυχής περίοδο στην Ισπανία με την Atletico Madrid αφού έφυγε από τη Leeds United ένα χρόνο νωρίτερα. Κατά την παραμονή του στο Γιορκσάιρ ο Hasselbaink είχε αποδείξει τα διαπιστευτήριά του στο Αγγλικό κοινό σκοράροντας 34 φορές σε 71 παιχνίδια για τα "παγώνια".
Αν και λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Atléti η παραμονή του Hasselbaink στην Ισπανική πρωτεύουσα ήταν βραχύβια, καθώς παρότι έβαλε έναν αξιοσέβαστο αριθμό των 24 τερμάτων σε 34 εμφανίσεις στη La Liga οι rojiblancos υποβιβάστηκαν στην Segunda Division μαζί με τη Real Betis και τη Sevilla. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα 24 τέρματα του στο πρωτάθλημα - που αντιπροσωπεύουν ακριβώς τα μισά γκολ του συλλόγου εκείνη την χρονιά - τον έχρισαν σχεδόν πρώτο σκόρερ της La Liga μόνο για να το χάσει τελικά από τον Salva της Santander.
Η Atlético προερχόταν μέσα από μια ταραγμένη χρονιά στην αλλαγή του αιώνα. Οι μισθοί των παικτών πληρώνονταν σποραδικά αν όχι καθόλου με κάποιοι να περιμένουν για μήνες. Ο πρόεδρος του συλλόγου Jesús Gil εστάλη στη φυλακή.
Όταν η Chelsea ξόδεψε 15 εκατομμύρια λίρες για να φέρει τον Ολλανδό επιθετικό στο Δυτικό Λονδίνο, θα μπορούσε να κάνει μια ασφαλής πρόβλεψη ότι παρά το σημαντικό ποσό έφερε μια εγγυημένη πηγή τερμάτων. Ο Ισλανδός - που αποκτήθηκε για να συμπορεύσει τον Hasselbaink - ήταν μια πολύ πιο ήρεμη και πιο δροσερή παρουσία στο γήπεδο. Τα επιπλέον πέντε εκατομμύρια λίρες της μεταγραφής του ήταν λιγότερο πιθανό να κάνουν μια τρύπα στην τσέπη του Ken Bates.
Ο Gudjohnsen είχε επίσης εμπειρία από τη Premier League μιας και ο ίδιος έκανε την κίνηση του στο Δυτικό Λονδίνο από την Bolton. Όχι ένας εντελώς στράικερ, οι τεχνικές δυνάμεις του πιστεύεται ότι ήταν ιδανικές ως ένας συμπληρωματικός στα αρπακτικά ένστικτα του "σκοπευτή" Hasselbaink. Ο Ολλανδός όχι μόνο ενέκρινε την προσθήκη του αλλά συμφώνησε ανεπιφύλακτα ότι τα ταλέντα του Gudjohnsen έβγαλαν το καλύτερο του εαυτό.
"Ο Eidur μπορούσε να κάνει πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω, και εγώ μπορούσα να κάνω πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει εκείνος" είπε ο Hasselbaink σε μια πρόσφατη συνέντευξή του:"Ο Eidur είναι ένας παίκτης με την μπάλα. Γυρνούσε, πάσαρε και έβρισκε πάντα μια τρύπα για να σου περάσει τη μπάλα. Πάντα διάβαζε το παιχνίδι. Χρειαζόταν έναν παίκτη όπως εγώ για να κάνω χώρο για τον ίδιο. Ήταν πάντα δύο βήματα μπροστά. Χρειαζόμουν έναν Eidur. Δεν ήμουν ένας τεχνίτης παίκτης. Χρειαζόμουν κάποιον σαν αυτόν, ήξερα πώς να τον κάνει τρέχει και να βρει λίγο χώρο. Έπρεπε να δω το αντίπαλο τέρμα".
Όταν οι δύο τους έπαιζαν μαζί, ο Hasselbaink τακτικά κοιτούσε ευθεία στο αντίπαλο τέρματα. Ήταν φανερό ότι είχαν μια πλήρη κατανόηση ο ένας με τον άλλο, ένας δεσμός που εμφανίστηκε βαθύτερος από μια ποδοσφαιρική σχέση. Το δίδυμο ήταν στενοί φίλοι και εκτός γηπέδου. Κατά τη διάρκεια της περιόδου τους στο Λονδίνο, έβγαιναν κανονικά έξω τη νύχτα σε καζίνο, κλαμπ και όπως παρέθεσε ο Hasselbaink: "Ήμουν μόνος εκείνες τις ημέρες. Τι κάνεις όταν είσαι μόνος;"
Ο Gudjohnsen παραδέχτηκε αργότερα ότι είχε πάθει εθισμό με το τζόγο και το 2003 αποκάλυψε ότι είχε χάσει 400.000 λίρες. Φήμες κυκλοφορούν σχετικά με τα πονταρίσματα τους και μερικοί πρότειναν ότι ο Hasselbaink έχασε ένα εκτομμύριο λίρες, αλλά μιλώντας στο FourFourTwo το 2013, ο Ολλανδός ανέφερε ότι οι συνήθειές τους δεν ήταν τόσο έξαλλες όσο λέγονται:"Συνηθίζαμε να βγαίνουμε έξω μαζί ναι όμως ήμασταν ακόμα υπό έλεγχο. Δεν υπήρξε καμία τρέλα. "
Πριν την ένταξή του στους "μπλε" ο πρώην επιθετικός της Bolton δεν θεωρήθηκε ποτέ ότι είναι παραγωγικός μιας και είχε σκοράρει μόλις έξι φορές σε 24 εμφανίσεις για τους Trotters. Όταν έπαιξε μαζί με τον Hasselbaink, ο Διεθνής Ισλανδός έδειξε την κλάση του μπροστά από το τέρμα.
Αν και τη πρώτη του σεζόν τη πέρασε σε μεγάλο βαθμό ως αλλαγή, ο Gudjohnsen και πάλι κατάφερε να σκοράρει 13 φορές για την Chelsea. Ωστόσο ήταν η δεύτερη χρονιά τους στο Stamford Bridge που τα πράγματα άρχισαν να κάνουν κλικ για το επιθετικό δίδυμο.
Η σεζόν 2001-02 ξεκίνησε για την Chelsea του Claudio Ranieri με πολλή συζήτηση γύρω από την ομάδα του. Ο Ranieri ήταν πρόθυμος να εγκαινιάσει μια νεότερη παρτίδα ποδοσφαιριστών. Η υπογραφή του 22χρονου Frank Lampard ως άμεση και αμφιλεγόμενη αντικατάσταση του γηρασμένου Gus Poyet ήταν ένα τέλειο παράδειγμα της αλλαγής.
Μοιάζοντας πολύ με την προηγούμενη χρονιά, ο Gudjohnsen ξεκίνησε τη νέα σεζόν στον πάγκο ενώ ο Hasselbaink είχε δίπλα του το Gianfranco Zola. Ο Ολλανδός επιθετικός συνέχιζε να "πυροβολεί" όπως θα περίμενε κανείς όμως ο Gudjohnsen έπρεπε να είναι υπομονετικός. Τη 5η αγωνιστική και καθώς η Chelsea προηγούνταν με 2-1 της Tottenham στο White Hart Lane, ο νεαρός επιθετικός κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Zola με μόλις δύο λεπτά να απομένουν για το 90λεπτο. Οι τελευταίες στιγμές του παιχνιδιού αποδείχθηκαν γεμάτες και εκεί ξεκίνησε η αρχή του παραμυθιού για τη "Φωτιά" και τον "Πάγο". Η Chelsea βγήκε εν τέλει νικήτρια με 2-3.
Όταν η Middlesbrough επισκέφθηκε το Stamford Bridge στις 23 Σεπτεμβρίου, οι δύο τους πήραν τελικά την ευκαιρία να ξεκινήσουν μαζί από το πρώτο λεπτό. Ο Hasselbaink τελείωσε τη σεζόν 2001-02 με 23 γκολ στο πρωτάθλημα πίσω από το πρώτο σκόρερ Thierry Henry, ενώ ο Gudjohnsen ήταν όγδοος στη σχετική λίστα του πρωταθλήματος με τον αξιοσέβαστο αριθμό των 24 τερμάτων.
Στην ίδια συνέντευξη που παραχώρησε, ο Hasselbaink αποκάλυψε αυτό που πολλοί ύποπτεύονταν: ότι ο Gudjohnsen ήταν ο καλύτερος συνεργάτης του: "Ήταν ο αγαπημένος συνεργάτη μου στην επίθεση.Ο Eidur και εγώ ήμασταν πολύ καλοί φίλοι στον αγωνιστικό χώρο και πραγματικοί φίλοι εκτός γηπέδου. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό πράγμα ήταν ότι θέλαμε να παίζουμε μαζί και θέλαμε ο ένας με τον άλλον να τα πηγαίνει καλά. "
Από τότε η Chelsea δεν έχει καταφέρει να βρει ένα ανάλογο παραγωγικό δίδυμο. Οι Mateja Kežman, Adrian Mutu και Claudio Pizzaro όλοι τους απέτυχαν. Ακόμη και οι Andriy Shevchenko, Hernan Crespo και Fernando Torres παρά τη φήμη τους ποτέ δεν απέδωσαν αρκετά στο Stamford Bridge.
Η "Φωτιά" και ο "Πάγος" αποδείχθηκε ότι είναι μια σκληρή πράξη να ακολουθηθεί όχι μόνο στην Chelsea αλλά και στην Premier League, μιας και πολύ λίγα επιθετικά δίδυμα παρατηρήθηκαν έκτοτε. Ο Henry και ο Dennis Bergkamp ξεχώρισαν από την χρονιά των Invincibles στην Arsenal, οι Suárez και Daniel Sturridge πέρασαν μια μίνι περίοδο στη Liverpool και οι Odion Ighalo και Troy Deeney δεν είναι σε θέση να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο.
Σε μια εποχή που βλέπουμε τις τακτικές να βρίσκονται μακριά από τις παραλλαγές του 4-4-2, θα περάσει μάλλον αρκετός καιρός για να δούμε ένα άλλο τέτοιο ντουέτο στην Αγγλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου