Δημήτρης Βαρσάνης
Φανταστείτε να θεωρείστε ως ο επόμενος σούπερ σταρ του Γερμανικού ποδοσφαίρου. Φανταστείτε την καθαρή απεραντοσύνη της πίεσης και τα συνεχή φώτα της δημοσιότητας σε κάθε σας κίνηση. Φανταστείτε τις δεσμίδες εφημερίδων να τυπώνονται για ένα λάθος σας σε ένα παιχνίδι. Φανταστείτε μόνο για ένα δευτερόλεπτο να αναγνωρίζεστε ως το μέλλον του ποδοσφαιρικού Έθνους. Θα μπορούσατε να διαχειριστείτε ένα τέτοιο τίτλο;
Στο γύρισμα της χιλιετίας ο Sebastian Deisler θεωρήθηκε από πολλούς ακριβώς αυτό. Το «Das Supertalent» αντιπροσώπευε το μέλλον του Γερμανικού ποδοσφαίρου σε μια εποχή που η ποδοσφαιρική υπερδύναμη γνώριζε μια κάπως άγονη περίοδο στην παραγωγή ταλέντων πρώτης τάξεως.
Κοιτάζοντας πίσω η αλλαγή της χιλιετίας ήταν μια ανώμαλη στιγμή στην ιστορία του Γερμανικού ποδοσφαίρου. Μια loser Die Mannschaft είχε μείνει έξω από το Euro 2000 και οι προοπτικές ήταν απεγνωσμένες για την Γερμανία με τις Εθνικές προσδοκίες να πέφτουν κατακόρυφα σε ένα χαμηλό επίπεδο. Οι Γερμανοί ήταν τόσο κακοί που παρατηρήθηκε ένα κομμάτι τον Αύγουστο του 2001 με τον τίτλο:"Η γερμανική ομάδα: Πόσο κακή είναι η Γερμανία;" η Αγγλία διέλυσε μια ευδιάκριτα κακή ομάδα του Rudi Völler στο Μόναχο με το επιβλητικό 5-1 μέσα σε ένα αποκαρδιωμένο Olympiastadion. Μια διάσημη νίκη για την Αγγλία, μια Εθνική ταπείνωση για τη Γερμανία.
Κατά τη διάρκεια αυτού του παιχνιδιού ο Deisler ήταν ένας από τους πολλούς Γερμανούς παίκτες που υστέρησαν, αλλά η υποτυπώδης εμφάνιση του χτύπησε πιο όμορφα από τους συμπαίκτες του καθώς ο πλέι μέικερ της Hertha Berlin είχε χρεωθεί ως ο απόλυτος κίνδυνος για την Αγγλία στο παιχνίδι τους. Μπροστά από την αναμέτρηση ο Deisler τονίστηκε ως η κύρια ελπίδα για τους γηπεδούχους και ο άνδρας για να ωθήσει την Εθνική ομάδα από μια ιδιαίτερα σκοτεινή περίοδο.Ο Deisler ταλαιπωρήθηκε άσχημα στο σφυροκόπημα από την Αγγλία και ακόμα ήταν και υπαίτιος για ένα από τα πέντε γκολ που δέχτηκε ο Oliver Kahn. Στην πραγματικότητα η Γερμανία ήταν ένα συλλογικό χάος όμως υπήρχε μια αναλαμπή ποιότητας από τον άνθρωπο που τον προανήγγειλαν ως το φάρο του μέλλοντος.
Με απλά λόγια η δημοσιότητα γύρω από τον Deisler στα πρώτα στάδια της καριέρας του ήταν κολοσσιαία. Αφού υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με την Gladbach, ο εκπληκτικά προικισμένος μεσοεπιθετικός βράχηκε ασταμάτητα με εύσημα στον έφηβο αστέρα. Ο έπαινος ήταν γεμάτος για τον Deisler από τα υψηλότερα κλιμάκια με τον Franz Beckenbauer να τον περιγράφει ως «φυσικά και τεχνικά τον καλύτερο στη Γερμανία", ενώ ο προπονητής της Εθνικής ομάδας Rudi Völler ισχυρίστηκε ότι ήταν μια "επιρροή για τη Γερμανία για άλλα δέκα χρόνια".
Δυστυχώς για τον Deisler - και για το Γερμανικό ποδόσφαιρο στο σύνολό του - τα λόγια του Völler κατέληξαν να απέχουν πολύ από τη πραγματικότητα. Δέκα χρόνια μετά τα σχόλια του Völler, ο Deisler δεν άνηκε πλέον στον κόσμο του ποδοσφαίρου αφού αποσύρθηκε το 2007 μετά τη λήψη της απόφασης του ότι δεν ήταν φτιαγμένος για τη ζωή ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ήταν μια εκπληκτική παλινδρόμηση για μια τέτοια προοπτική όμως αυτή είναι η ασυγχώρητη φύση της "ελίτ" του ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να κρυφτείς ή να ξεφύγεις όταν ξεκινά να επιδεινώνεται.
Για τον Deisler η πτώση του ενσαρκώνει μια από τις πιο θλιβερές ιστορίες στο Γερμανικό ποδόσφαιρο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να προβληματιστούμε σχετικά με τα πιο φωτεινά και πιο ελπιδοφόρα χρόνια της ζωής του. Όταν η Mönchengladbach καταδικάστηκε σε υποβιβασμό το 1999, πάνω από 20 σύλλογοι "φλέρταραν" τον Deisler καθώς τα μεγαλύτερα κλαμπ του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κυκλοφορούσαν με μανία γύρω από την πιο περιζήτητη κίνηση της χρονιάς.
Η δημιουργικότητα και η ευελιξία του Deisler έλαμψε μέσα κατά τη διάρκεια της σύντομης αλλά εξαιρετικής του θητείας στη Gladbach, τρομοκρατώντας τακτικά τις άμυνες Bundesliga με τα ταχύτατα πόδια του και τις σέντρες ακριβείας του. Αυτές οι ικανότητες διευκρινίστηκαν περαιτέρω στη Hertha Berlin, η οποία κέρδισε την κούρσα για τις υπηρεσίες του και πρόσφερε στον Deisler την ευκαιρία να διαπρέψει στην μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση: το Champions League.
Η άπειρη Hertha στο Champions League θεωρήθηκε αουτσάιντερ στη πρώτη φάση των ομίλων που συμπεριελάμβανε τη Milan, τη Chelsea και της Galatasaray. Ωστόσο με τον Deisler στο επίκεντρο της στρατηγικής επίθεσης του προπονητή Jürgen Rober και μαζί με τους Ali Daei, Michael Preetz και Darius Wosz, η Γερμανική ομάδα ξεπέρασε τις προσδοκίες και προχώρησε στο δεύτερο γύρο των ομίλων (όταν το Champions League είχε μια γελοία περίπλοκη διαδικασία όπου οι ομάδες έπαιζαν σε 12 παιχνίδια στους ομίλους πριν φτάσουν στα προημιτελικά).
Η σταδιοδρομία του Deisler φαινόταν να οδεύει από πολύ καλά έως εξαιρετικά μέχρι να συμβεί. Ο τραυματισμός που κάθε ποδοσφαιριστής φοβάται περισσότερο. Ο ποδοσφαιριστής έπαθε ρήξη προσθίου χιαστού και αντιμετώπισε μια αγωνιώδης περίοδο στο περιθώριο. Κατανοητά υπέστη ένα τεράστιο τίμημα για έναν παίκτη που ήταν ακόμα έφηβος και πολλοί παρατηρητές άρχισαν να αναρωτιούνται αν ο Deisler θα μπορούσε να επανέλθει το ίδιο ισχυρός μετά την αποκατάστασή του.
Πράγματι ο Deisler επέστρεψε όμως ο φυσιοθεραπευτής του ότι έσχισε ένα αρθρικό υμένα στο δεξί του γόνατο τον Οκτώβριο του 2001 αποκλείοντας τον έξω για το υπόλοιπο της σεζόν. Η ανησυχία για το φρέσκο του τραυματισμό ήρθε σε μια ενδιαφέρουσα και σημαντική στιγμή για τον Deisler, όμως όπως ανέφερε η Γερμανική ιστοσελίδα Bild είχε επιτευχθεί μια συμφωνία ώστε ο παίκτης να ενταχθεί στη Bayern Munich στην αρχή της σεζόν 2002-03. Ταλαιπωρημένος από το τραυματισμό και συναντώντας δυσκολίες για να εκπληρώσει τις τεράστιες δυνατότητες του, στον Deisler χορηγήθηκε μια τεράστια ευκαιρία σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ του κόσμου.
Εκείνη την χρονιά τον Deisler τον κυνηγούσε ένας καταιγισμός επικρίσεων για τη μετακίνηση του και ο ίδιος παρέμεινε σιωπηλός σχετικά με τη μεταγραφή του. Ωστόσο ο Deisler ισχυρίστηκε ότι είχε εντολή να μείνεί σιωπηλός από το προπονητή της Hertha Dieter Hoeneß και κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου άρχισε να αμφισβητεί σοβαρά την πίστη του στο ποδόσφαιρο. Αν και ακόμα ένας νεαρός παίκτης με τον κόσμο φαινομενικά στα πόδια του, οι σπόροι της αμφιβολίας ήταν σταθερά στη συνείδησή του και αμετάκλητα στιγματίστηκε το πάθος και η πείνα του Deisler.Ο Deisler αισθάνθηκε μόνος. Ένιωθε χτυπημένος και αισθάνθηκε απογοητευμένος από τον Hoeneß που ήταν ένας μέντορας μέχρι εκείνο το σημείο, αλλά απέτυχε να προστατεύσει επαρκώς τον παίκτη από το παλιρροϊκό κύμα της κακοποίησης που υπέστη.
"Αντ 'αυτού ο Hoeneß στεκόταν και παρακολουθούσε καθώς με κυνηγούσαν έξω από το Βερολίνο. Εκεί άρχισε να χαλάει η άποψή μου για το ποδόσφαιρο. Ήταν ένας πυροβολισμός στο λαιμό μου. Ξέρω σήμερα ότι εκεί είναι το σημείο στο οποίο θα έπρεπε να είχα σταματήσει" δήλωσε ο Deisler σε μεταγενέστερη συνέντευξή του στη Die Zeit. Αν ο Deisler είχε σκεφτεί ότι η πίεση του να χριστεί ο "Μεσσίας" της Hertha Berlin ήταν έντονη, το συντριπτικό μέγεθος της Bayern ως ποδοσφαιρικός σύλλογος τον ώθησαν αποφασιστικά σε ένα σκοτεινό διάδρομο.
Ο Deisler έφτασε στη Βαυαρία με τις πατερίτσες καθώς τα προβλήματα στο δεξί του γόνατο συνεχίζονταν. Ο Ottmar Hitzfeld - αν και είχε πλήρη επίγνωση των καταστροφικών τραυματισμών του Deisler κατά τη διάρκεια της καριέρας του - επιδίωξε να χτίσει την ομάδα της Bayern γύρω από τα χαφ. Φυσικά τον είδε σαν διάδοχο του Stefan Effenberg αφού ο βετεράνος ηγέτης της Bayern άρχισε να βάζει τέλος στην καριέρα του με τη μετάβαση του στη Wolfsburg.
Ενώ οι παραλληλισμοί μεταξύ του Effenberg και του Deisler εμφανίστηκαν προφανώς από την ποδοσφαιρική άποψη, οι νοοτροπίες τους ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες. Καθ 'όλη μια καριέρα τίτλων με αρκετές μεγάλες τιμές, ο Effenberg έγινε με αγάπη γνωστός ως ο "Der Tiger" ("ο τίγρης") για τον τρομακτικό και ασυμβίβαστο χαρακτήρα του. Ο Effenberg ήταν εμφανώς ακανθώδης και είχε πολλες αντιρρήσεις με τη διοίκηση, μια εκ των οποίων έληξε πρόωρα τη Διεθνή καριέρα του. Όμως ο Deisler δεν ήταν τίποτα τέτοιο. Κακοποιημένος ήδη από την οξεία αποχώρηση του από την Hertha, ο Deisler απλά δεν θα μπορούσε να πλάσει το ίδιο είδος πυρετώδους πάθοςς για μια ποδόσφαιρικη ζωή στη Bayern όπως ο Effenberg. Ωστόσο αυτό είναι το ποδόσφαιρο και κανείς πραγματικά δεν ήξερε τι συνέβαινε πίσω από τις κάμερες με τον Deisler.
Το 2003 ο Deisler συγκλόνισε τον κόσμο όταν ανακοίνωσε ότι είχε διαγνωστεί με καρκίνο. Του δόθηκε μια περίοδος αποχής από το ποδόσφαιρο και έκανε θεραπεία στο ινστιτούτο Max Planck στο Μόναχο. Η ολίσθηση του Deisler στη κατάθλιψη συμπαρέσυρε το σύνολο της Γερμανίας, ειδικά καθώς συνέβη λίγους μήνες αφότου σε έναν άλλο ποδοσφαιριστή της Bundesliga ( ο Jan Šimák, ένας Τσέχος ποδοσφαιριστής που έπαιζε στο Hannover) εξαφανίστηκε από το χάρτη έχοντας εξαντληθεί με την πίεση του υψηλότερου επιπέδου. Ενώ ο Šimák επέστρεψε τελικά στο άθλημα, ο Deisler δεν αισθάνθηκε καμία αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει ένα σπορ που τον είχε προκαλέσει τόσο πόνο όταν η καριέρα του αναμενόταν να γεμίσει με αχαλίνωτη έκσταση.
"Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα και δεν θα θέτω τον εαυτό μου υπό πίεση πια. Αυτό είναι ένα μάθημα που έχω μάθει τις τελευταίες εβδομάδες. Ο χρόνος όταν επιστρέψω στο ποδόσφαιρο είναι ακόμη πολύ μακρινός. Πρώτα πρέπει να γίνω καλά" δήλωσε ο Deisler σε μια συνέντευξη κατά την ανάκτηση του:" Ξέρω ότι πάσχω από κατάθλιψη, ότι πάσχω από κάποια ασθένεια. Θα πρέπει να με αφήσετε στην ησυχία μου. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή θα πω περισσότερα. "Αυτά τα λόγια είναι συμβολικά, καθώς φαίνεται ότι ο Deisler ποτέ δεν είχε μια πραγματική ηρεμία σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου.
Μετά από μια σύντομη επιστροφή και μια υποτροπή, ο Deisler έμοιαζε γεμάτος για να παίξει στην ομάδα της Bayern και τη σεζόν 2004-05 βρέθηκε στη μεσαία γραμμή που ήταν και ο αρχηγός της Γερμανίας Michael Ballack. Ωστόσο ο ίδιος κατέστρεψε την αρθρική μεμβράνη στο γόνατό του και πάλι και έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο στα πάτρια εδάφης του. Με τους τραυματισμούς να μην υπποχωρούν και την απογοήτευση να εντείνεται, ο Deisler ήταν στα πρόθυρα του να ανακοινώσει την απόσυρση του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Επανήλθε στο τον Νοέμβριο του 2006, όμως ήξερε κατά βάθος ότι δεν θα διαρκέσει για πολύ καιρό. Εμφανίζοντας υποδειγματικό θάρρος ο Deisler ανήγγειλε την αποχώρησή του γνωρίζοντας ότι η ζωή του θα τεθεί μακριά από το ποδόσφαιρο. Ο Deisler είχε εκκινήσει έξοχα στην αρχή της καριέρας του όμως μερικές φορές είναι αναμφισβήτητο ότι ένας παίκτης και το σπορ δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Μερικές φορές πρέπει να είναι ένας βαθμός αποδοχής. Ο Deisler το δέχτηκε ύστερα από μια σειρά από τραυματισμούς και περιόδους κατάθλιψης και αποφάσισε να υποκλιθεί.
Η ιστορία της καριέρας του Deisler είναι απογοητευτική ωστόσο ήταν επίσης σημαντική για την ευαισθητοποίηση της κατάθλιψης στο ποδόσφαιρο:"Αυτός είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχει παράγει ποτέ η Γερμανία και γι 'αυτό είναι τόσο δύσκολο να το κατανοήσουμε. Ωστόσο έχουμε χάσει αυτή τη μάχη " δήλωσε ο Uli Hoeneß μετά την ανακοίνωση αποχώρησης. Ο Beckenbauer άγγιξε κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με τη μεταγραφή του παίκτη στη Bayern:"Ο Deisler ήρθε στην ομάδα μας ως ένα εξαιρετικά εσωστρεφές πρόσωπο. Όμως κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η κατάσταση θα αποδειχθεί ότι πρόκειται για ένα ψυχολογικό πρόβλημα."
Στην αυτοβιογραφία του ο Deisler επισημαίνει την πίεση που υπέστη στο Μόναχο ως ένας από τους κύριους παράγοντες για την κατάθλιψή του:"Εγώ καταπιεζόμουν πάντα τα πράγματα και σκέφτηκα ότι ο σύλλογος με χρειάζεται για να αποδώσω. Δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι." Η καριέρα του Deisler θα πρέπει να χρησιμεύσει ως προειδοποίηση για τις έκτακτες πιέσεις που εμπλέκονται με την προσπάθεια του να γίνει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Πίσω από το ταλέντο, τα χρήματα και τα μέσα ενημέρωσης οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι. Έχουν ανθρώπινα συναισθήματα και υποφέρουν από τις ανθρώπινες συνθήκες. Ο Deisler είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του πόσο δύσκολα μπορείς να ζήσεις την αναπόφευκτη υστερία γύρω ένα αναδυόμενο ταλέντο. Ο Deisler σημείωσε στην αυτοβιογραφία του ότι ένιωθε «κενός» και «κουρασμένος» και ότι "δεν ήθελε πια αυτό το βασανιστήριο".
Κούραση και βασανιστήρια; αυτά είναι τα συναισθήματα που θέλουν να κατέχουν οι ήρωες του αθλήματος; όχι φυσικά, θα πρέπει να αισθάνονται την έξαρση και την ευφορία που την αισθάνονται σε μια νίκη οι οπαδοί. Θα αισθάνονται πάντα πόνο όμως ο πόνος θα πρέπει να προέρχεται μόνο από μια ήττα σε έναν αγώνα ή από ένα τραυματισμό. Ένας πόνος που τους οδηγεί να θέλουν να φύγουν από το άθλημα μας αναγκάζει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε πώς απεικονίζονται μερικοί νέοι ποδοσφαιριστές.
Ένας ποδοσφαιριστής ξεκινά με μια αγάπη για το άθλημα, δυστυχώς όμως δεν παραμένει πάντα έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου