Δημήτρης Βαρσάνης
Στις 23 Φεβρουαρίου η Ρωσική Krylya Sovetov αντιμετώπιζε την Καζάκικη Kairat Almaty σε ένα φιλικό με κλειστές πόρτες. Η Kairat κέρδισε με 1-0 χάρη σε ένα γκολ από τον Βραζιλιάνο Isael Barbosa. Στα χαρτιά αυτό το φιλικό δεν είχε καμία απολύτως σημασία, αλλά για τους οπαδούς της Arsenal σηματοδότησε τη συνάντηση δύο μεγάλων “αν” των τελευταίων χρόνων: του Andrey Arshavin και του Alexander Hleb.
Δύο άνδρες που αν τα πράγματα κυλούσαν διαφορετικά μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν μαζί για την Arsenal: ο Hleb στα δεξιά και Arshavin στα αριστερά. Ένα ρόστερ που περιείχε τους Hleb, Arshavin, Cesc Fàbregas και Robin van Persie ίσως νομίμως να διεκδικούσε το τίτλο του πιο ταλαντούχου στην Ευρώπη. Αντ 'αυτού οι δύο τους δεν έπαιξαν ποτέ μαζί και στα 35 συναντήθηκαν κάτω από ένα πολύ λιγότερο λαμπερό περιβάλλον.
Ο Arshavin και ο Hleb μοιράζονται πολλές ομοιότητες. Και οι δύο είναι υπερβολικά προικισμένοι. Ο Hleb ένας θαυμάσιος ντριμπλέρ και δημιουργός και ο Arshavin ένα ανυπότακτο ταλέντο, ικανό για στιγμές απόλυτης μεγαλοφυίας. Οι δύο τους είναι στην ίδια ηλικία (36 πλέον) με τον Hleb να είναι μόλις 28 ημέρες μεγαλύτερο. Και οι δύο έπρεπε να απαντήσουν σε ερωτήματα σχετικά με την ευθραυστότητα τους και ήρθαν συνειρμικά με την εποχή τους στην Arsenal: αδύναμοι τόσο σωματικά όσο και διανοητικά, αλλά στην μέρα τους ήταν πολύ καλοί για να τους παρακολουθήσει οποιοσδήποτε στην Ευρώπη. Όμως δυστυχώς και για τους δύο, αν τους είχε δοθεί η δυνατότητα θα έκαναν διαφορετικά πράγματα στις αντίστοιχες καριέρες τους.
Όταν ο Alexander Hleb έφτασε στις αγγλικές ακτές, οι άνθρωποι δεν ήξεραν τίποτα γι 'αυτόν. Μπορεί να είχε μια καλή φήμη στη Γερμανία όμως το 2005 η γνώση των Άγγλων για τη Bundesliga δεν ήταν πουθενά κοντά στη σημερινή. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έβλεπαν πολλές ομάδες της Bundesliga τακτικά. Πέρα από τους αγώνες του Champions League, δεν τους εμφάνιζαν στην οθόνη τους τόσο πολύ και τελικά παίκτες όπως ο Hleb έρχονταν στην Αγγλία ως σχετικά άγνωστοι στα μάτια πολλών.
Φυσικά στη Γερμανία γνώριζαν ότι ήταν ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Το 2000 αποκτήθηκε για μόλις 150.000 ευρώ μαζί με τον αδελφό του Vyacheslav, μέσα σε πέντε χρόνια ο Hleb τερμάτισε δεύτερος στην Bundesliga, νίκησε τη Manchester United στο Champions League και στη τελευταία του χρονιά στη Γερμανία βγήκε πρώτος στις ασίστ.
Ο χρόνος του στο Λονδίνο διένυσε ένα πιο αργό ξεκίνημα. Οι οπαδοί δεν γνώριζαν για το μέχρι που έφτανε η ποιότητα του ποδοσφαιριστή Hleb. Με την ασυνήθιστη ντρίμπλα του και τις τυλιγμένες κάλτσες του, ο Hleb ήταν ένας παίκτης που το Αγγλικό ποδόσφαιρο σπάνια παρατηρούσε. Είχε μια πλήρη απροθυμία να σουτάρει και προτιμούσε να ψάξει να δώσει τη μπάλα σε κάποιον άλλο γύρω του.
Ο Λευκορώσος ήταν ένας εξαιρετικά ανιδιοτελής ποδοσφαιριστής και θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα από το Johan Cruyff που τον ονόμαζε El socio del todos (ο συνάδελφός σου στον αγωνιστικό χώρο). Δώσε την μπάλα Hleb και θα στη κρατήσει και θα σου τη δώσει πίσω. Όμως ήταν αδύναμος και φυσικά δεν έμοιαζε να εμπλακεί στη δύναμη της Premier League. Ο Arsène Wenger δεν ήξερε τη καλύτερη θέση του και ένας τραυματισμός στην Εθνική τον έβγαλε εκτός δράσης για μερικούς μήνες.
Από την αλλαγή του έτους, τα πράγματα άλλαξαν και ο Hleb άρχισε να καθιερώνεται ως πρώτη επιλογή από τα δεξιά και μέχρι το τέλος της χρονιάς πραγματοποίησε 40 εμφανίσεις, καθώς βοήθησε την Arsenal να φτάσει στον τελικό του Champions League όντας ο πρώτος Λευκορώσος που το καταφέρνει.
Οι Gunners είδαν το καλύτερο εαυτό του Hleb στην τρίτη του σεζόν στο σύλλογο. Μετά την αποχώρηση του Thierry Henry, δεν υπήρχε πολύ αισιοδοξία γύρω από τον σύλλογο και οι αποχωρήσεις του José Antonio Reyes και του Freddie Ljungberg στην Atletico Madrid και στη West Ham αντίστοιχα αύξησαν μόνο το άγχος. Η Arsenal έφερε μόνο δύο μεγάλες εισαγωγές, τον Bacary Sagna και τον Eduardo da Silva. Αυτό σήμαινε ότι ο Wenger έβαλε τεράστια πίστη στο Hleb και στους υπόλοιπους.
Η Arsenal κατεύθυνε από τη κορυφή το πρωτάθλημα στα ⅔ της χρονιάς και εάν ο Eduardo δεν έσπαγε το πόδι του τον Φεβρουάριο ίσως να κατακτούσε το πρωτάθλημα. Η Arsenal δεν κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα, αλλά κανείς δεν περίμενε να τερματίσει στη πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος και να παρουσιάσει ένα πολύ όμορφο ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστές όπως ο Hleb, ο Fàbregas, ο Rosický και ο van Persie όλοι άνθιζαν και δεν είναι τυχαίο ότι ο Emmanuel Adebayor πραγματοποίησε τη καλύτερη χρονιά της καριέρας του. Ο Hleb έφυγε για τη Barcelona στο τέλος της σεζόν και αν και έμοιαζε μια πολλά υποσχόμενη κίνηση, τα πράγματα από εκεί και έπειτα δεν λειτούργησαν όπως τα είχε προγραμματίσει.
Καθώς όλα αυτά συνέβαιναν, ο Andrey Arshavin ερχόταν από τη κατάκτηση του κυπέλλου UEFA με την Zenit και προετοιμάζονταν να γίνει το “φυλαχτό” της Ρωσίας στο Euro 2008. Ο Arshavin πήγαινε στο τουρνουά μετά από δύο χρόνια που ήταν το αδιαμφισβήτητο κόσμημα του Ρωσικού ποδοσφαίρου.
Το πρωτάθλημα της Zenit το 2007 και ο θρίαμβος του κυπέλλου UEFA χαρακτήριζαν τον Arshavin ως δημιουργικό κόμβο της ομάδας. Οι σκάουτερ από όλη τη Δυτική Ευρώπη περιστρέφονταν όμως αμφέβαλλαν αν ο Arshavin είχε τη διάπλαση και τη νοοτροπία να ανθίσει σε ένα πιο έντονο κλίμα. Το Euro 2008 ήταν η ευκαιρία του Arshavin να παρουσιαστεί στον κόσμο.
Αυτή έμελλε να είναι η πρώτη διοργάνωση του Arshavin με τη Ρωσία, από την οποία έλειπε το 2002 λόγω επιλογής του προπονητή όπως και το 2004 και το 2006 καθώς η Ρωσία δεν κατάφερε να προκριθεί. Το πιο απογοητευτικό για τον Arshavin είναι ότι θα έχανε τα δύο πρώτα παιχνίδια λόγω τιμωρίας και ο πρώτος αγώνας του στο τουρνουά θα ήταν μια ολοδική του υπόθεση κόντρα στη Σουηδία. Ο Arshavin δεν έχασε χρόνο για να αφήσει το σημάδι του, σκοράροντας στη νίκη με 2-0 και λαμβάνοντας το βραβείο του MVP.
Ο αγώνας για τα προημιτελικά εναντίον της Ολλανδίας θα ήταν αναμφίβολα η καλύτερη σύγχρονη απόδοση της Εθνικής ομάδας της Ρωσίας. Οι Ολλανδοί ήταν μία από τις ομάδες της διοργάνωσης που θα πήγαιναν στα νοκ - άουτ κερδίζοντας και τις τρεις αναμετρήσεις του ομίλου τους, συμπεριλαμβανομένων το 3-0 και το 4-1 επί της Ιταλίας και της Γαλλίας αντίστοιχα.
Ο Arshavin ωστόσο είχε άλλα σχέδια και πραγματοποίησε μια πολύ υψηλή απόδοση καθώς κατεύθυνε τη Ρωσία σε ένα απίθανο αποτέλεσμα, παίρνοντας τη νίκη με 3-1 στη παράταση. Ο Arshavin έκανε την ασίστ στο δεύτερο τέρμα και στη συνέχεια πέτυχε το τρίτο γκολ λαμβάνοντας για άλλη μια φορά το βραβείο του MVP. Ο ημιτελικός εναντίον της Ισπανίας ήταν κατανοητά ένα βήμα πολύ μακρινό όμως ο ηρωισμός του Arshavin πιάστηκε στο μάτι. Ο Ρώσος μπήκε στη καλύτερη ενδεκάδα του τουρνουά και εκτός από τον Xavi και ίσως το David Villa ήταν ο καλύτερος παίκτης του τουρνουά.
Το καλοκαίρι του 2008 ήταν δύσκολο για τον Arshavin. Παρά την έκτη θέση στην ψηφοφορία για τη “χρυσή μπάλα” ήταν μια απογοήτευση. Ο μέσος εξέφρασε την προθυμία του να φύγει καθώς πολλοί γίγαντες του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τον παρακολουθούσαν, αλλά η Zenit δεν ήταν πρόθυμη να τον πουλήσει μέχρι το τέλος της σεζόν στο Ρώσικο πρωτάθλημα το Δεκέμβριο.
Μια κίνηση ονείρου στη Barcelona δεν επετεύχθη, μιας και σύμφωνα με πληροφορίες απέρριψε τη πρόταση της η Zenit. Ως εκ τούτου μέχρι τον Ιανουάριο λίγοι μεγάλοι σύλλογοι ενδιαφέρονταν και η μόνη πραγματική επιλογή ήταν η Arsenal. Η πρώτη χρονιά του στο Λονδίνο έδειξε ότι είναι ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Το πρώτο του γκολ για το κλαμπ εναντίον της Blackburn συμπλήρωσε την ικανότητα που είχε ο Ρώσος. Η ταχύτητα, η μη προβλεψιμότητα, η ισορροπία και πάνω απ 'όλα η ποιότητα.
Οι περισσότεροι θυμούνται τα τέσσερα γκολ του στο Anfield όμως πρέπει να εστιάσουμε κυρίως στο τέταρτο. Μπορεί να είναι μια υπερβολή όμως ειλικρινά δεν νομίζω ότι υπήρχαν πολλοί παίκτες στον πλανήτη που θα μπορούσαν να βάλουν αυτό το γκολ. Με 90 λεπτά να περνούν, η ταχύτητα να ακολουθήσει κανείς τον Theo Walcott στην αντεπίθεση είναι εκπληκτική. Στη συνέχεια πήρε τη μπάλα στο αριστερό του πόδι του και με ένα δυνατό τελείωμα την έστειλε στην εστία του Pepe Reina με το πιο αδύναμο πόδι του. Είναι αξιοσημείωτο να έχει μια τέτοια σκέψη στο 90’ αφού ήδη είχε βάλει τρία γκολ και διένυσε όλο το μήκος του γηπέδου.
Μέχρι τα τέλη του πρώτου εξαμήνου του στην Αγγλία ο Arshavin άνηκε στη δεύτερη θέση με τα βραβεία των MVP της χρονιάς παρά το γεγονός ότι έπαιξε μισή σεζόν. Δυστυχώς μια τέτοια αρχική υπόσχεση δεν θα υλοποιηθεί ποτέ πλήρως. Εάν ορίσετε την καριέρα του Ρώσου στην Arsenal θα περιστοιχιζόταν μόνο από εκλάμψεις. Εκλάμψεις υπέροχης ομορφιάς όμως δυστυχώς μόνο εκλάμψεις. Ποτέ μήνες ή χρονιές συνέπειας. Αν υπήρχε μια στιγμή που να ξεπερνά ακόμα και εκείνη του Anfield, μάλλον είναι το νικητήριο τέρμα του ενάντια στη Barcelona.
Με τα σκορ να είναι στο 1-1 και να απομένουν πέντε λεπτά, ο Arshavin παρήγαγε πιθανώς τη μεγαλύτερη στιγμή του Emirates. Ο μικροσκοπικός παίκτης μπήκε 20 λεπτά πριν από το τέλος για να διασώσει το παιχνίδι ενάντια στην απόλυτα κατακτητική ομάδα του Pep Guardiola.
Ο Fàbregas πήρε τη μπάλα και την έδωσε στον Samir Nasri στα δεξιά. Ο Nasri πήρε λίγο χρόνο και περίμενε μια υποστήριξη. Βλέποντας τον Arshavin να έρχεται από τα αριστερά, την έστρωσε στην άκρη του κουτιού για το Ρώσσο. Ο χρόνος φαινόταν να σταματάει. Ο καθένας είχε αυτό το ξεχωριστό δευτερόλεπτο για να κρατήσει την ανάσα του να δει τι θα έκανε.
Όπως και στο Anfield κάτω από τις συνθήκες, η σκέψη του Arshavin ήταν εκπληκτική. Με την μπάλα να έρχεται προς αυτόν και το κόσμο να περιμένει, το τελείωμα και η τεχνική για να περάσει ήρεμα τη μπάλα γύρω από τον Éric Abidal ήταν πανέμορφα και συμπλήρωσε έναν παίκτη ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του έκανε το παιχνίδι του με το δικό του ρυθμό.
Οι άνθρωποι μπορούν να κοιτάζουν το παρελθόν Arshavin με απογοήτευση και μύρια ερωτήματα. Τι θα γινόταν αν δούλευε σκληρότερα; Τι θα γινόταν αν έκανε περισσότερη προσπάθεια να προσαρμοστεί; ίσως να είναι αλήθεια όμως ο Arshavin παρήγαγε στιγμές που ποτέ δεν θα ξεχαστούν. Τέσσερα γκολ στο Anfield (έβαλε και το γκολ της νίκης εκεί την επόμενη σεζόν), ένα τέρμα από τα 25 μέτρα στο Old Trafford και φυσικά το γκολ του κόντρα στη Barcelona
Πέρα από την Arsenal, ο Arshavin κατά τη διάρκεια της καριέρας του φάνηκε να παράγει τις καλύτερες στιγμές του στα μεγαλύτερα σκηνικά. Για όλη τη συζήτηση για αποτυχημένες υποσχέσεις και δυνατότητες, γι 'αυτό θα ζει πάντα στη μνήμη μας. Οι ανορθόδοξοι άνδρες πάντα το πράττουν.
Δυστυχώς για τους Hleb και Arshavin, η Arsenal θα είναι η κορυφή της καριέρας τους. Ο Arshavin δεν απέδωσε ποτέ μετά την πρώτη του σεζόν στο Emirates και η πτώση του έγινε φυσικά φανερή. Ως εκ τούτου η επιστροφή του στη Zenit - όπου δεν είχε καμία σχέση σε αντίκτυπο σαν τη πρώτη του θητεία - και τα επακόλουθα ταξίδια του στην χώρα είναι λυπηρά αλλά όχι εντελώς απροσδόκητα.
Ο Hleb δυσκολεύτηκε με την αυτοπεποίθηση και τη φυσική του κατάσταση στη Barcelona και οι δανεισμοί του στη Stuttgart και στη Birmigham δεν βοήθησαν τον παίκτη, που παραδέχτηκε ότι δεν έπρεπε να αφήσει ποτέ το Λονδίνο αργότερα. Κατά ειρωνικό τρόπο η καριέρα των δύο παικτών παραμένει με ερωτηματικά στο σενάριο της Barcelona και της Arsenal. Τι θα γινόταν αν ο Hleb δεν άφηνε ποτέ την Arsenal για τη Barcelona και παρέμεινε στο Λονδίνο για άλλα δυο χρόνια τουλάχιστον; Ο Hleb σίγουρα θα συνδυαζόταν καλά με νέα ταλέντα όπως ο Nasri, ο Walcott και ο Van Persie.
Όσο για τον Arshavin τι θα γινόταν αν δεν υπέγραφε ποτέ στην Arsenal; μια μεταγραφή στη Barcelona έξι μήνες νωρίτερα για να αγωνίζεται κάτω από το Guardiola και μαζί με τον Hleb ίσως να ήταν αυτό που χρειαζόταν. Αν κάποια ομάδα ή ένας προπονητής κατάφερνε να πάρει το καλύτερο από τον Arshavin και να επικεντρωθεί και να προετοιμαστεί όσο καλύτερα μπορεί, αυτοί σίγουρα θα ήταν οι Blaugrana και ο Guardiola.
Αντιθέτως μπορούμε να θυμόμαστε δύο παίκτες που αναμφισβήτητα θα έπρεπε να έχουν αφήσει μεγαλύτερο σημάδι και ίσως να ήταν μεταξύ των καλύτερων της γενιάς τους. Το σημάδι που άφησαν ωστόσο ήταν ένα γεμάτο ταλέντο και μεγαλοφυΐα και αυτό θα το θυμούνται πολλοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου