Δημήτρης Βαρσάνης
Πολλές φορές οι άνθρωποι με τις μεγαλύτερες δυνατότητες παίρνουν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να βρουν το μονοπάτι τους και να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.
Περπατούν στη ζωή χωρίς να γνωρίζουν το ταλέντο τους, ή ακόμα χειρότερα παραμελώντας και αγνοώντας του. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου ωστόσο δεν γνωρίζει τίποτα για τις προθεσμίες και η στιγμή της αποκάλυψης μας έρχεται αργά ή γρήγορα στη ζωή μας. Εξαρτάται από εμάς τι πρέπει να κάνουμε με αυτό αργότερα.
Στο ποδόσφαιρο είναι σημαντικό το ταλέντο να ταυτίζεται και να καλλιεργείται από ένα πρώιμο αναπτυξιακό στάδιο για να αποκομίσει αργότερα τις ανταμοιβές του. Τούτου λεχθέντος εξακολουθεί να είναι συνηθισμένο το γεγονός ότι τα άνθη που αργούν να φυτρώσουν ξεσπούν στη σκηνή και αψηφούν αυτή τη θεωρία. Τα ονόματα του Jamie Vardy, του Ian Wright, του Didier Drogba, του Marcos Senna, του Miroslav Klose, του Rickie Lambert, του Carlos Bacca, του Fabio Grosso και του Aritz Aduriz είναι μερικά από τα ονόματα που έρχονται στο μυαλό μας.
Ωστόσο κανένας από τους προαναφερθέντες ποδοσφαιριστές δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Dario Hübner. Ένας ποδοσφαιριστής που στα 35 του πίνοντας καθημερινά γκράππα και καπνίζοντας ένα πακέτο τσιγάρα έγινε ο πρώτος σκόρερ στο δυνατότερο πρωτάθλημα παγκοσμίως.
Τη σεζόν 2001/ 2002 η Serie A θα μπορούσε να υπερηφανεύεται για επιθετικούς όπως οι Andriy Shevchenko, Christian Vieri, David Trezeguet, Alessandro Del Piero, Vincenzo Montella και Hernán Crespo σαν γνωστά ονόματα. Ήταν ασφαλές να ποντάρεις σε έναν από αυτούς τους μεγάλους επιθετικούς να πάρουν το βραβείο του capocannoniere (πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος) στο τέλος της χρονιάς, αλλά μόνο ο Trezeguet της Juve κατόρθωσε να μοιραστεί το κορυφαίο βήμα με τον Hübner τελειώνοντας και οι δύο τη σεζόν με 24 γκολ.
Ήταν ένα αξιοθαύμαστο κατόρθωμα για τον επιθετικό της Piacenza, ο οποίος ήταν σχετικά άγνωστος στο ποδόσφαιρο πριν αποκαλυφθεί στον κόσμο στα 30 του. Ήταν ένας παίκτης που ποτέ δεν πίστευε πραγματικά στα ταλέντα του μέχρι που οι γύρω του τον έπεισαν να πράξει αλλιώς.
Όλα για τον Dario Hübner ήταν λίγο ασυνήθιστα. Είναι Ιταλός με Γερμανικό επώνυμο που κατάγεται από τη Μούτζα, μια Ιταλική πόλη που κατοικείται από Γερμανούς, Σλοβένους και Κροάτες. Ο Dario παρ’όλα αυτά δεν έμαθε ποτέ Γερμανικά.
Ο Hübner δεν διάβαζε πολύ στο σχολείο και μια μέρα αφού ολοκλήρωσε την όγδοη τάξη, άρχισε να δουλεύει σε ένα εργοστάσιο αλουμινίου ως μαθητευόμενος. Ακόμη και ως έφηβος δεν ήταν ποτέ πραγματικά φιλόδοξος και γρήγορα δεχόταν ότι θα έπρεπε να κερδίσει τη ζωή του μέσω της σκληρής εργασίας και της σωματικής δουλειάς. Δεν το σκεφτόταν όμως και καθώς περνούσαν τα χρόνια ήταν ικανοποιημένος με τη ζωή του. Δέκα ώρες δουλειάς κάθε μέρα και στη συνέχεια πήγαινε για να συναντήσει τους φίλους του ώστε να πιει μερικές γουλιές γκράπα και να παίξει ποδόσφαιρο. Τα Σαββατοκύριακα έπαιζε για μια ερασιτεχνική ομάδα στη Muggia πριν μετακομίσει στη γειτονική της αντίπαλο τη Pievigina.
Παρόλο που η αδέξια εμφάνιση του ήταν συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, λίγοι φίλοι γνώριζαν τις ικανότητες του και κάλεσαν τον προπονητή της Pergocrema (ομάδα της τέταρτης κατηγορίας) για να τους επισκεφτεί και να ρίξει μια ματιά στον Dario στο επερχόμενο αγώνα τους. Ο προπονητής ήταν εντυπωσιασμένος με τον Hübner μετά το παιχνίδι και ήταν σε απελπιστική ανάγκη ενός επιθετικού με τα χαρακτηριστικά του. Εκείνος δέχτηκε να δοκιμαστεί στη Crema μιας και έχοντας κάποιο ελεύθερο χρόνο δεν έχανε τίποτα.
Σε ηλικία 22 ετών ο Hübner εγκατέλειψε τη δουλειά του στο εργοστάσιο και υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με την Pergocrema. Ένα χρόνο αργότερα πήγε στη Fano - επίσης ομάδα της τέταρτης κατηγορίας - όπου είχε την ευκαιρία να δουλέψει υπό την αιγίδα του Francesco Guidolin, ο οποίος τον έκανε να εργάζεται σκληρότερα από ποτέ. Η οργανωμένη και επαγγελματική προπόνηση τελικά εξόφλησε τόσο τη Fano όσο και το Hübner, ο οποίος έγινε ισχυρότερος ως παίκτης και ακόνισε τα ένστικτά του μπροστά από την αντίπαλη εστία.
Ήταν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και τα γκολ του οδήγησαν την ομάδα του στην άνοδο. Ωστόσο ο Guidolin δεν κατάφερε ποτέ να τον πείσει να σταματήσει το κάπνισμα και ο Hübner συχνά παρατηρήθηκε να καπνίζει ένα τσιγάρο ακόμα και όταν βρισκόταν στον πάγκο. Το 1992 μετά από τρία χρόνια στη Fano, η ομάδα της Serie B Cesena εξασφάλισε την υπογραφή του Hübner για τα επόμενα πέντε χρόνια. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για έναν άνθρωπο που φανταζόταν να δουλεύει σε ένα εργοστάσιο για το υπόλοιπο της ζωής του και ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο για το χόμπι του.
Στη Cesena θα ακούσει για πρώτη φορά από το πλήθος να φωνάζουν και να ουρλιάζουν το παρατσούκλι του: «Tatanka». Ήταν ένα όνομα που έδωσαν οι ντόπιοι Αμερικανοί σε ένα ξεχωριστό δυνατό βουβάλι, το οποίο ήταν ευκίνητο αλλά βαρύ και τυλιγμένο με παχιά σκούρα μαλλιά. Ήταν μια κατάλληλη περιγραφή για τον Hübner ο οποίος στο κουτί ήταν σαν βουβάλι σε ένα λιβάδι, ελεύθερος να κάνει ό, τι θέλει. Ήταν το φυσικό του περιβάλλον. "Μου αρέσει, μου ταιριάζει. Δεν είμαι ένα συνώνυμο της κομψότητας ", δήλωσε ο Hübner αγκαλιάζοντας ένα ψευδώνυμο που τον ακολούθησε μέχρι την ημέρα που αποσύρθηκε.
Σε καθεμία από τις πέντε χρονιές του στη Cesena, ο Hübner έφτασε σε διψήφια νούμερα και τη σεζόν 1995/1996 ανακηρύχθηκε capocanoniere της Serie B με 22 γκολ προσελκύοντας ακόμη και την αγαπημένη του Inter. Παρότι πραγματοποίησε άλλη μια παραγωγική χρονιά, η Cesena του Hübner υποβιβάστηκε και χρειάστηκε μια αλλαγή σκηνικού. Η Brescia τον κάλεσε, πράγμα που σήμαινε ότι ο “Tatanka” στα 30 του θα εμφανίζονταν στη Serie A.
Η μοίρα έπαιξε δικό της παιχνίδι και αποφάσισε ότι ο Hübner θα κάνει το ντεμπούτο του στην πρεμιέρα της καινούργιας σεζόν εναντίον της Inter, μιας ομάδας που υποστήριζε από την παιδική του ηλικία. Ως παιδί ο Hubner προσπάθησε να μιμηθεί τον Alessandro Altobelli, τον θρυλικό επιθετικό των Nerazzurri και έναν πρώην Ιταλό διεθνή. Ήταν η ώρα του τώρα να θαμπώσει το πλήθος του Giuseppe Meazza με τον ίδιο τρόπο που έκανε και το είδωλό του πριν από μια δεκαετία.
Όμως εκείνη τη μέρα κανείς δεν μπορούσε να ενδιαφερθεί για τον Hubner και τη Brescia. Τα πάντα τα μονοπωλούσε ένας άνδρας. Ο Ronaldo είχε ολοκληρώσει μια μεταγραφή - ρεκόρ από τη Barcelona στην Inter εκείνο το καλοκαίρι και η πόλη του Μιλάνου και ολόκληρη η Ιταλία γίνονταν μάρτυρες του μεγαλύτερου παίκτη στον κόσμο που θα πατούσε τα “χρυσά” του πόδια σε ένα γήπεδο της Serie A.
Ήταν η αρχή της σεζόν στην οποία όλοι οι οπαδοί της Inter περίμεναν εν τέλει ότι η ομάδα τους - με τον Ronaldo να καθοδηγεί την επιθετική γραμμή και από πίσω να ακολουθούν οι Djorkaeff, Simeone, Moriero, Winter, Zanetti, Bergomi και Pagliuca - θα μπορούσε να κατακτήσει το Scudetto μετά από εννέα χρόνια στο κενό. Ήθελαν να πάρουν μια άνετη νίκη απέναντι σε μια νεοφώτιστη ομάδα και να στείλουν ένα μήνυμα στους αντιπάλους τους στην αρχή της χρονιάς. Δεν πήγε σύμφωνα όμως με το σχέδιο τους.
Η Serie A δεν ήταν η La Liga, η Brescia δεν ήταν η Compostela και ο Ronaldo το ένιωσε αμέσως στο πετσί του. Ο Βραζιλιάνος νικήθηκε σε όλο τον αγωνιστικό χώρο και δεν τον επέτρεψαν να πλησιάσει στο κουτί. Η Inter δεν κατάφερνε να σπάσει το αδιέξοδο όμως σπάνια απειλήθηκε στην αμυντική της γραμμή με τον Hübner να ακυρώνεται όπως ο Βραζιλιάνος.
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με τον ίδιο τρόπο με την Inter να πιέζει ακόμα πιο ασφυκτικά για να σκοράρει, αλλά με το χρόνο να περνάει η γηπεδούχος γινόταν όλο και πιο νευρική και πλήρωσε το τίμημα. Από το πουθενά η Brescia σκόραρε σε μια αντεπίθεση στο 73’. Κάποιος νεαρός εν ονόματι Andrea Pirlo - ο οποίος πέρασε στο δεύτερο ημίχρονο - πέρασε μια απότομη μπαλιά από το κέντρο του γηπέδου και βρήκε τον Hübner, ο οποίος με την πλάτη του στην εστία έλεγξε την μπάλα με το δεξί του γόνατο πριν γυρίσει και στείλει τη μπάλα στα δίχτυα του Pagliuca. Το Giuseppe Meazza έπεσε σε αναισθητοποιημένη σιωπή.
Οι Interisti προετοιμάζονταν σιγά σιγά για μια δυσάρεστη έκπληξη το απόγευμα όμως ευτυχώς είχαν ένα άλλο στολίδι στον πάγκο που περίμενε να κάνει το ντεμπούτο του και βοήθησε την ομάδα του να σώσει το παιχνίδι. Ο Álvaro Recoba μπήκε και σημείωσε δύο τέρματα προς το τέλος της αναμέτρησης και οδήγησε την Inter στη νίκη και τον εαυτό του στα πρωτοσέλιδα. Δυστυχώς λίγοι θυμούνται το γκολ του Hübner εκείνη την ημέρα.
Ωστόσο ο Hübner παρουσίασε όλες τις ικανότητές του την επόμενη εβδομάδα καθώς πέτυχε τρία τέρματα απέναντι στη Sampdoria, σιγάζοντας τους αμφισβητίες του και αποδεικνύοντας ότι ο το γκολ του ενάντια στην Inter δεν ήταν τυχαίο γεγονός και ότι το “Calcio” είχε χώρο για ένα άλλο αρπακτικό.
Στην πρώτη του σεζόν στη Serie A ο Ιταλός έδειξε ότι ήταν τόσο καλός όσο οποιοσδήποτε από τους επιθετικούς που αγωνίζονταν για τις κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος. Δεν είχε το ρυθμό ή τη δυνατότητα να ντριμπλάρει έναν αντίπαλο και η δουλειά του χωρίς την μπάλα ήταν επίσης αμφισβητήσιμη, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί το μάτι του στην αντίπαλη εστία ή την κίνηση του στο κουτί.
Φυσικά ήταν ένας εναέριος κίνδυνος, ωστόσο μπορούσε επίσης να τρέξει έγκαιρα πίσω στην άμυνα και να σουτάρει με δύναμη και ακρίβεια και με τα δύο πόδια. Ακριβώς όπως ο “Tatanka” είναι μια πεθαμένη φυλή. Ένας δυνατός επιθετικός που ήξερε και ήθελε μόνο ένα πράγμα στο γήπεδο, να βρίσκει δίχτυα με κάθε δυνατό τρόπο.
Ο Hübner βρέθηκε απέναντι σε αντιπάλους όπως ο Paolo Maldini, ο Lilian Thuram, ο Fabio Cannavaro, ο Alessandro Nesta, ο Paolo Montero και ο Aldair και συχνά έβγαινε νικητής από αυτές τις μονομαχίες. Δυστυχώς τα 16 τέρματα του κατά τη διάρκεια της χρονιάς δεν ήταν αρκετά για να σώσουν την νεαρή αλλά και ταλαντούχα Brescia από τον υποβιβασμό.
Αναμενόταν ότι ο Hübner θα έφευγε από την Brescia όμως παρά την παραγωγική του χρονιά θεωρήθηκε ευρέως ένα “θαύμα” μιας χρονιάς στην Ιταλία. Για άλλη μια φορά επέστρεψε στη Serie B.
Στα επόμενα δύο χρόνια στη Serie B ο Hübner ήταν πάντα παρών για την Brescia, αφού έβαλε συνολικά 42 τέρματα και τους επανέφερε στη Serie A την σεζόν 2000/2001. Η διοίκηση έμαθε τα διδάγματα από τα λάθη του παρελθόντος και πρόσθεσε την απαραίτητη εμπειρία στο ρόστερ. Το πιο συναρπαστικό Deal εκείνο το καλοκαίρι ήταν η απόκτηση των υπηρεσιών ενός από τους πιο φανταστικούς επιθετικούς που είχε ποτέ το Ιταλικό ποδόσφαιρο: τον έναν και μοναδικό Roberto Baggio.
Η “θεία αλογοουρά” και ο “Tatanka” σε μια ομάδα ήταν η ουσία των ονείρων. Αντιπροσώπευαν δύο επιθετικούς που απορρίφθηκαν από πολλούς πιστεύοντας ότι δεν έμεινε τίποτα στις “αποθήκες” τους και είχαν λίγα πράγματα να δείξουν σε αυτό το στάδιο της σταδιοδρομίας τους. Περιττό να πούμε ότι βγήκαν λάθος οι αμφισβητίες τους.
Οι “Άγγελοι” τραγουδούσαν όταν έπαιζαν μαζί. Έβαλαν 27 τέρματα οι δυο τους και με τη συνεισφορά του Andrea Pirlo ως ηγέτης της ομάδας, κατεύθυναν την Brescia στην πιο επιτυχημένη χρονιά στην ιστορία τους τερματίζοντας έβδομη και βγαίνοντας στο Κύπελλο Ιντερτότο.
Δυστυχώς ήταν η μόνη χρονιά που ο Hübner και ο Baggio έπαιξαν μαζί. Ο Hübner ήξερε για κάποιο χρονικό διάστημα ότι οι ημέρες του ήταν αριθμημένες στη Brescia και ότι θα έπρεπε να κάνει στην άκρη για το νεαρό Luca Toni. Έκλεισε τα 34 και η Piacenza του πρόσφερε ένα συμβόλαιο. Για τη Brescia ήταν σίγουρα η κατάλληλη στιγμή για να τον πουλήσει. Λάθος!
Κατά τη διάρκεια της επόμενης σεζόν ο Hübner πραγματοποίησε τη καλύτερη του χρονιά τρομοκρατώντας τις άμυνες σε ολόκληρη τη χώρα και προσελκύοντας το μάτι του Ομοσπονδιακού τεχνικού της Ιταλίας Giovanni Trapattoni. Το κοινό ήθελε να δει τον Hübner με τη φανέλα Azzurri στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002. Στο τέλος έβαλε 24 γκολ στη Serie A και έσωσε την Piacenza από τον υποβιβασμό. Ο Trapattoni όμως δεν υπέκυψε στην τεράστια πίεση που δέχτηκε.
Σε κάποιο βαθμό είναι κατανοητή η απόφαση του πολύπειρου Ιταλού προπονητή καθώς διέθετε επιθετικούς του διαμετρήματος του Francesco Totti, του Pippo Inzaghi, του Vincenzo Montella, του Del Piero, του Vieri και του Delvecchio στο ρόστερ του. Ο Hübner αγωνίστηκε σε μια εποχή που το Calcio κυβερνούσε όλο το κόσμο. Πολύ μακριά από το τωρινό ρόστερ στο οποίο σίγουρα θα είχε θέση.
Σε μια εκπληκτική συστροφή η Milan τον προσκάλεσε σε μια περιοδεία στις ΗΠΑ το καλοκαίρι μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Hübner πήγε όμως ποτέ δεν κατέληξε να υπογράψει ένα συμβόλαιο. Το κάπνισμα τον έθεσε νοκ - άουτ από το μυαλό του Carlo Ancelotti και ο ρόλος του αναπληρωματικού δεν ταίριαζε στην αναγέννηση του στα τελειώματα της καριέρας του.
Ο Hübner επέστρεψε στην Piacenza και πραγματοποίησε άλλη μια εντυπωσιακή σεζόν σημειώνοντας 14 τέρματα. Με το τέλος να πλησιάζει ο Hübner - που κάποτε δεν πρόκειται ποτέ να τον βλέπαμε με ποδοσφαιρικά παπούτσια - δυσκολεύτηκε να τα παρατήσει και να αποσυρθεί. Ακριβώς όπως η γκράπα και τα τσιγάρα του, το ποδόσφαιρο ήταν ένας από τα μεγαλύτερα “ναρκωτικά” του. Μετά την Piacenza πήγε στην Ancona - η οποία κηρύχθηκε σύντομα σε πτώχευση - και εν συνεχεία στη Perugia, στη Mantova και σε πολλές άλλες ομάδες κατώτερων κατηγοριών και σε ερασιτεχνικούς συλλόγους.
Μαζί με τον Igor Protti είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει στεφθεί πρώτος σκόρερ και στις τρεις επαγγελματικές κατηγορίες της Ιταλίας. Μέχρι να βάλει ο Dario Hübner ένα τέλος στη καριέρα του στην ώριμη ηλικία των 44 ετών, θα μπορούσατε να ακούτε πάντα τους φιλάθλους να φωνάζουν “Tatanka” κάθε φορά που έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου