Δημήτρης Βαρσάνης
Ένας τερματισμός στη 16η θέση της Serie A, μια νίκη στους τελευταίους τέσσερις μήνες της σεζόν και η αποχώρηση του αρχηγού και του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος Rolando Bianchi. Η σεζόν 2012-13 αποδείχθηκε ένα σκληρό ξύπνημα για τη Torino μετά την επιστροφή της στη κορυφαία κατηγορία ύστερα από τρία χρόνια στη Serie B.
Επιπλέον ο σύλλογος εξακολουθούσε να γλείφει τα τραύματά του από τη συμμετοχή του στο σκάνδαλο του Scommessopoli για χειραγωγημένους αγώνες το 2012. Αφού έλαβε μια ποινή ενός βαθμού και ένα πρόστιμο ως αποτέλεσμα της έρευνας τον Μάρτιο εκείνου του έτους, η “Τόρο” χρειαζόταν απελπισμένα μια δραματική στροφή της τύχης για την επόμενη χρονιά
Όμως για όλα τα προβλήματα του συλλόγου, το σύνολο του Giampiero Ventura θα μπορούσε να αντλήσει μερικά θετικά αποτελέσματα από την πρώτη τους σεζόν στην Serie A. Ο Jean-François Gillet παρείχε χρόνια εμπειρίας και Διεθνούς εμβέλειας κάτω από τα δοκάρια και ο Πολωνός κεντρικός αμυντικός Kamel Glik σχημάτισε μια σταθερή αμυντική συνεργασία με τον Angelo Ogbonna, ο οποίος εν συνεχεία θα έφευγε για τη Juventus και τη κορυφή του Ιταλικού ποδοσφαίρου.
Στην πραγματικότητα παρά το γεγονός ότι κινδύνεψε με υποβιβασμό για μεγάλο μέρος της σεζόν, η Torino δέχτηκε λιγότερα τέρματα από τις Roma και Inter και 29 λιγότερα από τη τελευταία Pescara. Αν και η ομάδα κατάφερε να αποφύγει το υποβιβασμό στη Serie B, ο Ventura χρειαζόταν να βρει από κάπου πολλά γκολ.
Δεν έμοιαζε ότι αυτό το κάπου θα ήταν η Genoa. Μια ομάδα που τερμάτισε μια θέση κάτω από τη Torino και πέτυχε ακόμα λιγότερα γκολ κατά τη διάρκεια της σεζόν. Ο επιθετικός της Ciro Immobile σημείωσε μόλις πέντε τέρματα σε 33 αγώνες πρωταθλήματος και δεν σκόραρε καθόλου από τον Ιανουάριο και μετά εκείνης της σεζόν. Το Deal για την μεταγραφή του δεν ήρθε χωρίς τις δυσκολίες του. Ο επιθετικός ανήκε στη Juventus και στους Rossoblu σε μια πολύπλοκη συμφωνία συνιδιοκτησίας. Για να τον υπογράψει η Torino, η Juve έπρεπε να καταβάλει στη Genoa το μερίδιό της για το συμβόλαιο του Immobile πριν κάνει μια παρόμοια συμφωνία με τη Torino την ίδια ημέρα για 2,75 εκατομμύρια ευρώ.
Όμως ένας επιθετικός δεν θα ήταν αρκετός για να βελτιώσει τις τύχες του συλλόγου μπροστά από την σεζόν 2013-14. Ο Rolando Bianchi ο οποίος έφυγε το καλοκαίρι του 2013 ήταν ο μόνος της παίκτης σε μια σεζόν που κατάφερε να βάλει πάνω από δέκα γκολ στη Serie A. Ο Alessio Cerci - ένας πολυταξιδεμένος δεξιός εξτρέμ που αγωνίστηκε για πέντε κλαμπ εννέα χρόνια πριν φτάσει στο Stadio Olimpico de Torino - αφού “κατόρθωσε” να τελειώσει τρεις χρονιές χωρίς να σκοράρει μεταξύ του 2005 και του 2009, του ανατέθηκε ένας διαφορετικός ρόλος στο καινούργιο “look” της επίθεσης του Ventura.
Έχοντας παίξει και κοουτσάρει στην Ιταλία στο σύνολο της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας που χρονολογείται από την ανακάλυψη του ως παίκτης στη Sampdoria το 1968, ο Ventura ήταν συνηθισμένος να παίζει σε αμυντικούς σχηματισμούς ως κεντρικός μέσος στα κατώτερα πρωταθλήματα της πατρίδας του. Αυτό φάνηκε και στο στυλ παιχνιδιού της Torino μετά την επιστροφή της στη Serie A, αλλά κατά την σεζόν 2013-14 άλλαξε τη συνηθισμένη μέθοδο επιτυχίας του.
Η Torino κατέβαινε με ένα σύστημα 3-5-2 με τους Omar El Kaddouri, Immobile και Cerci να καθοδηγούν την επιθετική της γραμμή. Ο πρώτος συνέβαλε σε πέντε χρήσιμα τέρματα και επτά ασίστ από τις πτέρυγες σε 29 αγώνες πρωταθλήματος, αλλά οι Immobile και Cerci έμοιαζαν ενίοτε ασταμάτητοι και με αυτόν τον τρόπο έγιναν αστέρια της Torino σχηματίζοντας ένα από τα πιο τρομακτικά επιθετικά δίδυμα στη Serie Α.
Η “Toro” ή αλλιώς ο “ταύρος” άρχισε να αντικατοπτρίζει το ομώνυμο ζώο, καθώς ο Ventura χρησιμοποιούσε μια πιο τολμηρή και πιο επιθετική προσέγγιση. Οι ημέρες ενός αμυντικού σχηματισμού που βασιζόταν σε έναν μόνο παίκτη μπροστά φαινόταν μια μακρινή μνήμη. Οι δύο απίθανοι ήρωες της Torino έμοιαζαν να τραβούν τη Granata προς τις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. Σε μια δραματική αλλαγή παιχνιδιού από το Ventura, η Torino μετατράπηκε από μία από τις πιο παθητικές ομάδες του πρωταθλήματος σε μια από τις επιθετικές και ευχάριστες στο μάτι. Σε σύγκριση με τις αμυντικογενείς εμφανίσεις τους μια χρονιά νωρίτερα που τους οδήγησαν να αποφύγουν για λίγο τον υποβιβασμό, ο Immobile και ο Cerci συνείσφεραν ώστε η Torino να γίνει μια από τις πιο τρομακτικές ομάδες της χώρας.
Όμως εμφάνιζε και τις αδυναμίες της. Όταν ο Ogbonna έφυγε για τη Juventus, ο αντικαταστάτης του Emiliano Moretti δεν κατάφερε να αποδώσει τόσο αποτελεσματικά όσο ο νεώτερος και πιο αθλητικός συμπατριώτης του. Η χρησιμοποίηση των τριών κεντρικών αμυντικών σήμαινε ότι υπήρχε αρκετός χώρος για τον αντίπαλο να το εκμεταλλευτεί, αλλά το σύνολο του Ventura ήταν πολύ πιο ισχυρό στην επίθεση.
Ο Immobile ολοκλήρωσε τη χρονιά με 22 τέρματα, αρκετά για να του δώσουν το πολυπόθητο βραβείο Capocannoniere ως πρώτος σκόρερ της Serie A. Η συγκεκριμένη επίδοση του δεν είχε καμία σχέση με εκείνη μιας χρονιάς νωρίτερα, στην οποία δεν κατάφερε να σκοράρει για σχεδόν έξι μήνες.
Ήταν μια χρονιά ρεκόρ και για τους δύο Ιταλούς επιθετικούς. Η έξυπνη επένδυση του προέδρου της Torino Urbano Cairo αποδείχθηκε επιτυχής. Ξεκίνησε μια διαδεδομένη διαδρομή των 12 γκολ σε 15 αγώνες στο πρώτο μισό της σεζόν 2013-14, και μετά την αλλαγή του έτους σκόραρε σε έξι διαδοχικές αγωνιστικές του πρωταθλήματος. Με αυτόν τον τρόπο ξεπέρασε τους Francesco Graziani και Paolo Pulici, οι οποίοι πέτυχαν 21 τέρματα σε μια χρονιά για τη Torino στη κορυφαία κατηγορία.
Ωστόσο η ομάδα του Ventura ήταν μακριά από μονοδιάστατη. Στο πρόσωπο του Cerci, η Torino είχε μια ελαφριά και γρήγορη σκιά πίσω από τον Immobile και απολάμβανε την καλύτερη του σεζόν από την ανακάλυψη του στη Roma τη προηγούμενη δεκαετία. Τελείωσε την χρονιά με 13 γκολ και μόνο οι Fernando Llorente και Carlos Tevez της Juventus κατάφεραν να ισοφαρίσουν συνολικά τα 35 τέρματα του Immobile και του Cerci ως επιθετικό δίδυμο. Ο Cerci τελείωσε επίσης τη χρονιά με τις περισσότερες ασίστ στη Serie A με 11 και βοήθησε την ομάδα του να σκοράρει στις 30 από τις 38 αγωνιστικές του πρωταθλήματος.
Ο Immobile παρείχε το σημείο καμπής για τη Torino αφότου η ομάδα του Ventura ξεκίνησε άσχημα την σεζόν 2013-14 με μόνο δύο νίκες από τον Αύγουστο έως το Νοέμβριο. Όταν η Catania επισκέφθηκε το Stadio Olimpico στα τέλη Νοεμβρίου η “Toro” έπρεπε να κερδίσει. Ο Immobile άνοιξε το σκορ ύστερα από μόλις 10 λεπτά για να ηρεμήσει τη νευρικότητα του κοινού στη νίκη με 4-1. Από εκείνη την ημέρα η Torino ποτέ δεν κοίταξε πίσω μιας και ανέβαινε στη βαθμολογία και ηττήθηκε μόνο δύο φορές στα επόμενα δέκα παιχνίδια.
Σε μια χρονιά όμως δεν λείπουν και τα σκαμπανεβάσματα. Μία ήττα στο ντέρμπι έναντι της Juventus άρχισε ένα σερί τεσσάρων διαδοχικών, αλλά για άλλη μια φορά ο Immobile απάντησε στις προσευχές των οπαδών του. Έβαλε ένα πολύ αναγκαίο χατ - τρικ εναντίον της Livorno σε μια νίκη με 3-1 για να ξεκινήσει ένα εντυπωσιακό σερί που οδήγησε τη Torino στη μάχη για έξοδο στην Ευρώπη. Αυτό το ρεκόρ περιελάμβανε και τη δραματική νίκη επί της Genoa με 2-1.
Όταν ο Alberto Gilardino έβαλε μπροστά τους φιλοξενούμενους πέντε λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα, ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι οπαδοί της Torino θα σκέφτονταν ότι το όνειρό τους για επιστροφή στην Ευρώπη δεν ήταν τίποτα άλλο παρά τελειωμένο. Ωστόσο ο Cerci και ο Immobile παρέσυραν μαζί τους την ομάδα. Στο 92’ ο Immobile βρήκε χώρο στην άκρη της περιοχής και με ένα πολύ όμορφο τελείωμα ισοφάρισε για την Granata. Ενώ οι οπαδοί πανηγύριζαν ακόμα την ισοφάριση της ομάδας τους, ο Cerci πήρε τη μπάλα από το κέντρο του γηπέδου και μετά από ένα σόλο σούταρε από τα 25 μέτρα για να ολοκληρώσει μια δραματική ανατροπή μέσα σε ένα λεπτό στο χρόνο των καθυστερήσεων.
Η Torino ήταν στο δρόμο της για την Ευρώπη για πρώτη φορά από την τελευταία της εμφάνιση στο Κύπελλο Κυπελλούχων το 1994 μετά την πτώχευσή της και την μετέπειτα αναγέννηση της το 2005. Ωστόσο δεν ήταν τόσο εύκολο να επιτευχθεί η έκτη θέση που οδηγούσε στο Europa League.
Την τελευταία αγωνιστική της σεζόν η “Toro” χρειαζόταν τη νίκη εναντίον της Fiorentina για να περάσει την Πάρμα και να πάρει το τελευταίο Ευρωπαϊκο εισιτήριο. Η Torino βρισκόταν πίσω στο σκορ με 2-1 πριν ο Jasmin Kurtić ισοφαρίσει στο 84’. Όταν ο Cerci κέρδισε το πέναλτι και ανέλαβε να το εκτελέσει, φαινόταν για άλλη μια φορά ότι η ομάδα του Ventura θα έπαιρνε τη νίκη από τα “σαγόνια” του “καρχαρία” όμως ο αξιόπιστος Ιταλός είδε την εκτέλεση του να αποκρούεται από τον Antonio Rosati αφήνοντας τη Torino στην έβδομη θέση.
Ωστόσο οι οπαδοί της Granata δεν έμειναν στεναχωρημένοι για πολύ καιρό. Λόγω οικονομικών δυσχερειών, η Parma δεν μπόρεσε να αποκτήσει την άδεια της UEFA και ως εκ τούτου δεν της επετράπη να συμμετάσχει στο Europa League τη σεζόν 2014-15. Η Torino ως η επόμενη καλύτερη βαθμολογικά ομάδα πήρε τη θέση της. Όμως θα αγωνίζονταν χωρίς τα αστέρια της σε αυτή τη διοργάνωση.
Η Torino ήταν κατανοητά απρόθυμη να αφήσει τα πολύτιμα περιουσιακά της στοιχεία για νέα βοσκοτόπια. Λόγω της πολύπλοκης συμφωνίας του με τη Juventus, οποιαδήποτε απομάκρυνση του από το Olimpico θα ήταν πάντοτε δύσκολη για τον Immobile. Η Torino αναγκάστηκε αρχικά να αποκτήσει την πλήρη ιδιοκτησία του Immobile, δίνοντας οκτώ εκατομμύρια ευρώ στη Juventus. Έπειτα τον πούλησε αμέσως στη Borussia Dortmund για 18 εκατομμύρια ευρώ, που σκόπευε να αντικαταστήσει το Robert Lewandowski.
Όταν η Atletico Madrid προσέφερε 16 εκατομμύρια ευρώ για τον Cerci καθώς ήθελε να ενισχυθεί σε όλους τους τομείς μετά την κατάκτηση της La Liga, έμοιαζε σαν το τέλος μιας εποχής στη Torino. Όμως η σεζόν 2014 - 2015 δεν ήταν τόσο διαφοροποιημένη από την προηγούμενη. Ακόμα κάτω από τη διαχείριση του Ventura, το κλαμπ τερμάτισε στην ένατη θέση της Serie A και έφτασε έως τους “16” του Europa League νικώντας μεταξύ άλλων και τη Zenit.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι όμως το γεγονός ότι ο Immobile και ο Cerci υπέφεραν από τότε που έφυγαν από την Ιταλία. Ο Cerci υπέστη μια κακή πρώτη χρονιά στο Atlético και εμφανίστηκε μόνο σε επτά παιχνίδια πρωταθλήματος, προτού σταλθεί δανεικός στη Genoa και στη Milan. Ο πρώην συνεργάτης του Immobile γύρισε επίσης στη Serie A. Μετά από μόλις τρία γκολ σε 24 αγώνες στη Bundesliga για τη Dortmund, στάλθηκε δανεικός στη Sevilla με το δικαίωμα μόνιμης μεταγραφής του. Μετά την ενεργοποίηση της αγοράς του, δεν έπαιξε ποτέ ξανά στο Ramón Sánchez Pizjuán και επέστρεψε στη Torino ως δανεικός αγωνιζόμενος 14 φορές στο πρωτάθλημα πριν ενταχθεί στη Lazio το 2015.
Κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν ο Immobile σημείωσε 23 τέρματα στο πρωτάθλημα, ξεπερνώντας το ρεκόρ του στη Torino όταν έλαβε το βραβείο του Capocannoniere. Όμως αυτό έγινε μετά από δύο χρονιές μετάβασης από σύλλογο σε σύλλογο και διάρκειας μιας ανεπιτυχής περιόδου στο εξωτερικό όπως ο Cerci. Ο προπονητής που τους έφερε μαζί, ο Giampiero Ventura παρέμεινε στο Olimpico αφού τα πρώην αστέρια του έφυγαν από το σύλλογο και από τότε ανέλαβε το ρόλο του Ομοσπονδιακού προπονητή της Εθνικής Ιταλίας.
Ίσως εκ των υστέρων θα ήταν δίκαιο να υποστηρίξουμε ότι ο Cerci και ο Immobile θα επωφελούνταν αν παρέμειναν λίγα ακόμα χρόνια στη Torino όπως και ο πρώην προπονητής τους. Όμως για τους οπαδούς του συλλόγου είναι ένα επιθετικό δίδυμο που τους επανέφεραν στη κανονικότητα του πάνω μισού του βαθμολογικού πίνακα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου