Δημήτρης Βαρσάνης
Περπατώντας μέσα στη Δυτική περιοχή της Τεχεράνης στα Αγβάτανα δεν μπορεί κανείς να αποφύγει την υπέροχη θέα του Azadi Stadium, της μεγαλύτερης αθλητικής εγκατάστασης στο Ιράν. Το όνομά του σημαίνει «ελευθερία» στα περσικά, αλλά πριν από το τέλος της Ιρανικής Επανάστασης το 1979 ήταν γνωστό ως Aryamehr δηλαδή «το φως του Αρίων».
Το Azadi είναι σήμερα σε θέση να χωρέσει πάνω από 78.000 θεατές όμως η χωρητικότητά του ήταν πολύ μεγαλύτερη εκείνη την ημέρα, όταν ο αριθμός των παρευρισκομένων έφθασε στους 100.000. Μπροστά σε ένα πλήθος από αυτές τις ίδιες αναλογίες στις 28 Απριλίου του 1977, το Ιράκ αντιμετώπισε το Ιράν στο τελικό του Ασιατικού Πρωταθλήματος Νέων. Χωρίς καμία έκπληξη, αυτή η μέρα αποδείχθηκε μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία του Ιρακινού ποδοσφαίρου καθώς η Under 20 των “λιονταριών της Μεσοποταμίας” κατάφεραν να νικήσουν τους ανώτερους Ιρανούς οικοδεσπότες.
Μεταξύ αυτών των αγοριών που πανηγύρισαν και σήκωναν το κύπελλο στον ουρανό, υπήρχε κάποιος που ποτέ δεν θα φανταζόταν ότι η καλύτερη συμβολή του στο ποδόσφαιρο στη χώρα του θα ερχόταν 16 χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα. Το όνομά του ήταν Adnan Kadhim και αυτός ο θρίαμβος χάρισε την είσοδο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων της FIFA που θα πραγματοποιούνταν αργότερα εκείνη την χρονιά στην Τυνησία. Δυστυχώς το παραμύθι τους έφτασε σε πικρό τέλος, μιας και το Ιράκ έκανε δύο ήττες στους τρεις αγώνες του ομίλου από τη Σοβιετική Ένωση και τη Παραγουάη.
Η παροδική δόξα του 1977 παρέμεινε η μόνη που γνώρισε ο Adnan Kadhim στην καριέρα του, καθώς δεν έφτασε ποτέ στο Hall of Fame του Ιρακινού ποδοσφαίρου ούτε στην ανδρική ομάδα της Εθνικής. Ωστόσο ο αδελφός του Ali έφερε κύρος στην οικογένεια, θέτοντας ένα ρεκόρ τερμάτων για την εθνική ομάδα το οποίο μόνο ο Hussein Saeed κατάφερε να το σπάσει, ένας από τους καλύτερους επιθετικούς στην ιστορία της χώρας.
Υπάρχει ένα κοινό ρητό στο Ιράκ: «Τα 2/3 ενός αγοριού είναι ο θείος του». Δεν πρέπει λοιπόν να αποτελεί έκπληξη μια τέτοια ποδοσφαιρική οικογένεια να γεννήσει ένα παιδί με όλες τις ικανότητες να ξεπεράσει τους προκατόχους του και να μετατραπεί στο καλύτερο ποδοσφαιριστή του Ιράκ όλων των εποχών. Ο γιος του Adnan Kadhim, Ali Adnan Kadhim Nassir Al-Tameemi - απλά γνωστός ως Ali Adnan - βγήκε από το νοσοκομείο Al-Nu'man της Βαγδάτης στις 19 Δεκεμβρίου του 1993.
Η ζωή δεν ήταν εύκολη στην πρωτεύουσα τότε. Αμέσως μετά την εισβολή του Saddam Hussein στο Κουβέιτ το 1990, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών επέβαλε σημαντικές οικονομικές κυρώσεις για το Ιράκ, με αποτέλεσμα τον υπερπληθωρισμό την εκτεταμένη φτώχεια και τον υποσιτισμό. Καθώς η χώρα άρχιζε να απομακρύνεται από αυτή την κατάσταση, ο μικρός Ali Adnan ερωτεύτηκε τη μπάλα.
Ακόμα νεαρός ήταν εγγεγραμμένος στην αριστοκρατική σχολή ποδοσφαίρου του Ammo Baba που πήρε το όνομά του από τον ιστορικό ντόπιο παίκτη Emmanuel Baba Dawud, όπου το βρώμικο τερέν ενός σαθρού ποδοσφαιρικού γηπέδου έγινε το θέατρο των πρώτων μαραθώνιων του με τη μπάλα να είναι κολλημένη στο αριστερό του πόδι.
Αυτό το σχολείο ήταν κοντά, τόσο ιδεολογικά όσο και γεωγραφικά στο επόμενο στάδιο της ζωής του που εκπροσωπήθηκε από το Stadio Al-Shaab όπου σύντομα κατέληξε ο Ali Adnan. Το συγκεκριμένο στάδιο φιλοξενεί την πρώην ομάδα του θείου του (Al-Zawra'a) του οποίου το αστέρι της εντάχθηκε στο επίπεδο της Under 17. Σε αυτό το σημείο έπρεπε απλώς να είναι υπομονετικός και να συνεχίσει να δουλεύει. Ο χρόνος θα έκανε τα υπόλοιπα.
Σίγουρα μετά από μια σύντομη περίοδο στην Al-Quwa Al-Jawiya έφτασε στο τέλος της ανόδου του στην κορυφή του Ιρακινού ποδοσφαίρου και έγινε παίκτης της Baghdad - τώρα γνωστή ως Amanat Baghdad - το 2010 όπου έπαιζε κανονικά με την ανδρική ομάδα. Παίζοντας για τα “Λιοντάρια της Πρωτεύουσας” δεν πήρε πάρα πολύ καιρό για τον Adnan να πείσει τον προπονητή του να βασιστεί πλήρως σε αυτόν στην αριστερή πλευρά, υποβιβάζοντας στον πάγκο τον πιο έμπειρο Bassim Abbas.
Ήδη με ένα ιδανικό μίγμα δύναμης, ύψους και ταχύτητας, το έξυπνο αριστερό πόδι του και η σχεδόν τέλεια σωματική του διάπλαση επέτρεψε στον Adnan να φέρει μια σειρά εξαιρετικών επιδόσεων για τη Baghdad σημειώνοντας επτά γκολ και κάνοντας όλους να τρίβουν τα μάτια τους. Ήταν πλέον καιρός να κατακτήσει τον κόσμο.
Η μεγαλύτερη ευκαιρία του να εμφανιστεί στο προσκήνιο της Διεθνής σκηνής τελικά ήρθε το καλοκαίρι του 2013, όταν ο Adnan κλήθηκε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο Under-20 της FIFA που πραγματοποιήθηκε στην Τουρκία. Ενώ όλα τα μάτια του κόσμου κοιτούσαν τον Paul Pogba, τον Paco Alcácer και τον Harry Kane, οι Ιρακινοί προσέλκυαν γρήγορα την προσοχή των σκάουτερ.
Ο προπονητής τους Hakeem Shaker Al-Azzawi ήταν ένας πολεμιστής. Ο πρώτος και μοναδικός Ιρακινός προπονητής που διαχειρίστηκε και τις τρεις ομάδες ταυτόχρονα (ανδρική , Ολυμπιακή και ομάδες νέων του Ιράκ) αποφάσισε να επικεντρωθεί πλήρως στους νέους, καθώς γνώριζε την πρωτοφανή ποικιλία ταλέντων στα χέρια του. Η “μηχανή” των γκολ Farhan Shakor Tawfeeq, ο ειδικός στις στημένες φάσεις Ali Faez Atiyah, ο χαρισματικός τερματοφύλακας Mohammed Hassan Hameed Farhan και φυσικά ο Ali Adnan μεταξύ άλλων, καθιστώντας μία από τις ισχυρότερες Εθνικές ομάδες νέων που διέθετε ποτέ το Ιράκ.
Με αυτούς τους παίκτες η επιθετική νοοτροπία που χρησιμοποίησε ο Hakeem Shaker για να σφυρηλατήσει την ομάδα του ξεπληρώθηκε στο τέλος, καθώς το Ιράκ έχασε μόνο από την Ουρουγουάη στα ημιτελικά μετά από μια διαδικασία πέναλτι.
Ενώ ο Adnan καθιερώθηκε ως έναν από τους καλύτερους αριστερούς μπακ στο τουρνουά, η πιο καθοριστική στιγμή για αυτόν ήρθε στο πρώτο αγώνα εναντίον της Αγγλίας. Στο Akdeniz University Stadium της Αττάλειας η Αγγλία παρά τις δυσκολίες που συνάντησε έκανε το 2-0, χάρη στα τέρματα Conor Coady και του Luke Williams πριν μειώσει ο Ali Faez στο 75’. Οι Άγγλοι έμοιαζαν να ελέγχουν τον αγώνα μέχρι τις καθυστερήσεις, αλλά δεν μπορούσαν να προβλέψουν ότι ο Ali Adnan - αφού έριξε το βλέμμα του στους Ευρωπαίους σκάουτερ από το πρώτο λεπτό - ήθελε να αποθέσει τους καρπούς του κάνοντάς τους να γράψουν πάρα πολλά πράγματα στα σημειωματάρια τους.
Μια μακρινή μπαλιά πετάχτηκε απεγνωσμένα από τη μεσαία γραμμή του Ιράκ προς την αριστερή πλευρά. Εδώ με περιορισμένο χρόνο μπροστά του ο Adnan έσπευσε πάνω του και από τη στιγμή που ο Jon Flanagan είχε καταλάβει τι πρέπει να κάνει, ο Ιρακινός αποφάσισε να διασκεδάζει μαζί του πηγαίνοντας τον δεξιά, αριστερά και ξανά δεξιά πριν στείλει τη μπάλα στα δίχτυα με το δεξί του πόδι που θεωρητικά είναι το ασθενέστερο του. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη για να τελειώσει η αναμέτρηση ισόπαλη.
Τα “αγόρια με τα πράσινα” έπειτα γέμισαν αυτοπεποίθηση και με τη βοήθεια του ρυθμού και της τεχνικής του Ali Adnan έφτασαν στο γύρο των “16” όπου νίκησαν την Παραγουάη. Στα προημιτελικά τα “Λιοντάρια της Μεσοποταμίας” ξεπέρασαν τη Νότια Κορέα πριν αντιμετωπίσουν την Ουρουγουάη.
Στον ημιτελικό ο κόσμος ήταν ήδη ενημερωμένος για το αριστερό πόδι του Ali Adnan, αλλά για τους λίγους που δεν έμειναν ακόμα πλήρως πεπεισμένοι ο αγώνας εναντίον στη Celeste αποδείχθηκε ως αποκάλυψη, καθώς ο 19χρονος από την Βαγδάτη εκτόξευσε μια εξωφρενική “ρουκέτα” από μια αδύνατη γωνία ύστερα από μια απευθείας εκτέλεση φάουλ. Δυστυχώς αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να φτάσει στον τελικό όμως έδωσε στον Adnan μια θέση ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες προοπτικές του Ασιατικού ποδοσφαίρου.
Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν το όνομά του αρχίσει να συνδέεται με ουσιαστικά κάθε ομάδα που αναζητούσε έναν ακραίο επιθετικό στην Ευρώπη συμπεριλαμβανομένων της Galatasaray, της Napoli, της Arsenal και της Roma. Η πραγματικότητα - όπως συμβαίνει συχνά - ήταν πολύ πιο μετριοπαθής γι 'αυτόν μιας και υπέγραψε συμβόλαιο με τη Çaykur Rizespor της Τουρκίας. Παρά τη χαμηλού προφίλ μεταγραφή του παρουσιάστηκε αρκετή για να εμφανίσει τις ικανότητές του στη Süper Lig και να του χαρίσει ένα συμβόλαιο στην Udinese το καλοκαίρι του 2015.
Μετά το απίστευτο φαουλ του ενάντια στην Ουρουγουάη μερικοί από αυτούς που παρακολουθούσαν τον αγώνα θα μπορούσαν να συλλάβουν τη σοβαρότητα με την οποία ο Adnan απώθησε τους συμπαίκτες του που απλά ήθελαν να τον αγκαλιάσουν. Αντ 'αυτού έτρεξε μπροστά στο προπονητή, χτύπησε το δεξί του πόδι προς το έδαφος και τον χαιρέτισε όπως ένας στρατιώτης τον στρατάρχη του.
Αυτός ο περίεργος τρόπος πανηγυρισμού μαζί με τις φωτογραφίες του Ali Adnan που φορούσε ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο και να είναι περιτριγυρισμένος από Ιρακινούς στρατιώτες, αρκούσε για τις εφημερίδες να εικάζουν ότι αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο για να πολεμήσει για τη χώρα του. "Ο Ιρακινός φουλ μπακ που τον παρακολουθούσε η Roma αποφάσισε να πολεμήσει τους Τζιχαντιστές." Οι ειδήσεις άρχισαν να αναδύονται και ο Ali Adnan έγινε πιο γνωστός ως "ο Άραβας που έβγαλε τα παπούτσια του για να πάρει ένα τουφέκι" παρά ως ένας “Ιρακινός αμυντικός”.
Μπορεί - όπως λένε κάποιοι - ο κόσμος να μοιάζει σαν το ποδόσφαιρο όμως υπάρχουν επεισόδια στην ιστορία αυτού του πλανήτη που δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό. Ένα από αυτά συνέβαινε όταν ο Ali Adnan υπέγραψε το συμβόλαιο του με τη Çaykur Rizespor, όταν η Ιρακινή κυβέρνηση συμμετείχε σε έναν σκληρό πόλεμο στη βόρεια περιοχή του Ανμπάρ.
Δεδομένου του γεγονότος ότι η Συρία αντιμετωπίζει έναν εμφύλιο πόλεμο από το 2011, τα σύνορα του Ιράκ δεν είναι εύκολο να ελεγχθούν καθώς πολλοί Σύριοι Τζιχαντιστές τα διασχίζουν κάθε μέρα για να ενισχύσουν τις σχέσεις τους με τους Ιρακινούς ομολόγους τους. Τον Απρίλιο του 2013 ο Abu Bakr al-Baghdadi (ηγέτης των ιρακινών μαχητών) ανακοίνωσε τη συγχώνευση με το Μέτωπο της Αλ Νούσρα της Συρίας, με στόχο τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ (ISIL) μεταξύ του Βόρειου Ιράκ και της Δυτικής Συρίας . Παρά τις κυβερνητικές προσπάθειες στην περιοχή τα Τζιχαντικά στρατεύματα ξεκίνησαν μια τεράστια επίθεση το καλοκαίρι του 2014, παίρνοντας τις σημαντικές πόλεις Σαμάρα, Μοσούλη, Τικρίτ και σταμάτησαν 90 χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη.
Υπάρχει μια άλλη παροιμία του λαού στο Ιράκ που λέει: "Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται ποτέ". Ο Ali Adnan αφού είδε την κατάσταση της Βαγδάτης μετά τις κυρώσεις των Ηνωμένων Εθνών τη δεκαετία του ‘90, δεν ανησυχούσε για τον πόλεμο που γινόταν μίλια μακριά. Ένας πόλεμος που δεν μπορούσε να τον εμποδίσει να επισκεφτεί την πόλη του.
Στις προαναφερθείσες φωτογραφίες που βγήκαν τον Ιούνιο του 2014 φαίνεται πιο σοβαρός από τους στρατιώτες δίπλα του, οι οποίοι με τη σειρά τους πάντα χαμογελούν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η σύμπραξη τους με ένα ποδοσφαιρικό αστέρι ήταν για αυτούς μια στιγμή ανακούφισης μέσα στους μήνες πυροβολισμών και μαύρων σημαιών. Ωστόσο για τον Ali Adnan ήταν απλώς ένας τρόπος για να συναντηθεί με την πραγματικότητα, με τη χώρα του να διασπάται από τον πόλεμο. Μια χώρα που δεν ήθελε να ακούσει τίποτα για αυτή στην τηλεόραση, όμως μπορούσε να την υπερασπιστεί χρησιμοποιώντας τη δημόσια εικόνα του για να φέρει αυτόν τον πόλεμο στα μάτια του κόσμου έστω και μόνο μέσω των αθλητικών εφημερίδων.
Παρά τις διάφορες εικασίες δεν έλαβε καμία ακραία απόφαση όπως το να εγγραφεί στο στρατό και μέχρι τα τέλη Ιουνίου γύρισε στην Τουρκία για να προπονηθεί για τη νέα σεζόν, αποδεικνύοντας ότι τελικά είναι απλά ένας ποδοσφαιριστής ...ή αν προτιμάτε ένας βρεγμένος που δεν φοβάται ποτέ τη βροχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου