Δημήτρης Βαρσάνης
Πέρα από τη πληθώρα των φονικών σκόρερ και των πολύ εξειδικευμένων ποδοσφαιριστών, το Ιταλικό ποδόσφαιρο είναι πάντοτε το σπίτι των αμυντικών παγκόσμιας κλάσης.
Ένα τέτοιο άτομο έμελλε να είναι ο Paolo Montero, ο οποίος με τη Juventus έπαιξε πάνω από 300 παιχνίδια στην Ιταλία και αποτέλεσε μέρος μιας από τις καλύτερες άμυνες στη σύγχρονη εποχή του Calcio. Ήταν ο αρχέτυπος κεντρικός αμυντικός και ίσως ένας από τους τελευταίους του είδους του.
Ο Montero έφτασε στη Serie A το 1992 μετά την μεταγραφή του στην Atalanta ύστερα από μια διετή περίοδο στην πατρίδα του με τη φανέλα της Penarol. Στην πρώτη του χρονιά στο Μπέργκαμο ο 21χρονος εγκαταστάθηκε ως βασικός στην καρδιά της άμυνας των Nerazzurri. Εκείνη την εποχή η Atalanta κατείχε μια ταλαντούχα ομάδα, μεταξύ των οποίων οι Βραζιλιάνοι Careca και Alemao, καθώς και ο μελλοντικός συμπαίκτης του Montero στη Juventus Sergio Porrini. Ακόμα τον κατεύθυνε ένας από τους μεγαλύτερους Ιταλούς προπονητές Marcello Lippi, ο οποίος οδήγησε τη La Dea σε μια αξιοθαύμαστη όγδοη θέση κατά τη διάρκεια της πρώτης σεζόν του Montero, μόλις ένα βαθμό μακριά από το κύπελλο UEFA.
Μετά από μια επιτυχημένη πρώτη χρονιά η δεύτερη του Montero στο Μπέργκαμο δεν κρίθηκε τόσο γόνιμη. Ο Lippi προχώρησε στη Napoli και ο ερχόμενος Cesare Prandelli δυσκολεύτηκε να συνεχίσει την καλή δουλειά του προκατόχου του, επιβλέποντας σε μια καταστροφική χρονιά που ολοκληρώθηκε με τον υποβιβασμό. Παρά την απογοήτευση του υποβιβασμού, ο Montero ταυτίστηκε με τους Bergamaschi οι οποίοι ανέκτησαν τη θέση τους στη πρώτη κατηγορία με την πρώτη τους προσπάθεια, χάρη κυρίως στη διαχείριση του νέου προπονητή Emilaino Mondonico. Ο Montero έχασε ένα μεγάλο κομμάτι της σεζόν λόγω τραυματισμού όμως απέδειξε ότι ήταν ζωτικής σημασίας στην άμυνα της Atalanta όταν έπαιζε.
Με την επιστροφή του στη Serie A, η τύχη του άλλαξε δραστικά χάρη στο Lippi. Ο παλιός του προπονητής παρακολούθησε το προστατευτικό του στενά και αφού ανέλαβε τη Juventus, κοίταξε να προσθέσει κάποιο αμυντικό χάλυβα στην ήδη εντυπωσιακή ομάδα του. Ο Lippi έκανε το σκάουτινγκ του και πήρε τον Ουρουγουανό αμυντικό στο Τορίνο για την σεζόν 1996/97.
Όσον αφορά το στυλ παιχνιδιού του, ο Montero ήταν ισχυρός, ασυμβίβαστος και άγριος. Το δυναμικό στυλ του έδεσε με τη Juve και σύντομα έλαβε τη φήμη ενός σκληρού άνδρα, αγριεύοντας τους αντίπαλους επιθετικούς με μια λάμψη που εξασφάλιζε ότι θα ζήσουν 90 εφιαλτικά λεπτά.
Όμως το γεγονός ότι θεωρήθηκε ως μαχητής κάπως διέψευσε την ικανότητα του για το ποδόσφαιρο. Ευλογημένος με την εναέρια δύναμη, ο Montero ήταν επίσης έμπειρος με την μπάλα στα πόδια. Ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του να ξεκινάει επιθέσεις και να τελειώνει εκείνες των αντιπάλων.
Στην πρώτη του χρονιά με τη Vecchia Signora, ο Montero πήρε το πρώτο του από τα τέσσερα πρωταθλήματα. Ο άνδρας από το Μοντεβιδέο αποτέλεσε το στυλοβάτη της άμυνας του Marcelo Lippi. Ο Lippi έφτιαξε μια ομάδα τόσο τρομακτική στην άμυνα καθώς και άλλο τόσο παραγωγική στην επίθεση. Η αντίθεση του χάλυβα και του φυσικού ταλέντου θα γίνει ένας τέλειος συνδυασμός, ώστε η Juve να εκτοπίσει τη Parma και να στεφθεί Πρωταθλήτρια Ιταλίας.
Δεν έμελλε όμως όλα να είναι επιτυχημένα στη παρθενική χρονιά του του Montero, καθώς η Juve ηττήθηκε από την Borussia Dortmund στον τελικό του Champions League. Το Ευρωπαϊκό δισκοπότηρο είναι ένα τρόπαιο που στερήθηκε ο Montero καθ 'όλη του τη διάρκεια στη Juve. Ένα κομμάτι που έλειψε από το παζλ που αποτελούσε τη μεγαλύτερη λύπη του Ουρουγουανού κατά τη διάρκεια του χρόνου του στο Τορίνο.
Όταν κοιτάζουμε πίσω σε εκείνο το ρόστερ της Juventus, χάνεται η πεποίθηση ότι κατάφερε να κερδίσει μόνο έναν από τους τρεις τελικούς του Champions League που έφτασε από το 1996 έως 1998. Ο Angelo Peruzzi ήταν ο τερματοφύλακας πίσω από την προστασία του Montero και των συναδέλφων του, συμπεριλαμβανομένου του θρυλικού Ciro Ferrara, του Moreno Torricelli και του Gianluca Pessotto. Η αμυντική γραμμή ενισχύθηκε από τη σταθερότητα του νικητή του Παγκοσμίου Κυπέλλου Didier Deschamp, του Ολλανδού σούπερ σταρ Edgar Davids και του Angelo Di Livio, καθώς και της Γαλλικής φινέτσας του Zinedine Zidane στη μεσαία γραμμή. Ακόμα και αν αυτό το ταλέντο δεν έμοιαζε αρκετό, ο Alessandro Del Piero πρόσθετε τη μαγεία του στο ρόλο του Fantasista, υποστηρίζοντας τους Filipo Inzaghi, Christian Vieri και Alen Bokšić στην επίθεση.
Η Γιουβέντους έκανε το back-to-back στο πρωτάθλημα στη δεύτερη σεζόν του Montero, αυτή τη φορά τερματίζοντας πάνω από την Inter. Όμως παρά όλη την εγχώρια κυριαρχία τους, η ιστορία επαναλήφθηκε στον Ευρωπαϊκό θεσμό. Στο τελικό του Champions League η Juve ηττήθηκε για δεύτερη διαδοχική χρονιά, αυτή τη φορά από την Real Madrid με το τέρμα του Pedrag Mijatovic να αποδεικνύεται αποφασιστικό.
Καθώς η καριέρα του Montero στη Juve προχώρησε, η φήμη του ως υποστηρικτής των «σκοτεινών τεχνών» μεγάλωνε. Κανείς δεν έχει λάβει περισσότερες κόκκινες στη Serie A και το ρεκόρ του για 16 αποβολές σε 13 χρόνια είναι ίσως συντηρητικό όταν σκεφτείτε πόσες θα μπορούσε να είχε αν υπήρχε τότε το VAR.
Ο Luigi Di Biagio της Inter στάθηκε θύμα της βίαιης τακτικής του Montero. Κατά τη διάρκεια του Derby D'Italia τον Δεκέμβριο του 2000 (ο οποίος κατέληξε ισόπαλος με σκορ 2-2), ο Montero ανεξήγητα έδωσε με το δεξί μια γροθιά στο μάγουλο του μέσου της Inter ενώ έτρεχαν για ένα κόρνερ. Η βίαια πράξη του τιμωρήθηκε μετά από επανεξέταση, ενώ ο Montero έλαβε απαγόρευση τριών αγώνων. Ωστόσο αυτό στάθηκε ως ελάχιστη παρηγοριά για την Inter και το Di Biagio.
Το εγκληματικό ρεκόρ του Montero είναι μακρύ και η αμαρτία του τον ακολούθησε καθ 'όλη την καριέρα του. Αναπόφευκτα θα τον θυμόμαστε για το τρομακτικό αμυντικό του στυλ, αλλά ως παίκτης, ο Ουρουγουανός ήταν κάτι περισσότερο από μια κινητήρια δύναμη στον αγωνιστικό χώρο.
Με τέσσερις τίτλους της Serie A και τρία Coppa Italia, ο κατάλογος των τιμών του είναι εντυπωσιακός. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερο αν δεν υπήρχαν οι τρεις ήττες στους τελικούς του Champions League, η τρίτη κόντρα στη Milan το 2003. Ως αμυντικός το ταλέντο του Montero ίσως κάπως να παραμελήθηκε. Ήταν ευπροσάρμοστο, έξυπνος στο διάβασμα του παιχνιδιού και ένας ηγέτης στο γήπεδο.
Η νοοτροπία νικητή του Montero μερικές φορές τον είδε να ξεπερνάει τη γραμμή, μια γραμμή στην οποία εξισορροπείται ανυπόμονα όταν βρίσκεται στην καρδιά της μάχης. Όμως σε μια εποχή που το Calcio κυριαρχούσε τον κόσμο, ισούταν με τους μεγαλύτερους κεντρικούς αμυντικούς του πρωταθλήματος.
Ως ένας από τους πιο τρομακτικούς αμυντικούς του κόσμου, παίζοντας σε μία από τις πιο αξέχαστες ομάδες του συλλόγου, ο Montero πρέπει να θεωρηθεί ένας από τους μεγαλύτερους του Ιταλικού ποδοσφαίρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου