Δημήτρης Βαρσάνης
“Είναι ο καλύτερος τύπος στον κόσμο" ισχυρίζεται ο Zlatan Ibrahimović. "Είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, με μεγάλη καρδιά" λέει ο Unai Emery. "Είναι απλώς ένας αριστοκρατικός άνδρας" τονίζει ο Zoumana Camara. Ζητήστε από οποιονδήποτε στον κόσμο του ποδοσφαίρου να περιγράψει τον Maxwell (το πλήρες όνομα του Maxwell Scherrer Cabelino Andrade) και συνήθως θα σε απαντήσουν πρώτα για το πόσο καλός είναι σαν άνθρωπος και μετά για το ταλέντο του ως αθλητής.
Ο πρόσφατα συνταξιούχος Βραζιλιάνος αριστερός μπακ είναι ο πιο διακοσμημένος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών συλλογικά όμως είναι ακόμα πιο γνωστός για τον χαρακτήρα του. Αυτό είναι ένα συμπλήρωμα όμως λέει και κάτι για την καριέρα του.
Η κληρονομιά του Maxwell είναι περίεργη. Το ότι έχει πάρει 37 τίτλους στα 35 χρόνια του σε αυτόν τον πλανήτη είναι φανταστικό. Το γεγονός ότι δεν καταγράφεται στους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου το κάνει ακόμα πιο φανταστικό. Επισκεφθείτε τη σελίδα του Maxwell στο Wikipedia και η ιστοσελίδα πρέπει να βάλει σε παρένθεση ότι είναι ποδοσφαιριστής. Όχι μόνο ο Maxwell δεν είναι ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής, δεν είναι καν ο πιο διάσημος Maxwell.
Κοιτάζοντας τους συλλόγους όπου πήρε τα μετάλλια είναι σαφές ότι έπαιξε για μερικούς από τους μεγαλύτερους στον κόσμο πριν κρεμάσει τα παπούτσια του στο τέλος της περσινής σεζόν και το πιο σημαντικό; τύχαινε πάντα να βρίσκει τη καλύτερη ομάδα σε κάθε πρωτάθλημα που αγωνιζόταν.
Για πολλούς ο Maxwell δεν είναι παρά ένας κυνηγός δόξας σε μορφή ποδοσφαιριστή. Από την ένταξη του στο μεγαλύτερο κλαμπ της Ολλανδίας Ajax στις αρχές του 21ου αιώνα, την μετακίνηση του στην Inter για να ξεκινήσει μια πενταετής εποχή και να πηδήξει από το “πλοίο” για τη καλύτερη Barcelona όλων των εποχών του Pep Guardiola και έπειτα να συμμετάσχει στο πρότζεκτ της Paris Saint Germain που χρηματοδοτήθηκε από το Κατάρ. Αυτή η άποψη ωστόσο δυσφημεί αυτό που ο Maxwell έφερε στο τραπέζι για κάθε μία από αυτές τις ομάδες, τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και εκτός. Θεωρείται ότι ο Maxwell πήρε τόσα πολλά τρόπαια επειδή έπαιξε για τον Ajax, την Inter, τη Barcelona και τη PSG. Όμως ίσως, ίσως και οι Ajax, Inter, Barcelona και PSG να πήραν τόσα πολλά λόγω του Maxwell.
Πριν αρχίσει τη τροπαιακή του καμπάνια στην Ευρώπη ο Maxwell αγωνίστηκε για τη Cruzeiro στην χώρα του τη Βραζιλία. Γεννημένος στο Cachoeiro de Itapemirim στο Espírito Santo, ένα κράτος που δεν μπορεί να καυχηθεί τις ίδιες παραδόσεις ποδοσφαίρου με άλλα μέρη της χώρας, αλλά στη συνέχεια μετακόμισε στην ακαδημία της Cruzeiro στο Belo Horizonte ως έφηβος. Στην ηλικία των 18 ετών απολάμβανε την πρώτη γεύση δόξας του καθώς η Cruzeiro πήρε το Copa do Brasil του 2000 αν και πρέπει να σημειωθεί ότι ο νεαρός Maxwell δεν έπαιξε ούτε λεπτό στο τουρνουά. Αντ 'αυτού παρακολούθησε την ομάδα του να σηκώνει το Copa Libertadores μόλις δύο χρόνια νωρίτερα επικρατώντας της Sao Paolo σε διπλούς αγώνες στο τελικό.
Παρόλο που ίσως δεν αγωνίστηκε πολλές φορές με τη Cruzeiro στον αγωνιστικό χώρο, οι εμφανίσεις του σε επίπεδο νεολαίας ήταν αρκετά εντυπωσιακές ώστε να τραβήξουν το ενδιαφέρον του Ajax ο οποίος τον ερευνούσε σε ένα τουρνουά μόλις έκλεινε τα 20 φέρνοντάς τον στο Άμστερνταμ με 3 εκατομμύρια ευρώ. Ήταν στην Eredivisie που ο Maxwell κατέλαβε για πρώτη φορά μια θέση στην αρχική ενδεκάδα, κάτι που δεν κατάφερε να κάνει στο Belo Horizonte δεδομένης της εμπειρίας μπροστά από αυτόν.
Αφού έκανε το ντεμπούτο του τον Αύγουστο του 2001 σε μια ισοπαλία (1-1) με την Roda πραγματοποίησε τα πρώτα του βήματα στο Champions League τρεις μέρες αργότερα, βγαίνοντας στο προσκήνιο καθώς η ομάδα του σκόπευε να ανατρέψει το σκορ του πρώτου αγώνα (3-1) στα πλέι - οφ επί της Celtic. Αν και η ομάδα της Ολλανδίας κέρδισε με 1-0, δεν ήταν αρκετό και έπρεπε να προσαρμοστεί με την ιδέα του Κυπέλλου UEFA εκείνη την χρονιά. Ο Maxwell όμως είχε αποδώσει καλά στην πρώτη του Ευρωπαϊκή βραδιά, η οποία ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή δεδομένου του πόσο τρομακτικό μπορεί να γίνει το Celtic Park όταν παίζει η μουσική του Champions League.
Καθ 'όλη τη διάρκεια αυτής της σεζόν κατάφερε να κλέψει τη θέση ως αρχάριος για τον παλαιότερο και πιο έμπειρο Tim de Cler και τελικά ξεκίνησε 31 φορές, καθώς ο Ajax κατακτούσε το πρωτάθλημα για πρώτη φορά ύστερα από τέσσερα χρόνια ως μέρος του εγχώριου νταμπλ. Αποκόμισε περισσότερα λεπτά ακόμα και από άλλα αστέρια όπως ο Mido, ο Johnny Heitinga, ο Steven Pienaar και ο Zlatan Ibrahimović.
Ο τελευταίος έγινε ένας από τους καλύτερους φίλους του Maxwell στο ποδόσφαιρο και στη ζωή γενικότερα. Ενώ ο ένας ήταν επιθετικός από τη Σκανδιναβία και ο άλλος αμυντικός από τη Νότια Αμερική, ήταν στην ίδια ηλικία με τον Maxwell να είναι μόνο πέντε εβδομάδες μεγαλύτερος. Ο Maxwell όμως θα μπορούσε να περαστεί ως “πατέρας” του Ibrahimovic, καθώς ήταν έτη φωτός μπροστά από τον φίλο του όσον αφορά στην ωριμότητα και στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο πρέπει να φροντίσει τον εαυτό του.
"Ο Maxwell ήρθε στον Ajax ταυτόχρονα με εμένα, έτσι με πήρε στο αεροδρόμιο και τον γνώρισα λίγο περισσότερο" αναφέρθηκε αργότερα ο Ibrahimović σε συνέντευξη του στην επίσημη ιστοσελίδα της Ligue 1. "Μετά από δύο εβδομάδες κάλεσα τον Maxwell και του είπα ότι έχω προβλήματα. Αν θέλεις να έχεις ένα αρκουδάκι, καλούσα τον Maxwell και του έλεγα ότι δεν έχω φαγητό στο σπίτι και χρειάζομαι βοήθεια. Εκείνος με απάντησε έλα στο σπίτι μου και με έστρωσε στο πάτωμα ένα στρώμα για ύπνο. Κοιμόμουν στο σπίτι του για δύο εβδομάδες. Έβγαινα μαζί του, έτρωγα φαγητό μαζί του και οδηγούσα μαζί του. Μετά από ένα μήνα ήρθε ο πρώτος μου μισθός και έγινε ευκολότερο για μένα. "
Αυτή η ιστορία δείχνει πόσο σοφός και πόσο ανεξάρτητος ήταν ο Maxwell στην τρυφερή ηλικία των 20 ετών, ακόμη και σε μια ξένη γη και με την δική του ποδοσφαιρική εξέλιξη για να επικεντρωθεί. Με το πέρασμα των χρόνων θα γινόταν διάσημος για τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε τα συναισθήματά των συμπαικτών του πίσω από τις σκηνές σαν να ήταν ένας αξιωματικός σύνδεσμος. Αυτή η πρώιμη αλληλεπίδραση με τον Ibrahimović το 2001 προσφέρει μια πρώιμη ματιά σε αυτή τη χαμηλόβαθμη όμως κρίσιμη ικανότητα. Το γεγονός ότι η σύζυγος του Maxwell βοήθησε τον Julian Draxler να βρει ένα διαμέρισμα στο Παρίσι 16 χρόνια αργότερα δείχνει ότι ο αριστερός μπακ δεν έχασε ποτέ τη συγκεκριμένη ικανότητα να αντιληφθεί πότε ένας συμπαίκτης χρειαζόταν μια χείρα βοήθειας.
Πίσω κατά τις πρώτες του ημέρες στην Ολλανδία ο Maxwell ήταν κάτι περισσότερο από “φύλακας άγγελος” του Ibrahimović. Στην πραγματικότητα αρχικά απολάμβανε περισσότερη επιτυχία στον αγωνιστικό χώρο του Amsterdam Arena από το Σουηδό φίλο του. Τη σεζόν 2002/03 ο Ajax πήρε το Johan Cruyff Shield - το Σούπερ Καπ Ολλανδίας - όμως έχασαν την υπεράσπιση του πρωταθλήματος και του κυπέλλου. Σε ατομικό επίπεδο όμως αυτό ήταν το πραγματικό έτος ξεμπλοκαρίσματος του Maxwell, καθώς ο χρόνος παιχνιδιού του αυξήθηκε περαιτέρω τόσο πολύ ώστε να κάνει τις πιο πολλές εμφανίσεις από όλο το ρόστερ.
Αν ήταν επιβάτης κατά τη διάρκεια του θριάμβου του κυπέλλου της Cruzeiro το 2000, δεν ήταν πλέον σίγουρα σε όλη την άλλη πορεία του. Στον Ajax ήταν ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της ομάδας. Τη σεζόν 2003/04 το πρωτάθλημα πιάστηκε από τα ερυθρόλευκα χέρια και ο Maxwell ψηφίστηκε ως ο ποδοσφαιριστής της χρονιάς στην Ολλανδίας, μόλις ο πέμπτος ξένος ποδοσφαιριστής που θα λάβει ποτέ αυτή την τιμή. Συχνά παίζοντας σε μια πιο προχωρημένη θέση στην αριστερή πτέρυγα παρά σαν αριστερός μπακ, έδειξε ότι ήταν ένας επιδέξιος ντριμπλέρ βάζοντας δύο τέρματα και παρέχοντας έξι ασίστ στην Eredivisie. Η επίδρασή του από την πλευρά του ήταν σημαντική μιας και βοήθησε τον φίλο του Zlatan να σκοράρει 13 φορές εκείνο το χρόνο, αρκετό για τον Σουηδό να προσελκύσει την προσοχή άλλων κορυφαίων συλλόγων και να πάρει μεταγραφή στη Juventus.
Υπήρξε επίσης σημαντικό ενδιαφέρον για τα ταλέντα του Maxwell όμως παρέμεινε στην Ολλανδία για δύο ακόμη χρόνια παίρνοντας άλλο ένα κύπελλο και το Johan Cruyff Shield, δύο τρόπαια που προσδίδουν στον Βραζιλιάνο ένα πλεονέκτημα έναντι του Ibrahimović στα μετάλλια. Το δίδυμο ωστόσο τελικά επανενώθηκε στο Μιλάνο με τον Σουηδό να μετακινείται από τη Juventus στην Inter το καλοκαίρι του 2006.
Ο Maxwell είχε υποστεί σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο τον Απρίλιο του 2005 και ποτέ δεν έπαιξε ξανά για τον Ajax μετά από ένα άσχημο μαρκάρισμα από έναν ποδοσφαιριστή της Willem II, αφήνοντας τον ελεύθερο τον επόμενο Ιανουάριο. Για να μη συμπεριληφθεί στην λίστα των μη Ευρωπαίων ποδοσφαιριστών, υπέγραψε τεχνικά στην Empoli μέχρι το τέλος της σεζόν 2005/06 όμως ποτέ δεν αγωνίστηκε για τους Azzurri πριν μεταφερθεί στην Inter εκείνο το καλοκαίρι.
Παίρνοντας τη μπάλα προς το κέντρο του γηπέδου σπρίνταρε γύρω από το ζαλισμένο αμυντικό για να συλλέξει εκ νέου μια πάσα. Σε αυτό το σημείο το Giuseppe Meazza κρατούσε την αναπνοή του. Όλοι ήξεραν ότι το αριστερό του πόδι είχε τη δυνατότητα να γυρίσει την μπάλα ή να τη στείλει στο βάθος της εστίας και εν τέλει επέλεξε το δεύτερο. Σε έναν φιλικό αγώνα θα ήταν ένα ξεχωριστό τέρμα όμως η σημασία του και το γεγονός ότι το έκανε στην επιστροφή του από το τραυματισμό το έκανε ακόμα πιο αξιοσημείωτο.
Λίγες εβδομάδες αργότερα η Inter πήρε τη νίκη που χρειαζόταν για να σηκώσει το 15ο Scudetto, ένα καινούργιο τρόπαιο για τον Maxwell να σηκώσει στον αέρα όμως ένα τρόπαιο με το οποίο είχε εξοικειωθεί με τις επόμενες χρονιές. Η ομάδα του Μιλάνου διατήρησε τον τίτλο της την επόμενη και τη μεθεπόμενη σεζόν τοποθετώντας ένα σούπερ καπ Ιταλίας στην τροπαιοθήκη του όπου ο αριστερός μπακ σκόραρε από την άσπρη βούλα στη νίκη της στα πέναλτι επί της Roma.
Μέχρι το καλοκαίρι του 2009 οι συνολικοί τίτλοι του Maxwell έφτασαν τα 12 όμως μόλις ξεκίνησε η καμπάνια του. Η Barcelona του Pep Guardiola είχε πάρει μόλις ένα ιστορικό τρεμπλ όμως υπήρχαν άφθονα τρόπαια ακόμα να παρθούν και ο Maxwell - μαζί με τον φιλόδοξο φίλο του Ibrahimović - έκαναν τη κίνηση στο Camp Nou.
Υπογράφοντας πενταετές συμβόλαιο αφού η Barcelona πλήρωσε 4,5 εκατομμύρια ευρώ για τις υπηρεσίες του ο Maxwell παρουσιάστηκε ως ποδοσφαιριστής στις 17 Ιουλίου του 2009, μία από τις πιο περήφανες μέρες που μπορεί να φανταστεί. Εκείνος αποκτήθηκε ως εναλλακτική λύση του Éric Abidal και για την ευελιξία και την ικανότητά του να παίζει πιο μπροστά στα αριστερά. "Ο Guardiola με ζήτησε να διατηρήσω την ισορροπία ανάμεσα στην άμυνα και στην επίθεση και αυτό προσπαθώ να κάνω", εξήγησε λίγο μετά τον ερχομό του. Ένα μήνα αργότερα θα πάρει το πρώτο του μετάλλιο, ένα μετάλλιο που θα αποτελεί κομμάτι του απίστευτου Sixtuple το 2009. Ακόμα κι αν έπαιξε μόνο ως απλό μέλος στις επιτυχίες του σούπερ καπ Ευρώπης, του Σούπερ Καπ Ισπανίας και του Παγκόσμιου Κυπέλλου συλλόγου, ο Maxwell συνέχιζε να προσθέτει τιμητικά τρόπαια.
Συνολικά πήρε 10 τρόπαια κατά τη διάρκεια του χρόνου του στην Καταλονία, μάρτυρας δύο πρωταθλημάτων, τριών Σούπερ Καπ Ισπανίας, δύο σούπερ Καπ Ευρώπης, δύο Παγκοσμίων Κυπέλλων συλλόγων και ενός Champions League. Το "Μάρτυρας" είναι μια σωστή λέξη που πρέπει να χρησιμοποιηθεί εδώ επειδή η θητεία του Maxwell στο Camp Nou ήταν η πιο τιτλούχα από όλη του την καριέρα του όμως και η λιγότερο συμμετοχικη. Συνολικά φόρεσε τα χρώματα της Barcelona 89 φορές σε αυτές τις δυόμιση χρονιές και για κάθε τρόπαιο πραγματοποίησε κατά μέσο όρο εννέα εμφανίσεις.
Προφανώς λοιπόν έγινε πολλή δουλειά για αυτόν. Ήταν ουσιαστικά ένας “επιβάτης” και δεν έπαιξε ούτε λεπτό στον τελικό του Champions League στο Wembley και στους τελικούς του Σούπερ Καπ Ευρώπης και του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων του 2009 και του 2011. Ο μόνος τελικός στον οποία συμμετείχε ήταν το Σούπερ Καπ Ισπανίας αγωνιζόμενος σε ένα από τα δύο παιχνίδια της έκδοσης του 2009, και στα δύο 90λεπτα του 2010 και καθόλου του 2011.
Ο Maxwell όμως θα είναι ο πρώτος που θα παραδεχτεί ότι παίρνει τα μετάλλια στην Καταλονία με λίγο κόπο: "Το εύκολο πράγμα που πρέπει να κάνω είναι να μείνω στη Barcelona" είπε, υποδεικνύοντας ότι θα μπορούσε να συνεχίσει να παίζει πίσω από "το καλύτερο αριστερό μπακ στον κόσμο" (Abidal) και να γευτεί ακόμα περισσότερη δόξα. Αντίθετα αποφάσισε ότι ήθελε μια καινούργια πρόκληση και γι 'αυτό διένυσε τα σύνορα για να πάει στη Γαλλία όπου αποκτήθηκε από τη Paris Saint-Germain για 3,5 εκατομμύρια ευρώ.
Δεν μπορεί να πει κανείς ότι απέτυχε στη Barcelona δεδομένου ότι ποτέ δεν αναμενόταν να εκθρονίσει τον Abidal, αλλά με τους 30 μήνες του να τους περνά ως επί το πλείστον στον πάγκο του Camp Nou είχε μειωθεί η φήμη του κάπως και έφτασε στο Parc des Princes τον Ιανουάριο του 2012 με λίγες τυμπανοκρουσίες. Πεντέμιση χρόνια αργότερα όμως θα αποχωρήσει ως ήρωας. Δεδομένης της τάσης του για σκληρή δουλειά, την συμπαθητική του φυσιογνωμία και την προθυμία του να μάθει τη τοπική κουλτούρα και τα Γαλλικά έγινε άμεσα αγαπημένος των οπαδών και του προπονητή.
Έχοντας φτάσει ακριβώς στα μισά της σεζόν 2011/12 αμέσως εισήχθη στη φυσική του θέση του αριστερού μπακ από τον Carlo Ancelotti - που άνελαβε την ίδια στιγμή - και ο Βραζιλιάνος έπαιξε στους 14 από τους υπόλοιπους 19 αγώνες της Ligue 1. Αυτό όμως δεν στάθηκε αρκετό για να ξεπεράσει τη μικρή Montpellier στη κορυφή της βαθμολογίας, κάνοντας τη σεζόν 2011/12 τη πρώτη σεζόν από τον τραυματισμό του το 2005 στον οποίο ο Maxwell δεν αναδείχθηκε πρωταθλητής ενός πρωταθλήματος.
Αυτό δεν θα συνέβαινε ξανά τα επόμενα τέσσερα χρόνια μιας και το πρότζεκτ της PSG όλο και περισσότερο δυνάμωνε. Ενώ έφτανε καλύτερη ποιότητα στο πρόσωπο των Thiago Silva, Ezequiel Lavezzi, David Beckham, Edinson Cavani, Marquinhos, David Luiz και φυσικά του αδιαχώριστου ποδοσφαιρικού του μισού Ibrahimović, ο Maxwell μπόρεσε να συγκρατήσει την θέση του στα αριστερά. Ένα από τα πιο σημαντικά μέλη της ομάδας εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.
Στον αγωνιστικό χώρο έπαιξε στα περισσότερα από τα μισά παιχνίδια του πρωταθλήματος σε κάθε χρονιά που έμεινε στο Παρίσι, αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις των ταλαντούχων εναλλακτικών επιλογών όπως οι Lucas Digne και Layvin Kurzawa. Σε αντίθεση με τη Barcelona ήταν τακτική επιλογή στις μεγαλύτερες αναμετρήσεις της ομάδας του αγωνιζόμενος στις οκτώ από τις 11 θριαμβεύσεις τους στα κύπελλα (κατέκτησε το κύπελλο Γαλλίας τρεις φορές, το Λιγκ Καπ τέσσερις φορές και το Σούπερ Καπ Γαλλίας άλλες τέσσερις φορές).
Εκτός αγωνιστικού χώρου ήταν μια από τις αξιότιμες φιγούρες στα αποδυτήρια και ένας που θα μπορούσε να διευκολύνει τις μεταβάσεις της προπόνησης που βίωσε στην ομάδα. «Προσπαθώ να δώσω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ», υπενθύμισε αργότερα. "Προσπαθώ να δώσω εμπιστοσύνη σε μερικούς παίκτες που δεν έχουν ακόμα πολύ μεγάλη εμπειρία." Μπορεί να μην ήταν ποτέ ο μόνιμος αρχηγός όμως πάντοτε ενήργησε έτσι, και όταν ο Thiago Silva έλειπε φορούσε συνήθως το περιβραχιόνιο.
Τόσο εντυπωσιακή ήταν η αναβίωση του μετά τη Barcelona που ο Maxwell πραγματοποίησε ακόμη και το ντεμπούτο του στην Εθνική Βραζιλίας στα 31 του. Δεδομένου ότι ανταγωνιζόταν με τους Roberto Carlos, Marcelo και Filipe Luis - μερικοί από τούς καλύτερους αριστερούς μπακ στην ιστορία του ποδοσφαίρου και όχι μόνο στη Βραζιλία - με την πάροδο των ετών, δεν αναμενόταν να εκπροσωπήσει τη χώρα του σε ανώτερο επίπεδο. Όμως έβαλε τα περίφημα κίτρινα χρώματα ως νεαρός για την Ολυμπιακή ομάδα παίζοντας 10 φορές συνολικά με τις εμφανίσεις της, συμπεριλαμβανομένης μίας συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, μια ιδιαίτερη στιγμή ακόμα κι αν την έκανε στον αδιάφορο σχετικά αγώνα της τρίτης θέσης κόντρα στην Ολλανδία.
"Ήμουν ειλικρινά έκπληκτος όταν κλήθηκα γιατί δεν το περίμενα καθόλου" ανέφερε για την καθυστερημένη ενσωμάτωσή του στα “Καναρίνια”. "Προσπάθησα να απολαύσω κάθε λεπτό που είχα στην Εθνική ομάδα. Στον αγωνιστικό χώρο όμως και εκτός αυτού μιλώντας στους ανθρώπους και μοιράζοντας την ευτυχία που έχουν όλοι οι Βραζιλιάνοι παίκτες όταν συναντιούνται ο ένας με τον άλλον ».
Ενώ ο άνθρωπος από το Espírito Santo δεν κατάφερε ποτέ να πανηγυρίσει ένα τρόπαιο με τη χώρα του για το Διεθνές καθήκον, έκανε και πάλι περήφανη την πατρίδα του σε συλλογικό επίπεδο. "Η νίκη σε αυτόν τον αγώνα ήταν η καλύτερη δυνατή αποστολή", δήλωσε ο Unai Emery για τη νίκη της PSG στο τελικό του κυπέλλου Γαλλίας επί της Angers, ένας αγώνας που θα μείνει στην ιστορία ως το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Maxwell και ως το 37ο τρόπαιο του. Βέβαια θα ήταν ψέμα να υπονοήσουμε ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε καθένα από από τα συγκεκριμένα τρόπαια. Να παίζεις με παίκτες όπως ο Zlatan Ibrahimović, ο Wesley Sneijder, ο Lionel Messi και ο Thiago Silva είναι μια ευλογία. Ωστόσο αν κάποιος στο ποδόσφαιρο αξίζει μια τέτοια δόξα τότε αυτός είναι ο Maxwell.
Ίσως να μην είναι ο πιο ταλαντούχος - παρόλο που οι δεξιότητές του δεν θα έπρεπε ποτέ να υποτιμηθούν - όμως ήταν ένας Gentleman του αθλήματος, βοηθώντας συνεχώς τους συμπαίκτες του και μη δεχόμενος ποτέ τη κόκκινη κάρτα σε 590 εμφανίσεις στην Ευρώπη. Μπορεί να μην είναι ο πιο προφανής υποψήφιος για να είναι ο πιο τιτλούχος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών σε συλλογικό επίπεδο όμως εξακολουθεί να είναι άξιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου