Δημήτρης Βαρσάνης
Περπατώντας μέσα από τα φεστιβάλ της χώρας στην κεντρική Ιταλία, είναι εύκολο να δει κανείς κάποιους από την Καμπανία να πωλούν ενδύματα από δεύτερο χέρι, ατελή παπούτσια, απούλητα αποθέματα παλιών ποδοσφαιρικών φανελών και ούτω καθεξής.
Ακόμα και σήμερα μεταξύ όλων αυτών των αγαθών, δεν είναι ασυνήθιστο να βρούμε τη φανέλα της Salernitana με την χορηγία Exigo της σεζόν 1998-99, ένα λείψανο που κουβαλά μαζί του μια πολύ μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία αποτελούμενη από όνειρα και ελπίδες αλλά και από σκοτεινές σελίδες που κατέχουν τη χειρότερη πλευρά του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Όντας για πρώτη φορά στη Serie A από το 1947, η σεζόν 1998-99 προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στο Σαλέρνο φέρνοντας στην επιφάνεια τα αδρανή πάθη της πόλης, τόσο τα καλά όσο και τα άσχημα.
Τα συναισθήματα δοκιμάστηκαν και από πολύ νωρίς. Παρά το γεγονός στο ρόστερ της διέθετε παίκτες όπως ο Marco Di Vaio, ο Rigobert Song και ο 20χρονος Gennaro Gattuso, η Salernitana βρέθηκε στην 16η θέση της βαθμολογίας στο τέλος του 1998 και το μόνο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα ήταν η νίκη επί της Lazio με 1-0. Τον Ιανουάριο μετά από μια οδυνηρή ήττα εναντίον της Vicenza, ο πρόεδρος Aniello Aliberti αποφάσισε να αλλάξει κάτι: ο προπονητής Delio Rossi έπρεπε να αντικατασταθεί από τον Francesco Oddo. Τουλάχιστον αυτό ήταν το πλάνο που είχε στο μυαλό του όμως δεν υπολόγισε την τρέλα των υποστηρικτών της Salernitana.
Στις 12 Ιανουαρίου του 1999 όταν ο πρόεδρος ανακοίνωσε την είδηση στην ομάδα μετά από μια προπόνηση στο Saragnano, μια μάζα Ultras έφτασε στην αθλητική εγκατάσταση προσπαθώντας να σπάσει τα κιγκλιδώματα χρησιμοποιώντας βίαια μέσα. Όταν η ομάδα βγήκε το εξαγριωμένο πλήθος άρχισε να επιτίθεται σε όλους συμπεριλαμβανομένου του προέδρου, κατηγορώντας τους παίκτες ότι «πρόδωσαν» τον Delio Rossi. Μάλιστα ο νεαρός επιθετικός Vincenzo Chianese δέχτηκε μια κλωτσιά στην πλάτη του και μέσα σε μια καταιγίδα βρισιών και ξύλου, οι παίκτες και η διοίκηση αναγκάστηκαν να σπεύσουν στα αυτοκίνητά τους και να ξεφύγουν από την συμπλοκή. Όμως τα χειρότερα δεν έκαναν ακόμα την εμφάνιση τους.
Λίγες ώρες αργότερα ο Πρόεδρος παρουσίασε τον Francesco Oddo μπροστά στις κάμερες, όταν μια ομάδα εκατοντάδων Ultras έσκασε στην αίθουσα συνεδριάσεων τύπου εκφράζοντας επιθετικά την δυσαρέσκειά της για την απόφαση του συλλόγου ενώ υπερασπίστηκε σθεναρά τον Delio Rossi. Το γραφείο ανατράπηκε, ο Aliberti υπέστη σωματική επίθεση και όλοι με τη βοήθεια των δυνάμεων ασφαλείας δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να φυγαδευτούν για άλλη μια φορά.
Η κατάσταση ήταν αβάσιμη. Ο Oddo κατανοητά εγκατέλειψε τη δουλειά του και ο Delio Rossi παρέμεινε ως προπονητής της Salernitana. Οι Ultras κέρδισαν όμως το χαμηλότερο σημείο της σεζόν για τη Granata δεν είχε ακόμη εμφανιστεί. Στον αγωνιστικό χώρο η ομάδα παρουσίασε μια ένδειξη αντίδρασης νικώντας τις Roma, Empoli και Sampdoria και χάνοντας μετά από έναν αγώνα - θρίλερ στο San Siro από τη Milan με 3-2.
Στα τέλη Μαρτίου ο Oddo αντικατέστησε τελικά τον Rossi, αυτή τη φορά χωρίς αναπάντεχες διακοπές ή αναταραχές. Κάτω από την καθοδήγησή του η Salernitana απέδειξε ότι ήταν μια ομάδα που είχε ακόμα ότι χρειαστεί για να αποφύγει τον υποβιβασμό: οι νίκες επί της Inter και της Bologna ήταν η απόδειξη.
Οι τελευταίοι τέσσερις αγώνες της σεζόν ήταν κρίσιμοι για τον προσδιορισμό της τύχης των ιππόκαμπων. Ο πρώτος στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία: σε ένα γεμάτο Arechi, η Salernitana παρήγαγε μια τέλεια απόδοση για να υπερκεράσει το εμπόδιο της Juventus του Zidane χάρη σε ένα γκολ του Marco Di Vaio. Αυτό το αποτέλεσμα κράτησε τη μάχη με τους άμεσους ανταγωνιστές της για τη παραμονή - κυρίως τη Piacenza και τη Perugia - ανοιχτή.
Μια εβδομάδα αργότερα μια ήττα από τη Cagliari έριξε πάλι τη Salernitana στη βαθμολογία. Όμως σύντομα ακολούθησε μια νίκη επί της Vicenza στις 16 Μαΐου. Ένα παιχνίδι έμεινε ενάντια στην Piacenza. Η Granata έπρεπε να κερδίσει και να ελπίζει ότι η Perugia - η οποία βρισκόταν δύο βαθμούς πάνω της - δεν θα καταφέρει να νικήσει τη Milan. Μια επικράτηση της Perugia ήταν πράγματι εξαιρετικά απίθανη, με τους Rossoneri να χρειάζονται μια νίκη για να εξασφαλίσουν το 16ο Scudetto. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τα τέρματα του Andrés Guglielminpietro και του Oliver Bierhoff, εξασφαλίζοντας ότι η Milan θα έφευγε με τους τρεις βαθμούς από την Ούμπρια (2-1).
Ενώ οι Rossoneri άνοιγαν τις φιάλες σαμπάνιας για να πανηγυρίσουν τον τίτλο, μια εντελώς διαφορετική μάχη έλαβε χώρα στο στάδιο Leonardo Garilli της Piacenza, 400 χιλιόμετρα απόσταση από την Περούτζια. Το Piacenza - Salernitana έμελλε να είναι ένας αγώνας όπως λίγοι άλλοι. Ένας αγώνες όπου οι ιστορίες, η μοίρα και οι παρανοήσεις διασταυρώνονται η μία με την άλλη. Η μοίρα των δύο προπονητών (Giuseppe Materazzi και Francesco Oddo) που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι το πεπρωμένο οκτώ χρόνια αργότερα θα τους ενώσει για να χαρούν μαζί, αφού οι δύο γιοι τους Marco (Materazzi) και Massimo (Oddo) θα σήκωναν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 στο Βερολίνο.
Ήταν επίσης ένας παράξενος αγώνας με τη χειρότερη έννοια. Οι χρωματισμένοι οπαδοί με γρανάτη παρακολουθούσαν μια ομάδα που έπρεπε να κερδίσει τον αγώνα, αλλά αναπάντεχα αναμενόταν να το κάνει χωρίς να επιτίθεται. Στο πρώτο ημίχρονο η Salernitana έκανε μόνο μια προσπάθεια για γκολ (μια κεφαλιά του David Di Michele). Η Piacenza δεν βιαζόταν. Όμως δεν χρειαζόταν εκείνη τους τρεις βαθμούς και έτσι συνέχισε να παίζει με συνετό τρόπο.
Ξαφνικά στο 53’ ο 40χρονος Pietro Vierchowod με κεφαλιά έβαλε το τελευταίο γκολ της θρυλικής καριέρας του ύστερα από μια εκτέλεση κόρνερ για να βάλει τη Piacenza μπροστά στο σκορ. Η Salernitana εμφάνισε κάποια αντίδραση στις απέλπιδες επιθέσεις της και ο Salvatore Fresi από τα έντεκα βήματα ισοφάρισε 1-1.
Από εκείνη την στιγμή άρχισε ένα φεστιβάλ ανοησίας: η Serie B απείχε μόλις μισή ώρα όμως η Salernitana δεν προσπάθησε καθόλου να κερδίσει τον αγώνα. Σαν να νόμιζε ότι ήταν ήδη σωμένη και η Granata δεν απείλησε ξανά την εστία της Piacenza μέχρι το χρόνο των καθυστερήσεων. Τότε όμως ήταν πολύ αργά. Ο χρόνος τελείωσε.
Στο τέλος του αγώνα τα πραγματικά περίεργα άρχισαν ξεδιπλώνονται. Ο Fresi πήγε στον διαιτητή για να διαμαρτυρηθεί για ένα πέναλτι που δεν δόθηκε στην ομάδα του προς το τέλος του αγώνα. Μετά από αυτή την άκαρπη διαμαρτυρία κατευθύνθηκε στον Vierchowod. Οι πράξεις του ήταν ακατανόητες. Ο παίκτης της Salernitana φέρεται να «κατηγόρησε» τον αντίπαλο αμυντικό ότι με το γκολ του τους καταδίκασε σε υποβιβασμό, υποδηλώνοντας ότι ο Vierchowod δεν θα έπρεπε ποτέ να βρεθεί σε εκείνη τη θέση.
Η τρέλα έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν η αντιπαράθεση από τις λέξεις οδηγήθηκε στις μπουνιές και οι περισσότεροι από τους παίκτες στον αγωνιστικό χώρο ακολούθησαν τη φασαρία. Οι αστυνομικοί έπρεπε να κατευθύνουν το διαιτητή στα αποδυτήρια για να τον αποτρέψουν από τον τραυματισμό και ο πόλεμος πέρασε στη σήραγγα, σηματοδοτώντας ένα από τα πιο θλιβερά φινάλε σεζόν στο Ιταλικό ποδόσφαιρο.
Μαζί με τους παίκτες οι Ultras κατέβηκαν επίσης σε μια κόκκινη ομίχλη. Νευριασμένοι από αυτά που έβλεπαν στον αγωνιστικό χώρο ενώ οι παίκτες τους κατέστρεφαν τα αποδυτήρια τους στο Garilli Garilli, οι Ultras αποφάσισαν να καταστρέψουν τα πάντα στο προσκήνιο: συμπεριλαμβανομένων των αυτοκινήτων, των κάδων σκουπιδιών και των παραθύρων.
Δυστυχώς αυτό δεν ήταν αρκετό για να ικανοποιήσουν τη λαχτάρα τους για τη καταστροφή. Στην ειδική αμαξοστοιχία που τους γύριζε στο σπίτι μερικοί από τους υποστηρικτές της Granata, αφού κατέστρεψαν τα καθίσματα και τα παράθυρα άναψαν μια πυρκαγιά που το μετέτρεψαν σε μια καυτή “κόλαση” στις ράγες. Τέσσερις νεαροί οπαδοί της Salernitana έχασαν τη ζωή τους στη σιδηροδρομική σήραγγα κοντά στο Σαλέρνο.
Το σκοτεινό υπόβαθρο της υποστήριξής τους εκτέθηκε βίαια και τη παρατήρησαν όλοι. Μία από τις πιο μαύρες σελίδες στη Salernitana και στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ιταλίας είχε γραφτεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου