David Villa: Η ατελείωτη εξέλιξη του "παιδιού από την Αστούρια"

Δημήτρης Βαρσάνης

Περιορισμένος στο νοσοκομειακό κρεβάτι του, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κοιτάξει ανυπόμονα την τηλεόραση. Ο ελαφρύς ήχος της μουσικής ακουγόταν χαμηλόφωνα όμως το ματς που περιέκλειε τα μάτια του τον είχε διογκώσει.

Οι μνήμες της ελευθερίας και της χαράς θα πλημμυρίζονταν πίσω και θα κλωτσούσε το αριστερό του πόδι συνεχώς πάνω κάτω, προκαλώντας έτσι στη μητέρα του τόσο μεγάλη απογοήτευση που τελικά αναγκάστηκε να τον σταματήσει. Για δύο μήνες η μόνη ζωή που γνώριζε ο David Villa ήταν στατική, περιορισμένη και χωρίς όνειρα.

Όλα έμοιαζαν τόσο διαφορετικά πριν από εκείνο τον τραυματισμό. Είμαστε το 1985 και ένα αγόρι τεσσάρων ετών στη μικρή ενορία της Τουίλα στην Ισπανία έκανε ό, τι αγαπούσε. Οι εβδομάδες περνούσαν στο τοπικό σχολείο με τους μαθητές να μετράνε με προσοχή τα δευτερόλεπτα μέχρι την ελευθερία τους. Από εκεί θα έτρεχαν στο σπίτι για να παίξουν ποδόσφαιρο στο δρόμο μέχρι να νυχτώσει. Ο κανονισμός του 11 έναντι 11 δεν ήταν ποτέ μια επιλογή, καθώς μέχρι και 40 παιδιά θα έμπαιναν γύρω από τη μπάλα μόνο με τη επιθυμία να λάβουν αυτή την πρώτη μυθική αφή.

Ένα απόγευμα ο Villa αποφάσισε να τα βάλει με μερικά μεγαλύτερα αγόρια. Ενώ ο David και ένας άλλος θα πήγαιναν και οι δύο για την μπάλα, ένα τρομακτικό ατύχημα θα έβλεπε το πολύ βαρύτερο αγόρι να πέφτει στο δεξί του πόδι σπάζοντας το μηριαίο οστό του. Ήταν τόσο κακό σπάσιμο που οι γιατροί είπαν στους γονείς του ότι υπήρχαν δύο επιλογές θεραπείας με ριζικά διαφορετικά αποτελέσματα. Η πρώτη ήταν μια άμεση χειρουργική επέμβαση με αποτέλεσμα μια ευκολότερη ανάκαμψη στο παρόν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα έκανε την κινητικότητά του περιορισμένη για το υπόλοιπο της ζωής του.

Η άλλη επιλογή ήταν πολύ πιο δύσκολη όμως είχε την πιθανότητα τελικά να θεραπεύσει το πόδι του εντελώς. Απαιτούσε ένα γύψο που θα τεντωνόταν από τον αστράγαλο μέχρι το ισχίο του καθιστώντας τον ακίνητο μέχρι ο γιατρός να κρίνει διαφορετικά. Τελικά ο πατέρας του θα είναι αυτός που θα έπαιρνε τη τελευταία απόφαση. Επιλέχθηκε ο επιζήμιος δρόμος με το γύψο στο πόδι όμως αυτό ταίριαζε μόνο, γιατί ήταν η αποστολή ζωής του José Manuel Villa για να κάνει ό, τι μπορεί για να εμποδίσει τον γιο του να περπατήσει στο ίδιο μονοπάτι με αυτόν.

Ο Jose ήταν φανατικός του ποδοσφαίρου και από τη στιγμή που γεννήθηκε ο David έκανε ό, τι μπορούσε για να τον βοηθήσει να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Όπως και οι περισσότεροι άντρες στη Τουίλα δούλευε ως ανθρακωρύχος. Κάθε μέρα όταν ο David θα σηκωνόταν από τις ανέσεις του κρεβατιού του, ο Jose θα ήταν 2.600 πόδια μέσα στη σκοτεινή, επίσημη γη που εργαζόταν σε μια βάρδια στο ορυχείο. Ο άνθρακας αντιπροσώπευε τον καρδιακό παλμό ολόκληρης της πόλης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Ήταν μια ελάχιστα ευχάριστη δουλειά που γινόταν περισσότερο από αναγκαιότητα απ 'ότι γοα οποιοδήποτε ανούσιο πάθος. Η δουλειά έπληξε τον Jose σκοτώνοντας μερικούς από τους φίλους του σε τραγικά ατυχήματα, ενώ τον κράτησε όλη τούτη τη χρονική περίοδο σε πληθώρα χειρουργικών επεμβάσεων. Τα γόνατα, ο αγκώνας και η μύτη ήταν μόνο μερικά από τα κυριότερα σημεία από το κακοποιημένο σώμα του.

Μετά από 60 ημέρες που περιορίστηκαν σε εκείνο το κρεβάτι ο David τελικά βγήκε στον έξω κόσμο. Αυτό που μοιάζει με μια χαρούμενη στιγμή παρεμποδίστηκε από την πραγματικότητα ότι τέσσερις επιπλέον μήνες παρέμειναν υπό φόβο. Απροσδόκητα οι δύο Villa έπιασαν αμέσως στην μπροστινή αυλή του σπιτιού. Με το χέρι του να τεντώνεται στον τοίχο για να στηρίξει το βάρος του και το γύψινο του πόδι να μετακινείται από το ανοιχτό, ο πατέρας του θα έριχνε την μπάλα στο άλλο άβολο αριστερό πόδι του. Οι ώρες με τις ώρες θα περνούσαν από το ρολόι καθώς οι δύο θα επαναλάβουν τη ίδια διαδικασία μέρα με τη μέρα.

"Όσο πόνο και αν είχα η πλάτη του ήταν πιθανώς σε πιο δύσκολη θέση μετά από μια κουραστική μέρα στο ορυχείο. Όμως δεν παραπονέθηκε ποτέ. Το αγαπούσε πραγματικά. Από εκείνη την ημέρα ο πατέρας μου ήταν πάντα δίπλα μου παρακολουθώντας κάθε φορά που έπαιζα. Θα μετακινούσε τις βάρδιες του στο ορυχείο ώστε να είναι στο σπίτι εγκαίρως για τις προπονήσεις μου, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα δούλευε στις 2 το πρωί. Από τότε που ήμουν πέντε χρονών παίζοντας ποδόσφαιρο στο πάρκο μέχρι που έφυγα στα 20, ποτέ μου δεν πήρα το λεωφορείο για την προπόνηση. Ο πατέρας μου ήταν πάντα εκεί για να με πάει” ανέφερε συγκινημένος ο Villa.

Εκείνη η στιγμή έμοιαζε τόσο ασήμαντη όμως άρχιζε να αναπτύσσεται ο David από τις μεγαλύτερες προοπτικές που έχει δει ποτέ η χερσόνησος. Δέκα χρόνια μετά το όνειρο σχεδόν εξαφανίστηκε και πάλι. Στην ηλικία των 14 ετών η συνεχόμενη εξέλιξη του David ως ποδοσφαιριστή τον είχε προσπεράσει στις τάξεις ακαδημιών της UP Langreo. Δυστυχώς καθώς οι εβδομάδες περνούσαν ο χρόνος του David ολοκληρώθηκε απότομα. Η χαρά για το άθλημα σύντομα έσβησε δημιουργώντας ένα τοξικό μείγμα απόλυτης απογοήτευσης.

Έτοιμος να τα παρατήσει μια για πάντα ένα γνωστό πρόσωπο και πάλι ήταν εκεί για να τον ξεσηκώσει. Ο Jose ενέπνευσε την αυτοπεποίθηση στον David εξορθολογώντας ότι αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια μικρή απόκλιση στο δρόμο του προς το μεγαλείο. Τελικά ο David έμεινε παγιδευμένος αρκετό καιρό πριν τελικά εγγραφεί στην σχολή ποδοσφαίρου Mareo, την Ακαδημία της Sporting Gijón στην ηλικία των 16 ετών.

Ακόμη στο σχολείο και στις σπουδές του για να γίνει ένας ηλεκτρολόγος το πρόγραμμα επαγγελματικής ανάπτυξης απαιτούσε από τους μαθητές του να κάνουν ένα internship ( εγκατάσταση κλιματιστικών ή έργων αυτής της ποικιλίας). Όμως λόγω του εξαντλητικού χρονοδιαγράμματος με την Sporting, τα παιχνίδια συχνά έρχονταν σε σύγκρουση με την πρακτική άσκηση. Αυτό τον έφερε σε μια άλλη δύσκολη επιλογή: να συνεχίσει τις σπουδές του και να ακολουθήσει μια πρακτική ζωή ή να αναστείλει το σίγουρο πράγμα για να κυνηγήσει το όνειρο;

Ο David ήξερε ότι ο πατέρας του δεν θα γινόταν πολύ πειστικός όμως η μητέρα του Dorita ήταν ένα διαφορετικό κτήνος. Το πάθος της για το ποδόσφαιρο άρχιζε και τελείωνε με το σύζυγό της και το γιο της. Αντ'αυτού ήθελε απλά από τον David να αποφασίσει με ένα λογικό και ασφαλή τρόπο. Μελετημένος με σχολαστικό τρόπο ο Δαβίδ παρουσίασε με επιτυχία μια συμφωνία σε αυτήν: δώσε μου δυο χρόνια να φτάσω στην ανδρική ομάδα της Sporting ή θα παραιτηθώ από το ποδόσφαιρο μια για πάντα και θα επιστρέψω στην πρακτική του ηλεκτρολόγου.

Ακριβώς δύο χρόνια αργότερα 16.000 οπαδοί μπήκαν στις κερκίδες του El Molinón. Μεταξύ μιας θάλασσας από ερυθρόλευκες φανέλες που κατέκλυζαν τις κερκίδες, δύο γονείς φουσκώθηκαν με υπερηφάνεια. Μια μέρα που είχε αισθανθεί κάποτε τόσο μακρινή τελικά έφτασε. Τα δάκρυα έσπευσαν από τα μάτια της Dorita και ο Jose είχε αναδρομές του ήρωα του, Quini που κόσμησε την ίδια φανέλα τη δεκαετία του ‘70.

Αφού απορρίφθηκε από μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της επαρχίας τη Real Oviedo η οποία πίστευε ότι ήταν κοντός και ότι δεν είχε αρκετό δυναμικό, ο David Villa τελικά απέδειξε ότι η πεποίθηση της οικογένειάς του ήταν σωστή. Μπορεί να ήταν μόνο στη Segunda Division όμως όλα αυτά ήταν άσχετα, ένα θεμέλιο είχε μπει. Παρότι ο προπονητής του Pepe Acebal υπενθύμισε ότι στο David αρχικά έλλειπε η αντοχή για να αφήσει ένα πραγματικό αντίκτυπο και ότι έπρεπε να του δοθεί η ευκαιρία να κάνει ένα ένα τα βήματα, η ικανότητα του Villa για δουλειά ήταν «απαράμιλλη».

Σε μια απεικόνιση της ποιητικής δικαιοσύνης η απόδοσή του στο τοπικό ντέρμπι ξεχώρισε στο οποίο ο 19χρονος έκανε τη Real Oviedo χίλια κομμάτια. Θα έβαζε 18 γκολ στην πρώτη του σεζόν για την Sporting και ακολούθησαν άλλα 20 τη σεζόν 2002/03. Παρά την προσωπική του επιτυχία ο σύλλογος ταλαιπωρήθηκε οικονομικά. Χωρίς να έχει άλλη επιλογή τοποθέτησε την πιο καλή προοπτική της στην αγορά και μια πρόσφατα προβιβασμένη ομάδα της La Liga με ισχυρή φιλοδοξία πήρε το τηλέφωνο και ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις.

Το μόνο που χρειάστηκε ήταν τρία εκατομμύρια ευρώ. Μαζεύοντας τις αποσκευές του ο David ξεκίνησε για την πιο επικίνδυνη περιπέτεια του. Τα φιλικά στενά της Αστούριας είχαν φύγει και τώρα βρισκόταν στη μεγάλη κατηγορία της Ισπανίας. Το σήμα της Zaragoza  κοσμούσε το στήθος του και με αυτό ήρθε η ευθύνη της ανύψωσης μιας περιοχής που ποτέ δεν ήθελε να βιώσει πάλι την Segunda. Το πρώτο του γκολ θα έρθει στον τρίτο του αγώνα ενάντια στην Real Murcia. Άλλα 16 θα έβαζε έως το τέλος του πρωταθλήματος όμως το καλύτερο έργο του το κράτησε για το Copa del Rey.

Σκόραρε τέσσερις φορές στο τουρνουά συμπεριλαμβανομένου ενός στον τελικό, κατευθύνοντας την ομάδα του σε μια απίθανη νίκη με 3-2 επί της Real Madrid. Το πρώτο του τρόπαιο ήταν γεγονός και ανακηρύχθηκε ως η αποκάλυψη της σεζόν στο πρωτάθλημα. Τελικά κάποιες ομοιότητες δικαιοσύνης ξεπλύθηκαν πάνω του. Η συμφωνία του με τη μητέρα του πριν από όλα αυτά τα χρόνια είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς και όλοι ήταν έτοιμοι να πάρουν μια γεύση.

Την επόμενη σεζόν θα πετύχαινε 18 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις όμως ο σύλλογος άρχισε να πέφτει. Παρά το γεγονός ότι έφτασε στους “16” του κυπέλλου UEFA η Zaragoza τερμάτισε 12η στο πρωτάθλημα και αποκλείστηκε στο γύρο των “64” στο Copa del Rey. Τα χρήματα σύντομα θα εξαντληθούν και ο Villa θα τεθεί για άλλη μια φορά στην αγορά.

Ενώ ένα σύννεφο αβεβαιότητας παρέμενε στην εγχώρια του σταδιοδρομία, Διεθνώς ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να ξεπροβάλλει. Πήρε τη πρώτη του κλήση για τη Roja τον Φεβρουάριο που κλήθηκε από τον Luis Aragonés για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006. Όταν επέστρεψε στη δράση του πρωταθλήματος οι οπαδοί της Zaragoza ήταν τόσο περήφανοι για τα επιτεύγματά του που γεννήθηκε το φημισμένο τραγούδι "illa illa illa, Villa maravilla". Ο David δεν διέθετε ποτέ την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης και του κόσμου που απολάμβαναν άλλοι παίκτες όμως δεν είχε σημασία. Οι άνθρωποι τώρα φώναζαν για τους επαίνους του και μερικοί από τους μεγαλύτερους συλλόγους της Ισπανίας δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να τους ακούσουν.

Καθώς οι φήμες στροβιλίζονταν το καλοκαίρι του 2005 παρουσιάστηκε μια τεράστια ευκαιρία για τον David. Ένας από τους πρώτους συλλόγους που ήρθαν σε επαφή ήταν η Valencia. Έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα το 2004 οι “νυχτερίδες” μετά βίας τερμάτισαν στην έβδομη θέση και η αβεβαιότητα στους προπονητές την κλόνισαν. Το αφεντικό της Getafe Quique Sánchez Flores διορίστηκε και αμέσως έψαξε να ενισχύσει την επιθετική του γραμμή.

Τα 12 εκατομμύρια ευρώ ήταν η ζητούμενη τιμή της Zaragoza και οι “νυχτερίδες” δεν το σκέφτηκαν δύο φορές. Επιτέλους στο ανώτερο στρώμα της La Liga το παιχνίδι του David ήταν έτοιμο να κάνει πολλούς ανθρώπους να τρελαθούν με τα επιτεύγματα του. Το να γίνει ο καλύτερος “πρωτάρης” της Valencia με 25 γκολ στην πρώτη του σεζόν ξεπέρασε άλλο ένα φράγμα. Δεν ήταν πλέον ο μικροσκοπικός επιθετικός που πανηγύριζε με τις επαρχιακές του ομάδες. Ήταν ένας εντυπωσιακός “γίγαντας” που έσπερνε φόβο σε όλους.

Τα δύο τέρματα του στην ισοπαλία (2-2) στο Camp Nou ήταν η πρώτη προειδοποιητική βολή του. Στη συνέχεια ήρθε το γκολ της νίκης στο Bernabéu για να βυθίσει τη Real Madrid και το μοναδικό τέρμα απέναντι στη Barcelona στο Mestalla.   Σε έναν αγώνα εναντίον της Athletic σημείωσε ένα χατ - τρικ σε λιγότερο από πέντε λεπτά καθιστώντας το ένα από τα πιο γρήγορα χατ - τρικ που καταγράφηκαν ποτέ. Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο το διάσημο τέρμα του από τα 50 μέτρα απέναντι στη Deportivo ήταν ένα από τα καλύτερα τέρματα σε όλη την Ευρώπη εκείνη την χρονιά.

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών ο Villa κλήθηκε στην αποστολή των 23 ατόμων για να εκπροσωπήσει την Ισπανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Αγωνιζόμενος με το νούμερο 21 στη πλάτη, στο ντεμπούτο του ενάντια στην Ουκρανία θα έβαζε δύο τέρματα στη νίκη της Roja με 4-0. Καθώς οι Ισπανοί πέρασαν από τη φάση των ομίλων όντας αήττητοι μια κλήρωση με την υπερδύναμη Γαλλία έφτασε στο γύρο των “16”.

Η Ισπανία θα κερδίσει ένα πέναλτι στο 28’. Με παίκτες όπως ο Raúl, ο Xabi Alonso και ο Fernando Torres στην ενδεκάδα του ο Luis Aragonés έδειξε το Villa για να το εκτελέσει. Στη - πιθανότατα - σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του νίκησε το Fabien Barthez από την άσπρη βούλα. Δεν ήταν έκπληξη που η χώρα του αργότερα ηττήθηκε εν τέλει με 3-1. Η ξηρασία της Ισπανίας χωρίς τίτλους είχε φτάσει στο συγκλονιστικό διάστημα των 42 ετών.

Η μεγάλη φόρμα του Villa θα συνεχιστεί τη σεζόν 2006/07 με τον επιθετικό να σχηματίζει μια άψογη συνεργασία με τον πρώην πρωταθλητή Ευρώπης με τη Real Madrid Fernando Morientes. Μεταξύ άλλων ο Villa και ο Morientes πέτυχαν 43 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις και η εξέλιξη του David ως παίκτη δεν έδειχνε κανένα όριο. Οι 12 ασίστ του θα τον έκαναν σχεδόν ασταμάτητο. "Ο Villa δεν είναι μόνο εκεί για να τελειώσει ένα παιχνίδι. Ο Villa είναι συνώνυμος με το βάθος. Σημαίνει πάντα ότι είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε χώρους, να τραβήξουμε αμυντικούς και έτσι να ελευθερώσουμε χώρο και για τους άλλους” δήλωσε ο Johan Cruyff.

Είτε ήταν μπροστά μόνος του, είτε μαζί με έναν παρτενέρ είτε αγωνιζόταν στην αριστερή πλευρά, ο Villa έδειξε τη σπάνια ικανότητα να προσαρμόζεται σε οποιοδήποτε ρόλο τον υπαγορεύει η ομάδα του. Αυτές οι προσαρμογές θα αποδειχτούν ανεκτίμητες στο υπόλοιπο της καριέρας του παρά το γεγονός ότι μερικές φορές στατιστικά έβλαπταν τις προσωπικές του επιδόσεις. Η επόμενη χρονιά θα δει τις ρωγμές να αρχίζουν τελικά να εμφανίζονται στο σύλλογο. 

Ο Quique Sánchez Flores απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Ronald Koeman ο οποίος έφυγε τον Απρίλιο. Το πρώτο και μοναδικό τρόπαιο της θητείας του Villa στη Valencia θα έφτανε με τη μορφή του Copa del Rey, αλλά βαθιά μέσα τους όλοι ήξεραν ότι ήταν απλώς ένα βοηθητικό χάπι για μια τραυματική πληγή. Μαζί με τον David Silva και τον Juan Mata, το τρίο έγινε ένα από τα πιο τρομακτικά στην χώρα όμως η κατάταξη της 10ης θέσης εμπόδισε σοβαρά τον σύλλογο οικονομικά.

Εν τω μεταξύ η αρμονία του David στη Διεθνή σκηνή ήταν διευθετημένη. Ο Aragonés είχε αφήσει εκτός Εθνικής κάτω από ακραίες αντιπαραθέσεις τον Raúl στα τέλη του 2006. Αναμφισβήτητα έναν από τους καλύτερους παίκτες που έβγαλε ποτέ η Ισπανία. Το νούμερο “7” το έλαβε στη συνέχεια ο Villa παρά το γεγονός ότι πολλοί αισθάνθηκαν ότι ήταν ένα χαστούκι στο πρόσωπο του καλύτερου σκόρερ της χώρας. Λίγοι ήξεραν ότι “το παιδί της Αστούριας” ήταν έτοιμος να το κάνει δικό του.

Με τέσσερα τέρματα στο όνομά του θα έπαιρνε το “χρυσό παπούτσι στο Euro 2008 παρά το γεγονός ότι έλειπε από το τελικό και στο ένα ημίχρονο του ημιτελικού. Το πιο σημαντικό είναι ότι τα 44 χρόνια ατελείωτης χασούρας και η παροιμιώδης ετικέτα των «loser» εν τέλει εξαφανίστηκε. Η νίκη με 1-0 επί της Γερμανίας στον τελικό άλλαξε τα πάντα. Η Ισπανία ήρθε και δεν υπήρχε κανείς στο κόσμο για να τη σταματήσει.

Δύο χρόνια μετά ο χρόνος του στο Mestalla έφτασε σε ένα στενάχωρο τέλος. Ο Villa θα πετύχαινε 107 γκολ στην Valencia με το ταλέντο του να μη σβήνει ποτέ. Ο σύλλογος τερμάτισε τρίτος, πέμπτος, δέκατος, τέταρτος και τρίτος στις χρονιές που πέρασε εκεί. Το απλό γεγονός ότι τερμάτιζε τόσο ψηλά ήταν μια απόδειξη για το πόσο πολύ επηρέαζε τα πράγματα. Κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε ετών μόνο ο Samuel Eto'o σημείωσε περισσότερα τέρματα από αυτόν. Μόνο έξι περισσότερα σε μια ομάδα της Barcelona που έβαλε 129 παραπάνω γκολ από εκείνες του Villa.

Αν αυτό δεν ήταν αρκετά εντυπωσιακό, στο μεγαλύτερο μέρος της θητείας του ήταν επίσης υπεύθυνος για την ανάληψη κόρνερ και φάουλ της Valencia. Παρά την αδιαμφισβήτητη επιθυμία του για το αντίθετο ο Villa θα πωληθεί στη Barcelona με 40 εκατομμύρια ευρώ στο τέλος της σεζόν. Όπως συνέβαινε και σε όλες τις άλλες πωλήσεις του τα οικονομικά του συλλόγου στάθηκε ως κύριος λόγος. Ήταν ένα θλιβερό τέλος σε μια μαγική σχέση όμως τώρα θα πήγαινε στο καλύτερο κλαμπ στον κόσμο.

Πριν ξεκινήσει η νέα του περιπέτεια η χώρα του θα τον χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ. Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 έμοιαζε ένα διαφορετικό συναίσθημα από την αρχή σε σχέση με τη κατάκτηση του Euro μιας και τώρα έπρεπε να σηκώσει ένα βάρος. Μια ήττα από την Ελβετία στον πρώτο αγώνα των ομίλων έφερε πίσω τα φαντάσματα και η κριτική που ακολούθησε έφθασε με ένα κρεσέντο. Από εκεί και πέρα ο Villa θα δήλωνει παρών για να παρέχει τη μια απάντηση μετά την άλλη.

Έβαλε το μοναδικό γκολ στον προημιτελικό και στους “16”  του Παγκοσμίου Κυπέλλου έναντι της Πορτογαλίας και της Παραγουάης, έχοντας προηγουμένως ανοίξει το σκορ απέναντι στη Χιλή και σκοράροντας δύο φορές κόντρα στην Ονδούρα για να τους περάσει από τη φάση των ομίλων. Μπορεί να μην βρήκε δίχτυα στον ημιτελικό ή στο τελικό όμως η παρουσία του και μόνο θα έριχνε μια τεράστια σκιά στους αντιπάλους. Η Roja θα έπαιρνε το πρώτο της Παγκόσμιο κύπελλο στο Γιοχάνεσμπουργκ και για άλλη μια φορά οι γονείς του David βρίσκονταν στις κερκίδες. Πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια από τότε που η μητέρα του φώναξε την ημέρα που έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του όμως τώρα ήταν η σειρά του πατέρα του. Ο γιος τους ήταν ένας παγκόσμιος πρωταθλητής, μια διαβεβαίωση ότι ένα αστέρι θα κοσμούσε τώρα την φανέλα της Ισπανίας για πάντα.

Πίσω στην La Liga με τον Lionel Messi να περνά τους αμυντικούς σαν τσίτα και τον Xavi μοιράζει πάσες με την ακρίβεια ενός σκοπευτή ο Villa θα έβαζε 23 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις κατά την πρώτη του σεζόν. Η δουλεία με και χωρίς την μπάλα ήταν ζωτικής σημασίας, απρόσκοπτα προσαρμόζοντας στο στυλ παιχνιδιού του Pep Guardiola χωρίς να διαταράσσει το ρυθμό του. Η Barcelona πήρε για άλλη μια φορά τη La Liga όμως το αριστούργημά της δεν είχε ακόμη ζωγραφιστεί. Με τον τελικό του Champions League στο καμβά τους οι Blaugrana έκαναν το ποδόσφαιρο τους να μοιάζει σαν μια τέχνη. Στο τελικό σφύριγμα ο πίνακας του αποτελέσματος έλεγε 3-1 με το τρίτο τέρμα να το βάζει ο Villa με ένα τελείωμα από τα 25 μέτρα.

Εν τέλει θα αποδειχθεί το επίκεντρο της παραμονής του στην Καταλονία, μια τριετής παραμονή που διακόπηκε απότομα ύστερα από ένα σπασμένο οστό στο γόνατο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων του 2011 που τον ανάγκασε να περάσει εξαντλητικά οκτώ μήνες στο περιθώριο. Αν και η θέση του στην αρχική ενδεκάδα φαίνεται να είχε χαραχθεί κάποτε η διάβρωση της πίστης στις ικανότητές του είχε αρχίσει να αποκαλύπτεται. 

Παρά τις περισσότερες από 40 εμφανίσεις του που ήρθαν ως αλλαγή  την επόμενη σεζόν ο Villa θα έβαζε 16 γκολ για τους εν τέλει πρωταθλητές Ισπανίας. Ήταν ο πιο παραγωγικός χρόνος της καριέρας του όμως από την αρχή η σχέση του με τη Barcelona έμοιαζε πάντα λίγο μακρινή. Από τη στιγμή που επέστρεψε από τον τραυματισμό υπήρχαν λιγότερα από τα παλιά “πυροτεχνήματα” όμως η συμβολή του αποδείχτηκε πολύτιμη.

Με την αγορά του Neymar η Barcelona ανήγγειλε αναπόφευκτα ότι είχε φτάσει σε συμφωνία για τη μεταγραφή του Villa στην Atletico Madrid για ένα Deal με μειωμένη τιμή ύψους 5,1 εκατομμυρίων ευρώ τον Ιούλιο του 2013. Περισσότερο από απλά στατιστικά στοιχεία ο Villa πρόσφερε στη καινούργια του ομάδα μια ήσυχη αυτοπεποίθηση. Μετά από όλα ήταν η ζωντανή ενσάρκωση του αουτσάιντερ. Τελείωσε τη μοναδική του χρονιά στην Ισπανική πρωτεύουσα με 13 γκολ σε 36 εμφανίσεις συμβάλλοντας στο πρώτο πρωτάθλημα της Atlético από το 1996. Το ακόμα πιο γλυκό για τον David είναι ότι το πανηγύρισε μέσα στο Camp Nou. Ήταν ένα απίστευτο επίτευγμα, του οποίου μέχρι σήμερα πολλοί τρίβουν τα μάτια τους με δυσπιστία. Δεν υπήρξε καλύτερος χρόνος για να τραβήξει την κουρτίνα στην λαμπρή Ευρωπαϊκή καριέρα του όμως πρώτα έπρεπε να κλείσει ένα άλλο κεφάλαιο.

Ο τέταρτος διαιτητής σηκώνει το πινακάκι του προς τον ουρανό και αναβοσβήνει το νούμερο “7”. Ο Villa που με απορία το κοιτούσε, έκπληκτος και λυπημένος και έπειτα περπάτησε σιγά-σιγά προς την άκρη του αγωνιστικού χώρου με το κεφάλι κάτω. Περνώντας πολλές μνήμες σε κάθε βήμα του τελικά έφτασε στον πάγκο. Τα χέρια του τα άπλωνε στο κεφάλι του και χτυπούσε μαλακά τα μαλλιά του.

Στη συνέχεια όπως η μητέρα και ο πατέρας του το έκαναν και νωρίτερα ζητωκραύγαζαν. Η καριέρα του στην Ισπανία διήρκεσε εννέα χρόνια και πραγματοποίησε μόλις τρεις λιγότερες εμφανίσεις από τις 100. Κατέγραψε 59 τέρματα σε 97 συμμετοχές για την Ισπανία - περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο - και εννέα σε 11 αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου( ένα άλλο ρεκόρ). Τα δακτυλικά αποτυπώματα του ήταν στους τίτλους το 2008 και το 2010 και ενώ το πόδι του πάλι τον πρόδωσε το 2012, η ​​επιρροή του δεν έμεινε ποτέ πολύ μακριά. Η Ισπανία αποκλείστηκε από την φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 και το τέλος μιας εποχής ήρθε μαζί του. Τώρα έχουν περάσει τρία χρόνια από την αποχώρησή του και η Roja εξακολουθεί να ψάχνει για το πραγματικό αντικαταστάτη του σε σημείο να τον καλέσουν ξανά για το προσεχή αγώνα με την Ιταλία.

Διάσπαρτο μέσα από τα σύννεφα το τζετ του κατέβηκε αργά σε μια ξένη επικράτεια. Ήταν Ιούνιος του 2014 και ο David Villa αναμενόταν να γίνει η πρώτη μεταγραφή του δεύτερου συλλόγου της Manchester City, της New York City. Οι οπαδοί και οι ειδήμονες δεν έλεγαν τίποτα περισσότερο από ένα άλλο ξέφρενο αστέρι της Ευρώπης να αναζητά μέσω της πρόωρης απόσυρσης του ένα χρυσό τσεκ επιταγής, όμως ο David τους απέδειξε περίτρανα ότι έκαναν λάθος.

Οι ηλικιωμένοι επίσης ποδοσφαιριστές Frank Lampard και Andrea Pirlo θα τον ακολουθούσαν στο Big Apple, αλλά κανείς από τους δύο δεν κατάφερε να παράσχει με συνέπεια σημαντικές συμβολές. Οι πρώτες μέρες της NYCFC απαιτούσαν έναν παίκτη υψηλού προφίλ με σταθερή παρουσία για να δημιουργήσει ένα διασκεδαστικό προϊόν σε μια πόλη όπου κενές υποσχέσεις μασούσαν και έφτυναν.

Ο Villa έχει προσφέρει αυτή την δυνατότητα και με τα 51 τέρματα του σε 81 εμφανίσεις να είναι η πέμπτη καλύτερη επίδοση στην ιστορία του πρωταθλήματος. Όταν περιέγραψε την ανάπτυξη του πρωταθλήματος ως σημαντικός στόχος της σταδιοδρομίας του, διαπιστώθηκε στο ακούραστο έργο που θέτει εβδομάδα με την εβδομάδα. Το πάθος του δεν ήταν ποτέ ανιαρό ή ανυπόστατο. Μάλλον έχει αυξήσει το επίπεδο σεβασμού για ένα πρωτάθλημα που κάποτε θεωρούνταν ανύπαρκτο.

Ανεξάρτητα από τη φανέλα που στόλιζε την πλάτη του, ο David Villa ανέκαθεν έφερε μια υπερηφάνεια στο γήπεδο που δεν μπορούσε ποτέ να σβήσει. Η αναγνώριση της ατομικής λαμπρότητάς του δεν ήταν πάντα άμεση, γνήσια, αξιοθαύμαστη ή ικανοποιητική όμως είχε ποτέ σημασία; έζησε έναν πραγματικό εφιάλτη στο νοσοκομειακό κρεβάτι όλα αυτά τα χρόνια στην Τουίλα όμως δεν σταμάτησε να ονειρεύεται από τότε.