Parma: Παλιά μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις...

Δημήτρης Βαρσάνης


Τη δεκαετία του '90 η οικονομική επιρροή της οικογένειας Tanzi βοήθησε την πόλη της Parma να ευδοκιμήσει όπως ποτέ άλλοτε. Υπό την αιγίδα του πατέρα της "Familia" Calisto, η Parmalat έκανε την επαρχία ένα οικονομικό και βιομηχανικό κεντρικό σημείο. 

 Πάνω απ 'όλα όμως, ο Calisto Tanzi αναγνώρισε ότι η Parma Calcio ήταν το ιδανικό όχημα να επεκτείνει τις δραστηριότητες του και να κατακτήσει πράγματα. Στηριζόμενοι από τα πλούτη των Tanzi και καθοδηγούμενοι από αριστοτεχνικούς προπονητές, οι Ducali έγιναν μια από τις επτά  "αδελφές της Ιταλίας" και βαπτίστηκαν Grande Parma. 

Σε διάστημα μιας δεκαετίας μεταξύ του 1992 και του 2002 σήκωσε δύο Κύπελλα UEFA, ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο Κυπελλούχων, ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και τρία Coppa Italia. Αυτή την άνευ προηγουμένου επιτυχία θα την ακολουθήσει ένα μοιραίο κόστος μετά την οικονομική κατάρρευση της Parmalat το 2003. Ομως η ιστορία της άνθισης της Parma είναι ένα ανεξίτηλο κεφάλαιο στα χρόνια του Ιταλικού ποδοσφαίρου.

Πρόλογος

Ο τοπικός πατριωτισμός είναι αισθητός ανάμεσα στους ανθρώπους της Πάρμα. Βρίσκεται στην Εμίλια-Ρομάνια, μια περιοχή που οριοθετείται από τον ποταμό Πάδο και συνορεύει με την Τοσκάνη, τη Λιγουρία, τη Λομβαρδία και το Βένετο και οι φυσικοί της πόροι κάνουν τη πόλη ευημερούσα. Πράγματι οι Parmigiani μπορεί να είναι και κάπως αλαζόνες κατά καιρούς. 

Είναι μια πόλη που μπορεί να υπερηφανεύεται για ένα θέατρο (Teatro Regio) που ανταγωνίζεται τη Scala του Μιλάνου, τα λαμποργκίνι ανταγωνίζονται τις φεράρι της Μόντενα και διαθέτει μερικά από τα καλύτερα προϊόντα του κόσμου όπως το προσούτο της Πάρμα και το τυρί Parmigiano-Reggiano. Ο φημισμένος συνθέτης Giuseppe Verdi ήταν επίσης Parmigiano. Ωστόσο από την άποψη του ποδοσφαίρου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε καταφέρει πολύ λίγα πράγματα.

Η μετεωρική άνοδος της Parma μπορεί να ιχνυλατηθεί από το 1985 και την προώθησή της στην Serie B. Σε αυτή την επιτυχία οφείλονται πολλά στο μετέπειτα προπονητή της Arrigo Sacchi ο οποίος εφάρμοσε το σχηματισμό του 4-4-2 με το ολοκληρωτικό πρέσινγκ. Οι συγκεκριμένες τακτικές που αργότερα θα λειτουργούσαν με τρομακτικές συνέπειες στην Milan. Αφού για τρεις πόντους δεν κατάφερε να κερδίσει με τη Parma την άνοδο στη Serie A κατά τη διάρκεια της σεζόν 1986-1987, ο ίδιος απάντησε στη κλήση του Silvio Berlusconi και προσχώρησε στους Rossoneri. 

Ενώ ο Sacchi ολοκλήρωνε τη κίνησή του στη Milan, η Parma έμπαινε σε μια εποχή που άλλαζε τα πάντα. Κάτω από τον Πρόεδρο Ernesto Ceserini συμφώνησαν σε ένα Deal χορηγίας με την Parmalat. Η μοίρα του συλλόγου ήταν σφραγισμένη. Αφού κυμάνθηκε μεταξύ της Serie D και της Serie B από το 1913 η Parma ήταν έτοιμη να πετάξει από πάνω της την επαρχιακή ετικέτα.

Τα χρόνια του Scala: Το χτίσιμο μιας κληρονομιάς

Εχουμε την τάση να συνδέουμε τη Grande Parma με τα χρόνια του Carlo Ancelotti και του Alberto Malesani. Αυτοί οι προπονητές είχαν την ευλογία να διαθέτουν ταλαντούχα ρόστερ με τους Gianluigi Buffon, Lilian Thuram, Fabio Cannavaro, Juan Sebastian Veron, Diego Fuser, Enrico Chiesa και Hernan Crespo να φοράνε τη περίφημη φανέλα με τις κίτρινες και μπλε ρίγες. Ωστόσο ο Nevio Scala ήταν εκείνος ο οποίος έβαλε τις βάσεις και την οδήγησε στη Serie A.

Ο Scala απολάμβανε ένα επιτυχημένο ξεκίνημα στην προπονητική του καριέρα κατευθύνοντας τη Reggina στην Serie B κατά τη διάρκεια της πρώτης του σεζόν. Αν και ήταν απρόθυμος να φύγει από Καλαβρία, ο Scala αναγνώρισε τις δυνατότητες στο πρότζεκτ της Parma. Όταν έφτασε στην Emilia έχτισε κάτι το ιδιαίτερο. Αυτός ήταν ο Scala, ένας άνθρωπος που εργάστηκε επιμελώς στον τομέα της προπόνησης.

ο γεννημένος στο Βένετο προπονητής άφησε αμέσως το στίγμα του διώχνοντας το δογματικό σύστημα του 4-4-2 του Sacchi για ένα σχηματισμό του 5-3-2. Η αλλαγή έφερε άμεση επιτυχία. Αφού βρισκόταν στις πρώτες θέσεις της Serie B σε όλη την σεζόν του 1989-1990, η Parma κέρδισε τη μισητή της αντίπαλο Reggiana με 2-0 τη τελευταία αγωνιστική για να τερματίσει στη τέταρτη και τελευταία θέση που έδινε άνοδο. Μετά από τα 77 χρόνια ύπαρξής τους οι Gialloblu έφτασαν επιτέλους στο πάραδεισο με τις κορυφαίες ομάδες της Ιταλίας.

Ειρωνικά ο Ceserini - πρόεδρος από το 1976 - δεν μπόρεσε να απολαύσει αυτήν την ιστορική στιγμή καθώς απεβίωσε λίγους μήνες νωρίτερα. Όμως αυτό το γεγονός επιτάχυνε μόνο την επανάσταση της Parma ανοίγοντας το δρόμο για την Parmalat να αγοράσει το 98% των μετοχών του συλλόγου. Το τιμόνι παραδόθηκε στον Γενικό Διευθυντή των γαλακτοκομικών προϊόντων της Calisto Tanzi και με το λογότυπο της Parmalat να απεικονίζεται στις φανέλες των Crociati άρχισαν τη σταυροφορία τους. 

Ο Calisto ανέθεσε τα καθήκοντα του Προέδρου του συλλόγου στον συνάδελφό του στη Parmalat Giorgio Pedraneschi, ο οποίος ξεκίνησε να εμπλουτίζει το ήδη ταλαντούχο ρόστερ. Ο Βραζιλιάνος τερματοφύλακας Taffarel και ο Βέλγος αμυντικός Georges Grün ένωσαν τους Luigi Apolloni και Lorenzo Minotti για να ενισχύσουν την οπισθογραμμή, ενώ το αστέρι της Σουηδίας Thomas Brolin αποκτήθηκε ως ένα επιθετικό "ξίφος" για να συνεισφέρει στον Alessandro Melli. 

Εν τω μεταξύ ο Scala συνέχισε να ενσταλάζει το τακτικό όραμά του με μεγάλη επίδραση. Το 5-3-2 του ήταν ένα υβριδικό σύστημα το οποίο θα μπορούσε εξίσου να εξελιχθεί σε ένα σύστημα του 3-5-2 με τους μπακ να καλύπτουν και τις δύο πτέρυγες. Οι Crociati αποκομίσαν οφέλη τερματίζοντας στη αξιόλογη πέμπτη θέση και βγαίνοντας στο Κύπελλο UEFA στην παρθενική τους χρονιά στη Serie A.

Οι επενδύσεις στην ομάδα συνέχισαν και ο Scala είδε τους νέους μπακ στο πρόσωπο των Antonio Benarrivo και Alberto Di Chiara. Η ζωντάνια και των δύο ήταν ζωτικής σημασίας για την τακτική λειτουργία του επιτρέποντας σε μια ομαλή μετάβαση μεταξύ του 5-3-2 και του 3-5-2. 

Υπό το πρίσμα των φιλοδοξιών του συλλόγου, η έβδομη θέση την επόμενη σεζόν ήρθε ως μια απογοήτευση για τους ολοένα και πιο αχόρταγους ιδιοκτήτες τους. Ωστόσο η νίκη επί της Juventus στο τελικό του Coppa Italia το 1992 προσέφερε άφθονη αποζημίωση. Ο συγκεκριμένος θρίαμβος σηματοδότησε την έναρξη μιας φορτωμένης δεκαετίας με τρόπαια και μια χρονιά που όριζε την αντιπαλότητα με την Juventus.

Η επιτυχία των Ducali συνοδεύτηκε επίσης από την αύξηση της θέσης για τις επιχειρήσεις των Tanzi. Η φανέλα της Parma ήταν ένα από τα πιο πολύτιμα διεθνή εργαλεία διαφήμισης που είχε στη διάθεσή της η Parmalat. Έτσι περιπλέκοντας το σήμα και το κλαμπ κάποιοι ξένοι σχολιαστές ονόμαζαν την ομάδα ακόμα και Parmalat. Κάτι που ικανοποιούσε τον Calisto αλλά ενοχλούσε τους Parmenzi.Ενώ τα μετρητά συνέχιζαν να ρέουν, ο ενθουσιασμός του Scala και η αμείλικτη δουλειά του ήταν ισοπεδωτικοί παράγοντες. Η ομάδα του έπαιζε γρήγορο ποδόσφαιρο, αξιοποιώντας τις ταχύτατες αντεπιθέσεις για να φέρει σε δύσκολη θέση τον αντίπαλο, ενώ ήταν σε θέση να βασιστεί σε μια συμπαγή άμυνα και μια καλή δόση κυνισμού. 

Επιπλέον οι έξυπνες μεταγραφές των Gialloblu διατήρησαν την ισορροπία μεταξύ της δημιουργίας και της εργατιάς. Η άφιξη του Faustino Asprilla από την Atletico Nacional το 1992 και του Gianfranco Zola από την Napoli το 1993 έφεραν τη φαντασία και τη πονηριά. Οι ικανότητες τους συμπληρώθηκαν με την επιμέλεια και το θάρρος των Néstor Sensini και Massimo Crippa οι οποίοι έφθασαν από την Udinese και τη Napoli αντίστοιχα. 

Ανάμεσα στην αγάπη του για την όμορφη ζωή και τις μαγευτικές ποδοσφαιρικές του ικανότητες, ο Asprilla ήταν προσφιλής στους οπαδούς της Parma. Αυτό εδραιώθηκε κατά τη διάρκεια των ημιτελικών του Κυπέλλου Κυπελλούχων, όταν τα δύο μεγαλοπρεπέστατα γκολ του οδήγησαν τη Parma στη νίκη εναντίον της Atletico Madrid στο Vicente Calderon. Μια άλλη μαγική νύχτα που ακολούθησε τη Parma καθώς νίκησε τη Royal Antwerp στο Wembley  και σήκωσε το πρώτο της Ευρωπαικό τρόπαιο.
  
Εγχώρια τελείωσε τη σεζόν 1992-1993 στη τρίτη θέση και το πιο αξιοσημείωτο; έβαλε ένα τέλος στο  αήττητο σερί των 58 παιχνιδιών της Milan του Fabio Capello. Ο Scala θα αποδειχθεί ένας "κακός δαίμονος" για τον Capello για άλλη μια φορά την επόμενη σεζόν επικρατώντας των Rossoneri στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.

Όμως το αποκορύφωμα στη θητεία του Scala ήρθε κατά τη διάρκεια της σεζόν 1994-1995 σε μια απίστευτη μάχη που προέκυψε με τη Juventus. Οι δύο τους αγωνίστηκαν για την τιμητική διάκριση σε τρία μέτωπα. Η ακαταμάχητη Juventus του Marcelo Lippi εκείνης της περιόδου βγήκε νικήτρια στο εγχώριο έδαφος νικώντας την Parma στον τελικό του Coppa Italia, ενώ τερμάτισε δέκα βαθμούς μπροστά της στη Serie A. Όμως όταν συναντήθηκαν στον τελικό του Κυπέλλου UEFA το 1995 οι άνδρες του Scala ήταν εκείνοι που επικράτησαν χάρη στα γκολ του πρώην Bianconero Dino Baggio.

Αφού προσχώρησε στη Parma το καλοκαίρι ο επίμονος κεντρικός μέσος έβαλε το μοναδικό γκολ στη νίκη με 1-0 στο πρώτο παιχνίδι των Crociati στο Tardini και στη ρεβάνς ισοφάρισε σε 1-1. Ο Scala είχε επικρατήσει κατά κράτος του Lippi "πνίγοντας" την επιθετική τριάδα της Juve αποτελούμενη από τους Gianluca Vialli, Fabrizio Ravanelli και Roberto Baggio. 

Ειλικρινής και ρεαλιστής ωστόσο όπως πάντα ο Scala αναγνώρισε ότι οι Gialloblu δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο εγχώριο μαραθώνιο:"Εμείς δεν είχαμε την ψυχική αντοχή ούτε την αντοχή να κατακτήσουμε το Scudetto, αλλά σε ένα παιχνίδι μπορώ ειλικρινά να πω ότι είμαστε οι καλύτεροι". Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα του Scala έγκειται στη συνέπεια. Εκείνος αντιστάθηκε στον πειρασμό να αλλάξει το προσωπικό του προωθώντας μια σφιχτοδεμένη ομάδα που ταίριαζε απόλυτα στο σύστημα του 5-3-2. Όμως ηγεμόνες όπως ο Calisto Tanzi ανέκαθεν διέθεταν μια αδυσώπηδη δίψα για όλα και η παρέμβαση του οδήγησε τελικά στην αποχώρηση του Scala. Το Scudetto είχε γίνει μια προτεραιότητα πλέον. 

Ο νικητής της "χρυσής μπάλας" και πρώην επιθετικός της Barcelona Hristo Stoichkov πιστευόταν ότι ήταν ο άνθρωπος του. Ωστόσο η Parma κατέβαλλε δέκα εκατομμύρια λίρες για έναν παίκτη στο λυκόφως της καριέρας του. Φυσικά η άφιξη του Βούλγαρου συνέπεσε με την επέκταση της Parmalat στην Ανατολική Ευρώπη. Οι Parmenzi θα ανακάλυπταν αργότερα ότι η πλεονεξία του Tanzi δεν είχε όρια. 

Η εισαγωγή του Stoichkov συνοδεύτηκε από τη ζήτηση της ιεραρχίας για μια αλλαγή στην τακτική. Όμως ο Scala δεν είναι ένας δουλοπρεπής άνθρωπος και ήταν απρόθυμος να τοποθετήσει τρεις επιθετικούς νιώθοντας ότι η παρουσία του Βούλγαρου είχε ανασταλτικό παράγοντα στην αποτελεσματικότητα του Zola και μείωνε την αποτελεσματικότητα της ομάδας του.

Παρ 'όλα αυτά μετά από μια έκτη θέση και κανένα τρόπαιο ο Calisto άλλαξε το μυαλό του. Ο Νεποτισμός κυριάρχησε και ο πλουτοκράτης πέρασε το στέμμα του πρόεδρου από τον Pedraneschi στο γιο του Stefano. Παρά τις προηγούμενες επιτυχίες του ο Scala απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του και αντικαταστάθηκε από το γεννημένο στη Reggio Emilia Carlo Ancelotti. Ο Scala παρέμεινε αγαπητός στο σύλλογο και στους οπαδούς της Parma όμως η αναζήτηση για κυριαρχία στην Ιταλία συνέχιε. Για πρώτη φορά όμως είχε αποκαλυφθεί η ανήθικη πλευρά του Tanzi.

Ancelotti και Malesani: Επιτυχίες και απογοητεύσεις 

Σε σύγκριση με τον Pedraneschi ως πρόεδρο, ο Stefano Tanzi υιοθέτησε μια πιο μέσα στα πράγματα και σίγουρα λιγότερο λεπτή προσέγγιση:"Τα όνειρα είναι μόνο ευχές," πρόφερε κατά την ανάληψη του και άμεσα μεγιστοποίησε τις πιθανότητες του Ancelotti για εγχώρια επιτυχία. Οι Thuram, Chiesa, Crespo και Mario Stanić προστέθηκαν σε ένα πολύ ταλαντούχο ρόστερ το οποίο περιελάμβανε τον Cannavaro και το προϊόν της ακαδημίας της Gigi Buffon. Τακτικά ο Ancelotti  μετατόπισε το σύστημα του στο 4-4-2 και σε ορισμένες περιπτώσεις έμεινε πιστός στο δοκιμασμένο σχηματισμό του 5-3-2 του Scala.

Δυστυχώς όμως η απογοήτευση διαπότισε τη θητεία του Ancelotti. Παίζοντας ενάντια στην γνωστή εχθρό της Vecchia Signora - η οποία μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν επίσης πρωταθλήτρια Ευρώπης - οι Ducali δεν κατάφεραν να περάσουν τη πανούργα "γηραιά κυρία". Με τέσσερα παιχνίδια να απομένουν, οι δύο συνεχόμενες ισοπαλίες με 1-1 κόντρα σε Milan και Juve κόστισαν ακριβά τη Parma για να πάρει το πρωτάθλημα τη σεζόν 1996 - 1997 χάνοντας το για δύο βαθμούς.

Η αποτυχία του Ancelotti να κατακτήσει το Scudetto επιδεινώθηκε από την αντίθεσή του με την επιθυμία του Stefano να υπογράψει τον Roberto Baggio. "Στην Parma δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι μόνο η κατάκτηση του Scudetto είναι αρκετό. Πρέπει επίσης να παίζουμε όμορφο ποδόσφαιρο." ανέφερε ο πρόεδρος. Όμως η ομορφιά βρίσκεται στο μάτι του θεατή και σαν τον Scala νωρίτερα, ο Ancelotti πίστευε ότι η αγορά ενός παίκτη πολυτελείας δεν ήταν η απάντηση.

Η αυτοπεποίθηση των Tanzis σήμαινε ότι μεγάλωσαν σύντομα και ανυπόμονα. Μετά από άλλη μια χρονιά δίχως τρόπαιο, ο Ancelotti έφυγε για να έρθει ο Alberto Malesani. Ο διορισμός έγινε όχι μόνο με ένα μάτι προς την επιτυχία αλλά και από την επιθυμία του Tanzi για ψυχαγωγία. Το πρώην αφεντικό της Fiorentina ήταν πληθωρικό, φωνακλάς και φημισμένος για την αναπαραγωγή ενός ανέμελου στυλ ποδοσφαίρου. Ο χαρακτήρας του καλύτερη ενσαρκώνεται από τις εκκεντρικές γραφικότητες του για την ομάδα και τους ιδιαίτερα παθιασμένους πανηγυρισμούς του.


Οι παίκτες της Parma αποκτήθηκαν σε αυτές τις ιδιοσυγκρασίες και μετά τον πειραματισμό του Ancelotti, ο νέος προπονητής των Gialoblu επανήλθε στο γνωστό σχέδιο του Scala. Σίγουρα είχε και το προσωπικό για να καταστεί επιτυχής. Με τον Buffon κάτω από τα δοκάρια και τους Thuram, Sensini και Cannavaro να καταλαμβάνουν ήδη τις τρεις θέσεις των κεντρικών αμυντικών, οι Crociati πήραν τους Fuser και Paolo Vanoli για να πλαισιώσουν το προαναφερθέν τρίο. Η αμυντική γραμμή προστατευόταν από το δίδυμο των Alain Boghossian και Baggio, ενώ μπροστά τους ο Veron έπαιζε ως "Fantasista" πίσω από τους Crespo και Chiesa, ένα από τα πιο θανατηφόρα επιθετικά ντουέτα της Ευρώπης. Αυτή η ομάδα ήταν το αποκορύφωμα της εποχής Tanzi: η λεγόμενη Grande Parma.

Όπως ήταν αναμενόμενο η σεζόν 1998-99 αποδείχθηκε η πιο επιτυχημένη στην ιστορία του συλλόγου κατακτώντας τόσο το Coppa Italia όσο και το Κύπελλο UEFA. Στη νίκη με 3-0 επί της Marseille ήταν απόλυτα κυρίαρχη και βάναυσα κυνική. Ο Malesani χόρεψε για την ομάδα του και η άνοδος της Parma είχε φτάσει στο ζενίθ.

Αν και οι Ducali συνέχισαν να απολαμβάνουν κάποια επιτυχία - κερδίζοντας άλλο ένα Coppa Italia το 2002 κάτω από τον Pietro Carmignani - το πολυδιαφημισμένο Scudetto τους είχε ξεφύγει. Επιπλέον οι οικονομικές ρωγμές άρχισαν να εμφανίζονται στην αυτοκρατορία του Tanzi και η πώληση πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων της Parma άρχισε: οι Verón και Crespo έφυγαν για τη Lazio για ένα ποσό άνω των 50 εκατομμυρίων λιρών και ακολούθησαν οι Thuram και Buffon για τη Juventus για 80 εκατομμύρια λίρες. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Η πλήρης έκταση του οικονομικού εκφυλισμού του Tanzi δεν αποκαλύφθηκε μέχρι το 2003, όταν η Parmalat είχε καταρρεύσει σε ένα σκάνδαλο που συχνά αναφέρεται ως το μεγαλύτερο της Ευρώπης.

Η εταιρεία - η οποία ήταν η όγδοη μεγαλύτερη στην Ιταλία και αντιπροσώπευε το 1% του ΑΕΠ της - είχε συσσωρεύσει χρέη συνολικού ύψους 20 δισεκατομυρίων δολαρίων. Ο Calisto Tanzi καταδικάστηκε για απάτη, πτώχευση, υπεξαίρεση και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και καταδικάστηκε σε περισσότερα από 17 χρόνια φυλάκισης.

Με τις τύχες της Parma να είναι δεμένες κυριολεκτικά και μεταφορικά στην Parmalat, ο σύλλογος τέθηκε σε ελεγχόμενη διαχείριση και διοικήθηκε από ειδικούς εκκαθαριστές μέχρι το 2007. Ακριβώς πάνω από 10 χρόνια αφότου είχε ξεκινήσει, η άνοδος της Parma ανεπίσημα είχε συντριβεί.

Αναμνήσεις

Η επιτυχία της Parma κατά τη διάρκεια εκείνων των ετών είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την αιγίδα, τη διαφθορά και τη στρεψοδικία της οικογένειας Tanzi. Όμως οι οπαδοί θα λατρεύουν πάντα τις αναμνήσεις μιας περιόδου όταν οι Gialloblu έγιναν ένα μεγαθήριο της εγχώριας και της Ευρωπαικής σκηνής. Ο τοπικισμός τους εκδηλώθηκε μέσα από τη δόξα της Parma και παρά το χάος και τα βάσανα που ακολούθησαν πολλοί Parmenzi δεν θα έδιναν τίποτα πίσω. Παρά την ταλαιπωρία μιας παρόμοιας μοίρας λίγα χρόνια αργότερα κάτω από έναν ακόμη αδίστακτο επιχειρηματία με το όνομα Tommaso Ghirardi παραμένουν αισιόδοξοι ότι οι ένδοξες μέρες θα επιστρέψουν.

Προς το παρόν όμως μπορούν να θυμούνται με νοσταλγία τους θριάμβους του Scala και του Malesani. Εκείνη την εποχή η άνοδός τους φαινόταν αναπόφευκτη. Όμως όπως αναφέρει μια τοπική παροιμία ενός Parmigiano:"Όταν ανεβαίνεις σε ένα δέντρο, να θυμάσαι ότι όσο ψηλότερα θα πηγαίνεις, τα κλαδιά γίνονται λεπτότερα και θα είσαι πιο μακριά από το έδαφος."