Δημήτρης Βαρσάνης
Περιγράφηκε από το Reuters ως "Bedlam", ένα ξεχωριστό τρένο που έφευγε από το σταθμό Paddington του Λονδίνου στις 14 Ιουνίου του 2002.
Ο προορισμός ήταν το Έξετερ και οι σκηνές στο σταθμό ήταν ένα καθαρό χάος υπενθυμίζοντας τη Beatlemania τη δεκαετία του '60. Διακόσιοι οπαδοί φώναζαν στο τρένο, κάποιοι πλήρωναν μέχρι και 100 λίρες για το προνόμιο του να είναι στο ίδιο τρένο με αυτόν τον άνδρα. Άλλοι κατάφεραν να τρυπώσουν μέσα στο πανδαιμόνιο. Ένας ενθουσιώδης οπαδός είπε:"Πλήρωσα 100 λίρες και άξιζε τη κάθε δεκάρα. Μπορεί να μην ήρθε μέσα να μας όμως έφτανε που ήμουν στο ίδιο τρένο μαζί του".
Το τρένο - το ίδιο που χρησιμοποιήθηκε από τους Queen λίγες εβδομάδες νωρίτερα - έφτασε στο σταθμό του Έξετερ αργότερα από το αναμενόμενο. Πρώτα ο άνδρας πήγε στο ξενοδοχείο του πριν μπει στην άσπρη λιμουζίνα του για να κατευθυνθεί στο St. James 'Park. Η ποδοσφαιρική έδρα της Exeter όπου ένα ισχυρό πλήθος των 7.000 ατόμων είχε συγκεντρωθεί για μια ειδική εκδήλωση ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα για τον ταλαιπωρημένο σύλλογο και για παιδικά φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Υπήρχε μια μεγάλη δόση σκεπτικισμού από αυτούς μέσα στο γήπεδο για το αν θα εμφανιστεί ο πραγματικός άνδρας. Πολλοί περιμέναν τον Navi ο οποίος είχε προσληφθεί ως ηθοποιός για να παριστάνει το συγκεκριμένο άνδρα.
Μερικά από τα δικαιολογητικά πράξεων συμπεριλάμβαναν δύο ζώνες, ένα σύγχρονο χορό στρατευμάτων και ένα γκρουπ χορού από την Αφρική και έτυχαν θετικής υποδοχής από το πλήθος. Ένα αυτοκίνητο δεκαετίας του '20 έμπαινε αργά μέσα στο γήπεδο του St James 'Park και υπήρχε μια αυξημένη αίσθηση προσμονής.
Το αυτοκίνητο έπρεπε να διασχίσει κάτω από μια πλευρά του γηπέδου ώστε ο άνδρας που βρισκόταν μέσα να μπορεί να κινηθεί προς το πλήθος, αλλά με την υστερία να κυριαρχεί - όλος ο κόσμος έτρεξε να συγκεντρωθεί γύρω από το αυτοκίνητο και μπλοκάροντας το έτσι από το να πάει οπουδήποτε - αναγκάστηκε να φύγει το όχημα και να τοποθετηθεί κάπου πιο ασφαλές σε μια ειδικά κατασκευασμένη σκηνή.
Εκεί στάθηκε όχι ο Navi αλλά ο Michael Jackson, ένας από τους πιο σημαντικούς μουσικούς του 20ου αιώνα και αναμφισβήτητα το πιο διάσημο ανθρώπινο ον στον πλανήτη που κόσμησε το χλοοτάπητα του St. James 'Park.
Στάθηκε ακίνητος μέσα σε ένα στάδιο που για κάποιους φαινόταν σαν ένα θαύμα ενώ εκατοντάδες οπαδοί ταυτόχρονα λιποθυμούσαν. Εκεί πλαισιώθηκε κάτω από την ομπρέλα του ως σήμα κατατεθέν του από τους Uri Geller και David Blaine. Πώς έκανε όμως η Exeter το πραξικόπημα όλων των πραξικοπημάτων;
Ο Uri Geller - ο επιδέξιος Ισραηλινός "μάγος" στο να λυγίζει κουτάλια - έγινε φίλος με τον Jackson στα τέλη της δεκαετίας του '90 μέσω του ιδιοκτήτη της Harrods και της Fulham Mohamed Al-Fayed. Ο Geller είχε ζητήσει από τον Jackson να γίνει κουμπάρος του όταν θα ανανέωνε τους όρκους του γάμου του το 2001.
Ο Geller ενεπλάκη με την Exeter όταν ο γιος του Daniel αποφάσισε να την υποστηρίξει ένα βράδυ όταν την είδε σε κάποια στιγμιότυπα στην τηλεόραση. Ο σύλλογος βρισκόταν σε δεινή οικονομική κατάσταση αφού αγοράστηκε από τους John Russell και Mike Lewis, οι οποίοι όπως αποδείχθηκε δεν διέθεταν πραγματικά κεφάλαια για να επενδύσουν στο κλαμπ της League Two. Έτσι έφτασαν στον Geller και ο ίδιος έγινε συν-πρόεδρος μαζί με τον Russell.
Ο Geller σε μια προσπάθεια να φέρει νέα κεφάλαια στο σύλλογο του ήρθε η ιδέα μιας φιλανθρωπικής εκδήλωση στο τέλος της σεζόν 2001-02. Η Exeter είχε τερματίσει 16η στην παλιά Third Division και έγινε αισθητό ότι τα χρήματα που θα συγκεντρώνονταν από μια τέτοια εκδήλωση θα μπορούσε να φέρει σταθερότητα στο σύλλογο. Ο Ισραηλινός στη συνέχεια εμβάθυνε στο μαύρο βιβλίο του τα ονόματα διασημοτήτων που ένιωθε ότι θα αντλήσει φιλάθλους στο St. James 'Park και ποιος καλύτερος από τον Βασιλιά της Pop;
Ο Michael Jackson με δική του παραδοχή δεν ήταν τόσο ένας φίλαθλος του αθλήματος παρά το γεγονός ότι εμφανίζονταν στο ημίχρονο του Super Bowl XXVII (αρχίζοντας έτσι την τάση της δημοσιοποίησης των μεγάλων καλλιτεχνών). Μια ζωή που την είχε αφιερωμένη στην τελειοποίηση της τέχνης του και όντας στη σκηνή από πολύ νεαρή ηλικία δεν του επέτρεπε πολύ χρόνο για άλλα χόμπι ή κοινωνικά συμφέροντα. Ωστόσο ο ίδιος είχε παραδεχθεί ότι θα μπορούσε να παίξει λίγο ποδόσφαιρο.
Αυτός δεν ήταν επίσης ο πρώτος χαριεντισμός του με το Αγγλικό ποδόσφαιρο. Τον Απρίλιο του 1999 παρακολούθησε ένα παιχνίδι της δεύτερης κατηγορίας μεταξύ της Fulham και της Wigan και χαιρετίστηκε ως προσκεκλημένος του Mohamed Al-Fayed. Οι γηπεδούχοι πήραν τη νίκη με 2-0 με τους άνδρες του Kevin Keegan να κερδίζουν την άνοδο κατακτώντας το πρωτάθλημα. Ο Jackson στο τέλος του αγώνα έκανε ένα γύρο θριάμβου γύρω από το γήπεδο χαιρετώντας τους οπαδούς.
Μιλώντας για αυτή την εμπειρία σε μια σπάνια συνέντευξη του λίγες εβδομάδες αργότερα είπε:'' Είμαι οπαδός του ποδοσφαίρου τώρα σίγουρα. Είμαι εθισμένος. Ήταν τόσο συναρπαστικό να βλέπεις αυτό το πάθος. Οι φίλαθλοι ήταν σαν τους ανθρώπους που έρχονται στις συναυλίες μου. Ούρλιαζαν και φώναζαν τα ονόματα των ποδοσφαιριστών. Το λάτρεψα. Ήθελα να πεταχτώ και να αρχίσω να χορεύω επειδή έχω συνηθίσει να χορεύω στη σκηνή όταν ακούω όλο αυτό το θόρυβο. '' Θα ήταν ένα συναρπαστικό θέαμα να παρατήρει κάποιος τον Jackson να χορεύει στις κερκίδες του Craven Cottage σε ένα απόγευμα του Σαββάτου.
Αν η εικόνα του διάσημου Jackson να περπατά στο γρασίδι του St. James 'Park αποδείχθηκε δύσκολη, το να γίνει αυτό το πραξικόπημα αποδείχτηκε ακόμα πιο δύσκολο για τον Geller. Παρά τη φιλία τους, ο Jackson θα ερχόταν στην Αγγλία μόνο αν χώριζε τα χρήματα στο 50-50 μεταξύ του συλλόγου και τα παιδιά της Αφρικής με τον ιό HIV. Ο Jackson διεμήνυσε στον Geller ότι έπρεπε να λάβουν το παρών και τα άρρωστα παιδιά από τα νοσοκομεία κατά την ημέρα της εκδήλωσης. Εκείνος συμφώνησε.
Σε μια συνέντευξη του στην Independent λίγους μήνες αργότερα ο Geller δήλωσε ότι επειδή ήταν φίλοι δεν θα μπορούσε να ζητήσει από τον Jackson να υπογράψει ένα συμβόλαο με την υπόσχεση ότι θα εμφανιστεί παρά το γεγονός ότι τα εισιτήρια πωλούνταν μανιωδώς. "Σωματικά το να τον φέρεις στην Αγγλία και στη συνέχεια να τον βάλεις σε ένα τρένο από το σταθμό του Paddington προς το Έξετερ ήταν δύσκολο όμως το καταφέραμε" τόνισε ο Geller.
Υποτίθεται ότι θα μιλούσε μόνο για λίγα λεπτά, αλλά έμεινε περισσότερο καθώς η ομιλία του κοβόταν συνεχώς με εξάρσεις γέλιου από τον ίδιο τον Jackson. Τα χαχανητά κυριαρχούσαν καθώς ο ίδιος συγκέντρωνε το χειροκρότημα του συγκινημένου πλήθους. Όλο αυτό το χειρίστηκε με μια ευκολία που κάποιος είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή του στη δημοσιότητα.
Ο Jackson είπε στο ακροατήριό του ότι ο κόσμος έπρεπε να κάνει περισσότερα για την καταπολέμηση του AIDS στην Αφρική και συνηγόρησε με όλους στο γήπεδο λέγοντας:"Πείτε τους ότι τους νοιάζεστε! Ότι τους αγαπάτε! Άντε κάντε το! Να μην είστε ντροπαλοί! Έτσι ξεκινά! "
Σε μια αστεία στιγμή καθώς ο ίδιος ελάφρυνε την ομιλία του, ο Jackson δήλωσε ότι η Αγγλία επρόκειτο να θριαμβεύσει εναντίον της Δανίας στους "16" του Παγκοσμίου Κυπέλλου πριν επισημάνει αθώα ότι δεν ήξερε τίποτα για το σπορ. Η Αγγλία πράγματι κέρδισε και ο βασιλιάς της ποπ είχε ένα δείκτη πρόβλεψης 100%.
Μετά την εκδήλωση εμφανίστηκαν σκοτεινές μέρες με το 2003 να αποδεικνύεται ότι είναι μια καταστροφική χρονιά τόσο για τον σύλλογο όσο και για τον Jackson. Παρότι η «συναυλία» παρακίνησε επιτυχία και με τις αξιώσεις του Geller ότι η Exeter εμφανίστηκε στο ποδοσφαιρικό χάρτη, αυτό δεν εμπόδισε τον σύλλογο να πέσει περαιτέρω στο οικονομικό πρόβλημα. Υπήρξαν καθυστερήσεις στο να πάρει τα χρήματα τα οποία πήγαν στα φιλανθρωπικά ιδρύματα και οι λογαριασμοί παρέμειναν απλήρωτοι.
Οι "Ελληνιστές" ξεκίνησαν τη σεζόν 2002-03 άσχημα χάνοντας τους τρεις από τους πρώτους πέντε αγώνες τους και τελικά τελείωσαν τη χρονιά στις θέσεις του υποβιβασμού εγκαταλείποντας τη Football League για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου με τα χρέη να φτάνουν στα τρία εκατομμύρια λίρες. Η εικόνα του Geller σύντομα θα αμαυρωθεί στην Exeter και οι Lewis και Russell αργότερα χρεώθηκαν με δόλιες συναλλαγές. Οι δύο άνδρες ομολόγησαν την ενοχή τους και ο Lewis έλαβε 200 ώρες κοινωφελούς εργασίας, ενώ ο Russell δικάστηκε με 21 μήνες φυλάκισης. Το δίδυμο πίστευε ότι ο Geller τους ανέφερε στην αστυνομία. Ο σύλλογος μετέπειτα θα σωθεί από την εξαφάνιση από τους οπαδούς.
Για τον Jackson η ζωή μετά το 2003 δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Ενέκρινε στον Martin Bashir να κάνει ένα ντοκιμαντέρ ενώ θα ακολουθούσε αυτόν και τα παιδιά του για οκτώ μήνες. Ο Jackson αισθάνθηκε ότι ο Bashir - ο οποίος είχε κάνει μια θαυμάσια δουλειά στην απεικόνιση της πριγκίπισσας Νταιάνα - θα μπορούσε να τον βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της παρεξηγημένης εικόνας του. Ήταν ο Uri Geller που έκανε την εισαγωγή.
Μετά το ντοκιμαντέρ που δόθηκε στη δημοσιότητα και τις επιπτώσεις που κατέληξαν στη σύλληψη και στη δίκη του Jackson. Ο Geller - ενώ απέρριψε τη πρόταση του Louis Theroux για να καλύψει το ντοκιμαντέρ του Jackson - αισθάνθηκε προδομένος από τον Bashir και εξέφρασε τη λύπη του και ευχόταν να είχε συσταθεί μια συνέντευξη με τον Sir David Frost αντί αυτού. Ο Jackson με τη σειρά του κάπως σκληρά, ποτέ δεν συγχώρησε τον Geller και η σχέση τους κατέρρευσε.
Έξι χρόνια αργότερα ο Jackson πέθανε όμως ένας από τους πρώην μάνατζερ του Jackson Dieter Wiesner πιστεύει ότι τη νύχτα που προβλήθηκε το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ τον Φεβρουάριο του 2003 άρχισε το τέλος του: "Τον έσπασε. Τον σκότωσε. Πέρασε πολύ καιρός από το θάνατο του αλλά άρχισε από εκείνο το βράδυ. Προηγουμένως τα φάρμακα ήταν ένα δεκανίκι όμως μετά από αυτό έγινε μια αναγκαιότητα. ''
Παρά το πώς καταστράφηκαν τα πράγματα τόσο για τον σύλλογο όσο και για τον Michael Jackson αμέσως μετά από εκείνη την αξέχαστη μέρα, οι οπαδοί της Exeter μπορεί να είναι ικανοποιημένοι γνωρίζοντας ότι σε μια εποχή όπου τα αστέρια του κινηματογράφου και οι μουσικοί περπατούσαν στα βελούδινα γήπεδα της Premier League - συνήθως για ιδιοτελείς σκοπούς - ένας σταρ εμφανίστηκε στο ερειπωμένο St. James 'Park το απόγευμα της Παρασκευή. Όχι απλά ένας σταρ αλλά Ο σταρ. Ο ασύγκριτος Michael Jackson.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου