Δημήτρης Βαρσάνης
Εάν ήσασταν οπαδός της Lazio και περπατούσατε στο Stadio Olimpico τη δεκαετία του ‘90, ο Diego Fuser θα ήταν ένα από τα κύρια αξιοθέατα. Συνώνυμος με ένα στυλ παιχνιδιού που περιλάμβανε άμεση εκτέλεση και κεραυνοβόλο σουτ, ταίριαζε σίγουρα στο καλούπι του Enzo Scifo και του Lothar Matthaus.
Ένας αγώνας μπορεί συχνά να ορίσει την ανάμνηση ενός ποδοσφαιριστή στους οπαδούς, ένας αγώνας που απλώς τα συνοψίζει όλα και αγκαλιάζει χρόνια λαμπρότητας σε 90 λεπτά. Για τον Fuser αυτή η στιγμή ήρθε κατά της Napoli τον Μάιο του 1997. Εδώ, σε μια συγκλονιστική νύχτα πρόσφερε μια λαμπερή παράσταση.
Ο Fuser ξεκίνησε την καριέρα του στις ακαδημίες της Torino. Ένας γιος της Venaria Reale, μέχρι το 1986 ανέβηκε στην πρώτη ομάδα. Καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας του έπαιξε στη δεξιά πτέρυγα και στο κέντρο, αλλά ο καθένας θα ισχυριζόταν ότι είναι πιο αποτελεσματικός στο κέντρο. Μετά από 49 αγώνες και τέσσερα γκολ στα πλάγια, κατάφερε να πάρει μια μεταγραφή στη Milan.
Περιέργως, η καριέρα του Fuser από το 1989 έως το 1992 παραβλέπεται πάντα και εκείνα τα χρόνια δεν θεωρούνταν μια μεγάλη επιτυχία. Είναι βέβαιο ότι πέρασε μια χρονιά ως δανεικός στη Fiorentina και παρ 'όλα αυτά πολλοί ξεχνούν ότι φορούσε ακόμη και τα Rossonero. Αυτό είναι ακόμα πιο απίστευτο όταν κάποιος σκεφτεί ότι κατέκτησε ένα Champions League, ένα Scudetto, ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Μπορεί να ήταν ένας παίκτης με μικρή συνεισφορά, ωστόσο τα τρόπαια είναι τρόπαια.
Το καλοκαίρι του 1992 όμως, εν τέλει μετακόμισε στην Αιώνια Πόλη για να συμμετάσχει στο συναρπαστικό έργο της Lazio, όπου είχε την ευκαιρία να γίνει αναπόσπαστο μέρος μιας ομάδας που μπορεί να υπερηφανεύεται για τους Beppe Signori, Paul Gascoigne, Aaron Winter και Karl Heinz Riedle. Ο Fuser διακρίθηκε στη Ρώμη και άρχισε να παράγει μερικά από τα καλύτερα ποδοσφαιρικά χρόνια της καριέρας του.
Το στυλ παιχνιδιού του ήταν μοναδικό, συνδυάζοντας δύναμη, τεχνική και άγριο ρυθμό. Κατά τη διάρκεια του χρόνου του στη Lazio κατέλαβε τη φαντασία όλων των φιλάθλων. Λίγοι μέσοι θα μπορούσαν να ξεδιπλωθούν και πραγματοποιήσουν ένα δυνατό σουτ από μεγάλη απόσταση όπως ο Fuser. Ήταν επίσης δημιουργικός, που συνδέεται σε αμέτρητες περιπτώσεις με το παραγωγικό Beppe Signori. Πράγματι, όταν ο Gazza ήταν επίσης κατάλληλος για να παίξει, η μεσαία γραμμή της Lazio φαινόταν αναμφισβήτητα μια από τις πιο συναρπαστικές στο πρωτάθλημα. Ο Fuser πέτυχε 35 τέρματα σε 188 εμφανίσεις, ένα επίτευγμα που το έκανε πιο εντυπωσιακό από την ποιότητα των τερμάτων που έβαζε.
Πίσω στη Ρώμη και σε εκείνο το ηλιόλουστο βράδυ το Μάιο του 1997 και η Lazio βρέθηκε πίσω στο σκορ με 1-0 χάρη σε ένα τέρμα από τον Roberto Ayala της Napoli. Ο Pierluigi Casiraghi ισοφάρισε σύντομα για τους “αετούς” και η αναμέτρηση δεν βρισκόταν ούτε καν στο μισάωρο. Μπαίνει στη σκηνή έπειτα ο Diego Fuser. Αυτό που συνέβη στη συνέχεια ενέπνευσε τη λαμπρότητα του Ιταλού μέσου καθώς σημείωσε δύο εκπληκτικά τέρματα αφού προηγήθηκε το παράξενο του Beto για τους Partenopei.
Το πρώτο προήλθε από μια αντεπίθεση όπου η μπάλα έφτασε στο Fuser. Χωρίς να χάσει το βηματισμό του, ο μέσος κουβάλησε την μπάλα, κινήθηκε προς τα εμπρός και ενώ έτρεχε με ταχύτητα, από τα 30 μέτρα με ένα φαλτσαριστό σουτ έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Τεχνική, ρυθμός, δύναμη και καταστροφική ακρίβεια μεγάλης απόστασης: αυτός ήταν ο Diego Fuser.
Το δεύτερο τέρμα του ήταν το νικητήριο και θύμιζε εκείνο του Matthaus εναντίον της Γιουγκοσλαβίας στο Παγκόσμιο της Ιταλίας το 1990. Για ακόμα μια φορά ο Fuser πήρε την μπάλα στη μεσαία γραμμή και έτρεξε ξανά προς τα εμπρός. Αυτή τη φορά προσποιήθηκε και πέρασε έναν ώμο για να αποφύγει ένα απελπιστικό πέσιμο από έναν αμυντικό της Napoli (ο οποίος γνώριζε ξεκάθαρα τι έρχεται). Έχοντας δημιουργήσει το χώρο και την τέλεια οπτική, ο Fuser εξαπέλυσε ένα ακόμα δυνατό σουτ από μεγάλη απόσταση, αυτή τη φορά πιο αιχμηρό από το πρώτο. Ήταν έργο ενός τεχνίτη και άφησε τους Ναπολιτάνους αβοήθητους. Αν κάποιος ζωγραφίσει ένα αριστούργημα της καριέρας του Fuser, θα του έδειχνε αυτή τη στιγμή καθώς η μπάλα έφυγε από το πόδι του και έσκασε στα δίχτυα.
Ο Fuser επρόκειτο να σηκώσει ένα Coppa Italia με τη Lazio εκείνη την χρονιά, αλλά στην πραγματικότητα οι εμφανίσεις του κατά τη διάρκεια των έξι χρόνων του στο σύλλογο αξίζουν πολλά περισσότερα. Το 1998 μετακόμισε στην Parma όπου έπαιξε σημαντικό ρόλο στη κατάκτηση του κυπέλλου UEFA της ομάδας του Alberto Malesani το 1999. Όμως - όπως και στη Milan - δεν έλαβε ποτέ τον έπαινο που του άρμοζε και επισκιάστηκε από άλλους μεγάλους ποδοσφαιριστές και αστέρες της εποχής.
Ο Fuser δεν κατάφερε ποτέ να μεταφέρει τη φόρμα του στην Εθνική σκηνή, με μόνο 23 εμφανίσεις για τους Azzurri, όντας πάντα στο περιθώριο των μεγάλων ομάδων. Ολοκλήρωσε την καριέρα του με μια αμφιλεγόμενη δίχρονη θητεία στη Roma και παρόλο που μια τέτοια κίνηση δεν μπορεί ποτέ να καθίσει καλά στους οπαδούς της Lazio, οι επιδόσεις του για τους Biancocelesti ξεπερνούν κατά πολύ τις 15 ασήμαντες εμφανίσεις που έκανε για τους μισητούς αντιπάλους τους.
Εντυπωσιακά ο Fuser συνέχισε να παίζει στις κατώτερες κατηγορίες μέχρι το 2012, βγαίνοντας σε σύνταξη στην ηλικία των 43 ετών. Ο τραγικός θάνατος του 15χρονου γιου του Matteo - ο οποίος πάλευε για χρόνια με μια αρρώστια - τον έκανε να τα παρατήσει.
Το Fuser θα τον θυμούνται για πάντα οι οπαδοί που παρακολουθούσαν Ιταλικό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του '90. Ήταν ένας ακούραστος παίκτης που είχε την ικανότητα να κάνει πράγματα στο γήπεδο, τα οποία οι περισσότεροι θα μπορούσαν μόνο να τα ονειρευτούν. Κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα είτε στη Roma, είτε στη Milan είτε στη Parma, ολόκληρο το πλήθος κρατούσε την αναπνοή του, ειδικά όταν ήξερε ότι επρόκειτο να εξαπολύσει ένα “πύραυλο”.
Όταν το Calcio κυριαρχούσε τον κόσμο, ο Paul Gascoigne και ο Giuseppe Signori υποδείκνυαν σέβας στο Diego Fuser.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου