Δημήτρης Βαρσάνης
Ο 71χρονος άντρας έκλαιγε:"Μην το κάνετε αυτό" καταλάβαινες μετά βίας τα λόγια του μέσα από τα δάκρυα: «Μην το κάνετε» στεκόμενος στη κλειστή πύλη του σταδίου της Reggiana, μια υπερήφανη ποδοσφαιρική ομάδα που οδεύει στο άγνωστο. Ο Ernesto Melauri ή «Melo» για τους φίλους του παρευρισκόταν συχνά στις προπονήσεις πριν από τα παιχνίδια και ενθάρρυνε τους παίκτες της αγαπημένης του Granata.
Όταν βγήκε η είδηση ο Melo ήξερε ότι έπρεπε να είναι κοντά στο σύλλογό του. Έφτασε στη Via Mogadiscio με τη σημαία που έπαιρνε μαζί του σε κάθε παιχνίδι και την έβαλε στην πύλη: "Το αφήνω εδώ ως τελευταίο αντίο στη Reggiana." Άλλοι οπαδοί έρχονταν και έφευγαν όμως κανείς δεν τολμά να τη μετακινήσει. Η σημαία στέκεται ως σύμβολο της Reggiana και της Reggio-Emilia, ένα πτωχευμένο και παρατημένο κλαμπ και μια προδομένη κοινότητα.
Περίπου 145 μίλια μακριά ένα ιδιωτικό τζετ προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Caselle και ο Cristiano Ronaldo πατάει στο ιταλικό έδαφος καθώς τα μάτια του ποδοσφαιρικού κόσμου κατευθύνονται στο Τορίνο. Όσο η σκόνη διευθετήθηκε για το δεύτερο παγκόσμιο κύπελλο της Γαλλίας, η επόμενη τεράστια ποδοσφαιρική ιστορία έβγαινε. Την επόμενη μέρα καθώς τα μέσα ενημέρωσης συγκεντρώθηκαν στο Juventus Stadium, η τεράστια κλίμακα του τι συνέβαινε χτυπήθηκε στο Τορίνο. Υπήρξαν αναφορές για πάνω από μισό εκατομμύριο πωλήσεις φανελών μέσω της ιστοσελίδας του συλλόγου, επιπλέον ένα εκατομμύριο followers στο Twitter καθώς και αύξηση κατά 28% των μετοχών του κλαμπ. Η εμπορικότητα του CR7 εμφανίστηκε για να βοηθήσει το calcio να επιστρέψει στην κορυφή της αλυσίδας ποδοσφαίρου.
Ενώ πολλοί παίκτες της ηλικίας του Cristiano Ronaldo αναζητούν προορισμό σε λιγότερο προκλητικά πρωταθλήματα, αυτή ήταν μια ευκαιρία να προσθέσει άλλη μια χορδή σε ένα ήδη αλλόκοτο τόξο. Την ίδια ημέρα οι πρώην σύλλογοι της Serie A Bari και Reggiana κήρυξαν τη πτώχευση τους και τέθηκαν ερωτήματα σχετικά με το αν το κάστρο του Ιταλικού ποδοσφαίρου κάστρο είναι χτισμένο πάνω σε ένα θεμέλιο άμμου.
Το ποδόσφαιρο στην Ιταλία δεν απέχει ποτέ από τα πρωτοσέλιδα, είτε άσχημα είτε καλά. Η δωροδοκία, η διαφθορά και η οικονομική κακοδιαχείριση έχουν συνδεθεί εδώ και καιρό με το άθλημα. Το σκάνδαλο Calciopoli τη προηγούμενη δεκαετία άφησε σημάδια από πληγές που δεν έχουν επουλωθεί ακόμα. Κανένα άλλο μεγάλο σύστημα ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων δεν βλέπει τις ομάδες να διαλύονται με τον ίδιο ρυθμό όπως στην Ιταλία.
Το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας της Reggiana ωστόσο, δεν είναι η συνηθισμένη ιστορία για υπερβολική σπατάλη. Είναι μια ιστορία πραγματικής ελπίδας για το μέλλον και το χαλί που τραβιέται από κάτω. Είναι μια ιστορία που οι οπαδοί της Granata σκέφτηκαν ότι δεν θα έβλεπαν ποτέ να επαναλαμβάνεται μετά τις καταστροφές των τελευταίων χρόνων.
Η Reggiana αγωνίστηκε στις χαμηλότερες κατηγορίες του Ιταλικού ποδοσφαίρου για το μεγαλύτερο μέρος της ασήμαντης αλλά και υπερήφανης ιστορίας της. Όλα αυτά άλλαξαν το 1993 όταν ανέβηκε στη Serie A. Οι επίσημοι δήλωσαν ότι το Stadio Mirabello είναι ακατάλληλο για ποδόσφαιρο στη κορυφαία κατηγορία, ωστόσο έτσι πάρθηκε μια άνευ προηγουμένου απόφαση: θα χρηματοδοτούσαν και θα έχτιζαν το δικό τους γήπεδο.
Περισσότεροι από 1000 οπαδοί αγόρασαν 10ετή εισιτήρια, καθώς το σχέδιο αύξησης των 11 εκατομμυρίων ευρώ ξεκίνησε με περαιτέρω επενδύσεις εξασφαλισμένες μέσω μιας συμφωνίας ονομαστικών δικαιωμάτων και τραπεζικών πιστώσεων. Το πρόσθετο έδαφος γύρω από το καινούργιο γήπεδο προοριζόταν για ένα εμπορικό συγκρότημα και με όλα αυτά να ισχύουν, η Reggiana ήταν έτοιμη να κατασκευάσει το πρώτο στάδιο στην Ιταλία χωρίς δημόσια χρηματοδότηση.
Στον αγωνιστικό χώρο η Reggiana μάζεψε πολλούς αστέρες για να αυξήσει το προφίλ του συλλόγου. Ο Paulo Futre, ο Johnny Ekström και ο Cláudio Taffarel προσχώρησαν όλοι μαζί, καθώς η Ιταλία έγινε το “στρώμα” για όλους τους Διεθνείς αστέρες ποδοσφαίρου. Ωστόσο οι τραυματισμοί των Futre και Ekström σήμαιναν ότι δεν πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο και με πολλά κονδύλια να δεσμεύονται στο νέο στάδιο, η επένδυση στο ρόστερ ελαττώθηκε, ο υποβιβασμός στην Serie B φάνηκε αναπόφευκτος και το 1997 η Granata επέστρεψε στη δεύτερη κατηγορίας. Ένας περαιτέρω υποβιβασμός τη σεζόν 1998/99 είδε την Reggiana να βρίσκεται πλέον στα περιφερειακά βάθη της Serie C.
Η καθοδική πορεία συνέχισε: το 2005 οι καθυστερήσεις στην κατασκευή του εμπορικού συγκροτήματος είχαν διακόψει το απαιτούμενο εισόδημα για το κλαμπ και χωρίς αυτό το μέλλον φαινόταν δυσοίωνο. Η τοπική κυβέρνηση αρνήθηκε να παρέμβει και με το σημαντικότατο ρεύμα εσόδων να είναι δεμένο στη γραφειοκρατία, η Reggiana έμεινε χωρίς άλλη επιλογή από το να διαλυθεί και να ξεκινήσει πάλι από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες της Serie D.
Περαιτέρω τραύμα εμφανίστηκε όταν το γήπεδο τους βγήκε δημοπρασία. Οι οπαδοί μάζεψαν αρκετά χρήματα για να καλύψουν την αναμενόμενη ζητούμενη τιμή, μόνο για να τη προσπεράσει ο μεγιστάνας Giorgio Squinzi καταθέτοντας μια προσφορά ύψους 3,6 εκατομμυρίων ευρώ. Ο Squinzi κατείχε τη Sassuolo με έδρα τη Modena και με την οικονομική του επιρροή να την ανεβάζει συνεχώς κατηγορίες. Τώρα χρειάζονταν ένα στάδιο. Με την ολοκλήρωση της συμφωνίας η Reggiana θεωρούνταν πλέον ένοικος στο δικό της στάδιο. Άλλο ένα πικρό χάπι για να το καταπιούν οι οπαδοί.
Η ελπίδα επέστρεψε όταν ο Hall of Fame του Μπέιζμπολ Mike Piazza γνωστοποίησε ότι έψαχνε να εμπλακεί στην αγορά ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου. Ο συνταξιούχος catcher για τους New York Mets και Los Angeles Dodgers χτύπησε για πρώτη φορά την ιδέα κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014. Αποκόμισε ένα ενδιαφέρον για το Ιταλικό ποδόσφαιρο μέσω της προπόνησης της Εθνικής του ομάδας στο μπέιζμπολ και δήλωνε ένθερμος οπαδός της Palermo. Μαγεύτηκε συγκεκριμένα από τους παθιασμένους οπαδούς και την πλούσια ιστορία του αθλήματος στη γη των παππούδων του.
Πρόθυμος να χρησιμοποιήσει το επιχειρηματικό πνεύμα που είχε πάρει από τον πατέρα του Vince (ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας πίσω στην πατρίδα τους Πενσυλβανία) ο Piazza έθεσε την εύρεση του σωστού συλλόγου να επενδύσει τα εκατομμύρια του.
Η Parma είχε πέσει σε δύσκολες στιγμές μετά την κατάρρευση του βασικού χρηματοδότη Parmalat και τη προσπάθεια της να επιστρέψει στη πυραμίδα του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Με τις εγχώριες και ευρωπαϊκές επιτυχίες στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, φαινόταν να είναι ο ιδανικός σύλλογος για το Piazza για να φτάσει στο επόμενο επίπεδο. Ωστόσο όταν ανακαλύφθηκε το τεράστιο μέγεθος των οικονομικών προβλημάτων του συλλόγου, έγινε φανερό ότι η διάσωση ενός πεσμένου γίγαντα ίσως να μην είναι το ιδανικό μονοπάτι.
Η απάντηση βρέθηκε σε απόσταση 40 λεπτών με το αυτοκίνητο στη βόρεια πόλη της Ρέτζιο Εμίλια, όπου στεγάζεται ο καθεδρικός ναός της Santa Maria Assunta και η αναγεννημένη ομάδα της Serie C AC Reggiana. Με μια επένδυση τριών εκατομμυρίων ευρώ και μέσα σε πολλή φανφάρα ο Piazza αποκαλύφθηκε ως ο νέος ιδιοκτήτης του συλλόγου.
Παρουσιάστηκε στην πόλη και στους ανθρώπους της κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης τελετής στην κεντρική πλατεία της πόλης. Το πάθος του ξεχείλιζε αμέσως. Ο Piazza εντυπωσίασε τους οπαδούς μιλώντας στα λίγα ιταλικά που γνώριζε για τα μεγάλα σχέδιά του. Δεν θα έμενε κανένας λίθος ανεκμετάλλευτος, καθώς εργάστηκε για να μετατρέψει το σύλλογο σε παγκόσμιο όνομα χρησιμοποιώντας τις πολλές επαφές που είχε τόσο στην Ιταλία όσο και στην πατρίδα του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν δήλωσε ότι θα επιλύσει την αμφιλεγόμενη κατάσταση του σταδίου οι πιστοί της Granata ξετρελάθηκαν.
Παρά τα εκατομμύρια του ο Piazza ήξερε ότι θα χρειαζόταν βοήθεια για να μετατρέψει αυτό το όνειρο σε πραγματικότητα. Με το σύγχρονο ποδόσφαιρο να γίνεται γρήγορα παιχνίδι για δισεκατομμυριούχους και όχι για εκατομμυριούχους, επιδίωξε και άλλες επενδύσεις. Ο Piazza ήταν ο επικεφαλής του συλλόγου όμως λόγω υποχρεώσεων σε όλο τον Ατλαντικό εγκατέστησε τη σύζυγό του Alicia (πρώην μοντέλο του Playboy) ως αντιπρόεδρο. Περιέγραψε τον εαυτό της ως δημοσιογράφο για ένα περιοδικό lifestyle, αν και χωρίς αθλητική ή επιχειρηματική εμπειρία έμελλε να είναι επιφορτισμένη με τη λήψη αποφάσεων όποτε ο σύζυγός της έφευγε.
Η αρχική ανταπόκριση στην επένδυση ήταν θετική με το Piazza να έχει μια ομάδα που εργάζεται στις ΗΠΑ για να βρει κάποιους που είναι πρόθυμοι να εμπλακούν με τα σχέδιά του. Η Reggiana διαφημίστηκε ως κοιμώμενος γίγαντας παίζοντας σε ένα σύγχρονο γήπεδο που βρίσκεται σε ένα εκλεπτυσμένο κομμάτι της Ιταλίας. Πράγματι παρά τις χαμηλές προσελεύσεις, η περιοχή θεωρούνταν μια ποδοσφαιρική εστία.
Αυτό που ο Piazza δεν σκέφτηκε ήταν η επιτυχία των αντιπάλων ομάδων στην περιοχή. Από τότε που η Sassuolo κέρδισε την άνοδο στη Serie A και με την τεράστια περιουσία του Squinzi πίσω της βγήκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Από την άλλη πλευρά η Parma κέρδισε την άνοδο από τη Serie C και απείχε μόνο ένα βήμα από το να επιστρέψει στο Campionato
Με την επιτυχία των τοπικών αντιπάλων της και την Reggiana να εξακολουθεί να κατακλύζεται στη Serie C, ο Piazza αποφάσισε ότι το αρχικό του διετές πλάνο χρειαζόταν να επιταχυνθεί. Με τη σύζυγό του να γυρνά στην πατρίδα του, ο Piazza και η ομάδα του έβαλαν σε λειτουργία την υπόθεση "άνοδος". Αυξήθηκε ο μισθολογικός λογαριασμός και επέβλεψε αρκετές αλλαγές προπονητών με τις ελπίδες ανόδου στη Serie B στην πρώτη του πλήρη χρονιά ως υπεύθυνος του συλλόγου.
Αντιδρούσε οργισμένα εναντίον του Squinzi που χρέωνε τη κλαμπ να παίζει στο γήπεδο που οι οπαδοί του συνείσφεραν να χτίσουν, λέγοντας ότι “ ένιωθε άρρωστος και κουρασμένος από τη πίεση του συλλόγου". Η Reggiana εξασφάλισε μια θέση στο περίπλοκο σύστημα των πλέι οφ της Serie C και ήταν συγκρατημένα αισιόδοξη για το προβιβασμό και την επακόλουθη αύξηση των επενδύσεων και κύρους.
Αυτό δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένα σενάριο έκπληξης με τα σχέδια να τίθενται σε εφαρμογή για όλα τα ενδεχόμενα. Τα αποτελέσματα χάραξαν το δρόμο της Granata και μετά τον αποκλεισμό της Juve Stabia στα προημιτελικά των πλέι-οφ, απείχε μόλις δύο γύρους από την άνοδο. Η Parma εν τω μεταξύ έπαιρνε την άνοδο από τη Serie B με τους νοσταλγικούς οπαδούς του Calcio από όλο τον κόσμο να ενώνονται στις αγκαλιές με τους οπαδούς των Gialloblu.
Ο δεύτερος αγώνας του ημιτελικού με τη Robur Siena θα είχε σοβαρές επιπτώσεις για τη Reggiana. Έχοντας επικρατήσει με 2-1 στο πρώτο αγώνα, έχανε με 1-0 και η Granata κοίταζε κατάματα τον αποκλεισμό λόγω της καλύτερης θέσης της Siena. Με το παιχνίδι να είναι στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων ο Christian Altinier σημείωσε ένα ζωτικό τέρμα που φαινόταν να σώζει όχι μόνο τη πρόκριση αλλά και τη χρονιά.
Ωστόσο στο δέκατο λεπτό των καθυστερήσεων η Siena πήρε ένα αμφισβητούμενο πέναλτι για χέρι, με τα ριπλέι να δείχνουν ότι ο αμυντικός της Reggiana σπρώχτηκε στη μπάλα από τον αντίπαλο επιθετικό. Ο Claudio Santini σημάδεψε σωστά και σφράγισε τη θέση της Siena στο τελικό των πλέι-οφ στο τελευταίο σουτ του αγώνα.
Ο Piazza κυριεύθηκε από οργή εναντίον της FIGC πετώντας ισχυρισμούς για διαφθορά, καθώς η ομάδα του προοριζόταν για άλλη μια σεζόν στη Serie C. Αυτό που συνέβη στη συνέχεια ωστόσο ήρθε ως κεραυνός για όλους όσους συμμετείχαν στο σύλλογο: ο Piazza ανακοίνωσε ότι χωρίς εξωτερικές επενδύσεις θα αποχωρούσε από το σύλλογο, σε αντίθεση με τα προηγούμενα σχέδια που είχαν τεθεί αν δεν ερχόταν η άνοδος. Η Εμίλια - Ρομάνια είναι μια πλούσια περιοχή όμως με τους γειτονικούς συλλόγους να ξεπερνούν τη Reggiana, αυτό το τελευταίο χτύπημα θα αποδειχθεί καταλυτικό.
Με την εκπνοή της προθεσμίας για την εγγραφή στο πρωτάθλημα να πλησιάζει, ο Piazza δημιούργησε αρκετές συναντήσεις για να εξασφαλίσει χρήματα ώστε να συμπληρώσει τη δική του εισροή μετρητών στο κλαμπ. Ο επιχειρηματίας Victor Pablo Dana με έδρα το Ντουμπάι ισχυρίστηκε ότι συμφώνησε να πάρει πάνω από το 60% του συλλόγου, μόνο ο Piazza να κάνει μυστηριωδώς πίσω σε αυτό το Deal.
Η μέρα τελικά έφτασε για την καταβολή του ποσού εγγραφής στο πρωτάθλημα, με τα χρήματα να χρησιμεύουν για να καλύψει έξοδα όπως οι μισθοί των παικτών και το ενοίκιο του σταδίου. Πληρώνοντας αυτό το ποσό και εγγράφοντας το σύλλογο ο Piazza θα αγόραζε περισσότερο χρόνο για να πάρει την πολύ αναγκαία επένδυση, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη θέση της ομάδας στο πρωτάθλημα.
Η μέρα όμως, ήρθε και έφυγε, η εγγραφή δεν έγινε ποτέ και ο Piazza εξαφανίστηκε. Η Reggiana ήταν εκτός πρωταθλήματος και χωρίς τιμονιέρη. Η Alicia Piazza εκρήγνυσε την οργή της κοινότητας ανεβάζοντας μια εικόνα στο Instagram με τον ίδιο και το σύζυγο της με τις λέξεις "Time to say goodbye". Η μόνη περαιτέρω επικοινωνία από τους Piazza ήρθε μέσω των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης με περισσότερες φωτογραφίες καθώς απολάμβαναν τις οικογενειακές διακοπές.
Εν τω μεταξύ πίσω στη Ρέτζιο Εμίλια, η Reggiana κοιτά να ξαναχτιστεί, φαινομενικά παρατημένη από την ιδιοφυΐα ενός ιδιοκτήτη που αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει κάτι άλλο με τα χρήματά του. Είναι μια πολύ γνωστή ιστορία των μικρότερων συλλόγων σε όλο τον κόσμο, όπου ένας ιδιοκτήτης βυθίζεται κάτω από το βάρος της ευθύνης που φέρει ένας ποδοσφαιρικός οργανισμός.
Η Reggiana δεν έχει χρέη ή πιστωτές όμως χωρίς την πολυτέλεια του χρόνου να βρει μια λύση, κατευθύνεται προς την ερασιτεχνική έρημο της Serie D για να ξαναρχίσει και πάλι. Ενώ η πόρτα μπορεί να μην είναι εντελώς κλειστή για το Piazza για να επιστρέψει με κάποιο τρόπο στη Reggiana, θα έχει πολλές γέφυρες να χτίσει, τουλάχιστον με έναν συγκεκριμένο οπαδό ο οποίος ελπίζει ότι αυτές οι μέρες θα είναι πίσω του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου