Ο 89χρονος, σήμερα, συνταξιούχος χωροφύλακας John Bosley το 1944 ήταν ένας 19χρονος αλεξιπτωτιστής στο 11ο τάγμα του 1ου συντάγματος της 4ης ταξιαρχίας αλεξίπτωτων και ο οποίος κατα την διάρκεια της επιχείρησης «Market Garden» έπεσε με το αλεξίπτωτό του στην περιοχή Ginkel Heath κοντά στο Άρνεμ.
Όπως ήταν φυσικό δεν θα μπορούσε να λείπει απο τις εκδηλώσεις της περασμένης εβδομάδας για τα 70 χρόνια απο την επιχείρηση Market Garden και της Μάχης του Άρνεμ. Σε αυτή του την επίσκεψη είχε και την ευκαιρία να παραχωρήσει μια μικρή δημοσιοποίηση των αναμνήσεών του απο την συγκεκριμένη μάχη στην οποία συμμετείχε.
«Όταν το αλεξίπτωτο μου άνοιξε βρισκόμουν πάνω απο το Ginkel Heath, κατά τη δεύτερη ημέρα της μάχης. Θα έπρεπε να προσγειωθούμε και να σχηματίσουμε μια περίμετρο σε όλη την περιοχή γύρω από Arnhem. Τα προβλήματα άρχισαν όταν είδα πως οι κεραίες του ασυρμάτου μου έσπασαν και έτσι δεν μπορούσαμε να έχουμε επικοινωνία με την βάση του 11ου τάγματος.
Όταν συγκεντρωθήκαμε μας δόθηκαν νέες εντολές οι οποίες διέταζαν να κατευθυνθούμε προς τις θέσεις του Συνταγματάρχη Frost ο οποίος βρισκόταν κοντά στην γέφυρα και χρειαζόταν επειγόντως ενισχύσεις. Φτάνοντας σε απόσταση ενός μιλίου απο τον συνταγματάρχη, βρεθήκαμε μπροστά σε ισχυρές εχθρικές θέσεις οπότε υποχρεωθήκαμε να ανακόψουμε την πορεία μας.
Το πιο φρικτό πράγμα που μου συνέβη μέχρι τότε, το έπαθα όταν μπήκα σε ένα σπίτι. Ξαφνικά έγινε μια τεράστια έκρηξη με ένα πυκνό σύννεφο σκόνης να καλύπτει όλο το σπίτι. Όταν καταλάγιασε η σκόνη είδα με έκπληξη δίπλα να βρίσκεται μια οβίδα η οποία ευτυχώς δεν εξερράγει. Αυτό με συγκλόνισε, και έφυγα από εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Μια άλλη φορά, στο δάσος του Oosterbeek στάθηκα λιγότερο τυχερός, όταν μετά απο μια έκρηξη οβίδας τραυματίστικά στο πόδι και στην πλάτη, χάρη όμως της επέμβαση ενός συμμαχητή μου έκλεισαν προσωρινά οι πληγές μέχρι να με πάει στον «Άγγελο του Άρνεμ».
Άγγελος του Άρνεμ ήταν η κάτοικος του Oosterbeek και μητέρα έξι παιδιών, Kate Ter Horst η οποία έκανε το σπίτι της νοσοκομείο εκστρατείας για εμάς. Τελικά αποδείχτηκε πως ήμουν τραυματισμένος και στα δύο πόδια και παρέμεινα εκεί καθόλη την μάχη μέχρι που με βρήκαν εκεί οι Γερμανοί. Απο εκεί οι Γερμανοί με στείλαν για νοσηλεία στο νοσοκομείο St Elisabeth και στη συνέχεια στο Apeldoorn, όπου υποβληθηκα σε θεραπεία. Απο εκεί και πέρα έκανα μια περιοδεία σε διάφορα στρατόπεδα αιχμαλώτων, αρχικά στο Limburg an Lahn, όπου οι συνθήκες ήταν φρικτές, μετά, τον Ιανουάριο του 1945, στο Stalag 4G, όπου κατασκευάζαμε σιδηροδρομικές γραμμές και τέλος στην νότια Βαυαρία, απο όπου τελικά δραπέτευσα.
Οι πληγές μου στο αριστερό μου πόδι δεν είχαν επουλωθεί σωστά και έτσι κατάφερα να βρώ μια αφορμή για να κρύφτώ στο ιατρείο της φυλακής στην μικρή πόλη του Borna. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα αποσύρθηκαν από την περιοχή, κατάφερα να βγώ και να κρύφτώ σε ένα ορυχείο άνθρακα, όπου περίμενα την άφιξη των Αμερικανών. Φυσικά, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κοντά ήταν οι Αμερικανοί γιατί οι Γερμανοί κράτούσαν όλες τις ειδήσεις για τον εαυτό τους και δεν μας ενημέρωναν.
Μετά την επιστροφή μου στην Αγγλία μου δόθηκε άδεια να παίρνω διπλή μερίδα απο το συσσίτιο γιατί είχα χάσει πολύ βάρος καθώς οι Γερμανοί δεν μας έδιναν τις απαιτούμενες μερίδες. όταν ανέκτησα το βάρος μου και επέστρεψα στον στρατό και επανακατατάχθηκα στους αλεξιπτωτιστές της 2ης Μοίρας αλεξιπτωτιστών, μέχρι το τέλος του πολέμου, όπου μετά εντάχθηκα στην δύναμη χωροφυλακής του Wiltshire στο Swindon, για 27 χρόνια»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου