Δημήτρης Βαρσάνης
Η δεκαετία του '90 ήταν στο απόγειό της και ο ρομαντισμός του ποδοσφαίρου πλησίαζε στο τέλος για άλλη μια σεζόν. Όμως την τελευταία αγωνιστική στη δράση της Premier League δύο δεκαετίες νωρίτερα, η Blackburn εξασφάλισε τον ίδιο ζήλο που θα ζει για πάντα όταν πέτυχε κάτι απίστευτο κάτω από τις πιο έντονες πιέσεις.
Στις 14 Μαΐου του 1995 σε ένα ηλιόλουστο Anfield, η ομάδα του Kenny Dalglish ηττήθηκε στο τέλος με 2-1 κόντρα σε μια Liverpool που καυχιόνταν για θρύλους όπως ο Steve McManaman και ο Robbie Fowler. Όμως, παρά τα ανάμεικτα συναισθήματα της ήττας αποδείχθηκε ότι είναι η πιο εκθαμβωτική στιγμή στην ιστορία του συλλόγου που σήμερα εκτείνεται στα 141 χρόνια ζωής.
Ο προβληματισμός σχετικά με αυτή τη μεθυστική ημέρα απόλαυσης και δράματος, τα γεγονότα εξακολουθούν να γοητεύουν τους πάντες. Οι Rovers έπρεπε να νικήσουν τους Merseysiders για να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πάρουν το πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από 81 χρόνια ή ήλπιζε η Manchester United να χάσει βαθμούς ενάντια στη West Ham. Παρότι ο πρώτος σκόρερ της Premier League Alan Shearer έσπασε το αδιέξοδο αναγκάστηκε να στηριχθεί στα "Σφυριά" κρατώντας τους "κόκκινους διαβόλους" στην ισοπαλία. Ήταν νευρικά τα τελευταία ελάχιστα λεπτά, καθώς οι οπαδοί μασούσαν τα νύχια τους περιμένοντας με αγωνία για ειδήσεις από το άλλο ματς.
Η κατάκτηση του τίτλου από τη Blackburn πλέον θεωρείται ευρέως ως κεραυνός εν αιθρία. Το Ewood Park μετατράπηκε σε ένα "φρούριο". Τερματίζοντας στην 19η θέση στην παλιά Second Division το 1991 αποφεύγοντας στενά τον υποβιβασμό στη τρίτη, εξασφάλισε την άνοδο στη νεοϊδρυθείσα Premier League ένα χρόνο αργότερα έγινε ένας ανεμοστρόβιλος.
Ένας από τους ιδρυτές της Football League, ο σύλλογος πάντα υπερηφανευόταν για την εργασιακή ηθική του και το πραγματισμό του στο ποδόσφαιρο. Ονειροπόλος για την πρόοδό τους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 ανακαλύπτεται μια ομάδα που είχε πετύχει σταθερή πρόοδο, η οποία αντικατοπτρίζεται στη διαφορά τερμάτων χρονιά ανά χρονιά (από το +22 στο +41 σε διάστημα μόλις τριών ετών).
Αυτή ήταν μια ομάδα που είχε δουλέψει για τις ελλείψεις της με μεγάλη επιτυχία. Και όμως ακόμα ακόμα και σήμερα, εκείνοι που είναι πιο εξοικειωμένοι με την ιστορία των πρωταθλητών στην Αγγλία αισθάνονται συχνά έναν πόνο σύγχυσης όταν ανακαλύπτουν ότι η Blackburn ήταν ο φόβος και ο τρόμος στο μεγάλο νησί.
Προς έκπληξη όλων ο μεγαλύτερος θρίαμβό τους ήρθε ύστερα από μια μακρά και σκληρή σεζόν που είδε ο σύλλογος να μετρά συνολικά 27 νίκες, οκτώ ισοπαλίες, επτά ήττες και 80 γκολ καθώς και την επιτυχία να σταματήσει τη Manchester United από το τρίτο διαδοχικό της πρωτάθλημα. Επιπλέον, το κατάφερε όλο αυτό κατά τη διάρκεια ενός επίπονου και τώρα απόμακρου ημερολογίου των 42 αγωνιστικών. Είναι ενδιαφέρον μιας και έχασαν δύο φορές από τους άνδρες του Sir Alex Ferguson εκείνη την χρονιά, αλλά εξακολουθούσαν να διατηρούν την εστίασή τους και έφτασαν στους στόχους.
Παρότι ένα ρόστερ γεμάτο με ανυπολόγιστο ταλέντο και νεανικό ενθουσιασμό, υπήρχε ένας άνθρωπος στο γήπεδο εκείνη τη μέρα που σήκωνε τους ώμους του πάνω από όλους, όταν ο διαπεραστικός ήχος στο τελικό σφύριγμα "πνίγηκε" μέσα σε μια έκρηξη εκστατικής γιορτής. Το όνομά του είναι πλέον συνώνυμο με ένα ένδοξο παρελθόν και αυτός παραμένει ο μεγαλύτερος θρύλος του συλλόγου. Ήταν ο χρηματοδότης της, ο υποστηρικτής της και ο καθοδηγητής της που έφερε πολλή χαρά στους ανθρώπους και στους παίκτες του όλα εκείνα τα χρόνια του. Ο άνθρωπος στον οποίο αναφερόμαστε φυσικά είναι ο αείμνηστος και ο μεγάλος Jack Walker.
Δεν ήταν μόνο ένας επενδυτής που με τα χρήματα του στήριξε τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, είναι ένας αμίμητος ιδιοκτήτης από πολλές απόψεις. Σπαταλώντας κοντά στα 100 εκατομμύρια λίρες από δικά του χρήματα στο σύλλογο σε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν παθιασμένος και διέθετε ένα χειροπιαστό ενδιαφέρον για την ευημερία του ποδοσφαιρικού ιδρύματος του. Ο Walker πάνω από όλα έδωσε το λόγο και το πιο σημαντικό τη πίστη στην ομάδα του όταν σύμφωνα με πληροφορίες αρνήθηκε να υπογράψει και τον Zinedine Zidane επειδή είχε ήδη τον Tim Sherwood στις τάξεις της.
Η παλαιότερη από τις μεγάλες ομάδες της Αγγλίας και μετά την ίδρυση της από τον John Lewis (ένας πρώην παίκτης και διαιτητής), η Blackburn έφτασε στο αποκορύφωμα της σε ένα εξαιρετικά συμπυκνωμένο χρονικό διάστημα και σε μια εποχή που η μαζική οικονομική βοήθεια δεν ήταν τόσο κραυγαλέα όσο είναι σήμερα. Στην ουσία, αν ο Walker έχτιζε την αυτοκρατορία του με μεγάλη προσοχή δεν ξέρουμε πώς θα αξιοποιούσε τη κληρονομιά του.
Οι λόγοι πίσω από τον πρόσφατο αφανισμό τους είναι πολλοί. Η κακή μεταγραφική της δραστηριότητα μετά το θρίαμβο του πρωταθλήματος, η επίμονη αστάθεια της όσον αφορά τη διαχείριση και το προσωπικό, η έλλειψη σαφούς οδικού χάρτη και ο αυξημένος ανταγωνισμός τόσο οικονομικά όσο και με άλλους τρόπους.
Εάν το νέφος από τη κατάκτηση του πρωταθλήματος τους δίδαξε κάτι ήταν ότι το παν είναι η σταθερότητα. Αυτό ίσως να ήταν και η μεγαλύτερη απογοήτευση στην αποτυχία τους. Δεν ήξεραν πώς να ανταποκριθούν στην επίτευξη αυτού του ζενίθ. Δεν υπήρχε η επόμενη κίνηση. Ο Kenny Dalglish αντικαταστάθηκε ως προπονητής από τον Ray Harford και η έβδομη θέση του 1996, καθώς και οι άσχημες επιδόσεις της στο Champions League σηματοδότησαν μια περίοδο προβληματισμού από την οποία ποτέ δεν ανακτήθηκε.
Αυτό που έχουμε δει από τον απόλυτο θρίαμβο της είναι μια σειρά από χαμηλές θέσεις, η πτώση μιας αυτοκρατορίας που ποτέ δεν είχε το χρόνο να εγκατασταθεί και ένας υποβιβασμός στην Championship. Προς το παρόν είναι υπό τον έλεγχο των Venkys, οι ιδιοκτήτες που έχουν αποτύχει ξανά και ξανά για να κερδίσουν τους οπαδούς μέσα από μια κακοδιαχείριση και έλλειψη επωφελούς διαλόγου.
Ανάμεσα στη κατάκτηση του πρωταθλήματος της και τη τωρινή παρουσία της στη δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας ήταν μια περίοδος σχετικής επιτυχίας, όταν ο Graeme Souness την οδήγησε στο τίτλο του League Cup, ενώ ο Mark Hughes σε μια σειρά Ευρωπαϊκών προκρίσεων (τέσσερις σε έξι χρόνια, στην πραγματικότητα).
Σήμερα, θα ήταν παράτολμο ακόμη και για τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς των Rovers να ευχηθούν για μια αναβίωση στις τύχες του πουθενά στην εμπνευσμένη εποχή του Walker. Επειδή από τότε, η σκληρή πραγματικότητα λέει ότι αυτό είναι το αγέρωχο, ονειρικό σημείο αναφοράς για αυτούς καθώς και μια θλιβερή υπενθύμιση για το πόσο έχουν πέσει, ένα δίκοπο μαχαίρι αν προτιμάτε.
Κατόρθωσαν να αψηφήσουν τις πιθανότητες και να κατακτήσουν το πρωτάθλημα πολύ γρήγορα μετά την παρουσία της στη Second Division, και ενώ είναι εξαιρετικά απίθανο να ξανασυμβεί έδειξαν τη δύναμη τους και ακολούθησαν οι επιτυχίες στα κύπελλα και κάποιες λαχτάρες τους στην Ευρώπη.
Ο Walker, ένας πρωταθλητής για την υπερπροσπάθεια του από εκεί ψηλά χωρίς αμφιβολία θα είναι απερίγραπτα περήφανος για τα μεγάλα επιτεύγματα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου