Η τρελή συμμορία της Wimbledon

Δημήτρης Βαρσάνης


Καθώς ο Lawrie Sanchez σκόραρε με κεφαλιά απέναντι στη Liverpool στο τελικό του 1988, η Wimbledon Football Club ολοκλήρωνε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του FA Cup και φαινομενικά μια αδύνατη άνοδο προς τη δόξα.

Λαμβάνοντας υπόψη το χάσμα στην τεχνική ποιότητα μεταξύ των δύο ομάδων, με τη Liverpool να είναι μια απέραντα διακοσμημένη ομάδα με Ευρωπαϊκά και εγχώρια τρόπαια και να παρατηρείς την "τρελή συμμορία" να σηκώνει το πιο διάσημο τρόπαιο στο Αγγλικό ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή ήταν μια έκπληξη το λιγότερο. Ειδικά όταν μαθαίνεις ότι η Wimbledon αγωνιζόταν στην τέταρτη κατηγορία μόλις πέντε χρόνια νωρίτερα.

Το περίφημο «Crazy Gang» ανέπτυξε μια φήμη για την υπερβολικά επιθετική, άμεση και εκφοβιστικη προσέγγισή του στο ποδόσφαιρο, φτάνοντας αρκετές φορές στα άκρα με το σκληρό του παιχνίδι και τα αλλεπάλληλα αντιαθλητικά του φάουλ. "Ο καλύτερος τρόπος για να παρακολουθήσεις τη Wimbledon είναι στο Teletext" τόνισε περίφημα χαριτολογώντας ο Gary Lineker. Ενώ αντιαισθητική και μερικές φορές αμφιλεγόμενη, η συγκεκριμένη αδίστακτη φιλοσοφία ήταν το κλειδί για την ταχεία ανύψωση του συλλόγου μέσα από τις κατηγορίες και ήταν καθοριστικό εφαλτήριο για την επιτυχία του συλλόγου.

Ήταν το 1982 και η Wimbledon του David Bassett είχε υποβιβαστεί στη τέταρτη κατηγορία. Όπως και οι περισσότερες ομάδες εκείνη τη χρονική στιγμή, οι "Dons" φιλοδοξούσαν να παίξουν ελκυστικό και επιδεικτικό ποδόσφαιρο παρά την έλλειψη πόρων, με αποτέλεσμα ο σύλλογος του Νοτιοδυτικού Λονδίνου να βολοδέρνει στα χαμηλότερα πρωταθλήματα. Ένα σχετικά μικρό κλαμπ με μια σπάνια βάση οπαδών, η Wimbledon απλά δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά να φέρει την ποιότητα που χρειάζεται για να πετύχει με στυλ.

Μετά από ένα κακό ξεκίνημα τη σεζόν 1982/83, ο Bassett αποφάσισε ότι μια παραδειγματική στροφή ήταν απαραίτητη για να ανθίσει η επιτυχία της: «Ξεκινήσαμε τη σεζόν χρησιμοποιώντας μια "σκούπα" πίσω το οποίο λειτούργησε καλά. Όμως τώρα έχουμε αλλάξει και θέλουμε να πηγαίνουμε τη μπάλα μπροστά και γρήγορο. Αυτό ταιριάζει με την ομάδα », δήλωσε ο προπονητής. Ο ρομαντικός τρόπος παιχνιδιού απότομα εγκαταλείφθηκε για ένα πιο αργό αλλά και αποτελεσματικό στυλ.

Η Wimbledon άρχισε να παίζει μια εξαιρετικά άμεση μέθοδο του ποδοσφαίρου κατοχής, με τον Bassett να απαιτεί από την ομάδα του να έχει τουλάχιστον 18 σουτ, 12 κόρνερ και 12 πλάγια άουτ σε κάθε παιχνίδι. Προς μεγάλη αποστροφή των παικτών σε ένα τέτοιο αισθητικά αργό στυλ, η Wimbledon κατέκτησε το πρωτάθλημα της τέταρτης κατηγορίας με 98 πόντους, οι περισσότεροι πόντοι από κάθε πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς. Τα αποτελέσματα έφεραν την ομάδα στο "κατάστρωμα" με τη νέα φιλοσοφία του προπονητή και έτσι ξεκίνησε η διάδοση του "Crazy Gang".

H Wimbledon κέρδισε  back-to-back ανόδους έως τη δεύτερη κατηγορία και παρά το γεγονός ότι δινόταν φαβορί για υποβιβασμό, κατάφερε να σταθεροποιήσει την κατάστασή της στη δεύτερη κατηγορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου την επόμενη χρονιά. Συνέχισε να προσθέτει δυνατούς σωματικά ποδοσφαιριστές στις τάξεις τηςς, συμπεριλαμβανομένων του αμυντικού μέσου Vinnie Jones και του ισχυρού επιθετικού John Fashanu για να ενισχύσει τη φυσική της στρατηγική. Το προαναφερθέν δίδυμο θα αποτελέσουν τη σπονδυλική στήλη και θα γίνουν οι ηγέτες της ανόδου του παραμυθιού της "συμμορίας" για τη πολυπόθητη First Division το 1986.

Παρά το γεγονός ότι ξεγράφτηκε από τους οπαδούς και τους ειδήμονες του αθλήματος, η Wimbledon έγινε μια υπολογίσιμη δύναμη και στην κορυφαία κατηγορία. Το Plough Lane ήταν μια φυσική εκδήλωση του πόσο ο σύλλογος ξεπέρασε τις προσδοκίες του. Ένα μικρό, εξαθλιωμένο γήπεδο με ξεπερασμένες εγκαταστάσεις. Μιας και θα το επισκέπτονταν πολλές μεγάλες ομάδες, το χρησιμοποίησαν αυτό προς όφελός τους.

Τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων ήταν δυσάρεστα κρύα, σπάνια καθαρισμένα και συχνά καλυμμένο με χαρτί τουαλέτας. Στη Wimbledon πρόσθεταν συχνά αλάτι στο τσάι των αντιπάλων, απλά για να βάλουν το κερασάκι στην τούρτα για την ζοφερή εμπειρία των εκτός έδρας παιχνιδιών τους. Έπειτα τους καλωσόριζαν στο παιχνίδι τους: τις δυνατές αερομαχίες και τα σκληρά τάκλιν τους.

"Αν περπατήσετε μέσα στο σπίτι μας θα υπάρξουν πυροτεχνήματα," προειδοποίησε ο Vinnie Jones. Έτσι επιτυχημένα η Wimbledon κατασκεύασε την εμπορικότητα και τη φήμη ότι χτίστηκε γύρω από την επιθετικότητα, τη σωματικότητα και τον εκφοβισμό αναγκάζοντας τις αντίπαλες ομάδες να πηγαίνουν συχνά στο Plough Lane επικεντρωμένες στη διαφυγή τραυματισμών αντί να πάρουν ένα αποτέλεσμα. Ένα τέλειο χαρτί στα χέρια των Λονδρέζων.

Το πιο σημαντικό όμως από τις εχθρικές εγκαταστάσεις, το μαχητικό τρόπο παιχνιδιού και την επιθετική φιλοσοφία ήταν το σφιχτοδεμένο αλλά διανοητικά ισχυρό ήθος που ενθάρρυνε όλη την ομάδα της Wimbledon. Ο μέσος της Wally Downes χρησιμοποιούσε το αιχμηρό χιούμορ για να δοκιμαστεί η ψυχική δύναμη των παικτών της ακαδημίας και των νέων μεταγραφών της. Οι μυήσεις του ήταν βίαιες: από το να τους σέρνει σε ένα χιονισμένο αγωνιστικό χώρο έως να είναι δεμένοι στην οροφή του αυτοκινήτου ενώ θα το οδηγεί. "Μπορεί είτε να μεγαλώσει η ραχοκοκαλιά τους γρήγορα είτε να διαλυθούν ως άνθρωποι" είπε ο Vinnie Jones χαριτολογώντας.

Αφού επιζούσε κάποιος από τις διαδεδομένες φάρσες ακολουθούσε ο εξαναγκασμός από ανώτερους παίκτες όπως ο Fashanu, ο Jones, ο Sanchez και ο Downes. Υπήρξαν στιγμές όπου πέρασαν τη γραμμή. Ένας άγνωστος παίκτης, ο οποίος αμφισβήτησε την εξουσία του John Fashanu του χτυπήθηκε βαριά και πετάχτηκε από τα αποδυτήρια σαν κουρέλι. Ο Fashanu υπερασπίστηκε τις ενέργειές του δηλώνοντας:"Για να λάβεις το σεβασμό χρειάζεται το στοιχείο του φόβου". Δεν ήταν εύκολο για κανένα να ανήκει στο "Crazy Gang".

Αυτό το περιβάλλον του "δαγκώματος σκύλου" συνείσφερε να διοχετευθεί οργή και η επιμονή της ομάδας μέσα στο γήπεδο και στα αποτελέσματα. Οι παίκτες που αποκτούνταν συχνά προέρχονταν από ένα δύσκολο υπόβαθρο, δείχνοντας ότι είχαν την ψυχική ανθεκτικότητα για να επιβιώσουν από την κουλτούρα τους και να συμπληρώσουν την "εμπόλεμη μάντρα" τους. Η αρνητική δημοσιότητα που σχετίζεται με το άσχημο ποδόσφαιρο τους, τους ξενόφερτους χαρακτήρες και τη σχετικά ισχνή υποστήριξη τροφοδότησε περαιτέρω τη νοοτροπία πολιορκίας - ο παράγοντας του όλοι είναι εναντίον μας - η οποία συνδέεται με την ομάδα, ενέπνευσε τους παίκτες και οδήγησε το σύλλογο στην επιτυχία του.

Δεν ήταν μόνο η ωμή βία και το περιττό άγριο περιβάλλον που έφερε την επιτυχία στη Wimbledon. Ο πρόεδρος και ο προπονητής σκόπιμα εισήγαγαν μία ρήτρα στα συμβόλαια των παικτών, έτσι ώστε αν έχαναν έναν αγώνα με τέσσερα ή περισσότερα τέρματα διαφορά ήταν υποχρεωμένοι να πάνε σε μια παράσταση όπερας (μια τιμωρία για τα μέλη της ομάδας εκείνη τη στιγμή).

Τα τάκλιν πολλές φορές προγραμματίζονταν εκ των προτέρων, συμπεριλαμβανομένων του διαβόητου τάκλιν με τα δύο πόδια του Jones στον Steve McMahon της Liverpool στο πρώτο λεπτό του τελικού του FA Cup. Υπήρχε ένα άλλο σημαντικό κομμάτι της προετοιμασίας για εκείνη την μοιραία ημέρα. Ο τερματοφύλακας των "Dons" Dave Beasant είχε προετοιμαστεί για τον John Aldridge και τη συνήθεια του να εκτελεί τα πέναλτι των "κόκκινων". Μια κρίσιμη επέμβαση που ήταν υψίστης σημασίας για τη Wimbledon να σηκώσει FA Cup:"Είχαμε παρακολουθήσει πάρα πολλά βίντεο, αν ο Dave Beasant δεν το απέκρουε θα τον σκότωνα" αστειεύτηκε ο Jones.

Δυστυχώς για το "Crazy Gang" και το μέλλον του συλλόγου, η συντροφικότητα και το πνεύμα της ομάδας άρχισε να φεύγει μετά από τους ηρωισμούς του FA Cup το 1988. Η επιτυχία είχε χτυπήσει το "καμπανάκι" μιας οι παίκτες άρχισαν να πιστεύουν στη δική τους ατομική ικανότητα και παράβλεψαν τη δύναμη της συλλογικότητας. Ο πυρήνας της ομάδας διαλύθηκε με τους αντίπαλους συλλόγους να τους παίρνουν για πιο προσοδοφόρα συμβόλαια. Ο σύλλογος δεν κατάφερε ποτέ να ορθοποδήσει πριν μεταφερθεί 90 χιλιόμετρα βόρεια και μετονομαστεί σε Milton Keynes Dons.

Το "Crazy Gang" μπορεί να είναι σεβαστό ως μια δυσάρεστη υποσημείωση του ποδοσφαιρικού πολιτισμού ποδοσφαιρική τςη δεκαετίας του 1980 από κάποιους, αλλά η αξιωματική ικανότητά του να δημιουργήσουν μια φιλοσοφία και μια ψυχική προσπάθεια να παίρνει αποτελέσματα πέρα ​​από αυτό που ο σύλλογος ήταν οικονομικά σε θέση να πράξει πρέπει να επαινεθεί.

Τα στοιχεία της Wimbledon Football Club εκείνο το καιρό ενισχύθηκαν αμοιβαία, κάθε κομμάτι του συλλόγου κοβόταν και κολλούσε μαζί για να χτιστεί μια συλλογικότητα όπου κάθε ομάδα στη Βρετανία φοβόταν να παίξει εναντίον της. Η σχετικά μικρή βάση οπαδών επέτρεψε στην ομάδα να παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο χωρίς πίεση, η έλλειψη κεφαλαίων λογικά οδήγησε σε έναν πραγματιστικό οδικό χάρτη προς την επιτυχία και το ήθος της ομάδας ενσάρκωσε το άμεσο και επιθετικό ύφος του παιχνιδιού της. Όλα αυτά συνδέθηκαν και δημιούργησαν μια πολύ τρομερή οντότητα.

Είτε αγαπήθηκε είτε όχι, η άνοδος του "Crazy Gang" στην κορυφή του Αγγλικού ποδοσφαίρου είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το πώς μια εξαιρετικά ολοκληρωμένη και συνεκτική στρατηγική μπορεί να σπρώξει ένα σύλλογο στην επιτυχία.