Δημήτρης Βαρσάνης
Ο Hector Gómez έχει στείλει το μισό Estadio Leóninto σε υστερία. Το γκολ έκανε το 2-2 για τη Club Indios de Ciudad του Χουάρες απέναντι στην αντίπαλο της Léon και ουσιαστικά εξασφάλισε την άνοδο της Indios στην υψηλότερη κατηγορία του Μεξικάνικου ποδοσφαίρου.
Στο τελικό σφύριγμα οι παίκτες ήταν πραγματικά σοκαρισμένοι. Είναι η μεγαλύτερη στιγμή που βίωσε ποτέ ο σύλλογος, μια άνευ προηγουμένου στιγμή. Το τεχνικό τιμ κατέκλεισε το ηλιόλουστο γήπεδο και αγκάλιασε τους παίκτες. Ήταν μια στιγμή τεράστιας υπερηφάνειας και ανακούφισης για ένα μικρό κλαμπ που είναι κατοικημένο σε μια από τις πιο επικίνδυνες πόλεις σε αυτόν τον πλανήτη. Επιτέλους, είχε την ευκαιρία να παίξει επαγγελματικό ποδόσφαιρο με τις καλύτερες ομάδες του Μεξικού. Μεγαλύτερα τσεκ μεταγραφών, οι αγώνες της θα μεταδίδονται τακτικά σε Διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα και την ευκαιρία να παίξει μπροστά σε 100.000 θεατές στο διάσημο Estadio Azteca της Mexico City.
Εκείνη τη θριαμβευτική μέρα παρατηρήθηκαν χιλιάδες οπαδοί να συρρέουν στους δρόμους του Χουάρες για να γιορτάσουν. Πανό, τραγούδια και οτιδήποτε άλλο εορταστικό γεγονός μπορεί να φανταστεί κανείς για τη μεγαλύτερη επιτυχία του συλλόγου. Ωστόσο, οι εκστασιασμένοι οπαδοί διακινδύνευσαν μια σοβαρή μοίρα με την εμφάνιση τους στους δρόμους μετά τον αγώνα. Ήταν το 2008 όταν η Indios πέτυχε αυτή την ιστορική άνοδο στην Primera Division του Μεξικού. Την ίδια χρονιά 1.600 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στο Χουάρες.
Το Χουάρες έχει δει μια σταθερή μείωση των ανθρωποκτονιών από το 2012 όμως εξακολουθεί να θεωρείται ως ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη του κόσμου. Είναι το σπίτι του καρτέλ του Χουάρες, των οποίων οι προσπάθειες περιλαμβάνουν μεγάλη κλίμακα ηρωίνης και το λαθρεμπόριο κοκαΐνης, εκβίασης και της εκτεταμένης διαφθοράς της αστυνομίας. Οι άνθρωποι του Χουάρες έπρεπε να ζουν με το φόβο, όταν ένας αδυσώπητος πόλεμος καρτέλ εξερράγη μεταξύ εκείνου του Juarez και της Sinaloa το 2007. Εκείνη η χρονιά - αναμφισβήτητα από τις πιο σκοτεινές στην ιστορία της πόλης - άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στην κοινωνία και σόκαρε τους Βόρειους γείτονές τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς το Χουάρες ονομάστηκε "η πρωτεύουσα του κόσμου στις δολοφονίες." Δεν είναι ακριβώς ένα ιδανικό μέρος για να παίζεις ποδόσφαιρο.
Για πολλούς, η επιτυχία της Indios στον αγωνιστικό χώρο λειτούργησε ως το μόνο κατευθυντήριο φως σε μια πόλη τυλιγμένη στη βία. Δυστυχώς η χρυσή εποχή ήταν αναμφισβήτητα βραχύβια. Η Indios υπέμεινε ένα ζωντανό εφιάλτη στην Primera Division από την άνοδο της μέχρι το απίστευτα δυσάρεστο ρεκόρ των 29 αγώνων χωρίς νίκη, γίνοντας επίσημα η χειρότερη ομάδα στην ιστορία του πρωταθλήματος. Ήταν ένα σκληρό χάπι να το καταπιεί όμως η Indios ήταν έτοιμη να πέσει ξανά στη σκάλα του Μεξικάνικου ποδοσφαίρου. Ακόμη χειρότερα έφτασε κοντά στη μόνιμη εξαφάνιση της.
Μετά την πτώχευση τους, ο ιδιοκτήτης Francisco Ibarra πούλησε το σύλλογο και το μέλλον τους ξαφνικά βυθίστηκε σε αβεβαιότητα. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 2010-11 στη Liga de Ascenso ο σύλλογος διαλύθηκε και το Χουάρες έμεινε χωρίς επαγγελματική ομάδα ποδοσφαίρου. Οι λάτρεις του ποδοσφαίρου στη πόλη ήταν απαρηγόρητοι, μια βαθιά τρύπα που αφέθηκε στις καρδιές τους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι τη στιγμή της αφερεγγυότητας του συλλόγου το ποσοστό των δολοφονιών παρέμεινε στα ύψη, υπήρχε λίγος χώρος για ελπίδα στο Χουάρες. Η μόνη σύνδεση που είχε μείνει με την ομάδα είναι το περίεργο σχολικό λεωφορείο βαμμένο στα χρώματα της Indios (κόκκινο, λευκό και μαύρο) και τα ξεθωριασμένα συνθήματα του κλαμπ στους τοίχους της πόλης. Από την άποψη του ποδοσφαίρου η πόλη έμεινε άδεια.
Η ιστορία της Indios σχετίζεται πολύ στενά με τα ναρκωτικά, τις δολοφονίες και τα καρτέλ όπως η Atlético Nacional στην Κολομβία - που ανήθικα έλαβε οικονομική υποστήριξη από τον Pablo Escobar και αυξήθηκε στις τάξεις του ποδοσφαίρου στη Κολομβία - όμως ακόμα κουβαλούσε και το κύριο βάρος της πόλης, τη βία. Ο Pedro Picasso, ο προπονητής νέων της Indios σκοτώθηκε το 2009 από μυστηριώδεις συνθήκες που δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα. Ήταν μόνο 34.
Ο σύλλογος εξέδωσε ανακοίνωση εκφράζοντας την οργή του και λέγοντας ότι ήταν ένας καλός και αξιοπρεπής άνθρωπος. Δεν υπήρξε καμία διαφυγή από τους θανάσιμο κινδύνους της ζωής στη Χουάρες, ακόμα και όταν συνδέθηκε με το πολυαγαπημένο ποδοσφαιρικό σύλλογο στην πόλη. Ο Francisco Ibarra πάλεψε για τον σύλλογο σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας και στα παιχνίδια της Indios ήταν η μόνη φορά που το Χουάρες αναφερόταν στις ειδήσεις χωρίς τις λέξεις «δολοφονία», «εκτέλεση» ή «αίμα» που τις μονοπωλούσαν.
Όλα τα καρτέλ των ναρκωτικών θέλουν το Χουάρες. Είναι το "Άγιο Δισκοπότηρο" των οδών των ναρκωτικών, ένα ιδανικό μέρος για να μετακινούνται τα ναρκωτικά από το Μεξικό μέχρι το Ντάλας, το Ντένβερ, το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη. Το Χουάρες ήταν πάντα ένας διάδρομος λαθρεμπορίου ναρκωτικών, ακόμη και με όλη τη στρατιωτική προσοχή να επικεντρώνεται στην πόλη. Ο Joaquín "El Chapo" Guzmán (επικεφαλής του διαβόητου καρτέλ της Sinaloa) ήθελε το Χουάρες για λογαριασμό του. Μάλιστα ο ίδιος "άναψε" ένα φαύλο πολέμου που αποτελούνταν από δολοφονίες, αποκεφαλισμούς και εμπρησμούς για να ωθήσει τη Linea (το καρτέλ του Χουάρες) έξω από την πόλη, αλλά η Línea ανταπέδωσε με επίσης τρομοκρατικές επιθέσεις. Η αστυνομική δύναμη του Χουάρες ήταν φριχτά διεφθαρμένη με τους αξιωματικούς να έχουν συναλλαγές με το καρτέλ της Sinaloa. Η Linea τους σκότωσαν για αντίποινα. Δεν υπάρχουν κανόνες στο Χουάρες.
Διεξάγονταν αγώνες ποδοσφαίρου σε μια πόλη όπου περίπου 200 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους κάθε μήνα. Τα συγκλονιστικά στατιστικά στοιχεία μας κάνει να σκεφτόμαστε πόσο τυχερές είναι μερικές πόλεις. Μέρη όπως το Λονδίνο και το Μάντσεστερ μπορούν να απολαμβάνουν ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου κάθε εβδομάδα, χωρίς το φόβο του να εμπλακούν σε μια θανάσιμη πάλη για την εξουσία μεταξύ δύο εξίσου ισχυρών και επικίνδυνων συνδικάτων του οργανωμένου εγκλήματος. Για μερικούς ανθρώπους στο Χουάρες έτρεχαν μια επιχείρηση ενώ ακολούθησε το χάος.
Ο Francisco Ibarra ήταν ο άνδρας που ως ιδιοκτήτης οδήγησε την Indios σε στιγμές έκστασης και πόνου. Ο Ibarra ήταν ένας επιχειρηματίας με ένα υπόβαθρο στη μηχανική, αλλά αποφάσισε να συνδυάσει το δαιμόνιο του με το πάθος του για τον αθλητισμό και να αγοράσει την τοπική ποδοσφαιρική ομάδα μετά από μια επιτυχή επιδρομή σε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές.Το όραμα του Ibarra για την Indios ήταν εντελώς δικό του. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι κάτοικοι της πόλης ήταν υποχρεωμένοι να ταξιδέψουν στο Μοντερέι συνήθως για να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο, έπρεπε να κάνει την Indios να ξεχωρίζει. Το σήμα σχεδιάστηκε ως ένα νεύμα προς τον Tarahumara που αρχικά είπε ψέματα στο Χουάρες (ένα κόκκινο φουλάρι τυλιγμένο σε μια ζώνη γύρω από μια μπάλα ποδοσφαίρου).
Πριν από καιρό, ο Ibarra σχεδίαζε να δημιουργήσει ένα εντελώς νέο γήπεδο για την ομάδα του. Ο ίδιος συγκλόνιζε κάθε ψυχή στο Χουάρες. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί χλεύαζαν τα τακτικά φιλόδοξα σχέδιά του για το νεοσύστατο σύλλογο και οι προτάσεις του ευρέως απαξιώθηκαν με σκεπτικισμό και αρνητικότητα. Ωστόσο καθώς τα σχέδια φαίνονταν να διαλύονται εντελώς, η Indios ανέβηκε στην Primera. Αυτό ήταν το απόλυτο επιστέγασμα, όλα όσα ο Ibarra είχε προβλέψει όταν αγόρασε αρχικά το σύλλογο.
Όταν η Indios ανέβηκε στη κορυφαία κατηγορία, ο Ibarra βρήκε τον εαυτό του όλο και περισσότερο υπό πίεση για να πουλήσει το σύλλογο. Ο ίδιος προκλητικά απέρριπτε τις προτάσεις ξανά και ξανά. Τόνιζε ότι με την πώληση του συλλόγου θα πραγματοποιούσε μια ολική επιστροφή στην αρχική επένδυσή του. Όμως ο Ibarra δεν ανησυχούσε για το κέρδος ή τα στοιχεία, ούτε ενδιαφερόταν για την πώληση του κλαμπ.
Είναι στενά συνδεδεμένος με την πόλη, ήξερε ότι ο σύλλογος λειτουργούσε όχι μόνο ως μια αθλητική ομάδα, αλλά ως ένα κοινωνικό πρόγραμμα φέρνοντας στους ανθρώπους τη χαρά και τον ενθουσιασμό και ήξερε ότι έπρεπε να καθοδηγείται από κάποιον που πραγματικά νοιαζόταν γι 'αυτούς. Εκείνη την εποχή, πολλοί κορυφαίοι σύλλογοι του Μεξικού στηρίζονταν οικονομικά από πλούσιες εταιρείες. Η Monterrey, η Club América, η Chivas Guadalajara και η Santos Laguna όλες χρηματοδοτούνταν από επικερδείς συμφωνίες με μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα και τους πλούσιους ιδιοκτήτες τους. Η Indios ποτέ δεν απολάμβανε το ίδιο επίπεδο επενδύσεων.
Είναι η πόλη που πραγματοποίησε το χειρότερο ρεκόρ στην ιστορία της Primera. Υπέστη ένα ρεκόρ των 29 αγώνων χωρίς νίκη, οδεύοντας αδυσώπητα προς τις χαμηλότερες κατηγορίες για μια ακόμη φορά. Το ποσοστό δολοφονιών στο Χουάρες παρέμεινε στα ύψη καθώς η Indios συνέχιζε να χάνει, μια φαινομενικά αναπόφευκτη μεταφορά μεταξύ της πόλης και της ομάδας. Ο Ibarra τελικά αναγκάστηκε να πουλήσει την αγαπημένη του ομάδα, παίρνοντας ένα μετάλλιο ανταμοιβής για την προώθηση της ομάδας ως το μόνο ενθύμιο.
Τρεις μήνες αργότερα τον Δεκέμβριο του 2011 ο σύλλογος διαλύθηκε. Ο Ibarra κατηγόρησε τις διάφορες κυβερνήσεις που σύμφωνα με τον ίδιο, απέτυχαν να παραδώσουν την υποσχόμενη οικονομική στήριξη τους. Ως εκ τούτου το Υπουργείο Οικονομικών του Μεξικού χρέωσε τον Ibarra με τη φοροδιαφυγή ως απάντηση για την καταγγελία του. Το κλαμπ επίσημα πτώχευσε και οι παίκτες και οι προπονητές έφυγαν προς άλλες πολιτείες του Μεξικού.
Για δύο χρόνια η πόλη έμεινε χωρίς επαγγελματικό ποδοσφαιρικό σύλλογο, μέχρι που ξαφνικά επανεμφανίστηκε ως Indios Universidad Autónoma de Ciudad Juares (UACJ). Η απουσία έβλαψε τους οπαδούς, οι οποίοι αισθάνθηκαν ότι είχαν πλέον μια παρηγοριά στην εποχή των δολοφονιών που αρνούνται να απαλλαγούν από την πόλη. Όμως η ανάσταση του συλλόγου κάτω από ένα νέο όνομα έφερε σχεδόν αναπόφευκτα μια νέα ελπίδα. Ακόμα έφερε νέες επιτυχίες καθώς πήρε το Liguilla de Copa Clausura το 2014 επικρατώντας της Irapuato με 1-0 στον τελικό.
Η επιτυχία του 2014 όπως και η κατάκτηση της Apertura το 2007, είναι οι φάροι για μια πόλη που υπάρχει παντοτινά κάτω από ένα σκοτεινό σύννεφο. Η Ciudad Juarez δεν θα είναι ποτέ η καλύτερη ομάδα του Μεξικού, αλλά εφόσον υπάρχει οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι. Ίσως να φαίνεται σαν ένα εξαντλημένο κλισέ χρησιμοποιώντας ένα ποδοσφαιρικό σύλλογο ως μια πηγή έμπνευσης για μια πόλη. Όμως στο Χουάρες φαίνεται πιο γνήσιο από ποτέ.
Το ποδόσφαιρο αγαπά μια ιστορία με επίκεντρο την άνοδο ενάντια στις αντιξοότητες και η Indios αντιμετώπιζε αυτές τις αντιξοότητες καθημερινά. Οι άνθρωποι ζουν σε μια πόλη όπου η ιδέα της ασφάλειας είναι ανέφικτη και όπου συνεχώς την αναζητούν.
Νέα ρεπορτάζ πλημμυρίζουν σε καθημερινή βάση για έναν πυροβολισμό ή ένα φόνο όμως το ποδόσφαιρο ζει γνωρίζοντας ότι η πόλη το χρειάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου