Premier League: Η αξιοσέβαστη περίοδος του "Big Sam" στη Bolton

Δημήτρης Βαρσάνης


Στην Premier League δεν αρέσουν οι τυχάρπαστοι. Όταν μια ομάδα έξω από την "ελίτ" του Αγγλικού ποδοσφαίρου δηλώνει τη παρουσία και αμφισβητεί την ανώτατη τάξη, άμεσα "χτυπιέται" ενώ διασπάται το ρόστερ. Με τους καλύτερους ποδοσφαιριστές να αποχωρούν ξεκινά από την αρχή για μια ακόμη φορά.

Ο Sam Allardyce κάποτε θεωρήθηκε ως ένα τέτοιο παράδειγμα τυχάρπαστου. Ως προπονητής της Bolton οδήγησε το σύλλογο σε ύψη που δεν έχουν δει από τις ημέρες που ο Nat Lofthouse ήταν η αιχμή του δόρατος την επίθεσή τους. Ο Allardyce και η Bolton ήταν το χειρότερο είδος τυχάρπαστων. Η επιτυχία τους ήρθε με τους δικούς τους όρους και αυτό που κατάφεραν ήταν κάτι το μοναδικό και δεν μπορεί να ιδιοποιηθεί από τα μεγαλύτερα κλαμπ.

Με ένα ρεαλιστικό και αποτελεσματικό στυλ ποδοσφαίρου που δεν τους ένοιαζε και πολύ το θέαμα, η επιτυχία της Bolton - ιδιαίτερα τη περίοδο 2003-2007 - οδήγησε στην αρνητική αφήγηση που ακολουθεί τον Allardyce ακόμα και σήμερα. Ο ίδιος συνδέεται καλώς ή κακώς με το αποτέλεσμα: ένας όρος που συγκεντρώνει μόνο τη φευγαλέα εκτίμηση αυτές τις ημέρες για έναν ξεπερασμένο ιδεαλισμό.

Με την κυρίαρχη άποψη ότι η απόδοση είναι κατά κάποιο τρόπο μια αρχέγονη επιθυμία, ο Allardyce χλευάστηκε συχνά ως μια ιστορική αναδρομή. Ένα λείψανο του οποίου τα ιδανικά δεν μπορεί να επιβιώσει ανάμεσα στα ουτοπικά όνειρα πολλών σύγχρονων ομάδων της Premier League, για τις οποίες το αποτέλεσμα δεν είναι πλέον αρκετό.  

Η εποχή του ως προπονητής της Bolton είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες στην ιστορία της Premier League. Το στυλ ποδοσφαίρου του μπορεί να μην ήταν συναρπαστικό όμως τα αποτελέσματά του ήταν. Ο σύλλογος ανέβαινε στη βαθμολογία με ένα εκπληκτικά συνεκτικό μείγμα Διεθνών αστέρων, τεχνίτων και αποκομμένων ποδοσφαιριστών. Εν τω μεταξύ έξω από το γήπεδο, ο σύλλογος βρισκόταν σε μια αλλαγή πιο προοδευτική από ότι το ίδιο το ποδόσφαιρο μπορεί να σε οδηγήσει. Ήταν τολμηρός και κατά κάποιο τρόπο οραματιστής ο σύλλογος του Lancashire.

Ο Allardyce έπαιξε για την ομάδα της Bolton που κατέκτησε τον τίτλο της Second Division το 1978, κερδίζοντας την άνοδο στην κορυφαία κατηγορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου μετά από μια δεκαετία στα κατώτερα πρωταθλήματα. Στη συνέχεια πήγε σε διάφορους άλλους Αγγλικούς συλλόγους αν και είχε μια σύντομη περίοδο στο εξωτερικό που του άφησε μια μόνιμη. Στις αρχές του '80 μετακόμισε στις ΗΠΑ για να παίξει για τους Tampa Bay Rowdies. Το ποδόσφαιρο μεγάλωνε όμως βρισκόταν στη βρεφική του ηλικία σε εκείνο το μέρος του κόσμου και οι εισαγωγές έπαιζαν τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξή του. Ωστόσο σε αυτή τη περίπτωση ήταν η εισαγωγή που θα μάθαινε περισσότερα από από τη συγκεκριμένη παραμονή.

Οι Rowdies μοίραζαν το γήπεδο τους με την Tampa Bay Buccaneers (η ομάδα του Αμερικανικού ποδοσφαίρου) και μέσα από τους Buccaneers ο Allardyce είδε το μέλλον του δικού του σπορ. Με την περιέργειά του σχετικά με τη χρήση της τεχνολογίας στο Αμερικανικό ποδόσφαιρο να του κεντρίζει το ενδιαφέρον όπως και μια αυξανόμενη αναγνώριση των οφελών της ακραίας λεπτομέρειας, ο Allardyce επέστρεψε στην Αγγλία για να παίξει το υπόλοιπο της καριέρας του.

Η σεζόν 1999-2000 είχε μόλις αρχίσει και για τον Colin Todd έγιναν αρκετά όταν ο Frandsen, ένας από τους καλύτερους παίκτες της Bolton πωλήθηκε χωρίς τη συγκατάθεσή του. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ο Δανέζος μέσος έφυγε για την αντίπαλο της στο Lancashire και τη τότε διεκδίκητρια της Premier League Blackburn. Ο Todd ο οποίος οδήγησε τη Bolton στην άνοδο μία χρονιά νωρίτερα παραιτήθηκε αφήνοντας την στη Championship. Στη θέση του ήρθε ο Allardyce επιστρέφοντας στην ομάδα που είχε υπηρετήσει ως παίκτης.

Τα πρώτα βήματα του Allardyce στο τιμόνι ήταν θετικά. Ο ίδιος είχε ένα σταθερό πυρήνα συμπεριλαμβανομένων των Jussi Jääskeläinen, Guðni Bergsson και Eidur Gudjohnsen όπως και το ξέφρενο Τζαμαϊκανόο Ricardo Gardner. Ήταν τα "οστά" μιας καλής ομάδας και κατεύθυνε τη Bolton στα ημιτελικά όλων των διοργανώσεων εκείνη την χρονιά, με τον σύλλογο να μένει εκτός συνέχειας σε εκείνο το στάδιο από τα πλέι - οφ της Championship, το Worthington Cup και το FA Cup.

Την επόμενη σεζόν ενισχύθηκε με την υπογραφή του νεαρού Michael Ricketts και την άνθηση του ποδοσφαιριστή από την ακαδημία τους Kevin Nolan. Ο Allardyce θα ξαναζήσει ένα επίτευγμα των ποδοσφαιρικών του ημερών, εξασφαλίζοντας την παρουσία της Bolton στην Premier League στη πρώτη ολόκληρη χρονιά στο πάγκο της. Αφού δεν κατάφερε να ανέβει απευθείας επικράτησε άνετα της Preston του David Moyes στον τελικό των πλέι - οφ.

Η επιστροφή της Bolton στην Premier League ήταν μια δύσκολη μάχη όμως συνείσφερε σημαντικά στον εκσυγχρονισμό εκτός γηπέδου και στις ιδέες που οι περισσότεροι κορυφαίοι σύλλογοι της Αγγλίας δεν τις χρησιμοποιούσαν. Ο Allardyce είχε υποκινήσει σε σαρωτικές αλλαγές πίσω από τις σκηνές εμπνευσμένος από τη περίοδο του στη Tampa.

Η Prozone ήταν μια νεογνή αλλά αυξανόμενη εταιρεία ανάλυσης πάνω στο άθλημα που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στο Αγγλικό ποδόσφαιρο στη Derby County, όπου ο νεαρός Steve McClaren τη χρησιμοποίησε πριν πάει στην Manchester United του Sir Alex Ferguson στα μέσα της σεζόν 1998-1999. Ως βοηθός προπονητή στο Old Trafford, ο McClaren επέμεινε στο σύλλογο να χρησιμοποιήσει τη Prozone. Σε αντάλλαγμα της επιμονής του για τη Prozone έλαβε μια αμοιβή των  50.000 λιρών αν η Manchester United κατακτούσε ένα τρόπαιο εκείνη την χρονιά. Εν τέλει έκανε το τρεμπλ.

Λίγο καιρό μετά, αλλά σε χαμηλότερο επίπεδο, ο Allardyce άρχισε να συμβουλεύεται τη Prozone στην Bolton. Η χρήση αυτής της τεχνολογίας ήταν σπάνια στο Αγγλικό ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή και πολύ λίγοι προπονητές τη χρησιμοποιούσαν για να συμπληρώσουν τη στρατηγική τους όπως το έκανε ο Allardyce. Ανέπτυξε ένα σύστημα παιχνιδιού που βασίζεται γύρω από αυτό που αποκάλεσε ως "The Fantastic Four". Αυτά ήταν δόγματα του παιχνιδιού που βρίσκονταν μέσα από την ανάλυση  δεδομένων που θα εξυπηρετούσαν και στη μάχη της παραμονής της Bolton στην Premier League.

Η Bolton έπρεπε να σταματήσει τους αντιπάλους από το να σκοράρουν στα τουλάχιστον 16 από τα 38 παιχνίδια πρωταθλήματος τους να αποφύγουν τον υποβιβασμό. Αν η Bolton άνοιγε το σκορ είχε 70% να κερδίσει. Οι στημένες φάσεις αντιπροσώπευαν το 33% του συνόλου των γκολ. Οι σέντρες από τους εσωτερικούς μέσους ήταν πιο αποτελεσματικες από τους εξωτερικούς μέσους και είχαν 80% πιθανότητα να αποφευχθεί η ήττα, αν ξεπερνούσαν τους αντιπάλους σε ταχύτητες πάνω από 5,5 μέτρα ανά δευτερόλεπτο.

Το σύστημα ήταν κωμικά ακριβές όμως λειτούργησε. Μέσα από την σχολαστική μελέτη των αγώνων, ο Allardyce ήταν σε θέση να οργανώσει την ομάδα του για να επιτευχθεί η μέγιστη αποτελεσματικότητα στον αγωνιστικό χώρο. Μπορεί να ακούγεται ρομποτικό όμως κυριολεκτικά είχε ακριβείς θέσεις για τους παίκτες να αποκτήσουν την καλύτερη δυνατή ευκαιρία για να σκοράρουν. Αυτή η γνώση εφαρμόζεται κυρίως στα πλάγια άουτ, στα φάουλ και στα κόρνερ, όπου ο Allardyce έδωσε μεγάλη έμφαση σε κάτι που ονομάζεται POMO ή όλο μαζί "Position of Maximum Opportunity" ("θέση της μέγιστης ευκαιρίας"). Αν ένας παίκτης δεν κατάφερνε να εμφανιστεί στην επιθυμητή θέση για ένα από τα φημισμένα μακρινό πλάγια άουτ της Bolton, ο Allardyce γνώριζε ότι μια ευκαιρία για γκολ είχε περάσει.

Σήμερα, οι περισσότεροι σύλλογοι της Premier League χρησιμοποιούν τη Prozone ως μέθοδος του σκάουτινγκ, του τακτικού σχεδιασμού και της αξιολόγησης των προηγούμενων εμφανίσεων τους. Η Bolton του Allardyce άλλαξε τον τρόπο του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Το σπορ ιστορικά έχει θεωρηθεί ως ένα από καρδιάς: ένα άθλημα συναισθήματος, αγάπης και εμπιστοσύνης. Ιδανικά ο  Allardyce δεν μπορούσε να έχει απήχηση σε αυτές τις ρομαντικές αντιλήψεις, αλλά δούλεψε και με αυτό τον τρόπο απέδειξε ότι οι συγκεκριμένες έννοιες είναι λανθασμένες. Το Αγγλικό ποδόσφαιρο άρχισε να έχει αυτοσυνείδηση ​​για νέους τρόπους. Τώρα ήταν ένα άθλημα του μυαλού, μια επιστήμη. Ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί και ο Allardyce ήθελε να το λύσει.

Υπό την κηδεμονία του Allardyce και τις καινοτόμες αρχές του η Bolton παρέμεινε στη κορυφαία κατηγορία. Το 2002 και το 2003 ο σύλλογος τερμάτισε 16ος και 17ος αντίστοιχα. Για τους περισσότερους, αυτό ήταν ένα ελαφρύ κτύπημα στην πλάτη για ολοκληρωμένη δουλειά ωστόσο τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι μια από τις πιο αξέχαστες ιστορίες του συλλόγου καθώς μπήκε στην ιεραρχία του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Ο Allardyce δεν ήταν ικανοποιημένος με μια απλή παραμονή, ήθελε να μεγαλώσει η ομάδα του.

Ήμαστε στις αρχές του 2002 και ο Youri Djorkaeff μάλωσε με τον Andrea Brehme. Σε μια σύγκρουση διαφορετικών χαρακτήρων ο Djorkaeff αναγκάστηκε να αποστασιοποιηθεί από τον Brehme, ο προπονητής της Γερμανικής Kaiserslautern. Ο Γάλλος έλυσε το συμβόλαιο του και με έξι μήνες να απομένουν μέχρι το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ιαπωνία και στη Νότια Κορέα έμεινε χωρίς ομάδα. Η κούρσα για την υπογραφή ενός από τους καλύτερους Γάλλους της γενιάς του προχωρούσε και η νικήτρια προς δυσπιστία του καθενός ήταν η Bolton.

Ορισμένοι οπαδοί σκέφτηκαν ότι είναι ένα σκληρό αστείο. Ένας Γάλλος διεθνής στο Reebok; απίστευτο. Μια παράξενη υπόθεση όμως ο Djorkaeff σε λιγότερο από δύο χρόνια από την συνεισφορά του ώστε η Γαλλία να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000 θα φορούσε τη φανέλα της Bolton. Η άφιξή του ήταν ένας καταλύτης, σήκωσε μια ομάδα ριζωμένη στο κάτω μέρος του πρωταθλήματος και τη βοήθησε να ξεφύγει από τη ζώνη του υποβιβασμού. Με την επίβιωση της στη Premier League να επιτυγχάνεται, ο Djorkaeff θα εκπληρώσει άλλη μια προσωπική φιλοδοξία: η παρουσία του στην Ανατολική Ασία εκείνο το καλοκαίρι για να εκπροσωπήσει τη Γαλλία για μια τελευταία φορά.

Ένας έξυπνος και δημιουργικος μεσοεπιθετικός, ο Djorkaeff δεν ήταν ο μόνος Γάλλος που κατέληξε στη Bolton εκείνη την χρονιά. Ο Bruno N'Gotty είχε ενταχθεί από την αρχή της σεζόν ως δανεικός από τη Marseille. Ένας δυνατός και κυρίαρχος στον αέρα κεντρικός αμυντικός, ο N'Gotty συμπεριλαμβανόταν στους αμυντικούς υψηλού επιπέδου. Η αρχικά αβέβαια ένταξη του στη Bolton, έκανε τη διαπραγμάτευση του δανεισμού του μόνιμη στο τέλος εκείνης της χρονιάς και έμεινε στο κλαμπ μιας και ανέβαινε στον βαθμολογικό πίνακα του πρωταθλήματος τα επόμενα χρόνια.

Η συγκεκριμένη εξωστρεφής και φιλόδοξη πολιτική στο μεταγραφικό παζάρι έφερε επίσης τον εξάμηνο δανεισμό του ντεφορμέ Γερμανού Fredi Bobic, του οποίου το χατ-τρικ του στη νίκη με 4-1 επί της Ipswich έθεσε την Bolton έξι βαθμούς μακριά από τη ζώνη του υποβιβασμού με τέσσερις αγωνιστικές να απομένουν. Ο Bobic δεν θα μείνει για όσο διάστημα όσο οι Djorkaeff και N'Gotty, αλλά και οι τρεις ήταν συνώνυμοι με μια βαρυσήμαντη μεταστροφή της Bolton εντός του Αγγλικού ποδοσφαίρου.

Κατά την έναρξη της επόμενης σεζόν ο Allardyce έπεισε τον Iván Campo να ανταλλάξει τα λευκά της Real Madrid για τα λευκά της Bolton σε ένα ακόμη πραξικόπημα. Μόνο δύο χρόνια νωρίτερα ο Campo είχε ξεκινήσει για την Real Madrid στον τελικό του Champions League καθώς επικράτησε της Valencia με 3-0.

Με τα μακριά και τα σγουρά μαλλιά του ήταν ένας εκκεντρικός χαρακτήρας για τους περισσότερους, αλλά ο Campo διέθετε την ικανότητα, το πάθος και τη κυνικότητα που χρειαζόταν η ομάδα της Bolton. Αμέσως έγινε αισθητός στον αγωνιστικό χώρο και η αγάπη που του έτρεφαν οι οπαδοί ήταν αμοιβαία. Ο δανεισμός του Campo έγινε μια μόνιμη μεταγραφή το 2003. Ο Allardyce εκ νέου αναγέννησε τη καριέρα του Campo με το παιχνίδι του ως αμυντικός μέσος μιας και προηγουμένως αγωνιζόταν ως κεντρικός αμυντικός. Ωστόσο δεν ήταν ο Campo η καλύτερη μεταγραφη της Bolton το καλοκαίρι του 2002 αλλά ένας επιδέξιος Νιγηριανός πλέι μέικερ.

O Jay-Jay Okocha έφτασε στην Bolton μετά τη λήξη του συμβολαίου του με την Paris Saint Germain. Στα 28 του ήταν ένας παίκτης με τεράστια εμπειρία, που αντιπροσώπευσε τη Νιγηρία σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα (ως αρχηγός της σε ένα) και παίζοντας σε όλη την Ευρώπη με διάφορα κλαμπ. Πρωταγωνίστησε με την Eintracht Frankfurt στη Bundesliga πριν μεταβεί στην Τουρκία για τη Fenerbache. Εκεί η φήμη του άνθισε και οδήγησε σε μια μεταγραφή πολλών χρημάτων στη Γαλλία. Τα 12 εκατομμύρια ευρώ τον έκαναν τη πιο ακριβή πώληση ενός Νιγηριανού ποδοσφαιριστή. Στο Παρίσι θα λειτουργήσει ως μέντορας του είδους σε έναν ταλαντούχο νεαρό Βραζιλιάνο με το όνομα Ronaldinho.

Ο Okocha ήταν μια μεταγραφή για το κοινό της Bolton μιας και με την τέχνη του παρήγαγε κάποιες αξέχαστες στιγμές εξαίσιας μεγαλοφυίας. Στα τέσσερα του χρόνια καθήλωσε τα πλήθη της Αγγλίας  με τις ικανότητες που θα τον ξεχωρίσουν ως έναν από τους πιο καθοριστικούς παίκτες στην εποχή  της Premier League. Τα κόλπα του ήταν συνεπή όμως σχεδόν αδύνατο να προβλεφθούν με αποτέλεσμα την αμηχανία πολλών αντίπαλων αμυντικών.

Του δόθηκε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στη δεύτερη σεζόν του στο σύλλογο καθώς η Bolton προχωρούσε στον τελικό του League Cup. Στον πρώτο αγώνα για τα ημιτελικά έναντι της Aston Villa είχε ήδη σκοράρει με ένα απευθείας φάουλ για να κάνει το 1-0 για τη Bolton. Ο Okocha στάθηκε πάνω από μια άλλη στημένη φάση με το σκορ στο 4-2 για την Bolton. Ο Djorkaeff στεκόταν δίπλα του, αλλά πρέπει να γνώριζε ότι ο Okocha δοκίμαζε κάτι το εντυπωσιακό, καθώς ο ίδιος δεν προσπάθησε καν να το εκτελέσει. Ο Okocha έτρεξε κατ 'ευθείαν προς την μπάλα, πραγματοποίησε ένα σουτ "μπανάνα" που πήρε φάλτσο από αριστερά προς τα δεξιά αφήνοντας τον Thomas Sørensen εντελώς ανήμπορο να αντιδράσει καθώς η μπάλα πήγαινε στο πάνω μέρος του τέρματος.

 
Την ίδια χρονιά ο Allardyce κατάφερε να πείσει τον Στέλιο Γιαννακόπουλο να ενταχθει στη Bolton ως ελεύθερος από τον Ολυμπιακό, καθώς όπως και τον Kevin Davies ο οποίος ήταν χωρίς ομάδα μετά την ελευθέρας του από τη Southampton. Ήρθαν από πολύ διαφορετικά υπόβαθρα όμως και οι δύο παίκτες δεν κόστισαν τίποτα στο μεταγραφικό παζάρι. Ο "Stelios" ήταν Διεθνής με την Εθνική ομάδα και μελλοντικός νικητής του Euro 2004, ενώ ο Davies βρισκόταν σε ένα σταυροδρόμι στη καριέρα του.

Ο Davies ειδικά έγινε αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικής της Bolton με τον έξυπνο τρόπο παιχνιδιού του και την εναέρια δύναμη του. Κάποτε ήταν ένας πολλά υποσχόμενος παίκτης, αφού προσχώρησε στη Blackburn από τη Southampton έναντι του ποσού των 7,5 εκατομμυρίων λιρών το 1998, αλλά σκόραρε μόλις δύο φορές κατά τη διάρκεια της περιόδου του στο Ewood Park πριν γυρίσει στους "Άγιους". Η δεύτερη περίοδός του όμως στη Νότια ακτή δεν στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία, και μετά από ένα δανεισμό του στη Milwall το 2003 δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιο του. Στα 26 του και χωρίς ομάδα, ο Davies δεν φαίνεται να είχε μέλλον στο κορυφαίο επίπεδο όμως ο Allardyce είδε κάτι σε αυτόν. 

Ο Davies πρόσφερε μια διέξοδο στις πάσες, ανησυχούσε τους αντίπαλους αμυντικούς, απειλούσε από στημένες φάσεις, διέπραξε και έλαβε τα περισσότερα φάουλ από όλους και αγωνιζόταν με σπασμένα και εξαρθρωμένα δάχτυλα. Μπορεί να μην έπιανε σε φαντασία τους Okocha και Djorkaeff, αλλά ο ρόλος του ήταν εξίσου σημαντικός. Σε μια ομάδα που φτιάχτηκε για τη συλλογική οργάνωση, ο Davies τοποθετούνταν τέλεια. Συνέχισε στο σύλλογο και μετά την αποχώρηση του Allardyce, έβαλε το γκολ της ισοφάρισης καθώς η Bolton έπαιρνε το 2-2 από τη Bayern Munich στην Allianz Arena και πραγματοποίησε τη πρώτη του συμμετοχή με την Εθνική Αγγλίας στα 33 του.

Ο Allardyce συνέχισε να στηρίζεται στην παράδοση με την προσέγγισή του στην μεταγραφική αγορά. Με την υπογραφή του Fernando Hierro έφερε έναν από τους πιο ευχάριστους παίκτες που είδε ποτέ ο σύλλογος. Με τη καταβολή των 750.000 λιρών για τον 34χρονο Gary Speed, η Newcastle αποδείχθηκε ανόητη που τον άφησε να φύγει, πραγματοποιώντας άλλες τρεις χρονιές στους "Wanderers" ο Ουαλός μέσος. Όταν έφερε τον El-Hadji Diouf - αρχικά με τη μορφή του δανεισμού - ήξερε ότι πήρε έναν παίκτη με τοξική φήμη στο Αγγλικό ποδόσφαιρο, αλλά ο Allardyce πήρε το καλύτερο από τον αμφιλεγόμενο εξτρέμ. Ο Diouf πέρασε το περισσότερο χρόνο του στη Bolton από οποιοδήποτε άλλο σύλλογο. Δεν είναι τυχαίο.

Σε μια εποχή που υψώνονταν το μέγεθος στα ποσά των μεταγραφών, οι συναλλαγές του Allardyce ήταν ιδιαίτερα έξυπνες. Ενώ άλλες ομάδες επικεντρώνονταν στο να αγοράσουν ή να ξεθάψουν τα Next Big Thing του ποδοσφαίρου, ο ίδιος ήταν απασχολημένος με τη συναρμολόγηση μιας ομάδας παικτών που υποτιμήθηκαν σταθερά ή θεωρούνταν παρελθόν ο καλύτερος τους εαυτός από άλλους συλλόγους. Η απόφασή του να μην πετάξει πολλά λεφτά στο μεταγραφικό παζάρι επέτρεψε να δαπανήσει τα περισσότερα σε μισθούς, το οποίο με τη σειρά του κατέστη δυνατό στην αγορά ποιοτικών ελεύθερων ποδοσφαιριστών. Μια λογική η οποία  είναι περισσότερο διατεθειμένη να προχωρήσει στο MLS, στην Κίνα ή στη Μέση Ανατολή σήμερα.

 
Η Bolton ήταν εξαιρετικά επιτυχής μετά τα πρώτα της δύο χρόνια παραμονής στη Premier League. Καθώς έφτασε στον τελικό του League Cup το 2004 τερμάτισε όγδοη στο πρωτάθλημα. Την επόμενη χρονιά ακολούθησε η έκτη θέση, γεγονός που σήμαινε ότι ήρθε το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου. Στο Ευρωπαικό ταξίδι της η Bolton νίκησε την Zenit και έφερε ισοπαλία με τη μετέπειτα νικήτρια του θεσμού Sevilla πριν υποκύψει στα νοκ-άουτ από τη Marseille. Δύο ακόμη τερματισμοί στη πρώτη οκτάδα ακολούθησαν στο πρωτάθλημα.

Ο Allardyce αναγνώρισε ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί μια τέτοια σταθερότητα στις υψηλές θέσεις στο πρωτάθλημα αποφεύγοντας τις μεθόδους άλλων συλλόγων ακριβώς έξω από την ελίτ της Premier League. Σύλλογοι όπως η Tottenham και η Newcastle επένδυσαν σε μεγάλο βαθμό στην μεταγραφική αγορά σε πολλές περιπτώσεις μόνο για να δουν τους καλύτερους παίκτες να διαλέγουν την όσφρηση της επιτυχίας. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η Southampton η οποίοι πρέπει να παίζει σε ετήσια βάση καθώς οι καλύτεροι παίκτες της πωλούνται.

Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι σε γενικές γραμμές οι μεταγραφές του Allardyce χτύπησαν και επιτυχία αλλά και αποτυχία. Οι Okocha, Djorkaeff και Campo πέτυχαν, αλλά και άλλοι όπως ο Mario Jardel, ο Ibrahim Ba, ο Vincent Candela, ο Hidetoshi Nakata και ο Quinton Fortune απέτυχαν να αναπαράγουν τέτοια ποιότητα μέσα στα όρια αυτής της ομάδας της Bolton. Ακόμα, σχετικά λίγα χρήματα σπαταλήθηκαν για τις υπογραφές τους μιας και οι περισσότεροι ήταν ελεύθεροι.



Το πιο ελκυστικό κομμάτι όμως για την Bolton του Allardyce δεν ήταν τα ονόματα των αστέρων της, αλλά ότι αυτοί οι παίκτες - πολλοί από τους οποίους είχαν κατακτήσει μερικά από τα σημαντικότερα τρόπαια - δεσμεύτηκαν ολόψυχα στον σύλλογο. Ίσως οι οπαδοί και οι παίκτες είχαν μια αμοιβαία κατανόηση του πόσο ιδιαίτερη ήταν η κατάστασή τους και για αυτό υπήρξε σαφής στοργή μεταξύ των παικτών και του συλλόγου.

Για την τελευταία του εμφάνιση όχι μόνο στη Bolton αλλά και ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο Fernando Hierro έκλεισε μια μεγάλη περιοχή του West Stand του Reebok και κάλεσε την οικογένεια και τους φίλους του, μερικοί από τους οποίους ήταν και πρώην παίκτες. Με τη Bolton να έχει πάρει το προβάδισμα με 3-2 επί της Everton, ο Hierro αντικαταστάθηκε και καθώς πήγαινε στον πάγκο, του δόθηκε μια εκστατική μόνιμη επευφημία όταν δεχόταν τις αγκαλιές και τα  φιλιά από τους συναισθηματικούς συμπαίκτες του.

Αναπολώντας για την καριέρα του, ο Γιαννακόπουλος επιβεβαίωσε πόσο απόλαυσε τη περίοδο του στην Bolton λέγοντας: "Το σπίτι μου πίσω στην Ελλάδα είναι γεμάτο από αναμνήσεις από το Μπόλτον έτσι έχω την ομάδα στην καρδιά μου ". Όταν του ζητήθηκε να δώσει ένα μήνυμα στους οπαδούς της Bolton είπε απλά:"δεν έχω λόγια". Ο "Stelios" αγάπησε τη περίοδο του στη Bolton τόσο πολύ ώστε αντί να επιστρέψει στην Ελλάδα, πήγε στο πρώην προπονητή της Bolton Phil Brown στη Hull City.

Όταν ο Iván Campo ανακάλυψε ότι το συμβόλαιο του δεν ανανεώθηκε το καλοκαίρι του 2008, κυκλοφόρησε μια ανοικτή επιστολή προς τους οπαδούς της Bolton εκφράζοντας πόσο απογοητευμένος ήταν επειδή δεν του δόθηκε η δυνατότητα να πει ένα σωστό αντίο:"Έχω πάντα την αίσθηση ότι εσείς είχατε μια ιδιαίτερη σχέση μαζί μου. Όταν έφτασα για πρώτη φορά εδώ, πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι ήρθα για διακοπές. Όλοι είδαμε ότι δεν ίσχυε αυτό για μένα. Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά για τις φορές που φωνάζατε το όνομά μου" έγραψε.

Αν όλα αυτά φαίνονται απροκάλυπτα συναισθηματικά, αυτό γινόταν επειδή ίσχυαν. Φτάνοντας στο Βόρειο τμήμα της Αγγλίας ως ξένοι, αυτοί οι παίκτες βρήκαν στη Bolton μερικούς από τους πιο κοντινούς δεσμούς που είχαν βιώσει ποτέ στην αξιοσημείωτη σταδιοδρομία τους. Δεσμεύτηκαν περισσότερο με τον σύλλογο από ότι ο μέσος όρος ενός σύγχρονου ποδοσφαιριστή. Ο Allardyce πέρα ​​από την ικανότητά του να φέρει το ταλέντο στο κλαμπ για μια λογική τιμή, ήταν σε θέση να πλάσει μια ομάδα με "Ο" κεφαλαίο από αυτά τα άτομα. Στην επιστολή του, ο Campo έγραψε ακόμη ότι ήλπιζε ότι θα μπορούσε να συναντηθεί ξανά με τον Allardyce σχολιάζοντας:"Είχε πίστη σε μένα και μου έμαθε να είμαι ένας καλύτερος και πιο ώριμος παίκτης". Ήταν μεγάλοι έπαινοι που προέρχονταν από κάποιον που αγωνίστηκε κάτω από τις οδηγίες του Vicente del Bosque.

Προς το τέλος υπήρξε μια πτώση του ενδιαφέροντος στο στυλ του Allardcye για ορισμένους οπαδούς της Bolton, στο οποίο μετά από χρόνια ασκήθηκε κριτική από άλλους προπονητές της Premier League, οι περισσότεροι είτε μετά από μια ισοπαλία είτε από μια νίκη της Bolton στις πιο πλούσιες ομάδες τους. Ο τυχάρπαστος Allardyce έγινε ένα πρότυπο για εκείνα τα κλαμπ που πρόθεση τους ήταν να επιβιώσουν στα πιο ύπουλα νερά του πρωταθλήματος ενώ τους έλειπαν οι πόροι. Το στυλ και η στάση του κατά κάποιο τρόπο αντιγράφηκαν από τον Tony Pulis και τη Stoke του, αν και ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη του Allardyce και της Bolton του.

Ανεξάρτητα από τα υποτιμητικά στερεότυπα που μπορεί να εξακολουθούν να υπάρχουν στον Allardyce, οι αρχές του μιλούν διαφορετικά. Μιλούν για ένα προπονητή ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο συμβάλλοντας στην επαναστατικοποίηση της νοοτροπίας του Αγγλικού ποδοσφαίρου απέναντι στα στατιστικά. Ένας προπονητής που κατάλαβε ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντέξεις στην Premier League ήταν να αποφύγεις την ιδέα ότι θα έπρεπε να δαπανήσεις τεράστια ποσά για μεταγραφές.  

Αυτός και η Bolton του δεν απολογήθηκαν σε κανέναν και άνθισαν στο προσκήνιο. Το στυλ ποδοσφαίρου του δεν θα αντέξει για πολύ καιρό ακόμα όμως το σημαντικότερο από όλα είνα ότι οι αρχές του Allardyce ακούγονται πιο δυνατά από ποτέ.