Δημήτρης Βαρσάνης
Όσοι είναι αρκετά μεγάλοι και παρακολουθούσαν Bundesliga τη δεκαετία του 1980 θα θυμούνται σίγουρα τους παίκτες που φορούσαν τα Nerazzuri χρώματα που τους έκανε να μοιάζουν με την Inter.
Ήταν η ομάδα που κανείς δεν ήθελε να έρθει αντιμέτωπος. Δεν είναι ότι το ποδόσφαιρο τους ήταν βρώμικο, αλλά ένα σύνολο που περιείχε το βετεράνο Gunter Sebert και το νεαρό Jurgen Kohler, μαζί με έναν από τους πιο θρυλικούς σκληρούς άνδρες του Γερμανικού ποδοσφαίρου Dieter Schlindwein, ο οποίος ήταν πολύ δυνατός και δύσκολα τον περνούσες.
Εκείνη η ομάδα ήταν η Waldhof Mannheim. Βασισμένη σε μια βιομηχανική πόλη περίπου στα μισά του δρόμου μεταξύ της Φρανκφούρτης και της Στουτγάρδης, ο σύλλογος ήταν ένα στήριγμα του Γερμανικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου μεταξύ του 1973 και του 2003, διάστημα κατά το οποίο ήταν σχεδόν πάντα στη δεύτερη κατηγορία ή στην Bundesliga.
Η Waldhof δεν έχει κατακτήσει ποτέ κανένα τρόπαιο στην ιστορία της, αλλά ήταν διάσημη για την ακαδημία της που παρήγαγε αμέτρητους γνωστούς παίκτες και ανθρώπους του ποδοσφαίρου. Παραδείγματα πολλά: ο Otto Siffling (ένας από τους πιο ταλαντούχους επιθετικούς της δεκαετίας του 1930) ο Sepp Herberger (ο προπονητής, ο οποίος οδήγησε τη Δυτική Γερμανία στο θρίαμβο του Παγκόσμιου κυπέλλου το 1974) τον Christian Wörns, τον Maurizio Gaudino, τον Paul Steiner (μέλος της ομάδας της Γερμανίας που πήρε το Μουντιάλ το 1990), ή τα διάσημα αδέλφια Forster, τον Karlheinz και τον Bernd.
Ωστόσο τι συμβαίνει με αυτό το κλαμπ τώρα; τα κακά νέα είναι ότι τα περιβόητα και πολυετή οικονομικά προβλήματα της Waldhof - τα ίδια τα προβλήματα που τους ανάγκασαν να πουλήσουν τους Steiner, Kohlers και Gaudino σε μεγαλύτερες ομάδες- τελικά τη κουβάλησαν μαζί τους το 2003. Ο σύλλογος έπεσε από την δεύτερη κατηγορία και δεν της δόθηκε η άδεια για την τρίτη κατηγορία λόγω των οικονομικών τους θεμάτων.
Για πρώτη φορά η συγκεκριμένη ιστορική ομάδα που δημιουργήθηκε το 1907 βρέθηκε στη τέταρτη κατηγορία. Ήταν η αρχή της εδώ και πολλά χρόνια στην έρημο. Το 2010, μια άλλη οικονομική κρίση την οδήγησε στη πέμπτη κατηγορία και η άλλοτε περήφανη ομάδα βρέθηκε να ταξιδεύει σε μέρη όπως το Nottingen (πληθυσμός 2.400) ή το Hollenbach (πληθυσμός 500).
Όμως υπάρχουν επίσης και κάποια καλά νέα: με δύο αγωνιστικές να απομένουν να τελειώσει η χρονιά η Waldhof βρίσκεται στη κορυφή της Regionaliga Sudwest (το νοτιοδυτικό πρωτάθλημα της πολυεπίπεδης τέταρτης κατηγορίας) ένα βαθμό πάνω από την Elversberg,αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είναι επτά βαθμούς μπροστά από τη τρίτη Offenbach (οι δύο πρώτες προκρίνονται στα πλέι οφ ανόδου στα τέλη Μαΐου).
Αυτό σημαίνει ότι η Waldhof απέχει δύο παιχνίδια από το να θέσει τέλος σε περισσότερα από δώδεκα χρόνια στο ερασιτεχνικό και ημι-επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Το μυστικό πίσω από την αναγέννηση τους είναι ο ίδιος συνδυασμός των στοιχείων που τους οδήγησε στη Bundesliga πριν από όλα αυτά τα χρόνια: η αποφασιστικότητα, η οργάνωση, ένα τέλειο μείγμα έμπειρων παικτών και πρόθυμων ντόπιων ταλέντων. Ακόμη, φυσικά και ο σωστός προπονητής.
Ο προπονητής τότε ήταν ο Klaus Schlappner, ένας άνθρωπος που είχε μεγαλώσει μόλις οκτώ μίλια βόρεια του Mannheim. Το 1980, ο Schlappner ανέλαβε τη Waldhof, μια ομάδα στη μέση του βαθμολογικού πίνακα στη νότια βαθμίδα της δεύτερης κατηγορίας και άμεσα έγραψε το δικό του όνομα.
Σε μια εποχή που οι προπονητές είχαν την τάση να παρακολουθούν ήσυχα την ομάδα τους από τον πάγκο, ο Schlappner προανήγγειλε τους σημερινούς υψηλά συναισθηματικούς προπονητές. Παρελαύνοντας με ένα καπέλο βοσκού ως σήμα κατατεθέν του, ο ίδιος πήγαινε πάνω κάτω στο πάγκο, φωνάζοντας και δίνοντας οδηγίες στους ποδοσφαιριστές του και ερχόμενος πολλές φορές σε σύγκρουση με τους υπάλληλους του αγώνα. Ακόμη, έσχισε το σημαιάκι του κόρνερ για να τραβήξει την προσοχή του διαιτητή και μία φορά, κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού στο Leverkusen πρόσφερε στο βοηθό ένα ζευγάρι γυαλιά.
Ο Schlappner όμως ήταν κάτι περισσότερο από ένας σόουμαν. Αυτός ενστάλαξε τη συνολική πειθαρχία στην ομάδα του και με κάποιο τρόπο τους μετέφερε ένα σπάνιο ταλέντο: πώς να κερδίζουν παιχνίδια που θα έπρεπε να έρθουν ισόπαλα και πρώτα απ 'όλα, πώς να πάρουν την ισοπαλία σε παιχνίδια που έπρεπε να χάσουν.
Ο προπονητής της τώρα είναι ο Kenan Kocak. Ο 35χρονος τεχνικός γεννήθηκε στην Τουρκία, αλλά μεγάλωσε στο Mannheim και ήταν μέλος της ομάδας της Waldhof που υποβιβάστηκε στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο το 2003. Στη συνέχεια είχε μεγάλη επιτυχία σαν προπονητής στην τοπική αντίπαλο της Waldhof τη VfR Mannheim πριν από την ανάληψη του κορυφαίου συλλόγου της πόλης.(Η μάλλον σικ VfR κατέκτησε το Εθνικό πρωτάθλημα το 1949 όμως η Waldhof ήταν πάντα το πιο δημοφιλές κλαμπ για τους ανθρώπους της περιοχής.)
Η Waldhof τα πήγε καλά στην πρώτη χρονιά του Kocak, αλλά δυσκολεύτηκε στη δεύτερη του. Έτσι, ο σύλλογος πραγματοποίησε δύο μεταγραφές έκπληξη το περασμένο καλοκαίρι. Οι πρώην παίκτες της Bundesliga Hanno Balitsch και Michael Fink, και οι δύο στην ίδια ηλικία με τον προπονητή τους, εντάχθηκαν στη Waldhof για να διδάξουν στα ταλέντα του συλλόγου τις εμπειρίες τους. Μια άλλη καταλυτική επιλογή ήταν ο Stephan Pfitzenmeier, ο οποίος εξελέγη διευθύνων σύμβουλος από τα μέλη του συλλόγου τον Ιούλιο.
Ο Pfitzenmeier είχε την υποστήριξη ενός μεγάλου αριθμού τοπικών επιχειρηματιών που η πρόθεση τους είναι η αποκατάσταση της δόξας της Waldhof τους. Οι συντονισμένες προσπάθειες τους απέδωσαν καρπούς. Στα τέλη Φεβρουαρίου η Waldhof νίκησε τη πρωτοπόρο του πρωταθλήματος Eintracht Trier και ανέβηκε στην πρώτη θέση. Υπήρχε ακόμη και ένας Forster στην γηπεδούχο ομάδα, αν και ο 21χρονος κεντρικός μέσος Philipp Forster δεν έχει καμία σχέση με τους Karlheinz και Bernd.
Οι συγκεκριμένοι Forsters είναι γνωστοί ως ένα από τα μόλις δύο ζεύγη αδελφών που κατέκτησαν ένα τρόπαιο με τη Γερμανία (Στην περίπτωσή τους, το Euro του 1980. Τα άλλα αδέρφια είναι οι νικητές του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 Fritz και Ottmar Walter.) Έτσι, αναφέρονται πάντα όταν μιλάμε για μεγάλους παίκτες που έβγαλε η Waldhof. Ωστόσο, έπαιξαν πολύ λίγο για την πρώτη ομάδα του συλλόγου. Όταν άρχισε η απροσδόκητη άνοδος της Waldhof, και οι δύο ήταν ήδη στο δρόμο τους για να γίνουν οι πιστοί θρύλοι της VfB Stuttgart.
Όμως υπήρχαν και πολλοί άλλοι ντόπιοι παίκτες. Όταν η Waldhof κέρδισε την άνοδο στην Bundesliga το 1983, 12 παίκτες από το ρόστερ ήρθαν μέσα από τις τάξεις της ακαδημίας της. Οι περισσότεροι από τους άλλους προήλθαν από την γύρω περιοχή. Για παράδειγμα ο παραγωγικός σκόρερ Fritz Walter (καμία σχέση με τους αδελφούς της Kaiserslautern που αναφέρονται παραπάνω), ο οποίος έμαθε το άθλημα στο Weinheim, 10 μίλια ανατολικά.
Έχοντας ένα τόσο καλό μάτι για ταλέντα αυτό γεννήθηκε από ανάγκη. Η Waldhof δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά καταξιωμένους παίκτες, γιατί ο σύλλογος δεν είχε ποτέ οποιαδήποτε χρήματα, ούτε καν δικό της έδαφος. Υπήρχε ένα γήπεδο στο Alsenweg, το οποίο σήμερα ονομάζεται Herberger και το χρησιμοποιούσε από τη δεκαετία του 1920, αλλά ήταν πάρα πολύ μικρό και πάρα πολύ παλιό για την Bundesliga.
Η οικοδόμηση ενός καινούργιοι, σύγχρονου γηπέδου είχε συζητηθεί προηγουμένως στους διαδρόμους της εξουσίας της πόλης από το 1956, αλλά τίποτα δεν φάνηκε ποτέ να συμβαίνει. Αρχικά οι δημοτικές ηγέτες του Mannheim αποφάσισαν να μην ξοδεύουν χρήματα για το ποδόσφαιρο. (Το 1979 μάλιστα πήγε να γίνει μια συγχώνευση μεταξύ της Waldhof και της VFR) Εν συνεχεία, αφού τα σχέδια είχαν καταρτιστεί για να κατεδαφιστεί ένα παλιό γήπεδο ακριβώς ανατολικά του κέντρου της πόλης του Mannheim και να κατασκευαστεί ένα καινούργιο εκεί, οι κάτοικοι της περιοχής σταμάτησαν το έργο με τις προσφυγές και τις αναφορές τους.
Υπάρχουν εκείνοι που λένε ότι το ανεπίλυτο πρόβλημα του γηπέδου έγινε η θηλιά γύρω από το λαιμό της Waldhof που την έσυρε προς κάτω. Η ομάδα κινήθηκε κατά μήκος του ποταμού Ρήνου, στο Ludwigshafen. Ήταν μόνο ένα σύντομο ταξίδι, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Waldhof θα ήταν ακόμη πιο τρομερή αντίπαλος εάν θα μπορούσε να παίξει σε μια δική της έδρα τους αγώνες της.
Και τι τρομερός αντίπαλος ήταν. Μετά από κάποιες βαριές ήττες στις δύο πρώτες σεζόν στην κορυφαία κατηγορία, ο Schlappner τροποποίησε την επιθετική προσέγγιση που έφερε την άνοδο. Έκανε την ομάδα του να είναι πολύ δύσκολη να νικηθεί. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1985, η Waldhof πήρε οκτώ συνεχόμενες ισοπαλίες, στις οποίες δέχθηκε μόνο έξι γκολ. Ως εκ τούτου, έφτασαν σε απόσταση αναπνοής από το Κύπελλο UEFA.
Ο άνθρωπος που κυρίως ευθύνεται για την άνοδο της προκάλεσε επίσης και το θάνατο της. Ο Schlappner - που ήταν τόσο κεντρικής σημασίας για τη Waldhof συγγράφοντας ακόμη και τον ύμνο του κλαμπ - άφησε το σύλλογο το 1987 για να αναλάβει τη Darmstadt 98. Το ίδιο καλοκαίρι, ο Kohler υπέγραψε στη Koln, ο Gaudino και ο Walter εντάχθηκαν στη Stutgart, ενώ ο Sebert εν τέλει κρέμασε τα παπούτσια του, ένα μήνα μετά τα 39α γενέθλιά του.
Αυτό ήταν πάρα πολύ. Η ομάδα πάλεψε να κρατηθεί για άλλα τρία χρόνια, και τη μία χρονιά έμεινε και μόνο λόγω των δραματικών πλέι-οφ υποβιβασμού απέναντι στη Darmstadt του Schlappner! Όμως το Μάιο του 1990, μετά από επτά χρόνια στην κορυφαία κατηγορία, η Waldhof Mannheim υπέστη τελικά την πτώση. Δύο χρόνια αργότερα, η κατασκευή του νέου γηπέδου του συλλόγου άρχισε επιτέλους. Ένα γήπεδο που υποτίθεται ότι θα φιλοξενούσε μια ομάδα της Bundesliga άνοιξε τελικά στις αρχές του 1994, ημερομηνία κατά την οποία η Waldhof έγινε μια μεσαία ομάδα της δεύτερης κατηγορίας.
Ακόμα και αυτές οι μέρες έχουν περάσει προ πολλού, όμως ίσως να επανέλθουν σύντομα. Όταν η Waldhof κέρδισε εκείνο το παιχνίδι του Φεβρουαρίου έναντι της πρωτοπόρου Trier η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, καθώς σχεδόν 12.000 οπαδοί φώναζαν για την ομάδα τους. Το εμπόδιο, όμως, είναι ότι άνοδο στη τρίτη κατηγορία είναι πολύ δύσκολη. Υπάρχουν πέντε πρωταθλητές της Regionalliga, από τους οποίους μόνο οι τρεις ανεβαίνουν. Έτσι, οι πέντε πρωταθλητές συν τον δεύτερο της Regionalliga Südwest διασταυρώνονται μεταξύ τους σε αγώνες πλέι - οφ όπου θα αναδειχθούν οι τρεις νικητές.
Στη συνέχεια υπάρχει το πρόβλημα ότι η Waldhof είναι ειδική στο να κάνει τα πράγματα σκληρά για τον εαυτό της. Τον Απρίλιο, μια ρωγμή άνοιξε ξαφνικά μεταξύ του Γενικού διευθυντή Pfitzenmeier και του προέδρου του συλλόγου, ενός τοπικού επιχειρηματία με το όνομα Steffen Künster. Μια τοπική εφημερίδα ανέφερε εξοργισμένα:"Τη στιγμή που βρίσκονται στα πάνω τους ξανά, αμέσως αρχίζουν να κάνουν κάτι ανόητο" Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυρισθεί και για την ομάδα.
Η Waldhof ήταν αήττητη μεταξύ του Νοεμβρίου και του Απριλίου, αλλά τώρα, με την γραμμή του τερματισμού ακριβώς γύρω από τη γωνία μάζεψε μόλις έναν βαθμό στα τρία τελευταία παιχνίδια της, Ωστόσο, πριν επιβεβαιώσει τη συμμετοχή της στα πλέι - οφ τη Τρίτη το βράδυ σκορπώντας με 3-0 ένα κλαμπ που λέγεται είτε το πιστεύετε είτε όχι Spielberg. Το πιο ιδανικό όνομα αντιπάλου για μια χολιγουντιανή αναγέννηση ενός συλλόγου λατρείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου