Στον επιμνημόσυνο λόγο του με αφορμή το μνημόσυνο του ήρωα της ΕΟΚΑ Μιχαλάκη Παρίδη, το οποίο πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στη Λάρνακα την Κυριακή 31/8/2014, ο υπουργός άμυνας της Κύπρου κ. Φωκαΐδης έστειλε μήνυμα συνέχισης του αγώνα για έντιμη, αξιοπρεπή και δίκαιη λύση του Κυπριακού.
«Οι προσπάθειες που καταβάλλονται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση, κινητοποιώντας το διεθνές ενδιαφέρον και αξιοποιώντας τις νέες δυνατότητες που δημιουργούνται, ως αποτέλεσμα και των σημαντικών οικονομικών προοπτικών στον τομέα της ενέργειας, διαμορφώνουν το πλαίσιο μιας νέας εθνικής συναίνεσης».
Ο Υπουργός Άμυνας σημείωσε πως σ΄ αυτή την κρίσιμη συγκυρία, οφείλουμε να αντλήσουμε διδάγματα από το παρελθόν, να αποφύγουμε τα λάθη και να διδαχθούμε από την πίστη των ηρώων μας στα ψηλά ιδανικά.
«Σαράντα χρόνια μετά την τραγική τουρκική εισβολή, έχουμε όσο ποτέ άλλοτε ευθύνη, να προσφέρουμε ελπίδα και προοπτική στον τόπο και στο λαό μας. Απευθύνουμε προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα ότι συνεχίζουμε με πίστη στο δίκαιο του αγώνα μας» είπε.
Τόνισε πως η λύση θα πρέπει να απαλλάσσει την Κύπρο από τα κατοχικά στρατεύματα, να αποκαθιστά και να διασφαλίζει τα αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων.
«Μια λύση βιώσιμη και λειτουργική, που θα επανενώνει τη διχοτομημένη σήμερα πατρίδα μας και η διεκδίκηση μας αυτή δεν περιλαμβάνει τίποτε, πέρα από τα αυτονόητα. Δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που ισότιμα θα έπρεπε να απολαμβάνουν όλοι οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης», πρόσθεσε.
Ο κ. Φωκαΐδης ανέφερε ότι μπορούμε και πρέπει να συστρατευτούμε σε μια πορεία εθνικής συναίνεσης, με όραμα και πίστη. «Οφείλουμε σήμερα να ενώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε μια κοινή πορεία, με στόχο ο διάλογος για λύση του Κυπριακού, να έχει αυτή τη φορά θετική κατάληξη.
Σημείωσε, επίσης, ότι το παράδειγμα και η αυτοθυσία του ήρωα Μιχαλάκη Παρίδη φωτίζει τον δύσβατο δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε. “Η Κύπρος μπορεί και αξίζει ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο ελευθερίας, ειρήνης και ευημερίας. Αυτό το αύριο χρωστάμε στις επόμενες γενιές. Αυτό το αύριο θα ‘ναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον Μιχαλάκη Παρίδη», κατέληξε.
Ολόκληρος ο λόγος του κ. Φωκαίδη έχει ως εξής:
«Ακουμπώντας με ευλάβεια στον προφητικό λόγο του ήρωα Μιχαλάκη Παρίδη, όπως αυτός αποτυπώνεται στο ποίημά του που μόλις διάβασα, και με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης και υπερηφάνειας, συγκεντρωθήκαμε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, για να αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής και τον προσήκοντα σεβασμό στο άξιο τέκνο της λεβεντομάνας γης της Αναφωτίας. Της ηρωοτόκου κοινότητας της Αναφωτίας, που μέσα στα σπλάχνα της ανέθρεψε και ανέδειξε μεγάλους και δοξασμένους άνδρες.
Πρώτος και μεγαλύτερος ο Μιχαλάκης Παρίδης.
Μεγάλος στη ψυχή, στο σθένος, στον αλτρουισμό και στην αφοσίωση στην πατρίδα. Μεγάλος στην τιμιότητα, στη γενναιοψυχία και στην αυταπάρνηση.
Ένα μεγάλο άνδρα μνημονεύουμε λοιπόν σήμερα. Ένα μεγάλο άνδρα όπως αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο Περικλής στον Επιτάφιο Λόγο του.
«Γιατί στους δοξασμένους άνδρες», λέει ο Περικλής, «τάφος είναι κάθε γωνιά της γης, και την ύπαρξη τους δεν την φανερώνει μόνο η επιγραφή μιας στήλης σε κάποια γωνιά της πατρίδας, αλλά διατηρείται η ανάμνηση του ηρωισμού τους και στα ξένα, σκαλισμένη όχι σε κάποιο έργο τέχνης, αλλά μάλλον στην καρδιά καθενός ανθρώπου».
Ο Μιχαλάκης Παρίδης υπήρξε άριστος πρόμαχος της κυπριακής ελευθερίας, εκλεκτός υπερασπιστής της δικαιοσύνης και της ισότητας, πνεύμα ελεύθερο και ασύλληπτο. Από μικρός ξεχώριζε για το ήθος και τον χαρακτήρα του.
Ήταν διαφορετικός από τα υπόλοιπα παιδιά. Ευγενικός, ιδεολόγος και θεοσεβής, πάντα περιζήτητος στις παρέες, ξεχώριζε για την καταδεκτικότητα, την πραότητα και την αγάπη του για τα γράμματα. Σεμνός, με φωτεινό χαμόγελο, χαμόγελο μεταδοτικό και αληθινό.
Κυρίες και κύριοι,
Ο αγνός αγώνας της ΕΟΚΑ, άνθισε και κάρπισε από το πάθος των Κυπρίων, που δεν ανέχονταν τη σκλαβιά και την υποδούλωση. Όπως ένα ποτάμι προχωράει ολοένα, χωρίς να στερεύει ποτέ, αντλώντας δύναμη απ’ την πηγή του, και δραπετεύει από δάση και πολιτείες ολάκερες, το ίδιο ατόφια, δροσερή και χειμαρρώδης ήταν η βουή του λαϊκού αισθήματος για απελευθέρωση.
Τα ελάχιστα όπλα, στέν, μαρτίνια, μπρέν, οι αυτοσχέδιες νάρκες και οι χειροβομβίδες, μπαρουτοκάπνιζαν κάθε γωνιά της κυπριακής γης. Στις πόλεις και στα χωριά, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, έκαναν λάβαρο την πίστη στον αγώνα της ΕΟΚΑ για αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού και ξεχύνονταν στους δρόμους, βροντοφωνάζοντας την επιθυμία τους για ένωση με τη μητέρα Ελλάδα.
Ο κυπριακός Ελληνισμός έζησε στιγμές ηρωισμού και αυτοθυσίας όμοιες με αυτές από τα έπη της παλιγγενεσίας του 1821 και του 1940. Η ελληνική λεβεντιά και το πάθος υπεράσπισης της πατρίδας, θέριευε στις ψυχές των νεαρών πολεμιστών της ΕΟΚΑ, που χωρίς δεύτερη σκέψη, προσέφεραν τα σώματά τους στο βωμό της ελευθερίας, λαμβάνοντας εξέχουσα θέση στο πάνθεον των ηρώων του Ελληνισμού.
Η ελληνική ιστορική μνήμη γυρίζει ευλαβικά το βλέμμα στο ένδοξο ηρωικό παρελθόν και απλώνει το χαλί της εθνικής υπερηφάνειας.
Ο κυπριακός Ελληνισμός, καμαρώνει τον ήρωα εθνομάρτυρα Μιχαλάκη Παρίδη. Ευθυτενής και αγέρωχος βάδισε στο δρόμο του καθήκοντος θέτοντας ως μοναδικό του στόχο, την υπεράσπιση της πατρίδας, την απελευθέρωση και την εθνική αξιοπρέπεια.
Ο Μιχαλάκης Παρίδης γεννήθηκε στην Αναφωτία το 1933 και ήταν παιδί πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας. Από το 1946 μετακόμισε στη Λάρνακα, την οποία λάτρευε, και φοίτησε στο Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο επιδεικνύοντας ιδιαίτερο πάθος για τη μάθηση, με έφεση στην ποίηση. Στα 1951 και 1952, τρία από τα ποιήματά του φιλοξενήθηκαν στο φιλολογικό περιοδικό «Κυπριακά Γράμματα». Ανάλογο πάθος επιδείκνυε και για το θέατρο, είτε μετέχοντας είτε διδάσκοντας σε ερασιτεχνικούς θίασους.
Από το 1945 αναμείχθηκε ενεργά στα κοινά, αφού διετέλεσε αρχικά δραστήριο μέλος της ΟΧΕΝ και από το 1952 επαρχιακός γραμματέας της ΠΕΟΝ.
Το 1954 μυήθηκε στον αγώνα. Με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου 1955, συνελήφθη από τους Άγγλους ως επικεφαλής της ομάδας «Άρης». Μαζί με τους Σταύρο Ποσκώτη, Γιώργο Λυκούργο, Ξάνθο Ιακωβίδη και Ιάκωβο Καϊσερλίδη, αποτέλεσαν τους πρώτους αγωνιστές της ΕΟΚΑ που οδηγήθηκαν στο δικαστήριο και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση.
Μέσα από τη φυλακή συνέχισε να διαβάζει αδιάκοπα, να γράφει στίχους που αποτέλεσαν τον «Ύμνο των Φυλακισμένων» και να ασκεί ταυτόχρονα και το λειτούργημα του διδασκάλου για τους συγκρατούμενούς του. Παράλληλα παρακολουθούσε ανήσυχος την εξέλιξη του αγώνα προσμένοντας τη στιγμή που θα δραπέτευε για να ανταμώσει ξανά τους συναγωνιστές του στο αντάρτικο. Στην ψυχή του έκαιγε το πάθος της ελευθερίας, το πάθος της προσφοράς προς την πατρίδα.
Η απόδραση του πραγματοποιήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1957, όταν μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Παρά τα αυστηρά μέτρα φρούρησης, ο Μιχαλάκης κατάφερε να δραπετεύσει και να αναπνεύσει πλέον ελεύθερος.
Λίγες εβδομάδες μετά τη δραπέτευσή του, του ανατέθηκε η ευθύνη του Τομεάρχη Λάρνακας και εγκαταστάθηκε σε κρησφύγετο στο χωριό Τρούλλοι, στο σπίτι του ήρωα Ανδρέα Σουρουκλή. Προσπάθησε να εμφυσήσει νέα αγωνιστική πνοή στην περιοχή του. Αποδείχθηκε άνθρωπος των έργων και όχι των μεγάλων λόγων. Μαζί με τους συναγωνιστές του κατέστρωσε σχέδια για ανάληψη νέας δράσης. Η αγωνιστική του πορεία δεν μπορούσε να επηρεαστεί από τα εμπόδια και τον φόβο.
Άλλωστε, ο φόβος για τον Μιχαλάκη Παρίδη ήταν άγνωστος. Ακόμα όμως, και αυτές τις λίγες στιγμές που έκανε την εμφάνισή του, κατάφερνε να τον ελέγχει, να τον δαμάζει και να τον αποβάλλει. Τον νάρκωνε η αγάπη για την πατρίδα. Υπερνικούσε η ανάγκη για απελευθέρωση και δικαιοσύνη.
Πίστευε στον δίκαιο αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού. Στον ανιδιοτελή αγώνα για λευτεριά ως το θάνατο.
Στις 27 Αυγούστου 1958, βρέθηκε περικυκλωμένος στη Βάβλα. Μεταξύ των επιλογών να παραδοθεί ή να παραμείνει στο κρησφύγετο του μέχρι την αποχώρηση των Άγγλων και να αγωνιστεί μέχρι θανάτου, προτίμησε τη δεύτερη. Ως ζηλωτής της θυσίας του Αυξεντίου επέλεξε την ενσυνείδητη πράξη αυτοθυσίας. Άλλωστε «οι αγωνιστές της ελευθερίας δεν παραδίδονται, νικούν ή πεθαίνουν», όπως ο ίδιος βροντοφώναξε κατά την ύστερή του μάχη.
Με τη θυσία του προσέθεσε το όνομά του στο βιβλίο των ηρώων της Κύπρου. Τάφηκε στη γενέτειρά του και μνημονεύεται μαζί με τον συγχωριανό του Τάσο Κωνσταντίνου, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη του Αγίου Σωζόμενου το 1964, κατά τη διάρκεια των διακοινοτικών ταραχών.
Η σύντομη, αλλά μεστή εικοσιπεντάχρονη ζωή του άφησε πολύτιμα διδάγματα για τις επόμενες γενιές.
Ο θάνατός του μετουσιώθηκε σε λάμψη αθανασίας και ηρωισμού.
Γιατί ηρωισμός σημαίνει πάνω απ’ όλα αίσθηση του καθήκοντος και της ευθύνης, απέναντι στην πατρίδα και στο κοινό καλό.
Γιατί ηρωισμός σημαίνει αυτοθυσία. Και η αυτοθυσία αναστυλώνει εκκωφαντικά τις υψηλές αξίες και τα ιδανικά, τα βγαλμένα μέσα από την μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού.
Κυρίες και κύριοι,
Το σημερινό μνημόσυνο, όπως και όλα τα μνημόσυνα των ηρώων μας αποτελεί αναμφίβολα επιτακτικό μας χρέος και ταυτόχρονα ύμνο στην ελευθερία.
Γι’ αυτό ας προβληματιστούμε.
Σαράντα χρόνια μετά την τραγική τουρκική εισβολή, έχουμε όσο ποτέ άλλοτε ευθύνη, να προσφέρουμε ελπίδα και προοπτική στον τόπο και στο λαό μας.
Απευθύνουμε προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα ότι συνεχίζουμε με πίστη στο δίκαιο του αγώνα μας. Του αγώνα για μια έντιμη, αξιοπρεπή και δίκαιη λύση του κυπριακού προβλήματος.
Μια λύση που θα απαλλάσσει την Κύπρο από τα κατοχικά στρατεύματα, θα αποκαθιστά και θα διασφαλίζει τα αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων.
Μια λύση βιώσιμη και λειτουργική, που θα επανενώνει τη διχοτομημένη σήμερα πατρίδα μας.
Και η διεκδίκηση μας αυτή δεν περιλαμβάνει τίποτε, πέρα από τα αυτονόητα. Δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που ισότιμα θα έπρεπε να απολαμβάνουν όλοι οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κυρίες και κύριοι,
Μπορούμε και πρέπει να συστρατευτούμε σε μια πορεία εθνικής συναίνεσης, με όραμα και πίστη.
Οι προσπάθειες που καταβάλλονται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση, κινητοποιώντας το διεθνές ενδιαφέρον και αξιοποιώντας τις νέες δυνατότητες που δημιουργούνται, ως αποτέλεσμα και των σημαντικών οικονομικών προοπτικών στον τομέα της ενέργειας, διαμορφώνουν το πλαίσιο μιας νέας εθνικής συναίνεσης.
Οφείλουμε σήμερα να ενώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε μια κοινή πορεία, με στόχο ο διάλογος για λύση του Κυπριακού, να έχει αυτή τη φορά θετική κατάληξη.
Σ΄ αυτή λοιπόν την κρίσιμη συγκυρία, οφείλουμε να αντλήσουμε διδάγματα από το παρελθόν. Να αποφύγουμε τα λάθη και να διδαχθούμε από την πίστη των ηρώων μας στα ψηλά ιδανικά.
Το παράδειγμα και η αυτοθυσία του ήρωα Μιχαλάκη Παρίδη φωτίζει τον δύσβατο δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε.
Η Κύπρος μπορεί και αξίζει ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο ελευθερίας, ειρήνης και ευημερίας. Αυτό το αύριο χρωστάμε στις επόμενες γενιές.
Αυτό το αύριο θα ‘ναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον Μιχαλάκη Παρίδη.
Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα που θα τον συνοδεύει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου