Μάχες τακτικής

Του Δημήτρη Βαρσάνη

Φτάσαμε στην κρίσιμη φάση του Champions League. Είναι πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια(τουλάχιστον στα δικά μου μάτια)που η κληρωτίδα στα ημιτελικά έβγαλε δύο τόσο αμφίρροπα ζευγάρια στα χαρτιά. Σε αυτό που θα αναφερθούμε(Atletico Madrid-Chelsea)υπερισχύει περισσότερο η τακτική των δύο προπονητών και ύστερα η εργατικότητα των παικτών μέσα στο γήπεδο.

Τα αουτσάιντερ του θεσμού με το πάθος και τη θέληση που επέδειξαν έχουν φτάσει δίκαια στα ημιτελικά. Η μεν Atletico - με εξαίρεση το τελευταίο 20λεπτο στον πρώτο αγώνα του “Camp Nou” που υπέφερε - ήταν μακράν καλύτερη από τη Barcelona στα δύο παιχνίδια των προημιτελικών,και αν δεν ήταν τα δοκάρια,ο Pinto(!)και η αστοχία των ποδοσφαιριστών της σε μερικές περιπτώσεις θα περνούσε διασύροντας με τρία,ακόμα και με τέσσερα γκολ διαφορά τους “Blaugrana” από το κολακευτικό 1-0 του “Vicente Calderon”.

Η δε Chelsea βρέθηκε φάτσα με τον αποκλεισμό στους “8” της διοργάνωσης από τη Paris Saint-Germain λόγω δικών της ατομικών λαθών και όχι διότι οι Παριζιάνοι κέρδισαν 3-1 όντας καλύτεροι στο πρώτο ματς. Αυτό φανερώθηκε στη ρεβάνς του “Stamford Bridge” που εμφανίστηκε μια PSG κυριολεκτικά ακίνδυνη επιθετικά. Έπαιξε απλά για να υπερασπιστεί το υπέρ της αποτέλεσμα αλλάζοντας πάσες μεταξύ κέντρου και άμυνας και καθυστερώντας το ρυθμό του παιχνιδιού. Οι “μπλε” όχι ότι έκαναν μια εκθαμβωτική εμφάνιση,το πήγαν συντηρητικά το ματς με σκοπό να πετύχουν ένα τέρμα στο πρώτο ημίχρονο,άλλο ένα στο δεύτερο και φυσικά να κρατήσουν το μηδέν πίσω. Κάτι το οποίο κατάφεραν έχοντας και δύο οριζόντια δοκάρια μέσα σε ένα λεπτό,ενώ πέραν της φάσης του Cavani και της μεγάλης επέμβασης του Cech στο σουτ του Marquinhos στη τελευταία φάση του αγώνα δεν απειλήθηκαν καθόλου.

Η όρεξη για διάκριση και το απατηλό όνειρο

Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο ομάδων είναι η φιλοσοφία των δύο προπονητών τους. Ο πιο έμπειρος και με περισσότερες διακρίσεις Jose Mourinho θα αντιμετωπίσει τον φιλόδοξο και “πεινασμένο” για τίτλους Diego Simeone. Ορισμένοι μάλιστα με τα κατορθώματα του Αργεντινού τεχνικού στους “Rojiblancos” τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχουν αργήσει να τον συγκρίνουν με τον “Special One” και να τον βαπτίζουν “Νεο Mourinho”. Όχι και άδικα φυσικά. Ειδικά φέτος πραγματοποιεί μια εξαιρετική πορεία με την ομάδα του. Έχει μπει “σφήνα” στο δίπολο της Barcelona και της Real Madrid και εξι αγωνιστικές πριν το φινάλε της La Liga διατηρείται σταθερά στη κορυφή του πρωταθλήματος.

Δύσκολα θα έβρισκες άνθρωπο(ακόμα και οπαδό της Atletico)τον περασμένο Δεκέμβριο και δεν θα σε έλεγε ότι κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσει και θα καταλήξει στο τέλος με τη χαρά της τρίτης θέσης. Αυτή όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά συνεχίζει απτόητη τη κούρσα της σε πρωτάθλημα και Champions League,και όλα αυτά με 14,άντε μετά βίας 16 ισάξιους ποδοσφαιριστές. Εδώ που έφτασε φυσικά δεν έχει την ευχέρεια να αφήσει έναν από τους δύο στόχους για να προσηλωθεί αποκλειστικά και μόνο στον άλλο. Όλα για όλα λοιπόν και όπου βγει είναι το σύνθημα.

Η Chelsea από την άλλη στη νέα εποχή του Mourinho,ο πρωταρχικός της στόχος δεν ήταν ούτε το Champions League,ούτε το πρωτάθλημα αλλά κυρίως η σταθερότητα ως ομάδα που της έλειπε τα προηγούμενα δύο χρόνια. Ναι,πήρε τίτλους σε εκείνο το διάστημα και σημαντικούς(πρώτα απ’ όλα φυσικά το Champions League,το πρώτο στην ιστορία της),όμως στο πρωτάθλημα τερμάτιζε με το ζόρι στη τετράδα(και αν)με 25 και 30 βαθμούς διαφορά από τον πρώτο,δείγμα της αστάθειας της που τη διακατείχε εκείνο τον καιρό. Ένα ποσοστό το οποίο εξαλείφθηκε κοντά στο μηδέν ευρισκόμενη αυτή τη στιγμή δύο βαθμούς πίσω από τη πρώτη Liverpool.

Με πέντε αγωνιστικές να απομένουν στη Premier League θέλει δικά της νικηφόρα μόνο αποτελέσματα και γκέλες της Manchester City,η οποία ναι μεν βρίσκεται πίσω της με δύο βαθμούς αλλά έχει και δύο παιχνίδια στο χέρι. Δύσκολο σενάριο αλλά όχι αδύνατο. Αν για το πρωτάθλημα δεν “καιγόταν” μια φορά φέτος,για το Champions League δεν καιγόταν 10. Για καλή της τύχη ωστόσο έχει την ευκαιρία να πάει στον τελικό περνώντας καλές και δυσκολόκατάβλητες ομάδες,όμως όχι κορυφαίες και με πεπειραμένο παρελθόν στο συγκεκριμένο θεσμό. Θα ήταν και ένα σενάριο ονειρικό για τον Πορτογάλο τεχνικό καθώς ο φετινός τελικός γίνεται στο “σπίτι” του. Τι καλύτερο να έπαιρνε το Champions League με τρίτη διαφορετική ομάδα - η οποία είναι και σε μεταβατικό στάδιο - μέσα στη Λισσαβόνα.

Τις συνδέουν τόσα πολλά και τις χωρίζουν τόσα λίγα

Ο τρόπος παιχνιδιού και των δύο ομάδων είναι λίγο πολύ πανομοιότυπος. Κοντά οι γραμμές,συμπαγή και τα δύο σύνολα,οι εντολές των προπονητών τους ξεκάθαρες,”όλοι αμυνόμαστε και όλοι επιτεθόμαστε”,το πάθος και η μαχητικότητα ξεχειλίζουν στους παίκτες τους και οι γρήγορες αντεπιθέσεις είναι το “βούτυρο στο ψωμί τους”. Εδώ είναι και το μεγάλο ερώτημα. Το ποια από τις δύο θα παίξει τη “γάτα” και ποια το “ποντίκι”. Είναι γεγονός ότι και οι δύο προπονητές δεν αρέσκονται τόσο πολύ στο ποδόσφαιρο της κατοχής και το θέμα είναι ποια θα έχει τη λιγότερη κατοχή από την άλλη,ώστε να το εκμεταλλευθεί στο παιχνίδι των αντεπιθέσεων. Λόγω της περισσότερης ποιότητας στη μεσοεπιθετική γραμμή των Άγγλων,θεωρώ ότι η Chelsea για λίγα τις % θα έχει τον πρωταρχικό ρόλο των κινήσεων.

Ένα ακόμα που συνδέει και τις δύο ομάδες είναι το παρελθόν,το παρόν και το μέλλον. Στο παρελθόν αναφερόμαστε φυσικά στον Fernando Torres. Ο 30άχρονος επιθετικός των Λονδρέζων θα αντιμετωπίσει την ομάδα που ουσιαστικά τον γαλούχησε στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο,για πρώτη φορά στο “Vicente Calderon”. Ένας ακόμα πρώην είναι ο Tiago,ο οποίος στο σύντομο πέρασμά του από τους “Μπλε” κατέκτησε το πρωτάθλημα και το League Cup το 2005. Το παρόν είναι ο τερματοφύλακας των Μαδριλένων Thibaut Courtois. Ανήκει στη Chelsea,όμως εδώ και τρεις χρονιές αγωνίζεται στην Atletico δανεικός. Η συμμετοχή του στους μεταξύ τους αγώνες δεν ήταν σίγουρη λόγω ενός υποτιθέμενου όρου στο συμβόλαιο του,αλλά η UEFA και ο Γενικός διευθυντής των Άγγλων Ron Gourlay διαβεβαίωσαν ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα,κάτι το οποίο είναι και το σωστό γιατί θα ήταν κρίμα ένας από τους πιο σημαντικούς συντελεστές της Ισπανικής ομάδας να μην έπαιζε εξαιτίας ενός...δανεισμού.

Τον Βέλγο τερματοφύλακα συνοδεύει και το μέλλον,αφού είναι ακόμα αβέβαιο ποια χρώματα ομάδος θα φοράει την επόμενη σεζόν. Ο δανεισμός του τελειώνει,η Atletico 25 εκατομμύρια - που είναι το ποσό εξαγοράς του - δεν πληρώνει,και ο ίδιος μέχρι στιγμής το συμβόλαιο του με τους Λονδρέζους δεν το ανανεώνει. Ένας ωραίος στίχος για τραγούδι που αποτυπώνει με το καλύτερο τρόπο τη τωρινή κατάσταση του. Ένας ακόμα παίκτης που απασχολεί και τις δύο ομάδες από τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου είναι ο Diego Costa. Ο νέος γκολτζής της Atleti ύστερα από τους Torres,Aguero,Falcao, θα είναι σίγουρα για πολλές ομάδες “μήλον της έριδος” το καλοκαίρι μετά τις εκπληκτικές του εμφανίσεις,όμως οι πιο πολλές φήμες αναφέρουν ότι αν μια ομάδα έχει προβάδισμα για την απόκτηση του αυτή είναι η Chelsea. Μένει να δούμε αν θα επαληθευτούν και στη πράξη.

Θα είναι επίσης μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε τη μάχη ανάμεσα στον έμπειρο και μπαρουτοκαπνισμένο Cech και τον νέο και ελπιδοφόρο στο χώρο Thibaut Courtois βγάζοντας...τα γάντια τους στον αγωνιστικό χώρο. Ή πιο εύστοχα μάλλον “ο καλύτερος τερματοφύλακας απέναντι στον καλύτερο νεαρό τερματοφύλακα” όπως αποκάλεσε ο Jose Mourinho σε συνέντευξη του. Πάντως ο “Happy One” βγήκε χαμένος απέναντι στον “Cholo” στην πρώτη τους μονομαχία σε νοκ- άουτ διοργάνωση χάνοντας πέρυσι στο Coppa Del Rey 2-1 με τη Real Madrid από την Atletico. Όπως με τη σειρά της η Chelsea βγήκε χαμένη στην προηγούμενη άτυπη της μάχη με την Ισπανική ομάδα,η οποία τη διέσυρε με το επιβλητικό 4-1 για το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.

Που θα κριθεί

Σε τρεις σημαντικούς παράγοντες θα παιχτεί η πρόκριση. Ο πρώτος είναι ο σταθερός επιθετικός που...δεν έχει σε απόδοση η Chelsea,καθώς ούτε ο Torres,ούτε ο Eto’o,ούτε ο Ba θεωρούνται ενδεκαδάτοι επιθετικοί πλέον ενώ είναι πιθανό το σενάριο να μην υπάρχει και κανένας από αυτούς στο ρόστερ των “Μπλε” από τη νέα περίοδο. Αντίθετα η Atletico εκτός του “δολοφόνου” των αντίπαλων τερμάτων Diego Costa,μπορεί να στηρίζεται και στον David Villa,ο οποίος μόνο από την εμπειρία του όλα αυτά τα χρόνια στα Ευρωπαϊκά γήπεδα είναι πέρα για πέρα χρήσιμος σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Ο δεύτερος είναι η εξέλιξη του πρώτου αγώνα στο “Vicente Calderon”. Η Atletico πρέπει να εκμεταλλευθεί μεταξύ άλλων την ενδεχόμενη απώλεια του Hazard - ο οποίος είναι σχεδόν όλο το δημιουργικό κομμάτι της ομάδας του Mourinho - που ταλαιπωρείται από τραυματισμό στον αστράγαλο του και δύσκολα θα προλάβει,και την σίγουρη απουσία του Ivanovic λόγω καρτών,η οποία καλύπτεται εν μέρει από τη παρουσία του - “εξαφανισμένου” το τελευταίο καιρό - Ashley Cole. 

Είναι σημαντικό και πιστεύω ότι το ξέρει και ο Simeone αυτό να πάρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τη δύσκολη ρεβάνς του “Stamford Bridge”. Ποιο είναι αυτό; το μηδέν στην άμυνα του. Είναι καλύτερα να πάει στο Λονδίνο με ένα σκορ 1-0 η ακόμα και με τη λευκή ισοπαλία,παρά με το πιο εύκολο ανατρέψιμο 2-1. Άλλωστε οι φίλοι της Atletico δεν θυμούνται με ιδιαίτερη χαρά τη τελευταία επίσκεψη τους στην έδρα των “Blues”,οι οποίοι έφυγαν με το βαρύ σκορ του 4-0.

Ο τελευταίος παράγοντας είναι η πορεία τους στα εγχώρια πρωταθλήματα. Για την ώρα αυτή που φαίνεται ότι είναι πιο κοντά να το κατακτήσει είναι η Atletico,καθώς με πέντε νίκες και μια ισοπαλία - τουλάχιστον - στο ματς που λογικά θα κρίνει τον τίτλο,στο “Camp Nou” απέναντι στη Barcelona είναι και μαθηματικά πρωταθλήτρια. Ίσως δηλαδή να τη κουράσει στο τέλος αυτός ο επώδυνος αγώνας που δίνει σε δύο μέτωπα. Εν αντιθέσει με τη Chelsea,η οποία ναι μεν διεκδικεί ακόμα τη Premier League όπως είπαμε,αλλά εξαρτάται και από άλλα αποτελέσματα για να το καταφέρει και ίσως ο Mourinho να το αφήσει στην άκρη,για το κρυφό του πόθο,να κατακτήσει για τρίτη φορά τη κούπα του Champions League με την αγαπημένη του ομάδα στο “σπίτι” του.

Καλύτερα “Σούπα” παρά “χαβιάρι”

Το ευτύχημα(για μένα τουλάχιστον)είναι ότι δεν πρόκειται να δούμε έναν τελικό ανάμεσα στη Real Madrid και τη Bayern Munich. Δεν θα το άντεχα,ένα μήνα πριν γίνει ο τελικός να συζητάμε ήδη γι αυτόν και να “αποκλείουμε” τις άλλες δύο ομάδες από αυτές μόνο και μόνο γιατί δεν θέλουμε να μας χαλάσουν το πάρτι,όπως γινόταν επί μια τριετία με το Real Madrid - Barcelona κάτι το οποίο εν τέλει δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Δηλαδή θα μας χάλαγε μια επανάληψη του Bayern - Chelsea με άλλη μια κόντρα Mourinho - Guardiola,η ένας τελικός με φόντο τη Μαδρίτη,ή την εκδίκηση που θα θέλει να πάρει η Atletico από τη Bayern για τον απροσδόκητα χαμένο τελικό το 1974,ή το ακόμα καλύτερο ένα Chelsea - Real Madrid με τις κάμερες να είναι στραμμένες πάνω στους πρώην προπονητές των δύο ομάδων; δεν το νομίζω!

Λοιπόν τέρμα τα λόγια. Ήρθε η ώρα να απολαύσουμε λίγο μπάλα. Μάλλον ποδόσφαιρο πιο σωστά,γιατί η μπάλα είναι για τον Cristiano Ronaldo,τον Bale,τον Robben και τους λάτρεις του “εξωγήινου” ποδοσφαίρου. Πείτε μας “μονόχνοτους” και απαξιωμένους,δεν μας πειράζει. Εμείς είμαστε “αρρωστάκια” με τη μπόλικη τακτική και στρατηγική των προπονητών,το πάθος,τη μαχητικότητα,την ένταση και την αυτοθυσία των ποδοσφαιριστών,τα τάκλιν,το “ωραίο” ξύλο,το “καλό” αίμα και το αληθινό κλάμα. Οι άλλοι ας μείνουν με τα σταριλίκια,το βαμμένο μαλλί,και τις καρδούλες.