Ας χαμογελάσει λίγο και το χειλάκι του Lineker

Του Δημήτρη Βαρσάνη

Ήταν Οκτώβριος του 2002 όταν η Leicester City με 40 εκατομμύρια ευρώ χρέος βρέθηκε κοντά στην αφάνεια της. Η μη καταβολή εσόδων από τη τηλεόραση,οι υψηλοί μισθοί σε παίκτες και το νέο της γήπεδο,το “Walkers Stadium” που κόστισε πάνω από 45 εκατομμύρια ευρώ ήταν οι βασικοί λόγοι που έφτασε στο σημείο της ειδικής διαχείρισης. Εκείνη τη χρονιά αγωνιζόταν στη Championship και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσε να κάνει ούτε μεταγραφές.

Τότε εμφανίστηκε ένα δικό της παιδί να τη σώσει. Τον Gary Lineker μπορεί να τον μάθαμε κυρίως στην Tottenham,στη Barcelona και στην Everton αλλά τη σημαντικότερη καριέρα τη πραγματοποίησε στη γενέτειρα του. Ο πρώην εκτελεστής των αντίπαλων δικτύων είναι γέννημα θρέμμα του Leicester. Στις ελεύθερες του ώρες,όταν δεν είχε αγώνες και προπονήσεις με την ομάδα του βοηθούσε στο μανάβικο τον πατέρα του και τον αδερφό του με τη δουλειά πουλώντας φρούτα και λαχανικά.

Ο Lineker λοιπόν επένδυσε οκτώ εκατομμύρια ευρώ στην ομάδα περιγράφοντας τη συμμετοχή του ως φιλανθρωπία. Έπειτα υποσχέθηκε να δώσει άλλο ένα εξαψήφιο νούμερο όπως και τα άλλα μέλη που ήταν σε αυτή τη καμπάνια του θα έπρατταν το ίδιο. Στη συνέχεια συναντήθηκε και με ένα γκρουπ οπαδών για να τους πείσει να προσπαθήσουν να μαζέψουν χρήματα για να σωθεί η ομάδα. Έναν ακόμα συνέταιρο σε αυτή τη προσπάθεια τον βρήκε στο πρόσωπο του Emile Heskey,ο οποίος έδωσε με τη σειρά του ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό στην ομάδα που επίσης έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα.

Παρόλα αυτά τα προβλήματα ο σύλλογος ανέβηκε στην Premier League εκείνη τη σεζόν με περισσότερους από 90 πόντους. Ωστόσο παρέμεινε μόνο για μια χρονιά στη μεγάλη κατηγορία και υποβιβάστηκε ξανά στην Championship με τον άνθρωπο που την οδήγησε εκεί,τον Micky Adams να υποβάλλει τη παραίτηση του. Ύστερα ακολούθησε ένα ροντέο στις αλλαγές προπονητών και η ομάδα κάθε χρονιά χαροπάλευε να μην πέσει στη League One. Τον Οκτώβριο του 2006 ήρθε η ώρα να αλλάξει η ιδιοκτησία της ομάδας. Ο πρώην πρόεδρος της Portsmouth Milan Mandaric έκανε γνωστό το ενδιαφέρον του να αγοράσει τη Leicester,κάτι το οποίο έγινε με κάθε επισημότητα το Φεβρουάριο του 2007 δίνοντας το ποσό των 10 εκατομμυρίων ευρώ.

Η σταθερότητα όμως στη θέση του προπονητή συνέχισε να μην υπάρχει. Τέσσερις απολύσεις προπονητών μέσα σε δύο χρόνια και αυτό το γεγονός έφερε και τον υποβιβασμό της στη τρίτη κατηγορία. Ο Σέρβος ιδιοκτήτης για το δύσκολο έργο της άμεσης επιστροφής στη Championship προσέλαβε τον Nigel Pearson. Ο 50άχρονος τεχνικός κατάφερε να την επαναφέρει στη δεύτερη κατηγορία ως πρωταθλήτρια κιόλας. Τη σεζόν 2009/2010 ο σύλλογος με τον Pearson στο τιμόνι είδε να αναγεννιέται και να πρωταγωνιστεί πάλι στα υψηλά κλιμάκια της Championship. Τερμάτισε στη πέμπτη θέση και στα Play-Off ανόδου για τη Premier League. Όμως στα ημιτελικά αποκλείστηκε στη διαδικασία των πέναλτι από τη Cardiff.

Στο τέλος της σεζόν επιβεβαιώθηκε ο Pearson ότι θα πάει στη Hull με φήμες να λένε ότι ένιωσε αμφιβολίες κατά πόσο η διοίκηση ήθελε να τον κρατήσει,καθώς κατά τη διάρκεια των αγώνων των Play-Off ακουγόταν ότι πιθανός αντικαταστάτης του για την επόμενη χρονιά θα ήταν ο πρώην άσσος του Παναθηναϊκού Paolo Sousa. Οι φήμες βγήκαν τελικά αληθινές και τον Ιούλιο του 2010 ανακοινώθηκε η πρόσληψη του. Έναν μήνα μετά είχαμε αλλαγή και στην ιδιοκτησία. Ο Mandaric πούλησε το πλειοψηφικό του πακέτο στον επιχειρηματικό όμιλο King Power Group,ο οποίος είχε συμφωνήσει να είναι και χορηγός της φανέλας της ομάδας για τα επόμενα τρία χρόνια. Ο Επικεφαλής του Ταιλανδέζικου ομίλου Vichai Raksriaksorn αποφάσισε να διατηρήσει τον Mandaric ως πρόεδρο του συλλόγου.

Η εποχή Paolo Sousa κράτησε μόλις τέσσερις μήνες διότι η μια νίκη σε εννιά παιχνίδια δεν μπορούσε να διατυπωθεί ως θετικό πρόσημο. Αντικαταστάτης του; ο Σουηδός Sven Goran Eriksson που μετά τη Lazio,την Εθνική Αγγλίας και τη Manchester City πήγε στη Leicester για να πάρει ένα από τα τελευταία του εφάπαξ. Τερμάτισε δέκατη και οι απαιτήσεις μεγάλωσαν για την επόμενη σεζόν. Αποκτήθηκαν παίκτες εν εγνωσμένης αξίας όπως ο Jermaine Beckford από την Everton,ο John Pantsill από τη Fulham,o Paul Callagher από τη Blackburn και οι Darius Vassell,Michael Johnson,Gelson Fernandes,Matt Mills που ο έμπειρος τεχνικός τους ήξερε από το πέρασμά του στους “Citizens”

Η σεζόν όμως δεν εκτυλίχθηκε όπως τη περίμεναν στο “King Power Stadium”. Πέντε νίκες σε 13 αγώνες και ο Eriksson πήρε ακόμα μια παχυλή αποζημίωση. Εν τω μεταξύ σε εκείνο το διάστημα ο Mandaric αποχώρησε από τη θέση του προέδρου για να αγοράσει τη Sheffield Wednesday και τη θέση του ανέλαβε ο Vichai Srivaddhanaprabha. Στον πάγκο της Leicester επέστρεψε ο Nigel Pearson δίνοντας αμέσως ξανά τη σφραγίδα του στην ομάδα βγάζοντας την στην ένατη θέση.

Πέρυσι ήταν η πιο επεισοδιακή της σεζόν στη Championship. Ενώ ήταν σταθερά όλη τη χρονιά μέσα στη πρώτη εξάδα,μετά από μια “κοιλιά” διαρκείας χρειάστηκε τη τελευταία αγωνιστική να πιστοποιήσει τη συμμετοχή της στα Play-Off ανόδου. Εκεί έγιναν ένα από τα πιο γκρανγκινιόλ ματς της σεζόν. Στον πρώτο αγώνα είχε νικήσει τη Watford με το ισχνό 1-0 και στον αγώνα ρεβάνς στο “Vicarage Road” έχασε 3-1 και τη πρόκριση στον τελικό με έναν απίστευτο τρόπο. Κερδίζει πέναλτι στις καθυστερήσεις,ο Knockaert το εκτελεί,το αποκρούει ο Almunia και στην αντεπίθεση ο Deeney με έναν “κεραυνό αφήνει σε χλωρό κλαρί τον Pearson και τους ποδοσφαιριστές του.

Στη συνέχεια εξελίχθηκε ένα “καυτό” καλοκαίρι στον σύλλογο με το θέμα που μονοπωλούσε να είναι αυτό του προπονητή. Οι οπαδοί και ο τύπος της περιοχής με έμμεσο τρόπο απαιτούσαν την απόλυσή του,όμως η διοίκηση κόντρα σε όλα τα προγνωστικά του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία.

Εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε απόλυτα με την επιλογή τους. Επτά αγωνιστικές πριν το τέλος της φετινής Championship,η Leicester με τους 85 βαθμούς της λείπει μόνο ο μαθηματικός προβιβασμός στην Premier League, αφού απέχει 16 βαθμούς από τη τρίτη αυτή τη στιγμή QPR ενώ - μετά το διπλό στο “Turf Moor” επί της Burnley που βρίσκεται πίσω της με επτά - λογικά θα το κάνει και ως πρωταθλήτρια. Αυτό το πράγμα το κατάφερε όχι με ιδιαίτερα γοητευτικό τρόπο για τον ουδέτερο (τηλέ)θεατή,άλλωστε γενικά οι ομάδες του Pearson δεν φημίζονται για το ωραίο ποδόσφαιρο που προσφέρουν αλλά για την αποτελεσματικότητα,τη συνοχή τους σε όλες τις γραμμές και να κρατάνε πρώτα απ’ όλα το μηδέν πίσω.

Φυσικά αυτό οφείλεται και στο ταλέντο,την ικανότητα και την εμπειρία κάποιων ποδοσφαιστών. Ενδεικτικά κάτω από τα δοκάρια της είναι ο γιος του Peter Smeichel,Kasper που όλο και ορισμένα κληρονομικά χαρίσματα θα απέκτησε από τον πατέρα του. Οι Konchesky και De Laet στην άμυντική γραμμή έχουν εμπειρία από τη Premier League φορώντας ακόμα και τα χρώματα της Liverpool και της Manchester United αντίστοιχα. Ο Πολωνός μπακ Wasilewski ο οποίος κάποτε είχε αγωνιστεί και στο Champions League με τη φανέλα της Anderlecht. Στη κορυφή της επίθεσης της ξεχωρίζουν ο Nugent,ο οποίος γνωρίζει καλά και τις δύο κορυφαίες κατηγορίες αγωνιζόμενος μεταξύ άλλων στη Portsmouth και τη Burnley και φυσικά ο Kevin Phillips,ο οποίος στα 39 του χρόνια έχει φάει με το κουτάλι όλα τα γήπεδα της Αγγλίας.

Επιστρέφοντας στον Lineker κάθε Σαββατοκύριακο που μπαίνω στο Twitter δεν υπάρχει περίπτωση στο προσωπικό του λογαριασμό να μην αναφερθεί για την ποδοσφαιρική του αγάπη τη Leicester,ή καλύτερα τις “αλεπούδες του” όπως αποκαλεί. Μετά από εκείνη τη κίνηση του να σώσει το σύλλογο από την οικονομική καταστροφή,οι οπαδοί σε κάθε αγώνα τραγουδούν το όνομα του και από τότε μαζί με τους Peter Shilton και Gordon Banks είναι επίτιμοι αντιπρόεδροι. Βάση τίτλων και επιτυχιών μπορεί η Leicester να μην συγκαταλέγεται στις 20 κορυφαίες ομάδες αλλά για τέτοιους ανθρώπους αξίζει να δώσει και αυτή το παρών στη Premier League.

Το περασμένο Σάββατο στην εκπομπή που παρουσιάζει στο BBC,”Match Of The Day” με ένα ιδιαίτερα μεγάλο και πλατύ χαμόγελο είπε ότι θα σχολιάζει επιτέλους και αυτός για μια ομάδα του. Ύστερα από τόσο κόπο,τόση αγωνία να συγκεντρώσει λεφτά για να βγάλει την αγαπημένη του ομάδα από αυτό το οικονομικό τέλμα που είχε βρεθεί,12 χρόνια μετά ήρθε η ώρα και γι αυτόν να χαμογελάσει γιατί πολύ απλά το αξίζει!