Σήμερα πήγα στην εφορία για να διευθετήσω το θέμα με την φορολογική μου δήλωση. Όπως ήταν αναμενόμενο δεν άργησε να με καταβάλει η βαριά ατμόσφαιρα και εικόνα που υπάρχει, μόνιμα, σε κάθε δημόσια υπηρεσία. Ηλικιωμένους να μαλώνουν για την σειρά, δεκάδες πολίτες να περιμένουν έξω απο μια πόρτα για να εξυπηρετηθούν απο τους εναπομείναντες υπαλλήλους καθώς υπήρχαν πολλοί αυτοί που πήραν την άδειά τους.
Καθώς ...απολάμβανα αυτό το τόσο συνηθισμένο θέαμα, παρατήρησα μια γυναίκα να κοιτά κάπως στα χαμένα, πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Η περιέργειά μου δεν με άφησε και την πλησίασα ένα σχόλιό μου για την όλη κατάσταση ήταν αρκετό για να ξεκινήσει η κουβέντα. Την γυναίκα την λέγαν Δήμητρα και ήταν συνταξιούχα. Στην εφορία ήρθε για να αποπληρώσει κάποιες οφειλές της προς την εφορία.
«Δούλεψα 37 χρόνια συνεχόμενα σαν ιδιωτική υπάλληλος, χωρίς να κλέψω την εφορία, ελπίζοντας ότι θα έπαιρνα μια αξιοπρεπείς σύνταξη στο τέλος. Τώρα κάθε φορά αγωνιώ αν θα μου φτάσουν για να βγάλω το μήνα» Η Δήμητρα ήταν απο τους συνταξιούχους που χτύπησε άγρια η κρίση. Απο μια σύνταξη 1300 ευρώ το 2009, το 2013 έφτασε στα 800 ευρώ το μήνα και επιπρόσθετα να φροντίζει και τον άνεργο γιατρό υιό της. Η ίδια είναι χωρισμένη.
«Όταν δούλευα η εφορία μου γυρνούσε λεφτά απο τον φόρο, τώρα εγώ γυρνάω τα λεφτά ΜΟΥ στην εφορία γιατί τα δούλεψα αυτά τα λεφτά. Δεν δούλεψα 37 χρόνια για να ζήσω σήμερα σαν ζητιάνα» τόνισε λίγο πριν μπεί στο ταμείο.
Καθώς έφευγα συνάντησα και τον Πάνο, άνεργο πτυχιούχο δάσκαλο ο οποίος άκουσε την συζήτησή μου με την Δήμητρα. «Κάτι τέτοια βλέπεις και ακούς και σου έρχεται να τα σπάσεις όλα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου